ΕΝΤΟΣ Ή ΕΚΤΟΣ ΕΥΡΩ;

Ανοίγουμε μια νέα σελίδα με ένα κεφαλαιώδες ζήτημα που θα πρέπει η Αριστερά και γενικότερα οι δυνάμεις που αντιστρατεύονται τα καταστροφικά για τη χώρα και το λαό Μνημόνια των ξένων δανειστών και των εγχώριων υποτελών τους πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων να αντιμετωπίσουν με θάρρος, σαφήνεια και ειλικρίνεια, με ανοιχτά χαρτιά ενώπιον του ελληνικού λαού, αποφεύγοντας τα φοβικά σύνδρομα  που υποδαυλίζει το καθεστώς, το ζήτημα της παραμονής στη ζώνη του ευρώ ή την έξοδο που συνεπάγεται η αποδέσμευση  από τα μνημόνια και η αλλαγή πλεύσης στην οικονομική και κοινωνική πολιτική στη χώρα μας, ώστε να ξεφύγουμε από τα σημερινά θανάσιμα αδιέξοδα.

Ο διάλογος πρέπει να ανοίξει άμεσα και να τεθούν ξεκάθαρα τα ερωτήματα και οι απαντήσεις με νηφαλιότητα, χωρίς συγκαλύψεις και υπεκφυγές, υπό το φώς των εξελίξεων που συντελούνται και μέσα από τη συνεχή αναδιαμόρφωση του συσχετισμού κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων στη χώρα μας και στην ευρώπη.  

1) Είναι εφικτή η παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ, μετά την καταγγελία των μνημονίων; Πώς θα χρηματοδοτηθούν τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού, όταν παραμένει η εξάρτηση από τους διεθνείς τοκογλύφους δανειστές, λόγω των δεσμεύσεων που επιβάλλει η παραμονή στο ευρώ αλλά και στους μηχανισμούς της Ε.Ε.; Συμβιβάζεται η αθέτηση υλοποίησης των μνημονίων με την παραμονή σε ισχύ των δανειακών συμβάσεων που έχουν υπογραφεί με τους δανειστές; Πώς συναρτώνται τα παραπάνω με το χρέος που έχει διαμορφωθεί και τι μπορεί να συμβεί με το υποτιθέμενο «κούρεμα» του χρέους που το διόγκωσε; Πρέπει και πώς μπορούν να αντιστραφούν οι συμφωνίες αυτές; Τι μπορεί να γίνει με το Τραπεζικό σύστημα στη χώρα και την λεγόμενη «ανακεφαλαιοποίησή» του; Ποιο θα είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς που θα πρέπει να διέπει το Τραπεζικό σύστημα, με ποιες προϋποθέσεις θα γίνει η αναγκαία εθνικοποίησή του, πώς θα εξασφαλισθούν οι καταθέσεις, η ρευστότητα στην οικονομία και η χρηματοδότηση της παραγωγής και της ανάπτυξης;         

2) Είναι επιθυμητή και τι συνεπάγεται για το μέλλον η παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ; Τι συνεπάγεται η παραμονή της χώρας στο ευρώ αν καταστεί εφικτή η παραμονή της σ’ αυτό μετά την καταγγελία των μνημονίων, και εφόσον καταστεί δυνατή η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους μετά από λογιστικό έλεγχο και δραστική απομείωση ή ακόμη και διαγραφή του στην καλύτερη των περιπτώσεων; Πώς είναι δυνατή η αναδιάταξη του παραγωγικού ιστού, η αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ της εργασίας, η ενίσχυση των ασθενέστερων στρωμάτων και η αποκατάσταση των απωλειών που υπέστησαν την τελευταία διετία, η ανάπτυξη της οικονομίας και της εσωτερικής αγοράς με την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, όταν η χώρα στερείται της νομισματικής κυριαρχίας της και της ανεξαρτησίας στη διαμόρφωση της δημοσιονομικής πολιτικής;

3) Είναι δυνατή η διαμόρφωση ριζικά νέων συσχετισμών προς όφελος του ελληνικού λαού, σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, ώστε να υπάρξει μια συνολικότερη λύση στο επίπεδο αυτό, με νέα δεδομένα ως προς τη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική, την αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ της εργασίας και των ασθενέστερων στρωμάτων και την οικονομική ανάπτυξη; Πώς συναρτάται κάτι τέτοιο, όταν τα εργαλεία αυτά παραμένουν σε άλλα χέρια; Ποιες μπορεί να θεωρηθούν συμμαχικές δυνάμεις σε επίπεδο κοινωνικό και διακρατικό, και μέσα από ποιες διαδικασίες θα επιδιωχθεί κάτι τέτοιο;

Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που θα πρέπει να τεθούν και να απαντηθούν άμεσα, χωρίς προκαταλήψεις, αλλά με ρεαλισμό και χωρίς υπεκφυγές. Πολλά άλλα ερωτήματα μπορούν να τεθούν για να ξεκινήσει ένας γόνιμος, ανοικτός διάλογος ενώπιο του ελληνικού λαού στην πορεία μιας πραγματικής συγκρότησης ενός ρωμαλέου ριζοσπαστικού κινήματος για τη διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας που θα διεκδικήσει αποτελεσματικά την ανατροπή της ολέθριας πορείας στην οποία μας έχουν οδηγήσει το διεθνές τοκογλυφικό χρηματιστικό κεφάλαιο και η ολιγαρχία του πλούτου, εγχώρια, ευρωπαϊκή, διεθνής.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δημοσιεύσουμε παρακάτω το κείμενο το Αλέκου Αλαβάνου με την επισήμανση ότι ο άκομψος τρόπος διατύπωσης των σημείων των σημείων 12 και 13, έδωσε λαβή στα κυρίαρχα ΜΜΕ να υποδαυλίσουν τα φοβικά σύνδρομα με την ανάδειξη της καταστροφολογίας περί δραχμής και την ανάδειξη των ανιφάσεων της Αριστεράς που είναι "αναξιόπιστη", δεν μπορεί να κυβερνήσει και όσα υποστηρίζει είναι ανεφάρμοστα.

Aλέκος Αλαβάνος -Για τις εκλογές, το μνημόνιο και το ευρώ

«15 Σημειώσεις στο Πρόχειρο»

για τις Εκλογές, για το Μνημόνιο και κυρίως για το Ευρώ

1.Εκτελεστικό απόσπασμα για τον δικομματισμό στις εκλογές υπήρξε η ίδια η Ευρωζώνη (δεν έχει δοθεί ακόμα η χαριστική βολή). Στις αρχές του χειμώνα, κάτω από τις πιέσεις των αγορών προς το ευρώ και τα ομόλογα ισχυρών πια χωρών του η Γερμανία αποφάσισε και επέβαλε την είσοδο της ΝΔ στην κυβέρνηση της δεύτερης άγριας δανειακής σύμβασης. Ο για δύο χρόνια αντιμνημονιακός ιεροκήρυκας Σαμαράς μέσα σε μια νύκτα κατάντησε μνημονιακός ψάλτης. Η Ευρωζώνη έτσι ναρκοθέτησε το σύστημα του δικομματισμού που, και στην Ελλάδα, εξασφαλίζει την διαιώνιση και την αποσόβηση ακραίων κρίσεων για το σύστημα. Έκαψε την ευκαιρία για ένα δεξιό Ολάντ στη χώρα μας. Αν δεν είχε λειτουργήσει έτσι, το «μόνο νεκρός θα συνεργαστώ με τους μνημονιακούς» θα το είχε προεκλογικά πει, με τον Καμμένο υπασπιστή του, ο Σαμαράς, αυτοδύναμος πια πρωθυπουργός.

2.Ό,τι έκανε σταθερά μέχρι πριν κάποια χρόνια η αμερικάνικη πρεσβεία (που δεν αποκλείεται να ξαναεμφανιστεί σύντομα), δεν μπόρεσαν να το κάνουν οι δεκαπέντε τόσες πρεσβείες της Ευρωζώνης. Είτε, λοιπόν, η Ευρωζώνη αποδεικνύεται, μέσα στις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις της, ανίκανη να επεξεργασθεί μια μακροπρόθεσμη πολιτική διασφάλισης της ίδιας της κυριαρχίας της. Είτε η Γερμανία, ως ηγέτιδα του χώρου του ευρώ, με πλήρη επίγνωση των συνεπειών, θυσιάζει την ίδια την άμεση επιρροή της στην Ελλάδα προκειμένου να κερδίσει κρίσιμο χρόνο για την υπεράσπιση της κεντρικής ζώνης του ευρώ. Συμβαίνει μάλλον το δεύτερο, μαζί ενδεχομένως με το πρώτο, και αυτό είναι μια προειδοποίηση για όσους ονειρεύονται ελιγμούς της Γερμανίας σε περίπτωση που ακυρώσουμε τις δανειακές συμβάσεις.

3.Ένας κόσμος μέσα στις φλόγες μιας πόλης που καίγεται «συνωστίζεται» στις παραλίες για να σωθεί. Έτσι ήταν αυτές οι εκλογές, σα σε μια μεγάλη καταστροφή. Η διαφορά είναι τώρα ο καθένας είχε τον χρόνο να σκεφτεί ποιο καράβι θα επιλέξει. Σε αυτό το πλαίσιο ήρθε ο εκλογικός θρίαμβος του ΣΥΡΙΖΑ που η πολιτική του συνήχησε με την ανάγκη της κοινωνίας να γίνει κάτι «τώρα». Εδώ ακριβώς ήρθε και ο δεύτερος θρίαμβος, της αντιμνημονιακής ακροδεξιάς, με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και την αποκρουστική ναζιστική εκλογική παρουσία. Στους ταξιδιώτες αυτό που κυριάρχησε την Κυριακή 6 Μαΐου είναι : «να φύγουμε από το καταραμένο λιμάνι (του δικομματισμού και του μνημονίου)». Αυτό που λογικά αρχίζουν και σκέφτονται πια είναι : «σε τι είδους άραγε λιμάνι θα αγκυροβολήσουμε».

4. Θεωρείται το αποτέλεσμα των εκλογών κατακρήμνιση του πολιτικού συστήματος. Χωρίς αμφιβολία οι εκλογές είναι ένα βήμα μπροστά. Για να αρχίσει όμως να κλονίζεται το πολιτικό σύστημα (και δεν μιλάμε καν για το σύστημα εξουσίας οικονομικής, επιβολής «νόμιμης» βίας και πληροφόρησης) απαραίτητη προϋπόθεση είναι να κλονισθούν οι κυρίαρχες απόψεις του μέσα στον λαό. Σκληρός πυρήνας τους σε όλη την μεταπολιτευτική διαδρομή είναι η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Την τελευταία δωδεκαετία, και ιδιαίτερα αυτή τη διετία της κρίσης, είναι το ευρώ. Το ευρώ, με αυτή τη λειτουργία του, αμφισβητείται από τον λαό, αλλά ακόμα από μια μειοψηφία όχι μεγάλη. Όταν η αμφισβήτηση γίνει καθολική σχεδόν, τότε στον ορίζοντα θα εμφανισθούν τα πρώτα νέφη της ανατροπής.

5.«Μέσω της αριστεράς κατασκευάζεται η νέα σοσιαλδημοκρατία»: το έλεγαν για τη ΔΗΜΑΡ, τώρα το λένε και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κεντρικό χαρακτηριστικό της σοσιαλδημοκρατίας ιστορικά υπήρξε η αποδοχή του καπιταλισμού σε συνδυασμό όμως με το κοινωνικό κράτος. Ένας κόσμος της εργασίας και της ανεργίας, στα έσχατα όρια της επιβίωσης, θα καλωσόριζε της σοσιαλδημοκρατία και το κράτος πρόνοιας. Μέσα στα πλαίσια όμως της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που εξισώνει όλες τις κατακτήσεις προς τα κάτω, μέσα στο χώρο της Ευρωζώνης που βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση, εντός της περιφέρειάς της που γονατίζει κάτω από τη δημοσιονομική πειθαρχία, σε μια χώρα δεμένη με δουλικές δανειακές συμβάσεις δεν υπάρχει κανένα, απολύτως κανένα, περιθώριο σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής. Είτε με την Μέρκελ είτε με τον Ολάντ. Για τα απλά, αλλά πρωταρχικά πράγματα – να έχουν οι νέοι δουλειά, να μη πεινάν οι συνταξιούχοι – χρειάζονται επαναστατικές αλλαγές.

