ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ

ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΥΡΥΤΑΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ – ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ  

Οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις του μαύρου μετώπου με τους συνοδοιπόρους τους σε συνεργασία με τους ξένους δανειστές – δυνάστες προετοιμάζουν αμέσως μετά τις εκλογές μια ανελέητη και ολομέτωπη επίθεση ενάντια στον ελληνικό λαό, που εφησυχάζει αδικαιολόγητα λόγω της εκλογικής μάχης, στην οποία όλοι ανεξαιρέτως έχουν επιδοθεί με απαράμιλλο ζήλο.

Όχι πως η εκλογική μάχη είναι άνευ σημασίας. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι τον πλήρη εφησυχασμό που προκαλεί η εκλογική διαδικασία υπάρχει τεράστια απόσταση. Διότι όσο κρίσιμες και αν είναι πράγματι οι εκλογές, η κατάσταση που αναμένεται να ακολουθήσει θα είναι ακόμη κρισιμότερη και απαιτεί από τώρα εγρήγορση. Ακόμη και στην περίπτωση που οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις του μαύρου μετώπου ηττηθούν, το καθεστώς διαθέτει εφεδρείες που είναι έτοιμες να δώσουν χείρα βοηθείας. Είναι πολλοί από αυτούς του όψιμους υποτιθέμενους αντιμνημονιακούς, που περιμένουν να εισπράξουν εκλογικά την οργή του κόσμου, από τη φασιστική Χρυσή Αυγή, τον Καμμένο, μέχρι τη λεγόμενη Δημοκρατική Αριστερά του Κουβέλη, που έχει ήδη δηλώσει ότι θα σεβαστεί τις συμφωνίες της «χώρας», για να μην αναφέρουμε άλλους. Αν μετεκλογικά οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, είτε εκείνης της μερίδας που θα εισέλθει στο κοινοβούλιο, είτε εκείνης που δεν θα το κατορθώσει, δεν σταθούν στο ύψος των περιστάσεων να οικοδομήσουν μια πλατιά λαϊκή ενότητα γύρω από ξεκάθαρους στόχους, που είναι απαραίτητη για την έξοδο από το φαύλο κύκλο του χρέους, τότε η κατάσταση θα εξελιχθεί ολέθρια για το λαό.  Οι ευθύνες της θα είναι τεράστιες, μεγαλύτερες ακόμη και από αυτές της Βάρκιζας.

Δυστυχώς οι προσπάθειες ενότητας στο πλαίσιο της αριστεράς προεκλογικά δεν ευοδώθηκαν, για μια σειρά από πραγματικούς, αλλά όχι μόνον λόγους. Οι δε προσπάθειες ενότητας με την εξαίρεση της αριστεράς, είτε επειδή δεν βρήκαν ανταπόκριση, είτε για άλλους λόγους, οδηγήθηκαν σε παταγώδη αποτυχία και αυτό αποτελεί ευθύνη και των οργανωμένων δυνάμεων και των ηγεσιών της αριστεράς. Το κάθε επιμέρους μαγαζί έχει στήσει το δικό του αυτάρεσκο μικρό μέτωπο – ο όρος έχει γίνει της μόδας – ενώ το αυθεντικό παλλαϊκό μέτωπο απαιτεί την άρση των κάθε είδους άγονων περιχαρακώσεων.   

Όσο αδιέξοδη είναι η επίκληση της ενότητας χωρίς αρχές, όρους και προϋποθέσεις και συγκεκριμένες στοχεύσεις, άλλο τόσο αδιέξοδη είναι η εκ προοιμίου άρνηση οποιασδήποτε ενότητας εν ονόματι της διατήρησης των απόλυτων αρχών και της μοναδικότητας των στόχων. Αμέσως μετά τις εκλογές θα πρέπει να ξεκινήσει οπωσδήποτε ένας συγκροτημένος διάλογος μπροστά σε όλο το λαό και μέσα στο πεδίο των αγωνιστικών κινητοποιήσεων που θα επιβληθούν από τα πράγματα. Στο διάλογο αυτό θα απαξιωθούν οι αδιέξοδες και ανέξοδες απόψεις. Τόσο αυτές που φαντάζουν μαξιμαλιστικές, όσο και αυτές που είναι άτολμες. Αν δεν δούμε τα πράγματα κατάματα και δεν τα πούμε με το πραγματικό τους όνομα, δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε ένα  βήμα. 

