Τι σημαίνει πρακτικά ο ανένδοτος αγώνας κ. Παπαδημούλη;

 Αναδημοσίευση από antapoCRISIS

Τετάρτη, 12 Ιουνίου 2013

Του Νίκου Γαλάνη.

Δεν μπορεί παρά να χαιρετίσουμε τα προσκλητήρια και τις δηλώσεις στελεχών και βουλευτών της αριστεράς όταν κλιμακώνουν τον αγώνα, όταν οργανώνουν το κίνημα, όταν δημιουργούν όρους και πρακτικές ανατροπής της τρόικας και της τροϊκανής συγκυβέρνησης, όταν γίνονται μπροστάρηδες του λαϊκού κινήματος.

Δεν μπορεί όμως να ξεχνάμε το πρόσφατο και μακρινό παρελθόν, που έχουν αναδείξει μια νοοτροπία, έναν τρόπο σκέψης, μια πολιτική αντίληψη-γραμμή. Για παράδειγμα, η πρόσφατη απεργία που δεν πραγματοποιήθηκε, αυτή των καθηγητών, έδειξε ότι κανένα κόμμα της αριστεράς, κανένας βουλευτής της δεν πήρε την ευθύνη να μετατρέψει την απεργία σε κεντρικό πολιτικό αγώνα και να βάλει θεμέλια ανατροπής της κυβέρνησης. Σεβασμός στη νομιμότητα, πολιτική ώριμου φρούτου, εξετάσεις και διαπιστευτήρια στο σύστημα για την ποθητή εναλλαγή; Ας μην κάνουμε δίκη προθέσεων, ας μιλήσουμε για λάθος κι ας ξεχάσουμε το παρελθόν...

Επειδή δεν χρειάζεται να γίνουμε εθελοντές μπουνταλάδες, ούτε να αντιμετωπιζόμαστε σαν απελπισμένοι πιθανοί ψηφοφόροι, ρωτάμε, πώς υποστηρίζονται οι «ανένδοτοι αγώνες»;

Για παράδειγμα:

1. Θα οργανώσει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ καταλήψεις σε κτίρια της ΕΡΤ σε κάθε πόλη ή στις βασικές πόλεις σε όλη την Ελλάδα; Θα αναλάβει την ευθύνη να οργανώσει τα κτήρια αυτά σε κέντρα αγώνα ανατροπής της κυβέρνησης και της πολιτικής της;
2. Θα τεθούν μπροστά στην πρώτη αλυσίδα του αγώνα και της μάχης οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπός τους Δ. Παπαδημούλης;
3. Θα θέσει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ ζήτημα παραίτησης του προέδρου της Δημοκρατίας Παπούλια που είπε ψέματα ότι δεν μπορούσε να μην υπογράψει την πράξη νομοθετικού περιεχομένου;
4. Θα κάνει μομφή ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ στην κυβέρνηση, καλώντας ταυτόχρονα σε παλλαϊκή πορεία, κατάληψη σε υπουργεία – δημόσια κτίρια;
5. Σε τελευταία ανάλυση σε αυτή τη χουντική πρακτική του Σαμαρά που την γνώριζαν οι θεατρίνοι του ίδιου θιάσου Κουβέλης και Βενιζέλος, θα απαντήσει η κοινοβουλευτική αριστερά μετατρέποντας αυτήν την «ευκαιρία» σε εθνική πολιτική κρίση για να πέσει η κυβέρνηση, για να υπάρξει μια άλλη αφετηρία και διέξοδος για τους εργαζόμενους και τον Ελληνικό λαό;

Μήπως όμως η μυρωδιά των εκλογών, η αριθμητική των ψήφων και ο κυβερνητικός ιδεασμός ευθύνεται για αυτό τον πληθωρισμό αστήρικτων και άρα ανέξοδων μεγαλόστομων αγωνιστικών καλεσμάτων; Θα αποδειχθεί στην πράξη…

Οι χούντες πέφτουν με Πολυτεχνεία. Να γίνει η ΕΡΤ κέντρο πολιτικού αγώνα.

 

Αναδημοσίευση από antaPOCRISIS

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Τετάρτη, 12 Ιουνίου 2013

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Το κλείσιμο της ΕΡΤ επικυρώνει την τυπική μετάλλαξη της κοινοβουλευτικής συγκυβέρνησης σε χούντα που κυβερνά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Κατά δημόσια δήλωση των κυβερνητικών εταίρων ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ο Σαμαράς δεν διαθέτει καν την απαραίτητη πλειοψηφία για να υπογράψει τον θάνατο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.

Υπεύθυνοι για το έγκλημα που συντελείται σε βάρος της δημοκρατίας, της ενημέρωσης και του πολιτισμού είναι και τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης. Βενιζέλος και Κουβέλης αν εννοούν ότι διαφωνούν πρέπει σήμερα να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση. Σε διαφορετική περίπτωση όχι απλώς είναι απολύτως συνυπεύθυνοι, αλλά χρεώνονται μοναδική υποκρισία και διπλότητα. Η φάρσα “διαφωνούμε αλλά συναινούμε για να μην απειληθεί η κυβερνητική σταθερότητα” πρέπει να τελειώνει. Και μαζί με τη φάρσα να τελειώσουν και οι θλιβεροί θεατρίνοι της. Χρειάζεται να τελειώσει επίσης το παραμύθι ότι η Χρυσή Αυγή είναι εναντίον της τρόικας και του συστήματος. Η νεοναζιστική συμμορία είναι το μοναδικό κόμμα πλην ΝΔ που συμφώνησε με το Σαμαρά στο κλείσιμο της ΕΡΤ. Το φασιστικό δεκανίκι της ΝΔ -σε κρίσιμα θέματα- υποστηρίζει ότι διατάξει η τρόικα και ότι προβλέπουν τα μνημόνια.