6.Στις δυνάμεις που κινούνται ή θα κινηθούν εντός του μνημονίου και της Ευρωζώνης υπάρχουν κάποιες διαφορές. Ανάμεσα σε αυτούς που είναι ικανοί να επιβάλλουν τις υπαγορευόμενες από την τρόικα «μεταρρυθμίσεις» και σε αυτούς που είναι ανίκανοι. Ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν να κάμψουν τη λαϊκή αντίδραση με την πειθώ και σε εκείνους με τα ΜΑΤ κι αργότερα με τον στρατό. Ανάμεσα σε αυτούς που θεωρούν αυτό που γίνεται «καλό» και σε αυτούς που το θεωρούν επιβεβλημένο αλλά μοιραίο «κακό» (κι έτσι αφήνουν μια υπόσχεση για τις μέλλουσες γενιές). Ανάμεσα σε αυτούς που προέρχονται από τη δεξιά κι αυτούς από το κέντρο ή την αριστερά. Καμία όμως από αυτές τις παραλλαγές δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από το τέλμα σε ορίζοντα μιας τουλάχιστον γενιάς.

7.Η «νίκη» του ηττημένου είναι πάντα ένα εντυπωσιακό φαινόμενο στην ιστορία. Σήμερα η δεξιά φαίνεται καταρρακωμένη, η αριστερά με αέρα στα πανιά της. Ο κίνδυνος είναι όμως παρών. Ακόμα κι αν μια δύναμη είναι ηττημένη, ακόμα κι αν τα ελατήρια της είναι τα πιο ταπεινά (να διασωθεί ο αρχηγός της), ακόμα κι αν λειτουργεί επικοινωνιακά και φτηνά, ενδέχεται αυτή να αναδείξει τη βασική σύγκρουση της στιγμής, το γήπεδο όπου κρίνονται όλα (συμμετοχή στην Ευρωζώνη). Αν ο αντίπαλος νικητής, δεν αποδεχθεί τη σύγκρουση, τον οδηγεί σε συνεχείς διαβεβαιώσεις για τις καλές του προθέσεις, σε απανωτές λεκτικές μετατοπίσεις και κυρίως σε δημόσιες δεσμεύσεις για το μέλλον. Ο ηττημένος τότε αποκτά την υπεροχή («ηγεμονία») στις εξελίξεις. Ο λόγος είναι απλός: εδώ (στο ευρώ) κρίνονται τα πάντα και ο λόγος της δεξιάς είναι σαφής: «ναι». Αυτό δεν σημαίνει ότι η δεξιά θα διασωθεί εκλογικά ούτε ότι η αριστερά θα χάσει την εκλογική της ορμή. Είναι δύσκολο το ποτάμι να ξαναγυρίσει πίσω. Σημαίνει απλά ότι ο ηττημένος μπορεί να επιβάλλει την πολιτική, τις αντιλήψεις τις δεσμεύσεις του στον νικητή.

8.«Τα πράγματα γίνονται, δεν λέγονται» ή «λέγονται με δόσεις». Υπάρχει η άποψη ότι αν η αριστερά πει στον κόσμο όλη την αλήθεια (ότι η έξοδος από το μνημόνιο οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ) θα χάσει την επαφή της με την κοινωνία. Εδώ όμως διαχωρίζεται η αριστερά από τις άλλες δυνάμεις. Εκείνες παρασκήνια και κόλπα, αυτή αλήθεια και όλη την αλήθεια. Η αριστερά προειδοποιεί με ευθύνη τον λαό. Δεν του λέει μόνο ότι ο δρόμος έξω από το μνημόνιο είναι και δρόμος έξω από το ευρώ, αλλά ότι είναι και ιδιαίτερα επώδυνος, όμως με προοπτική. Του δίνει τη δυνατότητα να επεξεργασθεί την ανησυχία του, που δεν είναι αβάσιμη. Δεν τον αφήνει να βρεθεί σε άγνωστο λιμάνι, να αιφνιδιασθεί, να στραφεί τελικά με μένος ενάντια στους υπαιτίους.

9.Όταν ένα παιδί τρομοκρατείται από τους σκύλους, δεν θα του πούμε ότι δεν υπάρχουν σκύλοι. Θα του πούμε ότι είναι φιλικά ζώα και πολλές φορές σώζουν ανθρώπινες ζωές. Τις περισσότερες φορές ο φόβος που υπάρχει μέσα μας έχει λιγότερη σχέση με την εξωτερική αιτία και πολύ περισσότερη με την εσωτερική μας ανασφάλεια. Όταν το πολιτικό κατεστημένο ξεκινά μια από τις σκληρότερες εκστρατείες φόβου για το ενδεχόμενο αποχώρησης από το ευρώ, η αριστερά δεν θα διαβεβαιώσει ότι δεν υφίσταται τέτοιος κίνδυνος (ούτως ή άλλως υφίσταται εκ των πραγμάτων). Η διαβεβαίωση ή η ταλάντευση θα κάνει ακόμα πιο σκληρή την επίθεση. Με σταθερότητα θα απαντήσει ότι σε σχέση με τη σημερινή ερήμωση της κοινωνίας η έξοδος είναι δυνατότητα και μπορεί να μας σώσει. Και με το πρόγραμμά της θα προσπαθήσει να καθησυχάσει τη δικαιολογημένη ανασφάλεια του κόσμου της εργασίας.

10.Ό,τι καλό φανταζόμαστε, δεν σημαίνει ότι θα γίνει. Αλλά για να γίνει ένα καλό, πρέπει να το φαντασθούμε πρώτα. Αυτό ακριβώς δεν κάνει όλη η αριστερά για το ευρώ. Δεν το κάνει πρώτα από όλους το ΚΚΕ, που παραδοσιακά έχει ταχθεί κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ας βοηθήσουμε την κοινωνία να φαντασθεί ότι μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια και ευημερία εκτός Ευρωζώνης. Όχι ρομαντικά και με υπερβολές, αλλά με πλήρη συναίσθηση των δυσχερειών. Ας μιλήσουμε για τις πρωτοβουλίες που είχαν άλλες χώρες σε αντίστοιχη κατάσταση άγριας ύφεσης σαν τη δική μας, πώς αποκόπηκαν από σκληρά νομίσματα, ακολούθησαν πολιτική ενίσχυσης της ζήτησης. Ας πούμε πώς χιλιάδες σημερινοί νέοι άνεργοι – πτυχιούχοι, καλλιτέχνες, ειδικευμένοι, ανειδίκευτοι – μπορούν να βρουν γρήγορα εργασία με καλά μελετημένες πρωτοβουλίες ενός νέου δημοσίου. Ας μιλήσουμε για την ακατανίκητη δύναμη της συλλογικότητας που απαιτείται, όπως παλιά όταν η φωτιά έφτανε στην εκκλησία του χωριού

11.Σε κάποια αμερικάνικα δικαστικά θρίλερ ο κακός δικηγόρος κάνει τον πελάτη του να πάρει πολύ βαρύτερη ποινή παρά αν δεν είχε καθόλου δικηγόρο. Το ίδιο έχει συμβεί στην Ελλάδα με απόψεις που τάσσονται υπέρ της εξόδου από το ευρώ. Ο βασικός συνήγορος δεν πατάει καν στην αίθουσα του δικαστηρίου – το ΚΚΕ, που θεωρεί το θέμα «αποπροσανατολιστικό». ‘Άλλες φορές προσλαμβάνεται η αποχώρηση από το ευρώ ως ένα κομμουνιστικό σχέδιο δεκαετιών που βρήκαμε τώρα την χρυσή ευκαιρία να το επιβάλλουμε. Έτσι το ζήτημα μένει έξω από την κοινωνία, ξένο, δεν συνηχεί με τις μεγάλες ανάγκες της. Η αποχώρηση από το ευρώ σε συνδυασμό με την κατάργηση της δανειακής σύμβασης θα νοηματοδοτηθεί θετικά από τον απλό κόσμο με ένα βασικό όρο: αν γίνει πειστική ως η μόνη απάντηση στον συνταξιούχο που το μηνιάτικο του φτάνει για μια βδομάδα, στο νέο άνεργο που περιφέρεται χωρίς σκοπό, στο μικροκαταστηματάρχη που δεν περνάει πια από τον δρόμο που ήταν το μαγαζάκι του γιατί δεν αντέχει τον πόνο.

12.Η Ελλάδα ήταν στους νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου γιατί ο Βενιζέλος διείδε την επιτυχία της Αγγλογαλλικής Συμμαχίας, έφτασε μετά λίγα μόλις χρόνια στη Μικρασιατική Καταστροφή γιατί έσφαλε ότι η στήριξή της θα συνεχίζονταν. Σε μια χώρα εξαρτημένη η σωστή ή λαθεμένη εκτίμηση για τις κατευθύνσεις και τα όρια των Μεγάλων Δυνάμεων (από τη δεξιά για να ευθυγραμμιστεί, την αριστερά για να εναντιωθεί) οδηγεί από τον θρίαμβο μέχρι την πανωλεθρία. Αυτό είναι εξαιρετικά κρίσιμο σήμερα. Και με τον Ολάντ και τις προθέσεις του για ανάπτυξη και με ένα «όχι» των Ιρλανδών στο ευρωσύμφωνο, τα όρια τροποποίησης των όρων των δανείων είναι ελάχιστα και σε δευτερεύοντα σημεία, που δεν μπορούν να απαντήσουν στις άμεσες ανάγκες και στην κλιμακούμενη οργή του λαού. Δυνατότητα κατάργησης του μνημονίου δεν υπάρχει παρά μόνο εκτός Ευρωζώνης. Μια λάθος εκτίμηση εδώ για τα περιθώρια ευλυγισίας της Γαλλίας ή της Γερμανίας μπορεί να αποβεί μοιραία.

13.Μια χώρα είτε θα έχει χαμηλούς φόρους είτε θα έχει γενναίες δαπάνες για Παιδεία και Υγεία. Η οικονομία και η ιστορία θέτει τα δικά της διλήμματα, κάθε εποχή, εκεί που πολλοί θα ήθελαν οι δύο πόλοι να συμβιώνουν. Έτσι ακριβώς τίθεται το θέμα «ακύρωση του μνημονίου» και «παραμονή στην ευρωζώνη». Ή το ένα ή το άλλο (κι εδώ περιπλέκεται σε βάθος το πρόβλημα γιατί στην Ελλάδα ένα πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ του ευρώ ακυρώνει ένα ακόμη ισχυρότερο πλειοψηφικό ρεύμα απελευθέρωσης από το μνημόνιο). Στο δίλημμα αυτό παρά τους κανόνες της λογικής πέρα από τις δύο μπορεί να εμφανισθεί και τρίτη απάντηση. Η μία είναι η επιλογή της «παραμονής στο ευρώ» με επιβίωση του μνημονίου - τις άγριες επιπτώσεις τις βιώνουμε. Η δεύτερη είναι η «ακύρωση του μνημονίου» με οργανωμένη, προετοιμασμένη και προγραμματισμένη έξοδο από την Ευρωζώνη – πολύ σύντομα θα έρθει η άνοιξη. Η τρίτη είναι η «ακύρωση του μνημονίου» με ανοργάνωτη, απροετοίμαστη και απρογραμμάτιστη έξοδο από το ευρώ, με επιβολή απέξω, με πανικό του λαού, με χάος, με ανεξέλεγκτο πληθωρισμό, με άγνωστη έκβαση – επιλογή χειρότερη και από την πρώτη.

