Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Αριστερές φωλιές, τύψεις, πονηριές


Η ΑΥΓΗ Ημερομηνία δημοσίευσης: 16/12/2012
Του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη*
Ο κ. Λοβέρδος αυτοτοποθετείται στον σοσιαλδημοκρατικό χώρο. Στην έκταση ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία. Στο ίδιο πεδίο με το ΠΑΣΟΚ αλλά και εναντίον του. Ο κ. Λοβέρδος προσπαθεί μια κάρπωση ενός εξ αδιαιρέτου πολιτικού οικοπέδου. Η ιδιότυπη, μετεμφυλιακή Νέα Δημοκρατία του κ. Σαμαρά -τουλάχιστον η επίσημη εκφώνησή της- ορίζεται ως Κεντροδεξιά. Είναι εγκατεστημένη λίγο πιο κει από το οικόπεδο του κ. Λοβέρδου, του κ. Βενιζέλου κ.λπ. Ας μην μιλήσουμε για τις ποικίλες φωλιές αριστερών που πλέκονται διάσπαρτες στον αδυσώπητο νεοφιλελεύθερο «πραγματισμό». Ξεπερασμένες ιδιοκτησίες σε μια πολιτική μπάρα ανύπαρκτη. Εάν έχει αποδομηθεί η παραδοσιακή πολιτική χωροταξία, όπως πιστεύω, εάν η Δεξιά, το Κέντρο και η Αριστερά, αποσυμβολίζουν αντί να προσδιορίζουν, εάν έχουμε ακατάστατες ροές σκέψης, ταξικής συνείδησης, αξιών, αναγκών, συμπεριφορών μέσα στην κοινωνία, εάν μαζικά ανακαθορίζονται οι ταυτότητες μέσα στο πολιτικό σώμα της χώρας, τότε πού βρίσκεται το σημείο τομής ανάμεσα στην αριστερή «συνέπεια» ή «ασυνέπεια» του ΣΥΡΙΖΑ; Σε ποιο πεδίο και με ποια αναλυτικά εργαλεία μπορεί να εντοπίσει κανείς το «περίσσευμα» ή το «έλλειμμα» αριστεροφροσύνης στο νέο, πλατύ, αριστερό, πολιτικό αίτημα;

Το ΚΚΕ και ο φόβος του κόσμου που καταρρέει



Σε μια κρίσιμη στιγμή που ο φόβος αλλάζει στρατόπεδο, το ΚΚΕ ως κομμάτι αυτού του κόσμου των βεβαιοτήτων που καταρρέει, κάνει μια επιλογή επιβίωσης
Του Δημήτρη Γκιβίση
REDNotebook
Οι άνθρωποι που μιλάνε για επανάσταση και ταξική πάλη χωρίς να αναφέρονται
ρητά στην καθημερινή ζωή,
χωρίς να καταλαβαίνουν πως ο έρωτας είναι ανατρεπτικός,
 χωρίς να βλέπουν τη θετικότητα της άρνησης των περιορισμών,
αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα πτώμα στο στόμα τους.
Ραούλ Βανεγκέμ
Ομολογώ ότι δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι σχετικά με το ΚΚΕ. Την αφορμή, ωστόσο, μου έδωσε η φράση της Αλέκας Παπαρήγα, στην εκδήλωση της Θεσσαλονίκης για τα 94 χρόνια του κόμματος: «η διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ», δήλωσε, «είχε ολόκληρες φράσεις αντιγραφή από θέσεις ακόμα και ορολογίες (sic) του ΚΚΕ» [1].
Μια φράση πραγματικά εντυπωσιακή, αφού είναι ενδεικτική όχι μόνο του πολιτικού αδιέξοδου, αλλά κυρίως του φόβου στον οποίο βρίσκεται πλέον ο Περισσός. Δεν θα σχολιάσω περισσότερο την έμμεση ομολογία της γ.γ. ότι οι θέσεις του ΚΚΕ αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία και ότι το κόμμα ενοχλείται από την αντιγραφή του copyright. Θα πω μόνο ότι προκαλεί θλίψη η εικόνα μιας αριστεράς που φετιχοποιεί λογικές ιδιοκτησίας, λογικές δηλαδή που παραπέμπουν στα καθορισμένα όρια μιας ιδιωτικής σφαίρας και όχι ενός ανοιχτού πολιτικού κόμματος.

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Θ. ΖΑΧΑΡΑΤΟΣ VS Σ. ΛΑΠΑΤΣΙΩΡΑ. ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΟΠΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ!)