Για να πέσει η χούντα της συγκυβέρνησης, χρειαζόμαστε ένα νέο Πολυτεχνείο. Ένα κατηλειμμένο κέντρο πολιτικού αγώνα και συντονισμού. Το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ και τα κατά τόπους παραρτήματα πρέπει να μετατραπούν σε τέτοια κέντρα. Συνδικάτα και Αριστερά πρέπει να μπουν στην πρώτη γραμμή, υπερβαίνοντας την τυπική αστική νομιμότητα, αμφισβητώντας και σπάζοντας τις απαγορεύσεις και την καταστολή. Ο λαός έχει ανάγκη από την ελπίδα της αλλαγής που σήμερα περνά από την άμεση πτώση της συγκυβέρνησης Σαμαρά.

Την κοινοβουλευτική νομιμότητα την έχουν ήδη κουρελιάσει οι τοποτηρητές της τρόικας. Δεν μπορεί να εξακολουθήσει να τη σέβεται η αντιπολίτευση. Δεν μπορεί να εξακολουθήσει να τιμά και να σέβεται έναν Προεδρο της Δημοκρατίας που βάζει την υπογραφή του σε διαδοχικές πράξεις κατάλυσης του Συντάγματος. Δεν μπορούν οι βουλευτές της Αριστεράς να μην μπουν αυτή τη στιγμή μπροστά για να κερδίσει η λαϊκή διεκδκίκηση και να ηττηθεί η κυβέρνηση.

Επειδή σε αυτόν τον τόπο γνωριζόμαστε, και επειδή η πικρή εμπειρία του αγώνα των εκπαιδευτικών είναι πρόσφατη, αυτή τη φορά κανείς και τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ και το εργατικό κίνημα και το πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα. Ο αγώνας είναι τόσο αυτονόητα και εξώφθαλμα πολιτικός που η βασική -αν όχι αποκλειστική- ευθύνη του δεν αφορά τις Πασοκικές φρουρές στα συνδικάτα, αλλά την Αριστερά και τα κόμματά της, ειδικά τα κοινοβουλευτικά (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ).

Η απόφαση για το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι μια μοναδική δυνατότητα να ξεδιπλωθεί ένας λαϊκός ξεσηκωμός. Ανυποχώρητος και μέχρι το τέλος. Δεν χρειάζονται απλώς λόγια και δηλώσεις συμπαράστασης. Χρειάζεται άμεση ανάληψη της πολιτικής ευθύνης και κάλεσμα σήμερα για ανένδοτο αγώνα ώστε να πέσουν.

Δεν έχει δίκιο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το Σύνταγμα αφήνει στη διακριτική του ευχέρεια την υπογραφή ή μη Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου»

Αναδημοσίευση από antapoCRISIS

Τετάρτη, 12 Ιουνίου 2013

Δήλωση του Αλέκου Αλαβάνου.

Δεν έχει δίκιο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν υποστηρίζει όπως έχει μεταδοθεί από μέσα ενημέρωσης, ότι δεν μπορεί να αναπέμψει Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, διότι δεν του δίνει την ευχέρεια αυτή το Σύνταγμα.

Ισχύει ακριβώς το αντίθετο.

Όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι υποχρεωμένος να προβεί σε μια πράξη, χωρίς δικαίωμα παρέμβασης η διατύπωση του Συντάγματος γίνεται στην οριστική ενεστώτος. Για παράδειγμα άρθρο 44 παρ. 2 «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών…» ή στο άρθρο 46 παρ. 1 « Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διορίζει και παύει σύμφωνα με τον νόμο τους δημόσιους υπαλλήλους …» ή στο άρθρο 43 παρ. 1 «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκδίδει τα διατάγματα που είναι αναγκαία για την εκτέλεση των νόμων…».Όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όμως έχει δυνατότητα παρέμβασης χρησιμοποιείται η δυνητική μορφή του ρήματος.

Για παράδειγμα άρθρο 42 παρ. 1 «... Μέσα στη προθεσμία που προβλέπεται στο προηγούμενο εδάφιο, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να αναπέμψει στη Βουλή νομοσχέδιο που έχει ψηφισθεί από αυτήν...» Αυτή ακριβώς η δυνητική μορφή χρησιμοποιείται στην περίπτωση των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου όπως αυτή της ΕΡΤ. Συγκεκριμένα: Άρθρο 44 παρ. 1 «Σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί, ύστερα από πρόταση του υπουργικού συμβουλίου να εκδίδει Πράξεις Νομοθετικού Περιεχόμενου...».