14.«Ήρεμα, ήρεμα κι απλά» γράφει ο Γιάννης Ρίτσος. Αυτό χρειάζεται να κάνει σήμερα η αριστερά. Να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις της και «ήρεμα και απλά» να πει στον κόσμο: «Εμείς θέλουμε την άμεση και πλήρη κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και των νόμων τους. Ήδη ακούμε την Ευρώπη να μας απειλεί με έξοδοι από το ευρώ. Για να μη βρεθούμε στο χάος έχουμε ετοιμάσει το σχέδιό μας για την έξοδο». Πάνω σε μια τέτοια βάση θα μπορούσαν να συνυπάρξουν και οι δυνάμεις που την αποχώρηση από το ευρώ θα την έχουν ως εφεδρικό Σχέδιο Β΄ και οι δυνάμεις που την έχουν κιόλας ως Σχέδιο Α΄ (όπως το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής). Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο υπάρχει μια ευρεία βάση συνεργασίας, αλλά κυρίως οι εργαζόμενοι γνωρίζουν, ούτε θα απογοητευθούν ούτε θα αιφνιδιασθούν και συμμετέχουν ως συμπρωταγωνιστές.

15.Η αριστερά μπορεί ταυτόχρονα να υψώνεται και να χαμηλώνει. Να ανεβαίνει καλπάζοντας εκλογικά και να αποδομείται ο ριζοσπαστικός πυρήνας των ιδεών και αξιών της, οι διαχωρισμοί «αριστερά», «κέντρο», «δεξιά» να χάνουν τη σημασία τους. Το έχουμε δει στην Ιταλία, το βλέπουμε τώρα στην Κυπριακή Δημοκρατία. Στην Ελλάδα σήμερα οι «απελπισμένοι» αναζητούν αγωνιωδώς ελπίδα από όπου κι αν αυτή προέρχεται. Δεν αξίζει η αριστερά να αφήσει τα πράγματα στο «κορώνα – γράμματα» κι ας φαίνεται ότι αυτή τη στιγμή έρχονται «γράμματα» (κυρίως για τον ΣΥΡΙΖΑ). Η ριζοσπαστική αριστερά μπορεί να αμυνθεί απέναντι στην ευκολία της ίδιας της εκλογικής επιτυχίας. Να μη φοβηθεί το συγκρουσιακό και μετασχηματιστικό της χαρακτήρα. Να κρατήσει τα κοινωνικά της οράματα. Να εντάξει τη θετική συμβολή που μπορεί πια να έχει στα δραματικά προβλήματα του λαού σε μια καινοτόμα αφήγηση ανατρεπτικών αλλαγών σε μια χώρα όχι της Λατινικής Αμερικής, όπου η αλυσίδα ήδη έχει σπάσει από «αδύναμους κρίκους», αλλά της ευρωπαϊκής ηπείρου.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Στον αντίποδα των παραπάνω επισημάνσεων αναδημοσιεύουμε ορισμένες δημοσιογραφικού τύπου πληροφορίες σχετικά με τιςε διεργασίες που συντελούνται σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η «ακραία» λύση για την Ευρωζώνη: Απόλυτη ισοτιμία ευρώ - δολαρίου και «κόψιμο» χρήματος;

Δευτέρα, 14 Μαΐου 12:33

Παναγιώτης Γκρουμούτης

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ Web only
14/05/2012  11:19

Η κατάσταση στην Ευρωζώνη είναι πλέον τόσο θολή και συγκεχυμένη και οι προβλέψεις των περισσοτέρων αναλυτών τόσο ζοφερές, ώστε να δίνουν τροφή και χώρο για τα πιο ευφάνταστα ή έστω «τολμηρά» σενάρια.

Με τη διαφορά πως όσο βαθαίνει η πολιτική κρίση στην Ελλάδα, τόσο λιγότερο «τολμηρά» φαντάζουν τα καταστροφολογικά σενάρια. Ακόμα και το πιο ακραίο, αυτό που φαίνεται πως επεξεργάζονται εδώ και καιρό αρκετοί τραπεζίτες, διαχειριστές κεφαλαίων και κορυφαίων hedge fund και αναλυτές οίκων. Το σενάριο που θέλει το ευρώ, μέσα στους επόμενους μήνες – και με δεδομένη την κατάρρευση όχι μόνο των «σημερινών χωρών του Μνημονίου» αλλά και της Ισπανίας – θα διολισθήσει στα επίπεδα της απόλυτης ισοτιμίας (ένα προς ένα) με το δολάριο, στο λεγόμενο parity δηλαδή, θα «συνδεθεί» ουσιαστικά με το αμερικανικό νόμισμα και θα «επιτρέψει» στην ΕΚΤ και στους Ευρωπαίους να … κόψουν δισεκατομμύρια ευρώ για να αντιμετωπίσουν τον εφιάλτη του χρέους.

Ακριβώς όπως έκανε – και κάνει ακόμα – η αμερικανική κυβέρνηση και η ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ.

Το σενάριο αυτό είχε πρωτοδεί το φως της δημοσιότητας μέσω ενός άρθρου στους Financial Times ήδη από τον Μάιο του 2010 (!), όταν η κρίση βρισκόταν στα … σπάργανα και ακόμα και η Ελλάδα αισιοδοξούσε…

Τώρα όμως, δύο χρόνια μετά, φαίνεται πως όχι μόνο επανέρχεται, αλλά προβάλλεται και ως η μόνη (;) εφικτή λύση εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα. Το επαναφέρουν οι Financial Times και το προβάλλει πια και το κορυφαίο αμερικανικό οικονομικό δίκτυο CNBC (δείτε εδώ: http://www.cnbc.com/id/47396554), που μάλιστα προσθέτει και μια νέα «δυναμική» στη λύση αυτή: την αποδυνάμωση της Κίνας (!!!) που μέχρι σήμερα μπορεί άνετα να «μετακινεί» τα κολοσσιαία συναλλαγματικά της αποθέματα μεταξύ δολαρίου και ευρώ και να επωφελείται, αν όχι να ποδηγετεί τις εξελίξεις σε νομισματικό επίπεδο. Με τα δύο νομίσματα όμως «κλειδωμένα» σε απόλυτη ισοτιμία, χάνει το πλεονέκτημα αυτό.

Το ρεπορτάζ βέβαια σημειώνει πως για να «πέσει» το ευρώ στο ένα προς ένα με το δολάριο θα πρέπει να κατρακυλήσει από το 1,30 που διαπραγματεύεται σήμερα, με δραματικές συνέπειες για την οικονομική βάση ΟΛΩΝ των ευρωπαϊκών – και όχι μόνο – χρηματοπιστωτικών οίκων.

