Τι σημαίνει πρακτικά ο ανένδοτος αγώνας κ. Παπαδημούλη;

 Αναδημοσίευση από antapoCRISIS

Τετάρτη, 12 Ιουνίου 2013

Του Νίκου Γαλάνη.

Δεν μπορεί παρά να χαιρετίσουμε τα προσκλητήρια και τις δηλώσεις στελεχών και βουλευτών της αριστεράς όταν κλιμακώνουν τον αγώνα, όταν οργανώνουν το κίνημα, όταν δημιουργούν όρους και πρακτικές ανατροπής της τρόικας και της τροϊκανής συγκυβέρνησης, όταν γίνονται μπροστάρηδες του λαϊκού κινήματος.

Δεν μπορεί όμως να ξεχνάμε το πρόσφατο και μακρινό παρελθόν, που έχουν αναδείξει μια νοοτροπία, έναν τρόπο σκέψης, μια πολιτική αντίληψη-γραμμή. Για παράδειγμα, η πρόσφατη απεργία που δεν πραγματοποιήθηκε, αυτή των καθηγητών, έδειξε ότι κανένα κόμμα της αριστεράς, κανένας βουλευτής της δεν πήρε την ευθύνη να μετατρέψει την απεργία σε κεντρικό πολιτικό αγώνα και να βάλει θεμέλια ανατροπής της κυβέρνησης. Σεβασμός στη νομιμότητα, πολιτική ώριμου φρούτου, εξετάσεις και διαπιστευτήρια στο σύστημα για την ποθητή εναλλαγή; Ας μην κάνουμε δίκη προθέσεων, ας μιλήσουμε για λάθος κι ας ξεχάσουμε το παρελθόν...

Επειδή δεν χρειάζεται να γίνουμε εθελοντές μπουνταλάδες, ούτε να αντιμετωπιζόμαστε σαν απελπισμένοι πιθανοί ψηφοφόροι, ρωτάμε, πώς υποστηρίζονται οι «ανένδοτοι αγώνες»;

Για παράδειγμα:

1. Θα οργανώσει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ καταλήψεις σε κτίρια της ΕΡΤ σε κάθε πόλη ή στις βασικές πόλεις σε όλη την Ελλάδα; Θα αναλάβει την ευθύνη να οργανώσει τα κτήρια αυτά σε κέντρα αγώνα ανατροπής της κυβέρνησης και της πολιτικής της;
2. Θα τεθούν μπροστά στην πρώτη αλυσίδα του αγώνα και της μάχης οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπός τους Δ. Παπαδημούλης;
3. Θα θέσει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ ζήτημα παραίτησης του προέδρου της Δημοκρατίας Παπούλια που είπε ψέματα ότι δεν μπορούσε να μην υπογράψει την πράξη νομοθετικού περιεχομένου;
4. Θα κάνει μομφή ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ στην κυβέρνηση, καλώντας ταυτόχρονα σε παλλαϊκή πορεία, κατάληψη σε υπουργεία – δημόσια κτίρια;
5. Σε τελευταία ανάλυση σε αυτή τη χουντική πρακτική του Σαμαρά που την γνώριζαν οι θεατρίνοι του ίδιου θιάσου Κουβέλης και Βενιζέλος, θα απαντήσει η κοινοβουλευτική αριστερά μετατρέποντας αυτήν την «ευκαιρία» σε εθνική πολιτική κρίση για να πέσει η κυβέρνηση, για να υπάρξει μια άλλη αφετηρία και διέξοδος για τους εργαζόμενους και τον Ελληνικό λαό;

Μήπως όμως η μυρωδιά των εκλογών, η αριθμητική των ψήφων και ο κυβερνητικός ιδεασμός ευθύνεται για αυτό τον πληθωρισμό αστήρικτων και άρα ανέξοδων μεγαλόστομων αγωνιστικών καλεσμάτων; Θα αποδειχθεί στην πράξη…