Η επιλογή από τον Συνταγματικό Νομοθέτη της έκφρασης «μπορεί να εκδίδει» αντί για «εκδίδει» σημαίνει απλούστατα ότι είναι στη διακριτική ευχέρεια του Προέδρου αν θα εκδώσει ή όχι την προτεινόμενη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Αυτό σημαίνει ότι ήταν στην διακριτική ευχέρεια του Προέδρου της Δημοκρατίας να πει «όχι» ή «ναι» στην πρόταση για την ΕΡΤ. Ο Πρόεδρος αποφάσισε να πει «ναι». Φυσικά κανείς Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει χρησιμοποιήσει μέχρι σήμερα αυτό το δυνητικό δικαίωμα.

Η Ελλάδα όμως ζει σε μια καμπή της ιστορίας της που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα έπρεπε να το έχει χρησιμοποιήσει. Πολύ περισσότερο που σήμερα δεν ισχύει καμία «εξαιρετικά επείγουσα και απρόβλεπτη ανάγκη» για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Η μόνη, «εξαιρετικά προβλέψιμη» ανάγκη είναι η εντολή της Ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Όπως λέει ο Κωνσταντίνος Καβάφης: «Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο το ΟΧΙ να πούνε».

Πηγή: tometopo.gr

Πώς πέφτει μια κυβέρνηση της Δεξιάς και πώς ανεβαίνει μια κυβέρνηση της Αριστεράς;

Αναδημοσίευση από antapocrisis.gr

Δευτέρα, 10 Ιουνίου 2013

Του Πάσχου Λαζαρίδη

Η πρωτοτυπία της τελευταίας χρονιάς έγκειται στον εξής απόλυτο παραλογισμό: Η Αριστερά για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση είναι αξιωματική αντιπολίτευση και εν αναμονή κυβέρνηση. Και ταυτόχρονα η κυβέρνηση Σαμαρά, εκτελεί απρόσκοπτα το συμβόλαιο εξόντωσης της Ελλάδας και του λαού της, διατηρώντας παράλληλα την πολιτική ηγεμονία, εμπεδώνοντας το δηλητήριο της ανικανότητας και της ανημπόριας, των διαδοχικών ηττών της κοινωνίας και των εργαζόμενων.

Ποτέ άλλοτε από την πρώτη χρονιά εφαρμογής του μνημονίου δεν υπήρξε τόση νηνεμία, απόσυρση, ή αποδοχή. Οι κήρυκες της ομαλής κοινοβουλευτικής μετάβασης σε μια κυβέρνηση Αριστεράς θα επικαλεστούν την πίστη στο λαό και στις αστείρευτες δυνατότητές του, θα κριτικάρουν ως άλλοι επαναστατικοί ογκόλιθοι τη “μικροαστική ανυπομονησία”, κρύβοντας κάτω από το χαλί το σκληρό γεγονός ότι κάθε μήνας, βδομάδα και μέρα που περνά, οι αυτοκτονίες αυξάνονται, οι νέοι μετανάστες πληθαίνουν και η απόγνωση εκτοξεύεται.

Η Αριστερά κοντεύει να γίνει κυβέρνηση, αλλά ως κοινωνία πάμε από ήττα σε ήττα, οι απεργίες έχουν απαγορευτεί, το Σύνταγμα πρακτικά έχει ανασταλεί, η κατάσταση δραματικά χειροτερεύει. Προοπτική δεν φαινεται στον ορίζοντα, η αισιοδοξία της αλλαγής έχει αντικατασταθεί από την απαισιοδοξία της αναμονής, και το χειρότερο; Ο Σαμαράς έχει κερδίσει την βασική μάχη. Η βασική μάχη δεν είναι η δημοσκοπική. Δεν είναι καν η εκλογική. Είναι η δηλητηριώδης πεποίθηση ότι εναλλακτική δεν υπάρχει. Ότι λίγο ή πολύ η σημερινή πορεία είναι μονόδρομος. Οι φραστικές διαφοροποιήσεις είναι προς εκλογική κατανάλωση. Ας λέει ο ένας μέσα στα μνημόνια και ο άλλος έξω. Παραμένει κοινά αποδεκτός ο μονόδρομος στο πλαίσιο των δανειστών, στην παραμονή στην ΕΕ και στο ευρώ, στην ανάπτυξη μέσω σταθεροποίησης, στον διεθνή καταμερισμό.

ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ 2013 - ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΗΣ

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΕΛΑΝΤΗ

Ο δικτάτορας αποφασίζει και διατάσει: «Τα μεσάνυχτα η ΕΡΤ θα σιγήσει»...

«Σε περιόδους κρίσης, το Σύνταγμα μπορεί να γίνει ένα κομμάτι χαρτί» (Λόρεντς φον Στάιν, 1849).

Στα 1969 ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Έντουαρντ Λούτβακ έγραψε το περίφημο βιβλίο του «Τεχνική του πραξικοπήματος», σχεδόν αντιγράφοντας την «Τέχνη του πραξικοπήματος» του Ιταλού φασίστα Κούρτσιο Μαλαπάρτε από το 1931. Σε αυτό περιέγραφε ως αναγκαίο πρώτο βήμα για την επιτυχή ευόδωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος την έγκαιρη κατάληψη των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών από τα στρατεύματα των στασιαστών και τον έλεγχο κάθε ροής πληροφόρησης. Αυτή τη συνταγή ακολούθησε στην Ελλάδα και ο μνημονιακός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και μάλιστα με καταιγιστική ταχύτητα.