Όμως από την άλλη τονίζει πως αυτή η λύση δίνει διέξοδο στο διαρκώς αυξανόμενο πρόβλημα κρίσης και ρευστότητας στην Ευρωζώνη, «σώζει» κράτη, και κυρίως δίνει τεράστια πλεονεκτήματα στις εξαγωγικές επιχειρήσεις της Ευρώπης, «αφαιρώντας» παράλληλα το πλεονέκτημα αυτό από Κινέζους και γενικότερα Ασιάτες που σήμερα εξάγουν το 18% έως 20% της παραγωγής τους στη Γηραιά Ήπειρο.

Και καταλήγει στο ότι σίγουρα η λήψη μιας τέτοιας νομισματικής απόφασης συνιστά κολοσσιαίο εγχείρημα και προϋποθέτει τεράστιο κόστος για τους πολιτικούς που θα τη λάβουν, αλλά από την άλλη οι περισσότεροι ειδικοί δεν βλέπουν πια μιαν άλλη, αποτελεσματικότερη λύση, στον κατήφορο του ευρώ και της ευρωοικονομίας…

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Άσφαιρες οι απειλές για έξοδο από την Ευρωζώνη – Η ανατροπή των μνημονίων είναι εφικτή

Εκβιασμοί και παρεμβάσεις στα εσωτερικά της χώρας παρατηρούμε τις τελευταίες ημέρες υπέρ των μνημονιακών δυνάμεων από αξιωματούχους κυρίως από το Βερολίνο, με απειλή την έξοδο από την Ευρωζώνη, την ώρα που με στοιχεία οικονομολόγοι και διεθνείς σχολιαστές τους αποστομώνουν.

Οι απειλές που εξαπολύουν επομένως είναι άσφαιρες. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να «τσιμπήσουμε» την ώρα που η ανεργία, η φτώχεια, η εκμετάλλευση και η εξαθλίωση μαστίζουν τους από κάτω στην Ελλάδα. Άλλωστε η συνέχιση αυτής της αντικοινωνικής πορείας είναι που βάζει σε τροχιά διάλυσης και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είμαστε αποφασισμένοι και θα προχωρήσουμε μέχρι την ανατροπή!

Tις τελευταίες ημέρες και όσο η πιθανότητα σχηματισμού βιώσιμης και νομιμοποιημένης από το λαό κυβέρνησης που θα ανέτρεπε τη λιτότητα και την εξαθλίωση στην Ελλάδα απομακρύνεται αν δεν πάμε σε εκλογές, πληθαίνουν οι εκβιασμοί και οι παρεμβάσεις στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα της χώρας υπέρ των μνημονιακών δυνάμεων από αξιωματούχους κυρίως από το Βερολίνο

Με «μπαμπούλα» την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη προσπαθούν να παρέμβουν στα εσωτερικά και να δημιουργήσουν πανικό. Την ίδια ώρα όμως τα στοιχεία και οι φωνές οικονομολόγων και διεθνών σχολιαστών τους διαψεύδουν, για να μην πούμε τους αποστομώνουν.

Την εκτίμηση ότι η ευρωζώνη θα μπορούσε ενδεχομένως να αντέξει μία έξοδο της Ελλάδας εξέφρασε και ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Rheinische Post, επισημαίνοντας ότι η Ευρωζώνη είναι σήμερα πιο ανθεκτική από ό,τι πριν από δύο χρόνια.

Αξιωματούχοι όπως ο υπουργός Εξωτερικών, Γκίντο Βέστερβέλε, ζητούν πλέον την έξοδο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ σε περίπτωση που η νέα κυβέρνηση δεν έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Γερμανοί πολιτικοί έφτασαν μέχρι του σημείου να ζητούν σε συνεντεύξεις τους στο γερμανικό τύπο να παγώσει άμεσα η καταβολή της επόμενης δόσης, που πρόκειται να δοθεί σήμερα μειωμένη κατά 1, 2 δις ευρώ.

Ταυτόχρονα, βέβαια, ακούγονται και αντίθετες φωνές, όπως για παράδειγμα της γ.γ. του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Αντρέα Νάλες που επέκρινε όλους εκείνους που ζητούν πάγωμα της βοήθειας. «Δεν είναι έξυπνο, να εξαπολύονται και πάλι απειλές κατά της Ελλάδας» είπε στην εφημερίδα Neue Osnabrücker Zeitung.

Αποστομωτικές απαντήσεις για τον «μπαμπούλα» της εξόδου από την Ευρωζώνη

Σε όλες αυτές τις απειλές και τους εκβιασμούς ήρθε να δώσει μια εμπεριστατωμένη απάντηση ένα δημοσίευμα στο Bloomberg, που υποστηρίζει με αδιάσειστα στοιχεία ότι «διαπραγματευτικό χαρτί αξίας… μισού τρισ. δολ. κρατά η Αθήνα στο χέρι της«. Σύμφωνα με το πρακτορείο στα 400 δισ. ευρώ ανέρχονται τα δάνεια που οφείλει το ελληνικό δημόσιο προς ΔΝΤ, ΕΚΤ, κράτη της Ευρωζώνης και ιδώτες.

«Με την Ελλάδα να χρωστά ποσά αντίστοιχα του μεγέθους της οικονομίας της Ελβετίας, οι επιπτώσεις για τους φορολογουμένους στα υπόλοιπα κράτη-μέλη θα είναι καταστροφικές, εάν η χώρα αποχωρήσει από την Ευρωζώνη».

Οι οφειλές του ελληνικού δημοσίου προς άλλα κράτη φτάνουν τα 80 δισ. ευρώ. Η ΕΚΤ διαθέτει στο χαρτοφυλάκιό της ελληνικά ομόλογα 50 δισ. ευρώ, ενώ στο πλαίσιο του ευρω-συστήματος η Τράπεζα της Ελλάδος χρωστά στις υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες 104 δισ. ευρώ. Εκτιμάται, επίσης, ότι η ΤτΕ έχει εκδώσει 18 δισ. ευρώ περισσότερα από όσα αντιστοιχούν στο μέγεθος της οικονομίας, με αποτέλεσμα η συνολική έκθεση της ΕΚΤ στην Ελλάδα να φτάνει τα 172 δισ. ευρώ.