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ένα ανελέητο πόλεμο που έχουν κηρύξει οι δυνάμεις του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, πρωτίστως ενάντια στο λαό μας και στη συνέχεια σε ευρωπαϊκό και πλανητικό επίπεδο. Πρόκειται για ένα αριστοτεχνικά προμελετημένο από καιρό έγκλημα με στόχο τη γενοκτονία του λαού μας. Πρέπει να ξεφύγουμε από τα θεωρητικά φληναφήματα και τους πολιτικούς πομφόλυγες, που μας κατατρύχουν. Το ζήτημα δεν είναι θεωρητικό, είναι εξόχως πολιτικό, δηλαδή ζήτημα στρατηγικής.  Δεν βρίσκεται στη σφαίρα της θεωρίας, αλλά της δράσης. Όχι ασφαλώς της τυφλής δράσης, αλλά της στοχευμένης. Εκείνης που αναγνωρίζει τα απαραίτητα προτάγματα διεξόδου. Είναι άλλο πράγμα οι αιτίες που μας οδήγησαν ως εδώ και άλλο τι είναι απαραίτητο να κάνουμε για να ξεφύγουμε. Τα εργαλεία που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούνται είναι απολύτως ανεπαρκή. Οι οικονομικές αναλύσεις για την κρίση του καπιταλισμού και το σημερινό της χαρακτήρα, όπως και οι πολιτικές αναλύσεις για το κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο των αγώνων και τους στόχους του, ο διεθνισμός και η πάλη για εθνική απελευθέρωση πρέπει να τοποθετηθούν με νέο σύγχρονο τρόπο, μακριά από δογματισμούς και αγκυλώσεις.     

Η εμφύλια ιδεολογική σύρραξη δεν βοηθά στην αποτίναξη του ζυγού που επιβάλλει το καθεστώς της χρεοκρατίας. Αντίθετα αποδέχεται τους όρους του και τους μετατρέπει σε άγονο άγριο εσωτερικό πόλεμο χωρίς έλεος και χωρίς νικητή στο εσωτερικό πεδίο. Οι πρακτικές που ακολουθήθηκαν σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης είναι παντελώς ξεπερασμένες.

Αν δεν οικοδομηθεί σύντομα μια ευρύτατη κοινωνική συμμαχία με τους σωστούς στόχους και αιτήματα, η μια κοινωνική ομάδα θα στρέφεται ενάντια στην άλλη, μέσω μιας καθοδικής σπειροειδούς κοινωνικής και οικονομικής διαδικασίας, όπου  οι μεν θα προσπαθούν να κρατηθούν στα πόδια τους σε βάρος των πιο αδύναμων, αλλά στο τέλος της πορείας καραδοκεί ο εξανδραποδισμός όλων.

Το νεοαποικιοκρατικό καθεστώς που δημιουργείται στη χώρας μας με το πλαίσιο των μέτρων που έχει χαραχθεί από τους δανειστές δεν μπορεί να αναπαραχθεί ομαλά – δεν είναι βιώσιμο κοινωνικά – μέσα στο χρόνο. Ή θα αποδειχθεί σχέδιο επί χάρτου ή θα μας οδηγήσει στην πλήρη κοινωνική αποσάρθρωση και στον όλεθρο. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα και το στοίχημα των αγώνων που αναμένεται να ακολουθήσουν.   

Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ποιοι είναι οι απολύτως απαραίτητοι στόχοι για να βγούμε από το φαύλο κύκλο, όπου μας έχουν σύρει οι δυνάμεις της χρεοκρατίας: μη αναγνώριση/άρνηση του χρέους και αποδέσμευση από το ευρώ (και την ΕΕ αν χρειαστεί) με την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος. Το ευρώ και οι μηχανισμοί της Ε.Ε. δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση μέσα αλληλεγγύης των ευρωπαϊκών λαών, όπως συνομολογεί με λογικά άλματα και ταχυδακτυλουργίες ένας όψιμος ψευτοδιεθνισμός, προερχόμενος κυρίως από την επικρατούσα τάση στο Συνασπισμό.

Οποιαδήποτε υποχώρηση από τους στόχους αυτούς, οδηγεί στην αποδυνάμωση των αγώνων και εν τέλει στην ήττα του λαϊκού κινήματος. Η μεγαλύτερη διεθνιστική πράξη απέναντι στους άλλους, ευρωπαϊκούς κατ’ αρχάς, λαούς είναι η ρήξη του αδύναμου κρίκου, που έχει εκ των πραγμάτων αποδοθεί στη χώρα μας και τον  ελληνικό λαό. Η φοβική θαλπωρή του ευρώ, που εκπέμπει η εγχώρια ολιγαρχία, δεν θα μας σώσει από τον επερχόμενο όλεθρο. 

Στο σημείο αυτό πρέπει να επικεντρωθεί η θεωρητική αναζήτηση μακριά από παγιωμένες πεποιθήσεις. Θα πρέπει να γίνει κατανοητή η πραγματική υφή, ο χαρακτήρας και οι εξ υπαρχής λειτουργίες αυτού του ιδιόμορφου διεθνούς νομίσματος, ως σχέσης βαθιάς εξάρτησης, ταγμένης στην υπηρεσία του μηχανισμού κυριαρχίας του άξονα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, μέσω της υποχρέωσης δανεισμού για την κάλυψη των δημοσιονομικών και λοιπών οικονομικών αναγκών και μάλιστα με διαφορικά υψηλότερα επιτόκια στις πιο αδύναμες οικονομίες, του μηχανισμού επίτασης των ανισοτήτων εντός Ε.Ε. και μηχανισμού αφαίμαξης παράλληλα, με τις πλεονασματικές χώρες του κέντρου της ευρωζώνης να γίνονται πλεονασματικότερες και τις ελλειμματικές – ελλειμματικότερες.  

Η διεθνής κρίση χρέους που ξεκίνησε το 2008 στις Η.Π.Α. και εξαπλώθηκε άμεσα στην ευρωπαϊκή ήπειρο και την «Ευρωπαϊκή Ένωση» και η απάντηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου απέναντι σ’ αυτή δεν είναι ευθύγραμμη σε όλες τις χώρες. Η χώρα μας και ο λαός μας βρίσκεται δυστυχώς στην αιχμή του δόρατος. Οι μηχανισμοί κυριαρχίας που είχαν εγκαθιδρυθεί με το ευρώ τέθηκαν αμέσως σε παροξυσμό και οι απαιτήσεις των ισχυροτέρων (κεφαλαίων και χωρών) έναντι των πιο αδύναμων έλαβαν ακραία χαρακτηριστικά. Το Δ΄Ράιχ έκανε την εμφάνισή του δυναμικά διεκδικώντας εκ νέου «ζωτικό χώρο», θέτοντας ασφυκτικά δεσμά, απύθμενες πολιτικές λιτότητας, λεηλασία του πλούτου, διόγκωση εν τέλει του χρεόυς, βύθιση των οικονομιών σε βαθιά ύφεση χωρίς ορατό τέλος.    