Με τον ανατριχιαστικό λόγο του κυβερνητικού εκπροσώπου Σίμου Κεδίκογλου ότι «η ΕΡΤ θα σιγήσει τα μεσάνυχτα», η κυβέρνηση αναμετράται με περισσό τσαμπουκά με τον πολιτισμό και την Ιστορία της ελληνικής κοινωνίας. Η κίνηση Σαμαρά είχε και έχει πολλές διαστάσεις που συγκλίνουν μεταξύ τους.

Είναι μια κίνηση αποφασιστική στη διάλυση της δημόσιας περιουσίας και των δημόσιων κοινωνικών λειτουργιών όπως ιδίως η πληροφόρηση καθώς και στη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων χιλιάδων εργαζομένων στο Δημόσιο. Αν αυτό το βήμα πετύχει και ιδίως μέσα από τη γνωστή προπαγάνδα περί «κηφήνων της ΕΡΤ» και του «παρασιτικού δημοσίου τομέα» και επιβληθεί, θα αρχίσουν εκατόμβες διαρκείς και επαναλαμβανόμενες σε όλο το μήκος και πλάτος του δημόσιου τομέα. Οι χιλιάδες απολύσεις θα γίνουν καθεστώς και θα είναι «κοινωνικά αυτονόητες». Το κοινωνικό κράτος θα καταστεί συνώνυμο της λούφας και της διαφθοράς.

Είναι μια κίνηση που επιζητεί, σε συνεργασία και με τα άθλια ιδιωτικά κανάλια, να ελέγξει σε οργουελική κλίμακα τη ροή της πληροφόρησης και να επιβάλει μια μονοσήμαντη και απολύτως νεοφιλελεύθερη παράσταση των πραγμάτων στην ελληνική κοινωνία. Να επιβάλει μια μορφή πληροφόρησης που θα καθαγιάζει το σφαγιασμό των εργασιακών δικαιωμάτων, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και τον έξαλλο κοινωνικό δαρβινισμό και αλληλοφάγωμα. Κάθε παραφωνία σε αυτή τη διαδικασία ακόμη και τα περιορισμένα κεκτημένα της ΕΡΤ πρέπει να παταχθεί.

Είναι ένα μεγάλο δώρο στα ιδιωτικά μονοπωλιακά κανάλια για να μονοπωλήσουν σε συνύπαρξη ίσως και με ένα κακέκτυπο δημόσιου φορέα την πληροφόρηση αλλά και τα «απολύτως αναγκαία» δημόσια έργα.

ΕΡΤ: Η απεγνωσμένη ανάγκη να ηττηθεί ο Σαμαράς

 

Στάθης Κατσούλας

Το σημαντικότερο πράγμα που κρίνεται τις επόμενες ώρες στην ΕΡΤ δεν είναι οι απολύσεις 2.650 εργαζόμενων. Δεν είναι καν η ύπαρξη της δημόσιας τηλεόρασης. Είναι η απεγνωσμένη ανάγκη να σημειωθεί ήττα της κυβέρνησης και μια νίκη του κινήματος. Γιατί αν δεν υπάρξει μια τέτοια νίκη, η επόμενη μέρα θα έχει μεγαλύτερη απόγνωση και απογοήτευση για όλους.

Για αυτό ακριβώς δεν πρόκειται για θέμα των εργαζόμενων της ΕΡΤ ούτε καν για θέμα του εργατικού κινήματος και των συνδικάτων. Έχουμε τον ορισμό του κεντρικού πολιτικού και κοινωνικού αγώνα. Κεντρικότερου δεν γίνεται. Η σειρά του καθένα έρχεται με μαθηματική ακρίβεια και το σοκ και δέος που εφαρμόστηκε στην περίπτωση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης πρέπει να διαλύσει τις τελευταίες αυταπάτες. Ο άνθρωπος όσο ζει ελπίζει, αλλά εδώ και καιρό η ελπίδα δεν είναι να τη σκαπουλάρει ο καθένας μας ατομικά και μόνος του. Το μνημόνιο είναι όπλο μαζικής καταστροφής, μόνο που δεν σκοτώνει μια και έξω. Σκοτώνει διαδοχικά, επιστημονικά, κατακερματίζοντας τα θύματα. Δεν θα γλυτώσει κανείς σκύβοντας το κεφάλι ή προσευχόμενος να ξεφύγει από τον οδοστρωτήρα.

Είναι προφανές ότι θα ακούσουμε τον οχετό της ΝΔ για τα σημεία και τα τέρατα, τα σκάνδαλα και την αδιαφάνεια, τη ρεμούλα και τις μίζες που χαρακτηρίζουν την ΕΡΤ. Ο οχετός αυτός θα κρύβει και αλήθειες. Μισές αλήθειες καθώς η λαϊκή οργή πρέπει να αφορά πρώτα από όλους αυτούς που δημιούργησαν το σκάνδαλο. Αν η ΝΔ θέλει να διορθώσει τα κακώς κείμενα στην ΕΡΤ, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να δέσει μια πέτρα στο λαιμό της (και στο λαιμό του ΠΑΣΟΚ) και να πάει να φουντάρει στον Σαρωνικό. Αφού φουντάρουν και οι δύο, ίσως εξιλεωθούν (στην άλλη ζωή) για τα όργια αδιαφάνειας, διαφθοράς, κομματισμού, πελατειακών σχέσεων και εξάρτησης που δημιούργησαν όχι μόνο στην ΕΡΤ αλλά σε όλο το δημόσιο τομέα.

Πριν τρία χρόνια και κάτι, τρεις μέρες πριν την υπαγωγή της χώρας στην τρόικα, λίγες δεκάδες εκπαιδευτικοί “εισβάλαμε” στην ΕΡΤ επιδιώκοντας να σπάσει η συνωμοσία σιωπής των ΜΜΕ για το επερχόμενο μνημόνιο. Η αντιμετώπιση ήταν τα ΜΑΤ. Στους τηλεοπτικούς δέκτες ο αγωνιζόμενος λαός δεν έχει καμιά πρόσβαση, παρά μόνο περιστασιακά. Ας μην τσουβαλιάζουμε όμως τον εργαζόμενο σε ένα Μέσο με τους παλιάτσους και τους Λιάτσους. Κι ας μην μετράει ο καθένας σήμερα, την αλληλεγγύη που του έδειξε χθες κάποιος άλλος κλάδος. Με το μέτρημα και τη σύγκριση δεν γίνεται προκοπή. Μόνο με τη δράση.

Τώρα είναι η ώρα να πέσει η χούντα όπως έπεσε το σήμα της ΕΡΤ. Τώρα είναι η στιγμή της καταγγελίας του προέδρου της Ελληνικής “Δημοκρατίας”. Τώρα είναι η στιγμή της αποχώρησης των βουλευτών της αντιπολίτευσης από την -ούτως ή άλλως- καταργημένη Βουλή. Τώρα είναι η ώρα οι δηλώσεις και τα λόγια της Αριστεράς να δώσουν τη θέση τους στο κάλεσμα κατάληψης του ραδιομέγαρου και των παραρτημάτων της ΕΡΤ, και με πλήρη και χωρίς επιφύλαξη πολιτική κάλυψη, να μετατραπούν σε νέα Πολυτεχνεία. Τώρα είναι ώρα να υποστεί ήττα η συγκυβέρνηση. Η ΕΡΤ τις τελευταίες ώρες της ύπαρξής της, μας έδωσε αυτή την πολύ μεγάλη και σημαντική δυνατότητα.

ΈΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΑΓΥΡΤΕΙΑ

Του Θ.  ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Διέσυραν την ΕΡΤ εδώ και μήνες με όλους τους υπέργειους και υπόγειους τρόπους. Διόρισαν εκεί ένα σκασμό δεξιά λυκόπουλα και δεξιές σουσουράδες ειδικών αμοιβών. Ταύτισαν την ενημέρωση με τα γλου του Κεδίκογλου. Πέταξαν έξω ενοχλητικούς και απείθαρχους. Τη διοίκησαν με τους σμπίρους τους και παγίωσαν την αναξιοκρατία και τη φαυλότητα. Και τώρα επιχειρούν να δώσουν στο κλείσιμό της χαρακτήρα δίκαιης καταδίκης. Φορτώνουν σε χιλιάδες ανθρώπους τις δικές τους αμαρτίες και τους τιμωρούν με την εσχάτη των ποινών για κάθε εργαζόμενο -την απόλυση.

Πόσο φαύλος και υποκριτής, αδίσταχτος και ψεύτης, συκοφάντης και δειλός, στρεψόδικος και μπαγαμπόντης, μπορεί να είναι κάποιος που ανακοινώνει το λουκέτο σε ένα δημόσιο οργανισμό και τον Καιάδα για χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς να λέει μια λέξη - μια μόνο λέξη έστω - για τις δικές του ευθύνες; Για τις ευθύνες της κυβέρνησης; Για τις ευθύνες των δεκανέων που προβιβάστηκαν ελέω κομματικών συμβουλίων κρίσεων σε στρατηγούς στην έρμη την ΕΡΤ; Για τις υπογραφές που φέρουν όσες αθλιότητες τώρα θυμήθηκε να καταγγείλει; Για τις ιερές αγελάδες που το σινάφι του έθρεψε και πάχυνε και λάτρεψε; Για όλα τα αίσχη της ΕΡΤ που βαρύνουν τις κυβερνήσεις εκείνων που παριστάνουν σήμερα τους τιμωρούς των αθώων;

Ώστε δικαίως τιμωρούνται οι δημοσιογράφοι, οι τεχνικοί, οι θυρωροί, οι μακιγιέρ και οι καθαρίστριες της ΕΡΤ, κύριε Κεδίκογλου. Ενώ εσύ με τον Μουρούτη -και τον ίδιο τον Σαμαρά- που ένα χρόνο διοικείτε, από το προσκήνιο ή το παρασκήνιο, διορίζετε, απολύετε, μοιράζετε πόστα, δίνετε γραμμή, λογοκρίνετε και ξευτελίζετε κάθε έννοια αξιοκρατίας και πλουραλισμού, αντικειμενικότητας και πολιτισμού, τώρα μπορείτε να είστε κατήγοροι και δήμιοι -της ΕΡΤ και όσων εργάζονται εκεί. Να πουλάτε νταηλίκι, ιταμότητα και θράσος, θυμίζοντας εκείνον τον τύπο της γνωστής παροιμίας ο οποίος εμ... . εμ σκούζει.