Τέλος, ιδιώτες επενδυτές κατέχουν ελληνικά ομόλογα αξίας 143 δισ. ευρώ, αυξάνοντας το συνολικό ποσό στα 395 δισ. ευρώ. Στο δημοσίευμα υπογραμμίζεται, μάλιστα, ότι στο ποσό αυτό δεν περιλαμβάνονται τα κεφάλαια που έχουν δανειστεί οι ελληνικές τράπεζες από την ΕΚΤ, τα οποία στις αρχές του έτους ξεπερνούσαν τα 73 δισ. ευρώ.

Αλλά και ο καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λάνκαστερ, Τζον Γουιτάκερ, βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος και υποστηρίζει ότι «η Ελλάδα έχει ισχυρά χαρτιά διαπραγμάτευσης για να πείσει τους δανειστές της να χαλαρώσει η λιτότητα», καθώς όλοι φοβούνται ότι η έξοδός της από την Ευρωζώνη θα τους στοιχίσει σε χρήματα και πολιτικό κεφάλαιο».

Για παιχνίδι πόκερ άνω των 200 δισ. ευρώ κάνει λόγο και το Reuters, υποστηρίζοντας ότι «οι σκληρές δηλώσεις αυτές τις ημέρες από Βερολίνο και Βρυξέλλες για την ανάγκη συμμόρφωσης της Ελλάδας με το σχέδιο δεν θα πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη».

Από τις 6 Μαρτίου τα ίδια στοιχεία επεσήμαινε και το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο (IIF)

Στις 6 Μαρτίου δόθηκε στη δημοσιότητα μέσω του Reuters ένα εμπιστευτικό έγγραφο του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF), με ημερομηνία 18 Φεβρουαρίου, που εκτιμούσε ότι το κόστος από μια άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας θα υπερέβαινε το 1 τρις ευρώ. Αυτό το έγγραφο ενδεχομένως να συντάχθηκε από το IIF για να ασκήσει πίεση στα μέλη του να συμμετάσχουν στη διαδικασία ανταλλαγής ομολόγων (PSI), όμως σε κάθε περίπτωση αντικατοπτρίζει μια πραγματικότητα: το κόστος από μια ενεδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας θα ήταν πολύ μεγαλύτερο από τη διάσωσή της.

Αυτή η θέση, που επιβεβαιώνεται συνεχώς, υποστηρίζεται από την αρχή της κρίσης από το ΣΥΡΙΖΑ ως ένα σημαντικό χαρτί για την ελληνική πλευρά στη διαδικασία διαπραγματεύσεων με τους δανειστές. Όμως ούτε η προηγούμενη κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου ούτε και αυτή του Λ. Παπαδήμου αξιοποίησαν αυτό το διαπραγματευτικό όπλο, και μάλιστα λοιδορούσαν, όπως έκαναν και τα φιλομνημονιακά ΜΜΕ, όποιον υποδείκνυε αυτόν το δρόμο, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός όμως ότι ακόμη και αυτοί που διαπραγματεύονται απέναντι από την ελληνική κυβέρνηση (IIF) αναγνωρίζουν στις εμπιστευτικές αναλύσεις τους το διαπραγματευτικό βάρος της Ελλάδας καθιστά τόσο αυτή την κυβέρνηση όσο και την προηγούμενη υπόλογες.

Σύμφωνα με το έγγραφο του IIF, το κόστος αυτό της άτακτης χρεοκοπίας της Ελλάδας προκύπτει ως εξής: Η ΕΚΤ παρουσιάζει έκθεση στο ελληνικό δημόσιο και τις ελληνικές τράπεζες ύψους 177 δις, δηλαδή περισσότερο κατά 200% από την κεφαλαιακή της βάση. Επίσης, μια άτακτη χρεοκοπία στην Ελλάδα θα ανάγκαζε την Πορτογαλία και την Ιρλανδία να δανειστούν επιπλέον 380 δις ευρώ κατά τα 5 επόμενα χρόνια, για να μην μεταδοθεί η κρίση σε αυτές. Επίσης, η Ιταλία και η Ισπανία θα χρειαζόταν να λάβουν 350 δις ευρώ βοήθεια για να περιορίσουν την επέκταση της κρίσης. Τέλος, οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα απαιτούσαν 160 δις ευρώ για ανακεφαλαιοποίηση.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ευρώ ή δραχμή. Η αλήθεια απλά υπάρχει, το ψέμα πρέπει να εφευρεθεί

Γράφει ο Κλεισθένης.

Η κινδυνολογία και η τρομοκρατία στο ζενίθ, άρχισε η προεκλογική περίοδος με επίθεση παραπληροφόρησης του λαού απ' τις λεγόμενες φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις (ευρωλιγούρηδες και ευρωλάγνους).

Αντίπαλος η δραχμή, το εθνικό μας νόμισμα που αντιδημοκρατικά και αυθαίρετα η κυβέρνηση του “σωτήρα” εκσυγχρονιστή Σημίτη αντικαταστάθηκε απ' το ευρώ των τοκογλύφων, απ' το ευρώ των νεοφιλελεύθερων, απ' το ευρώ των εκβιαστών του Ελληνικού λαού των ναζιστικών αντιλήψεων. Ο Ελληνικός λαός δεν ρωτήθηκε, δεν έγινε δημοψήφισμα για το αν θέλαμε ή όχι το ευρώ.

Σήμερα επιστρατεύονται οικονομολόγοι, εκπρόσωποι του ΣΕΒ, πολιτικάντηδες και λοιποί “φτωχοί” συγγενείς για να κινδυνολογήσουν κατά της επιστροφής στην δραχμή.

Όλοι αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την σημερινή τραγική κατάσταση της οικονομίας τάσσονται υπέρ του ευρώ και πολεμούν με λύσσα την επιστροφή της χώρας στο εθνικό της νόμισμα, την αγαπημένη μας δραχμή.

Θα καταστραφούμε, μας λένε, θα αδειάσουν τα ράφια των σουπερμάρκετ, μας λένε, θα γυρίσουμε στην δεκαετία του '50, μας λένε.