Των Σ. ΛΑΠΑΤΣΙΩΡΑ ΚΑΙ Θ. ΖΑΧΑΡΑΤΟΥ
Iskra
Η Iskra παραθέτει το άρθρο του Σπύρου Λαπατσιώρα με τίτλο «Η Κύπρος διαπραγματεύεται σθεναρά την ένταξή της στο μνημόνιο», το οποίο δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» την Κυριακή 9/12 και μια απάντηση του Θωμά Ζαχαράτου με τίτλο «Το κυπριακό μνημόνιο ως υπόδειγμα. Για ποιον όμως;» το οποίο δημοσιεύθηκε στο www.antapocrisis.gr.
Η ΚΥΠΡΟΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΤΑΙ ΣΘΕΝΑΡΑ ΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ
Του ΣΠΥΡΟΥ ΛΑΠΑΤΣΙΩΡΑ*
Η Κύπρος εκτιμάται ότι για το 2012 θα έχει 17,8 δισ. ΑΕΠ. Η έκθεση των κυπριακών τραπεζών σε δάνεια στην Ελλάδα, τα οποία δεν εξυπηρετούνται κανονικά, και στα ελληνικά ομόλογα, τα οποία, "κουρεύτηκαν" με το PSI, μαζί με μία, τουλάχιστον, αμφιλεγόμενη πολιτική της Κεντρικής Τράπεζας υπό τον προηγούμενο διοικητή, οδήγησαν την Κύπρο εκτός αγορών και στην αναζήτηση διακρατικών δανείων για να καλύψει τις χρηματοδοτικές της ανάγκες.
Πέρυσι έλαβε 2,5 δισ. από τη Ρωσία, τα οποία θα πρέπει να αποπληρωθούν σύντομα. Οι συζητήσεις με την Κίνα δεν απέδωσαν (για λόγους ανταλλαγμάτων που απαιτούνταν) και από τη στιγμή που στο νέο αίτημα χορήγησης 5 δισ. η Ρωσία παρέπεμψε την Κύπρο στην Ε.Ε. κατέστη αναγκαστικό για την κυπριακή κυβέρνηση να διαπραγματευτεί με την τρόικα για να καλύψει τις χρηματοδοτικές της ανάγκες. Για να καταλάβουμε την πίεση και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε η κυπριακή κυβέρνηση και στην άσκηση πολιτικής αλλά και στις διαπραγματεύσεις, αναφέρουμε μόνο δύο στοιχεία.
Πρώτο, οι ανάγκες σε ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματός της είναι οι δεύτερες μεγαλύτερες στην παγκόσμια ιστορία ως ποσοστό του ΑΕΠ. Γύρω στα 10 δισ. δηλαδή 56% του ΑΕΠ, και πιθανόν να αποδειχθούν την εβδομάδα που έρχεται ελαφρά μεγαλύτερες, καθιστώντας την τη μεγαλύτερη στη παγκόσμια ιστορία. Για σύγκριση, τα 50 περίπου δισ. της Ελλάδας για το τραπεζικό της σύστημα είναι περίπου στο 25% του τρέχοντος ελληνικού ΑΕΠ.
Δεύτερο, το δάνειο το οποίο θα λάβει ανέρχεται στα 18 δισ., (για την κάλυψη της ανακεφαλαιοποίηση των τοκοχρεωλυσίων και των πρωτογενών ελλειμμάτων), δηλαδή όσο το ΑΕΠ, ενώ το πρώτο ελληνικό πρόγραμμα ανερχόταν στο 40% περίπου του ελληνικού ΑΕΠ.
Παρά τις σημαντικές δυσκολίες που θέτουν σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση τέτοια στοιχεία και συνεκτιμώντας την επιμονή όλων των νεοφιλελευθέρων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στη Κύπρο για μεγαλύτερες παραχωρήσεις, περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις, η κυπριακή κυβέρνηση διεξήγαγε και διεξάγει ακόμη μία διαπραγμάτευση τα αποτελέσματα της οποίας μέχρι αυτό το σημείο που βρισκόμαστε είναι σημαντικά (παραμένουν σημαντικά ζητήματα μέχρι να ολοκληρωθεί η συμφωνία, η εξέλιξη των οποίων μπορεί να αλλάξει προς το χειρότερο την κατάσταση που παρουσιάζουμε).
Δεν καταργείται ο 13ος μισθός, διατηρείται ο θεσμός της ΑΤΑ (για όσους δεν την έχουν γνωρίσει: αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή των μισθών, δηλαδή ένας μηχανισμός ώστε όταν αυξάνουν οι τιμές να αυξάνουν αυτόματα, χωρίς συλλογικές διαπραγματεύσεις, οι μισθοί και επομένως να διατηρείται η αγοραστική δύναμη των μισθωτών). Και μόνο το γεγονός ότι υπάρχει είναι σημαντικό, όταν πλέον εκλείπει σε όλη την Ευρώπη, και το γεγονός ότι δεν καταργήθηκε ως θεσμός αποτελεί σημαντική νίκη.
Οι μισθωτοί θα υποστούν απώλειες επειδή αναστέλλεται η εφαρμογή της για το διάστημα που διαρκεί το πρόγραμμα και κατόπιν θα δίνεται μειωμένη, ωστόσο η μη-κατάργησή της ως θεσμού δίνει τη δυνατότητα σε άλλους συσχετισμούς να αλλάξουν πιο εύκολα τα δεδομένα που διαμορφώθηκαν τώρα. Γίνονται μειώσεις μισθών στον δημόσιο τομέα, όχι οριζόντια, αλλά κλιμακωτά (για τα πρώτα 1.000 ευρώ δεν γίνεται φέτος περικοπή και γίνεται 3% του χρόνου), ενώ οι μειώσεις των κοινωνικών δαπανών είναι γύρω στα 130 εκατομμύρια. Δεν αποδέχθηκε ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ και δεν επέτρεψε τη ουσιαστική διάλυση του συνεργατικού πιστωτικού συστήματος.
Ας συγκρίνει κανείς τα αποτελέσματα με οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα βρέθηκε στην ανάγκη του μηχανισμού στήριξης: και μόνο αυτά τα δεδομένα δείχνουν ότι -ακόμη και σε πιο δύσκολες και πιεστικές από τις ελληνικές συνθήκες- μια κυβέρνηση μπορεί να διαπραγματευτεί και να διασώσει τις μορφές του κοινωνικού κράτους.
Στις εκλογές του Φεβρουαρίου στην Κύπρο στριμώχνονται οι ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού να ασκήσουν κριτική στην κυπριακή κυβέρνηση επειδή πέτυχε πολλά για τον λαό - επειδή εμπόδισε τις νεοφιλελεύθερες απαιτήσεις ασκώντας πολιτική από μια πολύ δύσκολη θέση. Η διαπραγμάτευση στην οποία συμμετέχει, με στόχο να διατηρήσει ο κυπριακός λαός την αξιοπρέπειά του, έχει τη μορφή ενός αγώνα άμυνας απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις και εμπεριέχει ως στοιχείο της την οργάνωση των συνθηκών άμυνας εν αναμονή μιας καλύτερης οικονομικής ή πολιτικής συγκυρίας (για παράδειγμα, της οργάνωσης πολιτικής αλληλεγγύης των κρατών που διολισθαίνουν στην αδυναμία χρηματοδότησης, όπως είναι ο διάσημος Νότος).
Σε όλους τους λαούς της Ευρώπης αλλά και συνολικά του ανεπτυγμένου κόσμου, σταδιακά αλλά πλέον και γοργά γίνεται κατανοητό ότι βρίσκονται σε μια ιστορική συγκυρία τεκτονικών κοινωνικών κινήσεων. Κάθε σημαντική κρίση, όπως η τρέχουσα, «γεννά» ένα νέο παράδειγμα οργάνωσης και ρύθμισης των κοινωνικών σχέσεων και συγκρούσεων. Σήμερα η παλιά κοινωνική οργάνωση δεν μπορεί να συνεχίσει όπως ήταν, υπάρχει ένα διακύβευμα ιστορικό: ή η υποταγή στην εμβάθυνση του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος που οδηγεί σε κάτι νέο για τον αναπτυγμένο κόσμο ή η επανοικειοποίηση με σύγχρονο τρόπο οργάνωσης και διοίκησης, με νέες κοινωνικές συμμαχίες, του νοήματος της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας.
*ΠΗΓΗ: "ΑΥΓΗ"(9/12)
ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΩΣ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ. ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΟΜΩΣ;
Του ΘΩΜΑ ΖΑΧΑΡΑΤΟΥ*
Πρόσφατα δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Αυγή», άρθρο του Σπύρου Λαπατσιώρα με τίτλο « Η Κύπρος διαπραγματεύεται σθεναρά την ένταξη της στο Μνημόνιο». Στο άρθρο αναφέρεται ότι « η κυπριακή κυβέρνηση διεξήγαγε και διεξάγει ακόμη μια διαπραγμάτευση, τα αποτελέσματα της οποίας μέχρι αυτό το σημείο που βρισκόμαστε είναι σημαντικά».
Η προσέγγιση του αρθρογράφου στο γεγονός της επιβολής μνημονίου σε μια ακόμα χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι τεχνοκρατική και ουδέτερη. Έτσι, σύμφωνα με το άρθρο, οι λόγοι που οδήγησαν την Κύπρο στην αγκαλιά της τρόικας είναι η έκθεση των κυπριακών τραπεζών σε δάνεια και ομόλογα στην Ελλάδα, όπως και η αμφιλεγόμενη πολιτική της Κεντρικής Τράπεζας.
Απουσιάζει η καπιταλιστική κρίση που σαρώνει – στην κυριολεξία – μέσα σε μια νύχτα τις οικονομίες των χωρών, αλλά και ολόκληρων περιοχών του πλανήτη, όπως επίσης και το κυρίαρχο δόγμα της νέας Γερμανικής Ευρώπης, που θέλει όλο τον Ευρωπαϊκό Νότο στο στενό κορσέ των μνημονίων.
Αναφέρεται ακόμη στο άρθρο η προσπάθεια της κυπριακής κυβέρνησης για ανεύρεση χρηματοδότησης εκτός Ε.Ε. – ούτως ώστε να μην υποχρεωθεί σε εφαρμογή μνημονίου – που απέτυχε λόγω απροθυμίας Κίνας και Ρωσίας.
Πέρα από την αναμφισβήτητη πραγματικότητα ότι στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο κόσμο ο κάθε δυνατός παίκτης-και αυτοί έχουν πλέον πολλαπλασιαστεί – παίζει για τον εαυτό του, δημιουργώντας μια πλανητική αταξία αντίστοιχη με τις αρχές του 20ου αιώνα, αξίζει να μας προβληματίσει αυτή η αποτυχία. Αν η κυπριακή αστική τάξη, που έχει μια μακρά και επιτυχημένη θητεία στις επωφελείς συναλλαγές με μεγάλες δυνάμεις, αποτυγχάνει να βρεί δανειστές από τρίτες χώρες, λόγω του πλαισίου που έχει διαμορφωθεί στην Ε.Ε. σήμερα, πόσο περισσότερο αυτό καθίσταται αδύνατο για αστικές τάξεις – π.χ. τη «δική μας» που πάντα οι επιλογές τους καθορίζονται από τον ξένο επικυρίαρχο. Ένα ακόμη θέμα που δεν τίθεται είναι το ποιες θα είναι οι εξελίξεις που θα δρομολογηθούν από την τρόικα για το κυπριακό ζήτημα και το ξαναζωντάνεμα του σχεδίου Ανάν.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην κεντρική ιδέα του άρθρου. Στην επιτυχημένη διαπραγμάτευση που «έχει τη μορφή ενός αγώνα άμυνας απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις και εμπεριέχει ως στοιχείο της την οργάνωση των συνθηκών άμυνας εν αναμονή μιας καλύτερης οικονομικής ή πολιτικής συγκυρίας».
Να λοιπόν που η κυπριακή κυβέρνηση πέτυχε ένα άλλο μείγμα μνημονίου. Ένα καλό μνημόνιο, αφού και η ανακεφαλαίωση του τραπεζικού συστήματος χρηματοδοτείται και το κοινωνικό κράτος διασώζεται. Τώρα για το καλό μνημόνιο, δηλαδή για τη διάσωση του κοινωνικού κράτους, του 13ου μισθού, της Α.Τ.Α. που όμως αναστέλλεται κ.τ.λ. δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά, τουλάχιστον σ' αυτήν εδώ τη χώρα, που κάθε λίγους μήνες τα μνημόνια εμπλουτίζονται με νέα, καταστροφικά για την κοινωνία μέτρα.
Υπάρχει όμως κάποια άλλη στόχευση του άρθρου πέρα από την ενημέρωση για τα τεκταινόμενα στην Κύπρο. Αν αυτά γράφονταν ως μια μορφή – κακώς εννοούμενης – κομματικής αλληλεγγύης προς το κυβερνητικό ΑΚΕΛ δεν θα είχαν ιδιαίτερη σημασία. Όταν όμως η στάση της κυπριακής κυβέρνησης να αποδεχθεί το μνημόνιο που της επιβάλλει η Ε.Ε. αναδεικνύεται σε «υπόδειγμα» για το τι μπορεί να πετύχει μια αριστερή κυβέρνηση, ώσπου να έρθουν καλύτερες μέρες, τότε τα πράγματα γίνονται από σοβαρά ως ανησυχητικά. Διότι σε ποιόν προτείνεται ως υπόδειγμα η στάση της κυπριακής κυβέρνησης;
Εάν αύριο γίνονταν εκλογές – βάσει των δημοσκοπικών ευρημάτων- ο ΣΥΡΙΖΑ θα ερχόταν πρώτο κόμμα και θα εκαλείτο να σχηματίσει κυβέρνηση και να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Η λογική λοιπόν που εισηγείται το άρθρο απευθύνεται στη μελλοντική κυβέρνηση της αριστεράς που οφείλει να διδαχθεί από τη νυν αριστερή κυπριακή κυβέρνηση.
Τι να διδαχθεί; Το πώς η κυβερνώσα αριστερά διαπραγματεύεται επιτυχημένα ένα άλλο μνημόνιο «σε ένα αγώνα άμυνας απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις... εν αναμονή μιας καλύτερης οικονομικής και πολιτικής συγκυρίας». Δηλαδή από τη διαγραφή του χρέους στην ακύρωση του μνημονίου με επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης και πλέον, με οδηγό την κυπριακή κυβέρνηση, στην επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου για ένα άλλο μνημόνιο που «θα διασώζει μορφές του κοινωνικού κράτους»...
Περιέχει ισχυρή δόση κακεντρέχειας το να τεκμαίρει κάποιος τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ ως μελλοντικής αριστερής κυβέρνησης από ένα άρθρο, που τέλος τέλος μπορεί να εκφράζει μόνο τη προσωπική γνώμη του συντάκτη του. Δυστυχώς, το τελευταίο διάστημα, καθώς όλο και πιο καθαρά φαίνεται η κυβερνητική προοπτική, πληθαίνουν οι δηλώσεις ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι πράξεις του προέδρου του με τέτοιο συμβολισμό που δεν επιτρέπουν τον εφησυχασμό για κάποια τυχαία περιστατικά. Πολύ δε περισσότερο αν δεν θεωρείται ότι η αριστερά στην κυβέρνηση είναι νομοτελειακά μια ενσωματωμένη στο σύστημα αριστερά. Αλλά, ότι μπορεί να προτείνει έναν άλλο δρόμο, ένα νέο όραμα και μαζί με έναν εμψυχωμένο λαό ν' ανατρέψει μνημόνια, δανειακές συμβάσεις και εξαρτήσεις. Μια τέτοια κυβέρνηση θα είναι πραγματικά κυβέρνηση εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ για μεγάλο διάστημα λειτούργησε σαν εκκρεμές. Απ' τη μια μεριά κινιόταν προς τη στήριξη κινηματικών διαδικασιών και διαθέσεων, μια απαραίτητη αντίληψη για τη δημιουργία ενός πλειοψηφικού κοινωνικού μετώπου που αποτελεσματικά θ' αντιταχθεί σε τρόικες, μνημόνια, νεοφιλελευθερισμό. Από την άλλη κινιόταν, βάσει της δογματικής προσκόλλησης στον Ευρωπαϊσμό. Η Ε.Ε. είναι μονόδρομος για την Ελλάδα, η συμμετοχή της χώρας στην Ευρωζώνη είναι για το συμφέρον της. Μια αντίληψη που αναγκαστικά σπρώχνει σε μια σοσιαλδημοκρατική λογική διαχείρισης των πραγμάτων, που πέρα από πολιτικό λάθος είναι και πρακτικά ατελέσφορη, ειδικά σήμερα. Είναι η σύγχρονη εκδοχή του «ανήκομεν εις τη δύσιν», αλλά πλέον με όρους γενοκτονίας για το λαό, αποικιοποίησης και διάλυσης για τη χώρα, που υπαγορεύονται από το Ευρωπαϊκό κεφάλαιο και τον αναγεννημένο Γερμανικό εθνικισμό.
Η ταλάντωση ανάμεσα στα δύο άκρα δημιούργησε μια ασταθή ισορροπία. Το τελευταίο διάστημα το εκκρεμές κινείται εύκολα προς τα δεξιά, ενώ φαίνεται να δυσκολεύεται όλο και περισσότερο στο άλλο μισό της κίνησης. Μάλλον λογική συνέπεια των πιέσεων που συνεχώς εντείνονται και της άρνησης να αμφισβητηθεί έστω και με ένα «αν» το σύμβολο της καταστροφής των ευρωπαϊκών λαών: το ευρώ.
Η επανοικειοποίηση του νοήματος της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας δε μπορεί να περάσει μέσα από την υποταγή στα σύμβολα και τις διαταγές του 4ου Ράιχ. Από κει περνά μόνο ο εξανδραποδισμός της κοινωνίας, ο κανιβαλισμός και ο φασισμός.
*ΠΗΓΗ:antapocrisis.gr
Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012


ΚΟΜΜΑ, ΕΞΟΥΣΙΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ - 7 + 1 ΣΗΜΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΣΥΡΙΖΑ



Toυ ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*
Στη μνήμη του Ντανιέλ Μπενσαϊντ
Iskra.gr
1. Ας ξεκινήσουμε από το εξής ερώτημα: τι γεννάει «αντικειμενικά» την ανάγκη για έναν καινούργιο Σύριζα; Προφανώς όχι κάποιο προϋπάρχον σχέδιο για την αναμόρφωση της «μορφής κόμμα» που σταδιακά προχωράει και μπαίνει σε μια καινούργια φάση της υλοποίησής του. Η διαδικασία που έχει δρομολογηθεί προκύπτει πρώτα και κύρια από την ταξική σύγκρουση που συγκλονίζει την ελληνική κοινωνία εδώ και δυόμιση περίπου χρόνια και τις ανάγκες που δημιουργεί.
Από τη συγκεκριμένη εμπειρία αγώνων, κοσμογονικών και δραματικών ανατροπών που έχουν βιώσει οι λαϊκές τάξεις. Πιο συγκεκριμένα: από τη διαπίστωση ότι 24 γενικές απεργίες, δεκάδες ογκώδεις κινητοποιήσεις στους δρόμους, καταλήψεις πλατειών από πλήθη κόσμου για πάνω από ένα μήνα, δεν αρκούν για να φέρουν την αντιμνημονιακή ανατροπή που αποτελεί όρο επιβίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας και της χώρας. Δεν αρκούν μεν, πλην όμως δημιούργησαν τους όρους για να εκφραστεί η κατάρρευση του προϋπάρχοντος πολιτικού συστήματος (και γενικότερα των σχέσεων εκπροσώπησης) σε μια πλειοψηφικά αριστερόστροφη κίνηση.
Δημούργησαν τους όρους μιας νέας συνάντησης της Αριστεράς, ή τουλάχιστον αυτής που ήταν διατεθειμένη για κάτι τέτοιο, με ευρύτερες λαϊκές μάζες. Η μετωπική-ενωτική κουλτούρα του Σύριζα, η ικανότητά του να συνδιαλέγεται με την λαϊκή κινητοποίηση, ακόμη και στις πιο δύσκολες για κομματικό φορέα μορφές (κίνημα των πλατειών), η πρόταση του, τέλος, για «κυβέρνηση της Αριστεράς» με στόχο την κατάργηση των Μνημονίων, εξηγούν την εκτίναξή σε πρωτοφανή εδώ και μισό αιώνα για αριστερό κόμμα επίπεδα εκλογικής καταγραφής.
Η συνάντηση που εκφράστηκε με εκλογικούς όρους την άνοιξη, και σφραγίστηκε μέσα από την ταξική και πολιτική πόλωση του Ιούνη, ανέδειξε τον Σύριζα ως κεντρικό εκφραστή ενός δυνάμει νέου μπλοκ λαϊκών αντιμνημονιακών δυνάμεων με πλειοψηφική δυναμική και προοπτική εξουσίας. Για πρώτη φορά μετά την ιστορική ήττα του σύντομου 20ου αιώνα, η Αριστερά θέτει ζήτημα εξουσίας σε ευρωπαϊκή χώρα. Μετά το καλοκαίρι η προοπτική αυτή άρχισε να ανιχνεύεται με οργανωτικούς όρους – κάτι που ήδη ενυπήρχε σπερματικά στην εμπειρία των ανοιχτών συνελεύσεων της προεκλογικής και αμέσως μετεκλογικής περιόδου. Η πορεία προς τη Συνδιάσκεψη, με τον τριπλασιασμό των μελών και το «άπλωμα» του Σύριζα σε νέους χώρους αποτελούν τον πρώτο σταθμό αυτής της πορείας αναδιάταξης των μορφών οργάνωσης και εκπροσώπησης των λαϊκών και εργαζόμενων τάξεων.

ΤΟ ΕΥΡΩ ΩΣ ΤΑΞΙΚΟ ΟΡΙΟ


Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΕΛΑΝΤΗ*
Iskra 15/12/2012 
Στην συζήτηση σχετικά με το ευρώ, η οποία διεξάγεται στον ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά στην Αριστερά, παρατηρείται μια εύλογη έμφαση στην λειτουργία του ως νομίσματος σε αντίθεση με το εθνικό νόμισμα. Η συζήτηση αυτή δεν είναι ουδέτερη ούτε τεχνική. Ορθά επισημαίνεται ότι το ευρώ αντανακλά και επικυρώνει τον κυρίαρχο ταξικό συσχετισμό δύναμης στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, όπως αυτό εκφράζεται από τις Συνθήκες από το Μάαστριχτ ως την Λισσαβώνα και από τις δομές της Ε.Ε. και της ευρωζώνης. Επίσης, είναι ισχυρή η θέση ότι αυτός ο συσχετισμός γύρω από το ευρώ είναι δομικός και όχι συγκυριακός. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και στην περίπτωση όπου θα ενισχυόταν το εργατικό κίνημα και η Αριστερά σε περισσότερες χώρες της ευρωζώνης, πράγμα ιδιαίτερα επιθυμητό, αυτό δεν θα συνεπαγόταν την κοινωνική μεταρρύθμιση της ευρωζώνης. Οι ηγεμονικές ιμπεριαλιστικές χώρες και ιδίως το ιμπεριαλιστικό κέντρο γύρω από την Γερμανία θα προχωρούσαν είτε στην διάλυση της ευρωζώνης είτε στην αναδίπλωση σε μια στενότερη και πιο θωρακισμένη ευρωζώνη. Αυτό είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι οι δομές της ευρωζώνης αποτελούν έναν «σκληρυμένο» υπερκρατικό μηχανισμό. Ο μηχανισμός αυτός δεν αντιστοιχεί στην αντίληψη του Ν. Πουλαντζά για το (εθνικό) αστικό κράτος ως πεδίο συμπύκνωσης των ταξικών συσχετισμών (η οποία και αυτή είναι τότε μόνο ορθή, όταν συνοδεύεται από την ύπαρξη ενός δομικού ορίου, πέρα από το οποίο το αστικό κράτος δεν είναι μετασχηματίσιμο), καθώς είναι ένας «θωρακισμένος» μηχανισμός, εχθρικός προς την επενέργεια των δυνάμεων της εργασίας. Άρα, τίθεται ζήτημα ανατροπής των δομών της ευρωζώνης και της Ε.Ε., αν θέλουμε να κατευθυνθούμε προς την Ευρώπη των Εργαζομένων, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού. Δεν μπορούμε με τα ίδια εργαλεία, θεσμούς και δομικές αποκρυσταλλώσεις να οικοδομήσουμε δυο ριζικά διαφορετικά πράγματα.

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Μεγάλες Νύχτες, Δύσκολες Αυγές


Του Δημήτρη Μπελαντή  
RED NOTEBOOK
Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον τις κριτικές επισημάνσεις του συντρόφου Χρήστου Λάσκου σε σημείωμά μου στο Red Notebook για την σχέση ιμπεριαλισμού, κυριαρχίας και ταξικής πάλης. Κατ’αρχήν, θα ήθελα να εκφράσω την ικανοποίησή  μου, που μια τόσο δραματική αλλά και  ενδιαφέρουσα στρατηγική  συγκυρία επιτρέπει, επιτέλους, να συζητήσουμε ανοιχτά, με στρατηγικά επιχειρήματα, με πλειοψηφίες και μειοψηφίες, με πολιτικές συγκρούσεις για το ζήτημα της κοινωνικής ανατροπής και του σοσιαλισμού/κομμουνισμού. Σπάει ένα ταμπού που για πολλά χρόνια ταλάνισε τον ΣΥΡΙΖΑ, και σύμφωνα με το οποίο η γραμμή δεν ήταν αποτέλεσμα διαβούλευσης, αλλά προϊόν ισορροπιών ανάμεσα σε συνιστώσες, ηγετικές ομάδες και «σημαίνοντες ανένταχτους». Ας προσέξουμε εδώ: όχι μόνο ανάμεσα στις «συνιστώσες της νυν Αριστερής Πλατφόρμας», αλλά ανάμεσα σε όλες ανεξαιρέτως τις συνιστώσες με προεξάρχοντα τον Συνασπισμό.
Όσον αφορά τις θέσεις μου για τον «αναπτυγμένο» ελληνικό καπιταλισμό, τις υποστηρίζω πάγια εδώ και δεκαετίες χωρίς όμως, να τις θεωρώ και προαπαιτούμενο για την επίλυση όλων των πολιτικών προβλημάτων.
Για να έλθω, όμως, στην ουσία. Είναι θετικό το ότι συμφωνούμε στην ανάγκη μετωπικής σύγκρουσης με τους μηχανισμούς και τις δομές της ευρωζώνης -και, ας το προσθέσω, δεν είναι διόλου αυτονόητο. Η αναφορά μου στην «κάποια σύγκρουση» είχε, προφανώς, ρητορικό χαρακτήρα και μόνο. 

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Υπάρχει καλό μνημόνιο; Το παράδειγμα της Κύπρου


Δημήτρης Τσίρκας | 11.12.2012 Rproject
Τις τελευταίες μέρες πληθαίνουν οι φωνές που υπερασπίζονται την υπογραφή μνημονίου από τον Χριστόφια ως "υποχρεωτικό" και αποτέλεσμα σκληρής διαπραγμάτευσης. Η Αριστερά σε Ελλάδα και Κύπρο, πρέπει να αποκρούσει τέτοιες λογικές, που αντικειμενικά καταλήγουν σε συνέχιση των πολιτικών λιτότητας.
Δια­βά­σα­με στην Αυγή της πε­ρα­σμέ­νης Κυ­ρια­κής ένα άρθρο [1] του κα­θη­γη­τή οι­κο­νο­μί­ας του πα­νε­πι­στη­μί­ου Κρή­της και μέ­λους της κε­ντρι­κής επι­τρο­πής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ, εκ­θειά­ζει τη δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή τα­κτι­κή της κυ­πρια­κής κυ­βέρ­νη­σης (ΑΚΕΛ) για την εί­σο­δο της χώρας σε μνη­μό­νιο. Ο αρ­θρο­γρά­φος, αφού μας ενη­με­ρώ­σει για την κακή κα­τά­στα­ση στην οποία βρί­σκο­νται οι κυ­πρια­κές τρά­πε­ζες λόγω των απω­λειών τους στην Ελ­λά­δα από ιδιω­τι­κά δά­νεια, και το PSIαλ­λά και εξαι­τί­ας της “κακής” τους επο­πτεί­ας από τη προη­γού­με­νη διοί­κη­ση της κε­ντρι­κής τρά­πε­ζας Κύ­πρου, μας δια­βε­βαιώ­νει πως η κυ­βέρ­νη­ση Χρι­στό­φια κα­τά­φε­ρε να δια­πραγ­μα­τευ­τεί ένα μνη­μό­νιο που καμία έως τώρα χώρα δεν έχει επι­τύ­χει. Ένα μνη­μό­νιο που υπο­τί­θε­ται πως δια­τη­ρεί το κοι­νω­νι­κό κρά­τος, δεν προ­χω­ρά­ει σε ορι­ζό­ντιες πε­ρι­κο­πές μι­σθών και δεν ιδιω­τι­κο­ποιεί τις ΔΕΚΟ, εξα­σφα­λί­ζο­ντας πα­ράλ­λη­λα ένα ανα­λο­γι­κά, πρω­το­φα­νές ποσό για την Κύπρο (18 δις ευρώ με  ΑΕΠ 17,8 δις).

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Αναμένοντας τη Μεγάλη Νύχτα στην Ευρωζώνη


Αναρωτιέται ο Δημήτρης Μπελαντής εάν είναι δυνατή ενδεχόμενη κοινωνική ανατροπή στην Ελλάδα «χωρίς κάποιου είδους σύγκρουση με την Ευρωζώνη». Αναρωτιέμαι, με τη σειρά μου, ρητορικά αν υπάρχει έστω κι ένας σύντροφος ή συντρόφισσα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, που να ισχυρίζεται κάτι τέτοιο. Μια και το ερώτημα τέθηκε, ωστόσο, ας απαντήσω: όχι, λοιπόν, δεν είναι δυνατή η κοινωνική ανατροπή στην Ελλάδα χωρίς (όχι «κάποιου είδους», αλλά) μετωπική σύγκρουση με τις άρχουσες τάξεις και την πολιτική εξουσία της Ευρωζώνης
Του Χρήστου Λάσκου
Με κάποια καθυστέρηση ίσως από την αφορμή, όμως περισσότερο επικαιρικά, με δεδομένο πως μεσολάβησε η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, θα ήθελα να σχολιάσω κάποιες επισημάνσεις του Δημήτρη Μπελαντή, που αφορούν ένα από τα βασικά σημεία διαχωρισμού μεταξύ μας των Συριζαίων. Αναφέρομαι  στο ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του μέσα ή του έξω, του ιμπεριαλισμού και του εθνικού πεδίου της ταξικής πάλης.
Αφού σημειώσω αρχικά πως η ανάλυση –οι καταφάσεις– του Μπελαντή είναι περίπου κοινός τόπος για το μεγάλο μέρος της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ –πράγμα που δεν ισχύει για τη μειοψηφία του, που είναι πολύ περισσότερο παραδοσιακά «αντιιμπεριαλιστική -αντιμονοπωλιακή»–, θα μείνω στις ερωτήσεις του, με τις οποίες τελειώνει το κείμενό του. Και θα δηλώσω προκαταβολικά πως αδυνατώ να καταλάβω ποιος είναι ο αποδέκτης των αποριών, που εκθέτει ο αρθρογράφος. Εξηγούμαι αμέσως.

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Δεν μας φοβίζουν τα νέα μέτρα (αυτοί θα έπρεπε να φοβούνται…)


eagainst.com

Λίγους μόλις μήνες από τις τελευταίες εκλογές, η τρικομματική κυβέρνηση έχει ήδη φροντίσει να διαλύσει τις αυταπάτες όσων την εμπιστεύτηκαν. Όλες οι προεκλογικές εξαγγελίες για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου ή απαγκίστρωση απ’ αυτό ξεχάστηκαν και τη θέση τους πήρε η κλιμάκωση της βάρβαρης πολιτικής της τελευταίας διετίας, με τη λήψη του πιο σκληρού πακέτου μέτρων από την αρχή της κρίσης.
Πρόκειται για μέτρα πολλαπλάσια απ’ του Φεβρουαρίου, που ενώ αρχικά ανέρχονταν στο ύψος των 11,5 δισ. ευρώ, έφτασαν τα 13,5 δισ. ευρώ κατά την ψήφισή τους για ν’ αποκαλυφθεί ότι τελικά αγγίζουν τα 18,9 δισ. χωρίς να υπολογίσουμε τις ρήτρες αυτόματης αναπλήρωσης που επέβαλε η τρόϊκα. Με άλλα λόγια πρόκειται για μέτρα που ξεπερνούν το 8,5 % του ΑΕΠ και τα οποία είναι βέβαιο ότι θα βαθύνουν την ύφεση, θα αυξήσουν την ανεργία και θα οδηγήσουν στην εξαθλίωση την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού.
Κύριοι άξονες αυτών των μέτρων που ταιριάζουν περισσότερο σε κατοχική κυβέρνηση, είναι οι οριζόντιες περικοπές μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, η περιστολή κάθε κοινωνικής δαπάνης, η κατεδάφιση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας, η διάλυση της δημόσιας διοίκησης και του ασφαλιστικού συστήματος και κυρίως οι νέες, πέρα από κάθε λογική αυξήσεις φόρων που κυριολεκτικά εξοντώνουν τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Παράλληλα, στον τομέα των εργασιακών έχει ήδη ανοίξει η συζήτηση για μια σειρά ρυθμίσεων που αν υλοποιηθούν, θα γυρίσουν το εργατικό δίκαιο της χώρας στο 19ο αιώνα.

Από καλύτερες θέσεις ...


Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε ένα ποιοτικό βήμα προς την κατεύθυνση ενός ενιαίου ριζοσπαστικού αριστερού σχηματισμού, ο οποίος θα δυναμώσει την πάλη των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων ενάντια στις καπιταλιστικές πολιτικές και θα ανοίξει τον δρόμο όχι μόνο για την κυβέρνηση της Αριστεράς και την μεταμνημονιακή εποχή - πράγμα απολύτως αναγκαίο- αλλά και για την λαϊκή- εργατική εξουσία και τον σοσιαλισμό.
Πράγ­μα­τι, η εμ­βέ­λεια της πα­ρέμ­βα­σής μας και η όλη αρ­χι­τε­κτο­νι­κή, πλέον, της πο­λι­τι­κής τα­ξι­κής πάλης επι­βάλ­λουν έναν ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ενιαίο, δη­μο­κρα­τι­κό και απο­τε­λε­σμα­τι­κό. Άρα, την υπέρ­βα­ση του συ­νο­μο­σπον­δια­κού σχή­μα­τος και την δια­μόρ­φω­ση ενός ενιαί­ου κόμ­μα­τος.
Όμως, η απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα και η ενό­τη­τα δεν ση­μαί­νουν σε καμία πε­ρί­πτω­ση την ομο­φω­νία του στρα­το­πέ­δου και την σιωπή του νε­κρο­τα­φεί­ου. Προ­ξε­νεί εντύ­πω­ση μια  φο­βι­κή λο­γι­κή, η οποία εκ­φρά­σθη­κε ιδίως την Κυ­ρια­κή και κα­τευ­θυ­νό­ταν κατά της κα­τα­γρα­φής δια­φο­ρε­τι­κών προ­γραμ­μα­τι­κών και πο­λι­τι­κών θέ­σε­ων αλλά και κατά της ύπαρ­ξης δια­κρι­τών λι­στών στην εκλο­γή των μελών της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής.  Φο­βι­κή, καθώς κα­τα­νο­ού­σε την ανά­δυ­ση δια­φω­νιών ως αυ­τό­μα­τα κα­τα­στρε­πτι­κή για την ενό­τη­τα και απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα του χώρου. Οι δη­μο­κρα­τι­κές και πλου­ρα­λι­στι­κές  πα­ρα­δό­σεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς –πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου και του Συ­να­σπι­σμού-  πά­ντο­τε ευ­νο­ού­σαν ή πά­ντως δέ­χο­νταν την κα­τα­γρα­φή δια­φο­ρε­τι­κών πο­λι­τι­κών και ιδε­ο­λο­γι­κών  ρευ­μά­των και μά­λι­στα ανε­ξάρ­τη­τα από την σο­βα­ρό­τη­τα της εκά­στο­τε πο­λι­τι­κής συ­γκυ­ρί­ας. Αλλά και ιστο­ρι­κά στην ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά, οι πε­ρισ­σό­τε­ρες εσω­κομ­μα­τι­κές κρί­σεις οξύν­θη­καν και οδή­γη­σαν σε δια­σπα­στι­κά φαι­νό­με­να όχι επει­δή υπήρ­χαν σο­βα­ρές δια­φω­νί­ες αλλά   ακρι­βώς επει­δή επι­κρα­τού­σε μια αντί­λη­ψη –ιδίως στα ηγε­τι­κά κλι­μά­κια- μη απο­δο­χής της δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τας και του πλου­ρα­λι­σμού αλλά και κα­τα­νό­η­σης της ενό­τη­τας ως μο­νο­λι­θι­κό­τη­τας. Ας θυ­μη­θου­με, εδώ, την διά­σπα­ση του ιστο­ρι­κού ΚΚΕ το 1968, την κρίση της Πα­νελ­λα­δι­κής το 1978 στο ΚΚΕ Εσω­τε­ρι­κού, την  διπλή κρίση του 1989-1991 στο ΚΚΕ κλπ. Η άρ­νη­ση της δια­φω­νί­ας λει­τούρ­γη­σε ως το θερ­μο­κή­πιο των δια­σπά­σε­ων. Πα­ρ’ό­λα αυτά,  φθά­σα­με στο ση­μείο να συ­ζη­τά­με στην Συν­διά­σκε­ψη  για το αν θα απο­κλεί­σου­με δια πλειο­ψη­φί­ας την δυ­να­τό­τη­τα/ δι­καί­ω­μα  όποιων συ­ντρό­φων/ισσών το επι­λέ­γουν να συ­γκρο­τούν δη­μό­σια δια­κρι­τή λίστα. Και όλα αυτά σε ένα κόμμα που πρι­μο­δο­τεί με χί­λιους δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους τον δι­καιω­μα­τι­κό λόγο. Σε ένα κόμμα που αρέ­σκε­ται να ανα­φέ­ρει την Ρόζα Λού­ξε­μπουργκ και μά­λι­στα συχνά σε σχέση με την κλασ­σι­κή ρήση της ότι η ελευ­θε­ρία ανή­κει σε όσους σκέ­φτο­νται δια­φο­ρε­τι­κά.

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Kοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία: Οι λέξεις και τα πράγματα


του Φώτη Τερζάκη

ΕΝΘΕΜΑΤΑ 9 Δεκεμβρίου 2012

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας, αυτές τις μέρες, των βιβλίων «Υπαρκτός καινούργιος κόσμος. Κοινωνική/αλληλέγγυα και συνεργατική οικονομία» του Γιώργου Λιερού και «Εισαγωγή στην κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία. Το μετέωρο βήμα μιας δυνατότητας» του Τάκη Νικολόπουλου και του Δημήτρη Καπογιάννη (Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων) η δημοτική συνεργασία «Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου» οργανώνει εκδήλωση για την κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία. Oμιλητές, ο Γιώργος Σταθάκης (βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ), Νίκος Χρυσόγελος (ευρωβουλευτής Οικολόγων Πρασίνων), Νώντας Σκυφτούλης (Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας), με συντονίστρια την Αφροδίτη Πολίτη («Εφημερίδα των Συντακτών). Η εκδήλωση γίνεται την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου, ώρα 19.00 στο Κέντρο Νεότητας του Δήμου Χαλανδρίου (Αντιγόνης και Δαναΐδων). Με την ευκαιρία, δημοσιεύουμε αποσπάσματα από τον Πρόλογο του Φώτη Τερζάκη, στο βιβλίο του Τ. Νικολόπουλου και του Δ. Καπογιάννη. Ο τίτλος είναι των «Ενθεμάτων».
ΕΝΘΕΜΑΤΑ 

Πολυκοσμία


Roger de La Fresnaye, «Οι λουόμενοι», 1912

ΕΝΘΕΜΑΤΑ 9 Δεκεμβρίου 2012

του Μάκη Κουζέλη
Πολύς κόσμος στην πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Κανένας που γνωρίζει αυτό τον «χώρο» από παλιότερα δεν θα φανταζόταν ένα στάδιο γεμάτο συνέδρους! Δείχνει πώς άλλαξε ο «χώρος», πώς έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, πώς επανασύνδεσε απομακρυσμένους, πώς κινητοποίησε και πάλι όσους είχαν απογοητευτεί από το περιθώριο των μικρών ποσοστών, τι σήμανε η πειστική διεκδίκηση της εξουσίας για την Αριστερά, για τις δυνάμεις της εργασίας. Κανείς πράγματι δεν θα φανταζόταν πως στις πλαϊνές αίθουσες, εκεί όπου παλιότερα γίνονταν τα συνέδρια, τώρα με δυσκολία θα χωρούσαν οι «τάσεις» και οι «συνιστώσες».
Πολύς κόσμος παντού, σε μια πρωτοφανή για τη μετεμφυλιακή ελληνική Αριστερά ταυτόχρονη συνύπαρξη εργασιών συνδιάσκεψης, συνεδριάσεων οργάνων και ομάδων, συζητήσεων, «πηγαδιών» κάθε μεγέθους, σχολιασμών και αντιπαραθέσεων. Πολύς δραστήριος, προβληματισμένος αλλά και χαρούμενος κόσμος, κόσμος έτοιμος να δράσει, να συμβάλει, να συμμετάσχει, κόσμος εν αναμονή εξελίξεων, κόσμος που επιδιώκει και προετοιμάζει εξελίξεις.

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Κράτος, μάζες και πολιτική


του Τάσου Μπέτζελου  
08.12.12
Περιοδικό Εκτός Γραμμής, Τεύχος 30 / Αύγουστος 2012
Ποια μπορεί να είναι η σημασία μιας εκλογικής καταγραφής και κυρίως μιας εκλογικής νίκης για ένα επαναστατικό κόμμα; Ποια πρέπει να είναι η θέση αυτού του επαναστατικού κόμματος εντός του κρατικού μηχανισμού και ποια η σχέση του με το κράτος; Τι σχέση έχει η εκλογική «έλευση στην εξουσία» με την «κατάληψη της πολιτικής εξουσίας» και ευρύτερα με τη μετάβαση σε μια άλλη κοινωνία;
Μέχρι πρότινος τέτοια ερωτήματα είχαν θέση μόνο σε θεωρητικές συζητήσεις εντός της Αριστεράς. Σήμερα μοιάζουν να βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Μοιάζουν, άραγε, να βρίσκονται ή βρίσκονται πράγματι στην ημερήσια διάταξη; Ας αφήσουμε σε εκκρεμότητα το τελευταίο ερώτημα ή, μάλλον, ας προσπαθήσουμε να το απαντήσουμε εμμέσως, λαμβάνοντας μέρος σε όλη αυτή τη συζήτηση. Ας παραμερίσουμε, λοιπόν, προς στιγμήν την άμεση επικαιρότητα και ας προσπαθήσουμε να ψηλαφίσουμε μια απάντηση στα πρώτα ερωτήματα που θέσαμε. Ίσως έτσι μπορέσουμε να δούμε πιο καθαρά τι πράγματι συμβαίνει και ποια είναι τα όρια αυτών που συμβαίνουν.

Συνδιάσκεψη ΣΥΡΙΖΑ: Ο κίνδυνος της δεξιάς στροφής και η αριστερή αντιπολίτευση


 

Μια πρώτη πολιτική αποτίμηση

«Κα­νείς σο­βα­ρός επεν­δυ­τής δεν θα ανα­λά­βει το μα­κρο­πρό­θε­σμο επι­χει­ρη­μα­τι­κό ρίσκο της πα­ρα­γω­γι­κής επέν­δυ­σης σε μια χώρα όπου την ιδιω­τι­κή πρω­το­βου­λία δεν την εκτο­πί­ζει το κρά­τος και η δη­μό­σια πα­ρέμ­βα­ση, αλλά το καρ­τέλ της δια­πλο­κής. Το οποίο λει­τουρ­γεί σε κα­θε­στώς από­λυ­του προ­στα­τευ­τι­σμού από το πο­λι­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο. Νέ­με­ται τα ανα­πτυ­ξια­κά κον­δύ­λια. Νο­θεύ­ει τους κα­νό­νες της αγο­ράς. Και απο­τρέ­πει τις πα­ρα­γω­γι­κές πρω­το­βου­λί­ες.
Και γι’ αυτό, κα­νείς σο­βα­ρός πο­λι­τι­κός ανα­λυ­τής δεν πι­στεύ­ει ότι μπο­ρούν να βγά­λουν τη χώρα από τον γκρε­μό εκεί­νες οι πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που την έρι­ξαν σ’ αυτόν».

Αυτά τα λόγια -με­τα­ξύ πολ­λών άλλων, ανά­λο­γου πε­ριε­χο­μέ­νου- εκ­φω­νού­σε προς τις «πα­ρα­γω­γι­κές τά­ξεις της χώρας», δη­λα­δή προς τους επι­χει­ρη­μα­τί­ες, ο επι­κε­φα­λής της Κ.Ο. του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Αλέ­ξης Τσί­πρας από το βήμα του 23ου Συ­νε­δρί­ου του Ελ­λη­νο­α­με­ρι­κα­νι­κού Επι­με­λη­τη­ρί­ου, την Τρίτη 4 Δε­κεμ­βρί­ου. Δύο μέρες νω­ρί­τε­ρα, την Κυ­ρια­κή 2 Δε­κεμ­βρί­ου, μια ευ­ρεία πλειο­ψη­φία δυ­νά­με­ων (τά­σε­ων, συ­νι­στω­σών και ανέ­ντα­χτων) υπό τον ίδιο τον Αλέξη Τσί­πρα επι­τέ­θη­κε βίαια στην Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα κα­τα­λο­γί­ζο­ντάς της δια­σπα­στι­κές επι­λο­γές και «άκαι­ρες ρή­ξεις», υπερ­ψή­φι­σε τα ει­ση­γη­τι­κά κεί­με­να, κα­τα­ψή­φι­σε τις δύο βα­σι­κές τρο­πο­λο­γί­ες για το ευ­ρώ-χρέ­ος και για την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, ενώ το προ­ε­δρείο της Συν­διά­σκε­ψης αρ­νού­νταν να θέσει σε ψη­φο­φο­ρία τρο­πο­λο­γί­ες στη δια­κή­ρυ­ξη και εναλ­λα­κτι­κό κεί­με­νο στην πο­λι­τι­κή από­φα­ση.  

Συνδιάσκεψη ΣΥΡΙΖΑ – διακυβεύσεις, τακτικές, πολιτικά συμπεράσματα



του Γιώργου Σαπουνά.
Η Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώθηκε το βράδυ της Κυριακής 2 Δεκέμβρη με την ψηφοφορία για την εκλογή της νέας Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ,τα αποτελέσματα της οποίας έγιναν γνωστά λίγες ώρες μετά.
Στην διαδικασία πήραν μέρος πάνω από 3000 αντιπρόσωποι από τους οποίους το μεγαλύτερο μέρος, περίπου 2900, συμμετείχε στην τελική ψηφοφορία. Στην ψηφοφορία πήραν μέρος δύο λίστες σε ενιαίο ψηφοδέλτιο, η «προεδρική» τάση που χαρακτηρίστηκε από την επιλογή του ίδιου του Α. Τσίπρα να τεθεί επικεφαλής της, έφερε το τίτλο Ενιαίο Ψηφοδέλτιο και έλαβε 74,29% (συγκροτήθηκε από τις δυνάμειςπου προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, ως την ΚΟΕ, την ΑΝΑΣΑ (ΑΚΟΑ, Ροζα κλπ), το ΔΗΚΚΙ και φυσικά τις πλειοψηφούσες τάσεις του ΣΥΝ (Αριστερή Ενότητα και Πλατφόρμα 2010) και η Αριστερή Πλατφόρμα που έλαβε το 25,71% (συγκροτήθηκε από το Αριστερό Ρεύμα και την Αριστερή Ανασύνθεση του ΣΥΝ και τις δυνάμεις του Rproject, δηλαδή την ΔΕΑ, την ΑΠΟ, την πλειοψηφία του Κόκκινου και ανένταχτους/ες, και στηρίχτηκε από την ΚΕΔΑ ).
Εκτός από την σύνθεση της νέας Κεντρικής Επιτροπής εγκρίθηκαν το κείμενο της Διακήρυξης και η Πολιτική Απόφαση.

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Η κρίση βαθαινει και επεκτείνεται στο βορρά


Λεωνίδας Βατικιώτης
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έπρεπε κανονικά, αν ήθελε να είναι συνεπής με τις δεσμεύσεις της, να ζητωκραυγάζει από ενθουσιασμό και ικανοποίηση. Αφορμή ήταν τα επίσημα στοιχεία που ανακοινώθηκαν πρόσφατα για την πορεία του πληθωρισμού, την συγκράτηση του οποίου ο θεματοφύλακας του ευρώ έχει θέσει ως απόλυτη προτεραιότητα στην άσκηση νομισματικής πολιτικής. Με βάση λοιπόν τα μεγέθη της Ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, της Γιούροστατ, ο δείκτης τιμών καταναλωτή αυξήθηκε από 2,5% τον Οκτώβριο σε ετήσια βάση μόνο κατά 2,2% το Νοέμβριο (απέχοντας πλέον μια ανάσα από τον πληθωρισμό στόχο του 2%). Ήταν μάλιστα ο μικρότερος ρυθμός αύξησης του πληθωρισμού την τελευταία διετία…
Αυτό είναι το επίτευγμα της κεντρικού πιστωτικού ιδρύματος που εδρεύει στην Φρανκφούρτη το οποίο προφανώς αφήνει παγερά διάφορη την πλειοψηφία της ελληνικής – και όχι μόνο – κοινωνίας, που επιμένει να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον της σε πιο ουσιαστικά οικονομικά μεγέθη, εκ των οποίων τα περισσότερα αν όχι όλα συνηγορούν σε δύο συμπεράσματα: Πρώτο ότι η κρίση βαθαίνει και δεύτερο ότι ολοένα και περισσότερο πλήττει τις χώρες του κέντρου που μέχρι πρόσφατα κέρδιζαν από την κρίση των περιφερειακών χωρών – στην εμφάνιση της οποίας συνέβαλλαν σημαντικά. Τώρα έχει έρθει και η σειρά τους να πληρώσουν την κρίση, που επεκτείνεται προς βορά…

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Οικονομική δημοκρατία αντί της μεταβιομηχανικής φεουδαρχίας


Του Wolfgang Hoeschele μέσω: Εφημερίδα Δράση
Το κίνημα Occupy Wall Street έχει φθάσει πολύ πέρα από τις απαρχές του, με παρόμοια κινήματα να λαμβάνουν χώρα σε όλο τον κόσμο, ενώ απηχεί προηγούμενα κινήματα κατάληψης δημόσιων χώρων στην Αίγυπτο, την Ισπανία, και το Ισραήλ. Τα κινήματα αυτά έχουν σαφώς αγγίξει μια ευαίσθητη χορδή ενός τεράστιου αριθμού ανθρώπων, όχι μόνο εκείνων που παίρνουν μέρος σε καταλήψεις δημόσιων χώρων, αλλά και εκείνων που τους υποστηρίζουν με τρόφιμα και άλλες προμήθειες, καθώς και εκείνων που υψώνουν τη φωνή τους για υποστήριξη. Ποια είναι αυτή η χορδή, και ποια μπορεί να είναι τα αποτελέσματα του ερεθισμού της;
Μεταξύ των βασικών σημείων του κινήματος Occupy είναι ο ισχυρισμός ότι εκφράζει το ”99%”, δηλαδή όλους εκείνους οι οποίοι δεν ελέγχουν τις χρηματοοικονομικές υποθέσεις του κόσμου, οι οποίοι δεν μπορούν να κινήσουν τα νήματα για να χειριστούν οικονομικά θέματα σε όλο τον κόσμο, και οι οποίοι δεν μπορούν να περιμένουν να δοθεί ένα χρυσό αλεξίπτωτο εάν καταστρέψουν μια εταιρεία και ρίξουν ολόκληρες χώρες σε αποδιοργάνωση. Σε συμβολικό επίπεδο, το κίνημα Occupy έχει εμπλακεί σε καταλήψεις δημόσιων ή ημι-δημόσιων χώρων (τεχνικώς ιδιωτικούς χώρους που είναι ανοικτοί για το κοινό) ως ένας τρόπος να πει “εμείς είμαστε το κοινό!” Το “εμείς” εδώ αναφέρεται στο 99%, και αποκαλύπτει είτε ότι οι εν λόγω δημόσιοι χώροι προορίζονται για ένα πολύ επιλεκτικό και αποκλειστικό “δημόσιο”, είτε ότι η δημόσια έκφραση σε αυτούς τους χώρους είναι αυστηρά οριοθετημένη. Ο ισχυρισμός ότι το 99% δικαιούται να καταλαμβάνει δημόσιους χώρους επεκτείνεται στον σχετικό ισχυρισμό ότι θα πρέπει να έχει λόγο στις δημόσιες υποθέσεις, στη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών και “της οικονομίας”. Όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με αυτό που αποκαλώ βιομηχανική φεουδαρχία.

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Ιμπεριαλισμός, κυριαρχία, εξάρτηση, ταξική πάλη


Του Δημήτρη Μπελαντή  
RED NOTEBOOK
Κατά το τελευταίο διάστημα, αναπτύσσεται ένας σοβαρός διάλογος και προβληματισμός στα πλαίσια της Αριστεράς –και ιδίως στα πλαίσια των διαδικασιών του ΣΥΡΙΖΑ– σχετικά με το ευρώ, την ευρωζώνη και την αναγκαία στρατηγική στάση μας απέναντι σε αυτά. Διατυπώνεται η άποψη ότι μια κριτική ή και αρνητική στάση απέναντι στην ευρωζώνη μπορεί να δώσει έδαφος για την επαναφορά στην Αριστερά της παλαιάς θεωρίας της «εξάρτησης», όσον αφορά τον ελληνικό καπιταλισμό, και συνακόλουθα να οδηγήσει  σε μια «εθνικοανεξαρτησιακή» προσέγγιση αναβιώνοντας στην καλύτερη περίπτωση  την θεωρία των σταδίων και στην χειρότερη έναν εθνικιστικό και απομονωτικό προσανατολισμό. Ότι ακόμη θα μπορεί, έτσι, να υποβαθμιστεί ο στόχος της ταξικής πάλης στο εσωτερικό του κοινωνικού σχηματισμού και η πρωτεύουσα σημασία της κεφαλαιακής σχέσης.  Πιστεύουμε ότι τα πράγματα είναι  απείρως πιο σύνθετα και θα διατυπώσουμε ορισμένες σκέψεις σε σχέση με αυτό.

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Ασφαλιστικά Ταμεία: Θα καταφέρουν να αποφύγουν το νέο "κούρεμα" - καταστροφή;


Η ΑΥΓΗ Ημερομηνία δημοσίευσης: 01/12/2012
Tης Κερασίνας Ραυτοπούλου
Αν τα ασφαλιστικά ταμεία υποχρεωθούν και σε νέα απομείωση των ομολόγων τους, τότε θα υποχρεωθούν να καταφύγουν στο ελληνικό Δημόσιο για την πληρωμή συντάξεων. Έτσι το ελληνικό Δημόσιο, με τη δικαιολογία της μείωσης των δημοσίων δαπανών και με τη διενέργεια αναλογιστικών μελετών στα ασφαλιστικά ταμεία, θα έχει τη δυνατότητα να μειώνει ακόμη περισσότερο τις συντάξεις, αφού δεν θα υπάρχουν πόροι
Παρακολουθώντας όλη αυτή την ιστορία με το πρόγραμμα επαναγοράς ελληνικών ομολόγων, βλέπουμε τον τύπο σύσσωμο να κάνει υπολογισμούς, να αναφέρει ποσοστά "κουρέματος", ποσοστά κερδών των hedge funds (που τα αγόρασαν στη δευτερογενή αγορά πολύ κάτω από την ονομαστική τους αξία), ποσοστά ζημιάς των τραπεζών και των ασφαλιστικών ταμείων κ.λπ. Όλοι μαζί, δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι και αναγνώστες, προσπαθούν να κατανοήσουν αυτά που αναφέρονται στην ανακοίνωση του Eurogroup και να προβλέψουν τις πιθανότητες επιτυχίας του προγράμματος.
Η απόφαση του Eurogroup σκόπιμα περιέχει αρκετές γενικολογίες και ασάφειες επειδή στην πραγματικότητα είναι ένα λογιστικό τρυκ της γερμανικής πλευράς. Οι ασάφειες είναι πολλές, όπως: αν θα δοθεί νέο δάνειο από το EFSF για την επαναγορά, αν η επιτυχία του προγράμματος έχει τεθεί ως προϋπόθεση είσπραξης της δόσης του Δεκεμβρίου, αν συμφέρει στις τράπεζες η συμμετοχή και ποια είναι τα κίνητρα που προσφέρονται, αν θα μειωθεί το χρέος και πόσο κ.ά.

ΝΑ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΤΖΑΜΠΑ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ! ΙΔΟΥ ΤΑ ΣΦΑΓΙΑ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΟΥΣ!


Για όποιους είχαν αμφιβολίες νάτοι λοιπόν οι "πατριώτες" που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του κ. Στουρνάρα και αποφάσισαν να θυσιάσουν τους νυν και τους υποψήφιους συνταξιούχους στο βωμό της έρημης χώρας των φωτοβολταϊκών. Από την τσέπη τους βγάζουν λογίδρια και από τη δική μας τσέπη τον ιδρώτα μιας ζωής και την ίδια τη ζωή μας. Θα τους αφήσουμε να το κάνουν ; Θα τους αφήσουμε ατιμώρητους ; Να το πρώτο άμεσο στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ μετά την Πανελλαδική του Συνδιάσκεψη να αποδείξει με πράξεις ότι εννοεί όσα δηλώνει.      

Ρ. Σπυρόπουλος: Παρόν το ΙΚΑ στο νέο "κούρεμα"!

Πετρόπουλος Α.
Η ΑΥΓΗ Ημερομηνία δημοσίευσης: 01/12/2012
"Παρών" στο "πατριωτικό" κούρεμα, δηλαδή στο πρόγραμμα επαναγοράς ομολόγων για τη μείωση του δημοσίου χρέους και την υλοποίηση της απόφασης του Eurogroup δηλώνει ο διοικητής του ΙΚΑ Ροβ. Σπυρόπουλος, επικαλούμενος τη σύνδεση του μεγαλύτερου ασφαλιστικού ταμείου με την πορεία της ελληνικής οικονομίας! Οι δηλώσεις του χθες το πρωί σε εκπομπή του Mega ενισχύουν τους ισχυρισμούς για παρασκηνιακές πιέσεις της κυβέρνησης και σε άλλους ασφαλιστικούς οργανισμούς, προκειμένου ακόμα και η εθελοντική, σύμφωνα με το Αγγλικό Δίκαιο, συμμετοχή των ταμείων στον νέο γύρο "κουρέματος" να γίνει υποχρεωτική με την εξασφάλιση των 2/3 των μελών των διοικήσεων.