Αυτή η τραγωδία της ΕΡΤ και η φάρσα της προπαγάνδας τους, δεν μπορεί και δεν πρέπει να τους βγει σε καλό. Η αθλιότητα των έργων τους καταντάει μαύρη κωμωδία αν συνδυαστεί με την τρισαθλιότητα των λόγων τους. Success story, Grecovery -έτσι περιγράφουν τη σημερινή Ελλάδα. Τολμηρή μεταρρύθμιση -έτσι προπαγανδίζουν το πραξικόπημα στην ΕΡΤ. Αύριο θα διεκδικήσουν και παράσημο γιατί έσωσαν την ενημέρωση από τον Αιμίλιο Λιάτσο!

Έγκλημα και αγυρτεία -περί αυτού πρόκειται...

*Δημοσιεύθηκε στην "ΑΥΓΗ" την Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

ΠΟΙΟ «ΛΑΘΟΣ»;

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Ποια είναι η αλήθεια:

Ούτε το ΔΝΤ έκανε κάποιο λάθος, ούτε η ΕΕ, ούτε κανείς από την τρόικα και τις κυβερνήσεις της εγχώριας πλουτοκρατίας. Το σχέδιό τους, εξ αρχής, ήταν να λεηλατήσουν τον ελληνικό λαό και να διασώσουν τα μονοπώλια.

Μέρος αυτού του σχεδίου ήταν να διαφυλαχθούν τα συμφέροντα των Ελλήνων και ξένων κεφαλαιοκρατών, που διαπλέκονται μεταξύ τους μέσω των τραπεζών με χίλια νήματα.

Αυτό το σχέδιο υπηρετούσαν και υπηρετούν τα μνημόνια. Και από αυτή την άποψη, τα μνημόνιά τους πέτυχαν. Απολύτως.

Ανάμεσα στα άλλα εκείνο που επιδίωξαν - και το πέτυχαν - ήταν οι τραπεζίτες να ξεφορτωθούν μεγάλο μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους, με το οποίο «έπαιζαν» τοκογλυφικά μέσω των ομολόγων που κρατούσαν στα χέρια τους.

Ας δούμε το «κόλπο»:

Οπως καταγράφηκε το 2010 στα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, της Citigroup, αλλά και στην έκθεση της Goldman Sachs, ανάμεσα στους κατεξοχήν τοκογλύφους, που για την ικανοποίηση των απαιτήσεών τους το ελληνικό κράτος δανειζόταν με ληστρικά επιτόκια ώστε να πληρώνει τα χρέη του απέναντί τους, ανήκουν 4 ελληνικές τράπεζες: Η Εθνική, η Αlpha, η Πειραιώς και η Eurobank.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του 9μηνου του 2009, οι συγκεκριμένες τράπεζες, αφενός, κατείχαν κρατικά ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου άνω των 36 δισ., τα οποία και χρησιμοποιούσαν ως βάση ασφαλείας. Αφετέρου, διέθεταν επιπλέον των 45 δισ. κρατικά ομόλογα με τα οποία υπό μορφή εγγυήσεων προσέφευγαν στην ΕΚΤ, δανείζονταν με επιτόκιο 1% και κατόπιν με τα ίδια αυτά χρήματα δάνειζαν το ελληνικό κράτος με εξαπλάσιο (!) επιτόκιο και τους Ελληνες καταναλωτές με εικοσαπλάσιο!

Ούτε λίγο ούτε πολύ, λοιπόν, ενώ η Ελλάδα όδευε προς το μνημόνιο, την ίδια στιγμή που ακούγονταν από τα χείλη του κ. Παπανδρέου εκκλήσεις στο «φιλότιμο» των μισθωτών και των συνταξιούχων να βάλουν πλάτη «όλοι μαζί» για να εξέλθει η χώρα από την κρίση, συνέβαινε το εξής:

Εκτός από τους τραπεζίτες της Γαλλίας, της Γερμανίας, των ΗΠΑ, κ.λπ., που κατείχαν ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, υπήρχαν και 4 ελληνικές τράπεζες, στο μετοχολόγιο των οποίων δεσπόζουν τα ονόματα επιφανών Ελλήνων πετρελαιάδων, βιομηχάνων, εργολάβων και λοιπών «πατριωτών» που έλεγχαν το 20%-30% του ελληνικού δημόσιου χρέους, και που για το δικό τους, τελικά, «εξευμενισμό», και για τις δικές τους «ανακεφαλαιοποιήσεις», οι εργαζόμενοι έχασαν τους μισθούς, τις συντάξεις και τα εργασιακά τους δικαιώματα.

Τα μνημόνια φτιάχτηκαν για να εξασφαλιστεί - μέσω της «συντεταγμένης χρεοκοπίας» της Ελλάδας - ο απαραίτητος χρόνος στους ντόπιους και ξένους ομολογιούχους να κάνουν τα «κουμάντα» τους.

Αριστερά: αποστασία ή μετωπική συμπόρευση νίκης;

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΤΕΛΗ αν. καθηγητή Φιλοσοφίας στο Πολυτεχνείο Κρήτης

Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Από τα προηγούμενα σημειώματα φαίνεται ότι μάλλον δεν έχει και τόσο νόημα να αναζητά κανείς ορθολογική εξήγηση και αντιστοίχιση με την πραγματικότητα στο «λόγο» που αρθρώνουν κάποιοι φορείς της Αριστεράς, ιδιαίτερα στην κρίση. Αυτός, όλο και πιο πολύ μοιάζει με ιδεοψυχαναγκαστικά συμπτώματα (υποκατάστατα πρακτικής αδυναμίας-παραίτησης), με έμμονες ιδέες, με εκ των υστέρων λεκτικοποιήσεις-ορθολογικοποιήσεις για αυτοεπιβεβαίωση, αν όχι απλώς με υλικό για αγελαία τελετουργική-επιτελεστική οριοθέτηση-περιχαράκωση του χώρου αυτοαναφορικότητας μίας εκάστης των συνιστωσών...

Εδώ, η σπουδή για επικράτηση των ιδεών παραγκωνίζει τη γνωσιακή σχέση και προσομοιάζει μάλλον με την εμπορική-επιχειρηματική κατίσχυση στις αγοραίες σχέσεις, με αντίστοιχη υποβάθμιση και εκτόπιση τόσο της γνωστικής διαδικασίας και του αντικειμένου, όσο και του υποκειμένου της γνώσης.

Γιατί να διακινδυνεύσουν κάποιοι «ηγέτες»-ηγετίσκοι μορφωμάτων και συνιστωσών την όποια μικροεξουσία τους με άνοιγμα σε νέες μορφές, μέσα και τρόπους του αγώνα, άρα τη δημόσια έκθεση και δοκιμασία τους ενώπιον άλλου κόσμου που ριζοσπαστικοποιείται στην κρίση; Προτιμούν την πεπατημένη: την «ασφάλεια» της «καταξίωσης» και του χειροκροτήματος στο -έστω και δραματικά συρρικνούμενο- εναπομείναν ποίμνιο-κοινό τους. Οταν όμως συγκλονίζεται ο κόσμος, όταν ο ταξικός-κοινωνικός πόλεμος στην κρίση οδηγεί σε δημογραφική καταστροφή με όρους γενοκτονίας και οι ηγετίσκοι βαυκαλίζονται αυτάρεσκα με την εμμονή τους σε σχήματα αυτοπροβολής-αυτοκαταξίωσης σε φθίνουσες αυτοαναφορικές ομαδούλες οπαδών, η αποστασία τους αυτή αποκτά ιστορικά καταστροφικές διαστάσεις διαστροφικού γλεντιού στον καιρό της πανούκλας... 

Για τη χειμαζόμενη κοινωνία ή για άλλη μια φορά με πρόσχημα την κοινωνία για τις Τράπεζες;

Με αφορμή το νομοσχέδιο για τη «ρύθμιση» στεγαστικών δανείων και την επιδείνωση των προβλέψεων για τους υπερχρεωμένους

Γιάννης Δουλφής

Οικονομολόγος

Το νομοσχέδιο που κατέθεσε η κυβέρνηση για τη ρύθμιση στεγαστικών δανείων προς τις τράπεζες δεν αφορούν τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της υπερχρέωσης, αλλά το επιδεινώνουν, αφού η δεύτερη πτυχή του νομοσχεδίου αφορά την επί το δυσμενέστερο τροποποίηση του Ν. 3869/2010 («Νόμο Κατσέλη»), ενώ παράλληλα με τις δηλώσεις του υφυπουργού κ. Θ. Σκορδά που έθεσε θέμα ξεπαγώματος των πλειστηριασμών στις κατοικίες, φαίνεται πως θα αποτελέσει την επικοινωνιακή παγίδα για την έναρξη της ολομέτωπης επίθεσης κατά των αδύναμων δανειοληπτών για την υφαρπαγή της ακίνητης περιουσίας τους, που κυοφορείται εδώ και καιρό.

Πρέπει να σημειωθεί ότι ο νόμος αυτός που έφερε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 2010 δεν αφορούσε τους δανειολήπτες που επλήγησαν από τις μνημονιακές πολιτικές, αλλά μια ρύθμιση ανάλογη με όσα ισχύουν σε πολλές καπιταλιστικές χώρες της Δύσης για μεμονωμένες περιπτώσεις φυσικών προσώπων - δανειοληπτών που περιέρχονται σε κατάσταση αδυναμίας εξυπηρέτησης των υποχρεώσεών τους, μέσα από μια διαδικασία πτώχευσης όπως προβλέπεται και για τις επιχειρήσεις και αποτελούσε μια εξαγγελθείσα προεκλογικά παρέμβασή του ΠΑ.ΣΟ.Κ., η οποία μάλιστα τότε συρρικνώθηκε στις απαιτήσεις των Τραπεζών.

Οι μνημονιακές πολιτικές προκάλεσαν μια τεράστια διόγκωση του προβλήματος της υπερχρέωσης μέσω των άγριων περικοπών των εισοδημάτων των μισθωτών και των συνταξιούχων αλλά και με την υπέρμετρη και κατάφωρα άδικη φορολόγησή τους. Παράλληλα η τερατώδης για καιρούς ειρήνης ύφεση της οικονομίας που ξεπέρασε σωρρευτικά το 20% την τριετία 2010 – 2012, ενώ αναμένεται στο τέλος του 2013 να υπερβεί το 25%, δημιούργησε μια τεράστια στρατιά ανέργων όχι μόνο από το χώρο της μισθωτής εργασίας, αλλά και από τα μαζικά καταστρεφόμενα στρώματα των μικρών και μεσαίων επαγγελματιών. Παράλληλα με τη βίαιη υποτίμηση της αξίας της εργασιακής δύναμης, έχει επέλθει μια τερατώδης απώλεια της αξίας των ακινήτων, που αδυνατούν, ακόμη και αν ήθελαν, να εκποιήσουν για την αποπληρωμή των υποχρεώσεών τους, κατά πρώτον οι δυσπραγούντες δανειολήπτες κατά δεύτερον οι υπερχρεωμένοι λόγω της άγριας φορολογίας πολίτες.     