Ακούστηκε πρόσφατα σε λόγο που εκφώνησε η κα Παπαρήγα, ότι μετά τις εκλογές και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά τους το Κ.Κ.Ε. θα διεξάγει «πόλεμο στον πόλεμο». Και το ερώτημα που τίθεται είναι : πόλεμο ποίων έναντι ποίων;

Αν δεν θέλουμε να συνθηματολογούμε δημαγωγικά θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια κρίσιμα δεδομένα και διακυβεύματα της συγκυρίας. Ο αγώνας είναι, όπως αρέσκεται να διατυμπανίζει, της εργατικής τάξης και έναντι ποίων; Κατ’ αρχάς ακόμη και ο Λένιν και όλοι οι μπολσεβίκοι εν όψει σοσιαλιστικής επανάστασης μιλούσαν για εργατο-αγροτική συμμαχία, επομένως τίθεται πάντα το ζήτημα των κοινωνικών συμμαχιών. Διαφορετικά η ταξική πάλη στην οποία αναφέρεται είναι ένα απλό σχήμα λόγου χωρίς ουσία. Ένα πολύ σημαντικότερο όμως ζήτημα αφορά αυτό της συγκυρίας και της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης. Η επίθεση που δέχεται σήμερα ο ελληνικός λαός από τις δυνάμεις του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου σε συνεργασία με την εγχώρια ολιγαρχία, ανατρέπει όλες τις μέχρι σήμερα κοινωνικές ισορροπίες και συνθέσεις, σε μια άνευ προηγουμένου καθοδική κοινωνική κινητικότητα. Η εργατική τάξη ανασυντίθεται με το μεγαλύτερο μέρος της να οδεύει με αυξανόμενο ρυθμό στην κατάσταση της ανεργίας, ενώ από την άλλη υπάρχει μια ραγδαία αποσύνθεση των μικροαστικών στρωμάτων, κυρίως της πόλης, και η βίαιη προλεταριοποίησή τους και μάλιστα στην κατάσταση της ανεργίας. Επομένως το ασαφές κλασσικό ταξικό σχήμα και το υποκείμενο του αγώνα που προβάλεται είναι εκτός τόπου και χρόνου. Και επομένως ο στόχος της υποτιθέμενης «λαϊκής εξουσίας» ανούσιος και παραπλανητικός. Ο δε καπιταλισμός ενάντια στον οποίο θα πρέπει να διεξαχθεί αυτή η πάλη της εργατικής τάξης, δεν είναι γενικά και αόριστα παντού και πάντα ο ίδιος. Έχουμε σήμερα να κάνουμε με μια αποικιοποίηση της χώρας, με έκτακτες συνθήκες λεηλασίας του εθνικού πλούτου, «δημόσιου» και «ιδιωτικού» και των εισοδημάτων σε συνθήκες οικονομικής και εξωοικονομικής βίας απέναντι την πλειονότητα των κοινωνικών στρωμάτων όλου του ελληνικού πληθυσμού.

Όλα αυτά, λοιπόν, γίνονται εν ονόματι του χρέους. Ανεξάρτητα από τις αιτίες διαμόρφωσης του τεράστιου αυτού χρέους – σημειώνεται ότι τα σχέδια διάσωσης (των δανειστών) αντί να το απομειώνουν, το αυξάνουν σκοπίμως, με αναγκαστικά μέτρα, τα οποία συνομολογούν οι δωσίλογοι του εγχώριου πολιτικού προσωπικού, και αυτό δεν είναι άνευ σημασίας – το κομβικό σημείο είναι η μη αναγνώριση και η άρνηση πληρωμής του, διότι πέραν του ότι αποτελεί το μοχλό της αρπαγής και της αποικιοποίησης, δεν είναι δυνατόν να αποπληρωθεί υπό καμία ρεαλιστική οικονομική συνθήκη. Δεν αποτελεί δευτερεύον θέμα, ή κάτι ανάμεσα στα άλλα που πρέπει να πούμε ή είναι δυνατόν, όπως πολλές φορές λέγεται, να το «πληρώσει η πλουτοκρατία».