Ψεύδονται ασύστολα, παραπλανούν, εκβιάζουν, τρομοκρατούν.

Το γιατί είναι πλέον γνωστό στους Έλληνες, εξυπηρετούν συμφέροντα που είναι αντίθετα με τα συμφέροντα του λαού.

Υποστηρίζουν ότι οι αριστερές δυνάμεις θέλουν να μας ξαναγυρίσουν στην δραχμή. Μέγα ψεύδος.

Οι δυνάμεις που θέλουν επιστροφή στην δραχμή ανήκουν σε όλο το πολιτικό φάσμα, απλά η διαφοροποίηση των μεν απ' τους δε είναι ο πατριωτισμός.

Κάθε πατριώτης, είτε αριστερός, είτε κεντρώος, είτε δεξιός, θέλει το εθνικό μας νόμισμα, εξαιρούνται όσοι κινούνται από αντεθνικά σύνδρομα ή εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εντολέων τους εκπροσώπων της σημερινής ναζιστικών αντιλήψεων Ευρωπαϊκής ελίτ.

Η επιστροφή στην δεκαετία του '50 είναι μέγα ψεύδος.

Ας δούμε τι υπήρχε την δεκαετία του '50 και τι υπάρχει σήμερα.

Στον αγροτικό τομέα, υπήρχαν ένα-δύο τρακτέρ για κάθε χωριό, σήμερα όλοι οι αγρότες ακόμη και αυτοί που έχουν πολύ μικρά αγροτεμάχια έχουν δύο και τρία τρακτέρ. Άρα η αγροτική παραγωγή μπορεί κάλλιστα σε πολύ μικρό χρόνο να πολλαπλασιαστεί.

Στον τουριστικό τομέα, την δεκαετία του '50 υπήρχαν ελάχιστα ξενοδοχεία κι αυτά ήσαν ανοργάνωτα και χαμηλών προδιαγραφών, σήμερα τα νησιά μας και τα άλλα μέρη διακοπών είναι γεμάτα με μεγάλες και σύγχρονες ξενοδοχειακές μονάδες που μπορούν κάλλιστα να εξυπηρετήσουν τους επισκέπτες έστω και αν αυξηθούν σε υπέρογκους αριθμούς.

Στις υποδομές, την δεκαετία του '50 δεν υπήρχαν δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια, σήμερα το συγκοινωνιακό δίκτυο της χώρας είναι συγκρίσιμο με αυτό των ευρωπαϊκών κρατών, τα λιμάνια μας είναι σύγχρονα με μεγάλη ευχέρεια εξυπηρέτησης των εμπορικών και επιβατηγών πλοίων (οι Κινέζοι που πήραν τον Πειραιά είναι χαζοί;), Το αεροδρόμιο στα Σπάτα είναι υπερσύγχρονο και με δυνατότητα επέκτασης έτσι ώστε να υπερδιπλασιάσει τις αφίξεις και αναχωρήσεις πολλαπλάσιου αριθμού αεροσκαφών.

Στην ενέργεια, το '50 η ΔΕΗ ήταν μία μικρή επιχείρηση με πολύ μικρή δυνατότητα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, σήμερα έχει μια πλειάδα σύγχρονων σταθμών παραγωγής με πολλά φράγματα και λιγνιτικές μονάδες και δυνατότητες επέκτασης σε ηλιακά και αιολικά πάρκα. Σήμερα το ηλεκτρικό ρεύμα υπάρχει και στο πιο απομεμακρυσμένο χωριό, μέχρι τις στάνες των κτηνοτρόφων.

Στην ναυτιλία, το '50 και σήμερα ήμασταν και παραμένουμε μέσα στις τρεις πρώτες ναυτιλιακές δυνάμεις στον κόσμο, έχουμε υπερσύγχρονα ναυπηγεία που με σωστή λειτουργία μπορούν να κατασκευάσουν κάθε τύπο πλοίου, εμπορικού ή πολεμικού.

Κτιριακές εγκαταστάσεις, την δεκαετία του '50 υπήρχαν πεπαλαιωμένα κτίρια που προορίζονταν για βιομηχανίες και βιοτεχνίες, στη πορεία υπήρξε μία άνθηση στην κατασκευή σύγχρονων εγκαταστάσεων οι οποίες σήμερα παραμένουν άδειες και αχρησιμοποίητες εξ αιτίας των αλλοπρόσαλλων και ζημιογόνων για την Ελλάδα πολιτικών αποφάσεων της ΕΕ.

Μπορεί κάποιος να απαριθμήσει και χιλιάδες άλλα παραδείγματα που στηρίζουν το ότι η Ελλάδα του σήμερα δεν είναι η Ελλάδα του '50. Συνεπώς έχουμε τις υποδομές, χρειαζόμαστε το δικό μας νόμισμα και με την εφευρετικότητα και την εργατικότητα του λαού μας θα φύγουμε απ' την κρίση που μας έβαλαν αυτοί που σήμερα θέλουν να μας σώσουν.

Η προπαγάνδα που κάνουν οι δυνάμεις των ευρωλιγούρηδων, ευρωλαμόγιων, ευρωλάγνων, ευρωδούλων δεν μας φοβίζει, δεν μας τρομοκρατεί, δεν μας πείθει. Μπορούμε να προχωρήσουμε όλοι μαζί, αριστεροί, κεντρώοι και δεξιοί, μόνη αναγκαιότητα μία πατριωτική κυβέρνηση που θα κάνει πράξη την απελευθέρωσή μας απ' τα δεσμά του ευρώ και της ΕΕ.

Οι σειρήνες του ευρωμονόδρομου και οι Κασσάνδρες που προσπαθούν να φοβίσουν τον λαό με δήθεν καταστροφή αν γυρίσουμε στην δραχμή δεν θα εισακουστούν, οι πολίτες πλέον έχουν τη δυνατότητα να απομονώσουν όσους μας οδηγούν στην καταστροφή και την κατοχή της Ελλάδας.

Με υγεία και επαγρύπνηση κλείνουμε τ' αυτιά μας στους ψεύτες.

Πηγή: http://ideopigi.blogspot.com/2012/05/blog-post_4602.html#ixzz1vCiZWYtL