Η δημιουργία του ευρώ ως ασύμμετρο σοκ για τον ευρωπαϊκό Νότο

Αναδημοσίευση από το Blog: Για το ευρώ, ρε γαμώτο!

http://eurounemployed.blogspot.gr/2013/05/blog-post_29.html

Η άνοδος του μοναδιαίου κόστους εργασίας δεν ήταν η αιτία της απώλειας ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού Νότου. Ήταν δευτερογενές σύμπτωμα ενός  σοκ εγχώριας ζήτησης που έλαβε χώρα στο Νότο και προήλθε από τις αυξημένες κεφαλαιακές ροές από  Βορρά προς Νότο ως συνέπεια της δημιουργίας του ευρώ. Ο Νότος έχει ανταγωνιστικές εξαγωγές, γι’ αυτό δεν χρειάζεται εσωτερική υποτίμηση αλλά αύξηση των μισθών και της ζήτησης στο Βορρά.

Τα γραπτά των Felipe και Kumar για τα προβλήματα του ευρωγερμανικού επιχειρήματος «για όλα φταίνε οι ψηλοί μισθοί του Νότου» άνοιξαν νέους δρόμους στην οικονομική έρευνα.

Στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν την αύξηση της μερίδας του κεφαλαίου σε βάρος της εργασίας στις χώρες της Ευρωζώνης, οι Felipe και Kumar διατύπωσαν την υπόθεση ότι θα μπορούσε να οφείλεται σε αύξηση κερδών των μη εμπορεύσιμων κλάδων της οικονομίας.

(ΣΣ: οι κλάδοι των μη εμπορεύσιμων αφορούν ό,τι καταναλώνεται εγχωρίως, κατά κανόνα τις υπηρεσίες αλλά και τις κατασκευές. Αντίθετα, εμπορεύσιμα είναι τα προϊόντα της πρωτογενούς παραγωγής και της βιομηχανίας που έχουν υλική υπόσταση, μεταφέρονται και μπορούν να εξαχθούν. Βασικοί κλάδοι μη εμπορεύσιμων είναι οι τράπεζες και ασφάλειες, οι κατασκευές, οι κοινωνικές και προσωπικές υπηρεσίες, το χονδρικό και λιανικό εμπόριο κλπ. Στα μη εμπορεύσιμα εμπίπτει και ο τουρισμός αν και για πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, αποτελεί το κύριο εξαγωγικό τους προϊόν).

Κατά τη δεκαετία του 2000 η συμμετοχή των μη εμπορεύσιμων στο εθνικό προϊόν είχε μεγαλώσει σε βάρος της παραδοσιακής βιομηχανίας και μάλιστα σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης. Καθώς οι κλάδοι αυτοί απευθύνονται στην εσωτερική αγορά και είναι προστατευμένοι από το διεθνή ανταγωνισμό, έχουν κατά κανόνα μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους. Η υπόθεση των Felipe-Kumar αυτή τράβηξε το ενδιαφέρον των Guillaume Gaulier και Vincent Vicard,  οικονομολόγων από την Τράπεζα της Γαλλίας, οι οποίοι αποφάσισαν να τη διερευνήσουν.

Η απάτη της αύξησης του μοναδιαίου κόστους εργασίας και γιατί η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης είναι λάθος

 

Αναδημοσίευση από το Blog: Για το ευρώ, ρε γαμώτο!

http://eurounemployed.blogspot.gr/2013/05/blog-post_23.html

Να μια εκδοχή του πίνακα που δείχνει η Μέρκελ στους δημοσιογράφους του Spiegel για να τους πείσει ότι η αιτία της κρίσης του ευρώ είναι η μεγάλη αύξηση του μοναδιαίου κόστους εργασίας στο Νότο σε σχέση με τη Γερμανία. 

 

Πηγή: Felipe-Kumar, «Do some countries in the Eurozone need an internal devaluation? A reassessment of what unit labour costs really mean”, με βάση στοιχεία ΟΟΣΑ και εκτιμήσεις των συγγραφέων, στο Voxeu.org.

O πίνακας αυτός υποδεικνύει ακριβώς ότι από το 1980 μέχρι το 2007 το μοναδιαίο κόστος εργασίας αυξήθηκε στις χώρες του Νότου πολύ  περισσότερο από ό,τι στη Γερμανία. Στην Ελλάδα 15πλάστηκε, στην Πορτογαλία 10πλασιάστηκε  (ετήσια αύξηση 9.5%),  στην Ιταλία και στην Ισπανία υπερτετραπλασιάστηκε  (ετήσια αύξηση 5.3% και 5.% αντίστοιχα) και στην Ιρλανδία υπερτριπλασιάστηκε (ετήσια αύξηση 3.64%).  Αντίθετα, στη Γερμανία αυξήθηκε πολύ λίγο, μόλις μιάμιση φορά (ετήσια αύξηση 1.21%).