Άμεσα συνδεδεμένο με το ζήτημα του χρέους είναι η αποδέσμευση από το νόμισμα εξωτερικού καταναγκασμού που λέγεται ευρώ και η υιοθέτηση ενός εθνικού νομίσματος και μιας εθνικής νομισματικής πολιτικής, που θα δώσει την ευκαιρία της παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας σε μια ανεξάρτητη πορεία ανάπτυξης και όχι στο μοντέλο που υιοθετεί το καθεστώς για εξαγωγικό προσανατολισμό της οικονομίας, του πλήρως ελεγχόμενου από τα ξένα κέντρα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, προτεκτοράτου. Το υποκείμενο της πάλης είναι λοιπόν σαφές: Η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, όπως κοινωνικά περιγράφηκε, μέσα από μια ευρεία κοινωνικο-πολιτική συμμαχία – την οποία το ΚΚΕ συστηματικά αρνείται, στο όνομα των «καθαρών» αρχών και στόχων του - ενάντια στη συμμαχία των ξένων δανειστών με την εγχώρια ολιγαρχία, όπως εκφράζεται πολιτικά από τις δυνάμεις του Μαύρου Μετώπου και των συνοδοιπόρων του, με στόχο την επανάκτηση της πραγματικής ανεξαρτησίας της χώρας, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για βαθιές κοινωνικές αλλαγές υπέρ των δυνάμεων της εργασίας, για ουσιαστικό κοινωνικό κράτος και γιατί όχι στη συνέχεια για το σοσιαλισμό, αφού ξεκαθαρίσουμε στην πορεία τι μπορεί να σημαίνει κοινωνικά το πρόταγμα αυτό (λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τις μέχρι σήμερα αρνητικές διεθνείς εμπειρίες από τις απόπειρες εφαρμογής του). Και όχι πρωτίστως, όπως και κάποιοι άλλοι στην αριστερά θέλουν να πιστεύουν, η ευρωπαϊκή εργατική τάξη σε πλήρη ευθυγράμμιση σε επίπεδο Ε.Ε. ενάντια στο κεφάλαιο. Η ταξική και λαϊκή αλληλεγγύη από το ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο θα εκδηλωθεί, όταν εμείς κατορθώσουμε να επιφέρουμε το ρήγμα.

Έτσι ξεκάθαρα νομίζω ότι πρέπει να τεθούν τα ζητήματα, στο τραπέζι του διαλόγου, και μέσα στη φωτιά της μάχης και των αγώνων που θα ακολουθήσουν τα ολέθρια σχεδιασμένα μέτρα ενάντια στον ελληνικό λαό αμέσως μετά τις εκλογές. Σ’ αυτό το πεδίο αγώνων και ανοιχτού διαλόγου θα πρέπει να επικεντρωθεί και να πρωτοστατήσει η ριζοσπαστική αριστερά μαζί με όλες εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης και τάσσονται ειλικρινά και εμπράκτως στο πλευρό του ελληνικού λαού. 

Η δημιουργία ενός ευρύτατου κοινωνικο-πολιτικού μετώπου, όπως περιγράφηκε παραπάνω, που θα συνενώνει όλα τα λαϊκά στρώματα και δεν θα επιβάλλει εκ των προτέρων αδιέξοδους αποκλεισμούς όποιων πολιτικών δυνάμεων τάσσονται στο πλευρό τους δεν χωρά άλλες καθυστερήσεις, είναι σήμερα εφικτό και το αναζητά με αγωνία η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού για να μπορέσει να αγωνιστεί με αυτοπεποίθηση και αποτελεσματικότητα ενάντια στον κατακτητή. Οι στενόμυαλες ηγεσίες και πρακτικές του παρελθόντος ή θα παραμερισθούν από τις εξελίξεις ή θα αναγκασθούν να στηρίξουν τον τιτάνιο αγώνα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΟΥΛΦΗΣ