Πώς πέφτει μια κυβέρνηση της Δεξιάς και πώς ανεβαίνει μια κυβέρνηση της Αριστεράς;

Αναδημοσίευση από antapocrisis.gr

Δευτέρα, 10 Ιουνίου 2013

Του Πάσχου Λαζαρίδη

Η πρωτοτυπία της τελευταίας χρονιάς έγκειται στον εξής απόλυτο παραλογισμό: Η Αριστερά για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση είναι αξιωματική αντιπολίτευση και εν αναμονή κυβέρνηση. Και ταυτόχρονα η κυβέρνηση Σαμαρά, εκτελεί απρόσκοπτα το συμβόλαιο εξόντωσης της Ελλάδας και του λαού της, διατηρώντας παράλληλα την πολιτική ηγεμονία, εμπεδώνοντας το δηλητήριο της ανικανότητας και της ανημπόριας, των διαδοχικών ηττών της κοινωνίας και των εργαζόμενων.

Ποτέ άλλοτε από την πρώτη χρονιά εφαρμογής του μνημονίου δεν υπήρξε τόση νηνεμία, απόσυρση, ή αποδοχή. Οι κήρυκες της ομαλής κοινοβουλευτικής μετάβασης σε μια κυβέρνηση Αριστεράς θα επικαλεστούν την πίστη στο λαό και στις αστείρευτες δυνατότητές του, θα κριτικάρουν ως άλλοι επαναστατικοί ογκόλιθοι τη “μικροαστική ανυπομονησία”, κρύβοντας κάτω από το χαλί το σκληρό γεγονός ότι κάθε μήνας, βδομάδα και μέρα που περνά, οι αυτοκτονίες αυξάνονται, οι νέοι μετανάστες πληθαίνουν και η απόγνωση εκτοξεύεται.

Η Αριστερά κοντεύει να γίνει κυβέρνηση, αλλά ως κοινωνία πάμε από ήττα σε ήττα, οι απεργίες έχουν απαγορευτεί, το Σύνταγμα πρακτικά έχει ανασταλεί, η κατάσταση δραματικά χειροτερεύει. Προοπτική δεν φαινεται στον ορίζοντα, η αισιοδοξία της αλλαγής έχει αντικατασταθεί από την απαισιοδοξία της αναμονής, και το χειρότερο; Ο Σαμαράς έχει κερδίσει την βασική μάχη. Η βασική μάχη δεν είναι η δημοσκοπική. Δεν είναι καν η εκλογική. Είναι η δηλητηριώδης πεποίθηση ότι εναλλακτική δεν υπάρχει. Ότι λίγο ή πολύ η σημερινή πορεία είναι μονόδρομος. Οι φραστικές διαφοροποιήσεις είναι προς εκλογική κατανάλωση. Ας λέει ο ένας μέσα στα μνημόνια και ο άλλος έξω. Παραμένει κοινά αποδεκτός ο μονόδρομος στο πλαίσιο των δανειστών, στην παραμονή στην ΕΕ και στο ευρώ, στην ανάπτυξη μέσω σταθεροποίησης, στον διεθνή καταμερισμό.

Η πολιτική νίκη του Σαμαρά είναι ότι έσυρε τον αντίπαλό του στο δικό του μονόδρομο. Με τον τρόπο αυτό, ακόμη και μια αυριανή εκλογική ήττα της ΝΔ θα μετουσιωθεί σε πολιτική νίκη του αστισμού. Γιατί επί της ουσίας τα βασικά δόγματα της μνημονιακής πολιτικής, πλέον δεν αμφισβητούνται. Δεν αμφισβητείται το όριο. Αμφισβητείται το μέσο: Με λιτότητα ή χωρίς; Με φορολόγηση των πλούσιων ή χωρίς; Με περαιτέρω μείωση μισθών ή χωρίς; Όταν όμως το μέσο της πολιτικής σου βρίσκεται εγκλωβισμένο στα σημερινά δόγματα που ορίζουν τη θέση της χώρας, το παραγωγικό της μοντέλο, την πολιτική και οικονομική της ένταξη, η όποια διαφοροποίηση της Αριστεράς αντικειμενικά γίνεται δευτερεύουσα. Και σε στιγμές σπάνιας ειλικρίνειας θα αποδέχεται για παράδειγμα ότι οι εφοπλιστές δεν θα φορολογηθούν. Κι ας είναι η φορολόγηση των πλούσιων σχεδόν η μοναδική σημαία της ευρωπαϊστικής Αριστεράς. (Γιατί η αποχώρηση από το ευρώ, η διαγραφή του χρέους, η παραγωγική ανασυγκρότηση, η ανεξαρτησία βρωμάνε εθνική περιχαράκωση).

Αυτή είναι η βασική αιτία της στασιμότητας και οριακής υποχώρησης του ΣΥΡΙΖΑ. Κανονικά με μια τέτοια κυβέρνηση, με το βρώμικο έργο που βγάζει, με ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ εξουδετερωμένα και χωρίς λόγο ύπαρξης, με μοναδική κοινοβουλευτική αντιπολίτευση τον εαυτό του, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να έχει απογειωθεί. Συμβαίνει το ανάποδο. Επί ένα χρόνο ιδρώνει να αποδείξει ότι είναι υπεύθυνη δύναμη. Εγκλωβίζεται αυτοεγκλωβιζόμενος στο παιχνίδι της άρχουσας τάξης. Και αυτό δεν είναι κάτι που το καταλογίζει η εξ αριστερών κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ. Το διαπιστώνει ο λαός και η κοινωνία. Το αποτυπώνουν ακόμη και εκείνες οι μετρήσεις που δεν είναι καταφανώς στημένες υπέρ του Σαμαρά.

Ισορροπία ανάμεσα στη μεταμνημονιακή ρήξη και στη νεομνημονιακή μετάβαση δεν υπάρχει. Γιατί η ρήξη δεν είναι λέξη που μπαίνει σε αφίσα. Είναι πολιτική επιλογή που οικοδομείται με επίπονο τρόπο, με κόντρες και γωνίες, σε υπαρκτό χώρο και χρόνο. Η αρχή της απροσδιοριστίας ισχύει για την κβαντική φυσική αλλά όχι για την πολιτική. Η διαθεσιμότητα προς όλους, και προς τον χειμαζόμενο λαό - και προς την επιχειρηματικότητα - και προς τους βαρώνους - και προς τα διεθνή κέντρα, δεν δηλώνει ρήξη. Ο κοινωνικός ανένδοτος εξαγγέλθηκε τον Σεπτέμβριο αλλά ακόμη δεν ξεκίνησε. Η μεγάλη πορεία προς το λαό ξεκινά ένα μήνα πριν από κάθε συνδιάσκεψη ή συνέδριο, και λήγει την Κυριακή των ψηφοφοριών. Και οι μεγάλοι κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες στους οποίους μια αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση θα όφειλε να ορκίζεται, γίνονται πεδίο άσκησης της παλαιομοδίτικης σοφιστείας περί “αυτονομίας των κοινωνικών χώρων”. Την εποχή που ο πρωθυπουργός προσωπικά αναλαμβάνει να ξεπατώσει κάθε κλάδο που κινείται εκτός μνημονιακής νομιμότητας (ΜΕΤΡΟ, ναυτεργάτες, καθηγητές), η Αριστερά επιλέγει μια ανιστόρητη και αυτοκτονική πολιτική.

Καλά ξυπνητούρια. Δεν βρισκόμαστε στη δεκαετία του '60 όπου πρέπει να αποδοκιμαστεί ο ασφυκτικός έλεγχος των συνδικάτων από τα γραφειοκρατικά Κομμουνιστικά Κόμματα της Ευρώπης. Βρισκόμαστε στην νεοφιλελεύθερη Ευρώπη του 2013 που έχει λυγίσει κάτω από τα μνημόνια και τη λιτότητα. Η κοινωνία και τα συνδικάτα θέλουν στήριξη από την Αριστερά. Δεν θέλουν αυτονομία από τα κομμουνιστικά κόμματα για να ανθίσει η διαφορετικότητα, ο ριζοσπαστισμός, οι πολλαπλές ταυτότητες και τα εκατό λουλούδια.

Δύο συντριπτικά παραδείγματα της λιποταξίας της Αριστεράς από τις κοινωνικές μάχες που θα συνέτειναν στην πτώση της κυβέρνησης είναι οι καθηγητές και η φορολογία.

Τι θα σήμαινε για τη μακροημέρευση της κυβέρνησης Σαμαρά, αν ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαινε και δήλωνε ευθαρσώς ότι δεν θα επιτρέψει καμιά απόλυση επαιδευτικού εξαιτίας συμμετοχής σε απεργία, και αν τυχόν υπάρξει απόλυση, η αυριανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα τον επαναπροσλάβει με αποζημίωση;

Τι θα σήμαινε για τη μακροημέρευση της κυβέρνησης Σαμαρά, μια σοβαρή δήλωση του Τσίπρα ότι το σημερινό φορολογικό σύστημα είναι άδικο, καλεί το λαό να μην πληρώσει, να μην καταβάλει ούτε πρόστιμα, ούτε προσαυξήσεις, και ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται ότι θα κλείσει τις φορολογικές εκκρεμότητες -στη χειρότερη περίπτωση- βάσει όσων ίσχυαν προ μνημονίου;

Πόσους μήνες θα άντεχε η κυβέρνηση Σαμαρά με παύση πληρωμής από το λαό; Πόση αυτοπεποίθηση θα είχαν οι απεργοί, οι φορογδαρμένοι, οι εργαζόμενοι, με ευθεία υποστήριξη του αγώνα τους και όχι απλά των αιτημάτων τους;

Αντ' αυτών είχαμε υπεκφυγές, υπό το πρόσχημα ενός λαού που δεν κινητοποιείται, που φταίει, που δεν μπορεί, που δεν θέλει. Αναβιώνει το ανάθεμα στο λαό στη χειρότερή του μάλιστα εκδοχή: Όχι απλά σαν το ΚΚΕ που κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο και καλεί το λαό να επιλέξει το σοσιαλισμό στην επόμενη κάλπη. Αλλά με συνειδητή αποφυγή κάθε αγώνα που μπορεί να διαταράξει την ομαλή πολιτική και κοινοβουλευτική μετάβαση σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Για αυτή τη σκάρτη αντίληψη, κάθε αγώνας που αναπτύσσεται είναι προβληματικός, γιατί θα τον χρεωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί θα φθαρεί δημοσκοπικά. Γιατί θα βυσσοδομούν τα κανάλια και οι εφημερίδες. Γιατί θα ξεσαλώσουν οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι και οι πρωθυπουργικοί σύμβουλοι. Κινούμενη σε αυτή τη ρότα, η Αριστερά είναι ήδη ηττημένη. Πολιτικά, ηθικά και στρατηγικά. Κι ας κερδίσει τις επόμενες εκλογές.

Η χειρότερη υπηρεσία που προσφέρει η Αριστερά είναι η εμπέδωση της πεποίθησης ότι οι αγώνες δεν κερδίζουν. Ότι δεν έχουν αποτελέσματα. Στη μία περίπτωση επειδή απλώς μας καλεί να κάτσουμε στα αβγά μας, να περιμένουμε τις επόμενες εκλογές και να ψηφίσουμε για να αλλάξει η κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ). Στην άλλη περίπτωση επειδή περίπου χαιρέκακα διαπιστώνει ότι όσο ο λαός δεν είναι ώριμος για κομμουνισμό θα λούζεται τις ήττες στον καπιταλισμό (ΚΚΕ). Ας έχει η Αριστερά κοντά 90 βουλευτές. Δεν μπορεί καν να σπάσει μια από τις αλλεπάλληλες, αντισυνταγματικές επιστρατεύσεις. Κατά τα άλλα οι ίδιοι βουλευτές θα σκίζουν τη γάτα του νεοφιλελευθερισμού, των μνημονίων, του αυταρχισμού. (Στην τηλεόραση).

Λένε πολλοί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να κυβερνήσει. Λάθος. Θέλει να κυβερνήσει, αφού όμως πρώτα ο Σαμαράς βγάλει το βρώμικο έργο, το χρέος κουρευτεί σε μεγαλύτερο ποσοστό, η ΕΕ φτάσει σε οριακό σημείο, η Γερμανία συνειδητοποιήσει το αδιέξοδο, ο Νότος πεθάνει από ασφυξία και προχωρήσει σε μέτωπο, η σταθεροποίηση έχει επέλθει, ο ισοσκελισμός έχει επιτευχθεί και τα χρόνια της ύφεσης έχουν τελειώσει. Και μετά θα έρθει να μας κυβερνήσει ο Τσίπρας και ο Σταθάκης. Και μετά θα ξυπνήσουμε.

Αν μια κυβέρνηση Αριστεράς έρθει ομαλά και αναίμακτα δεν θα είναι κυβέρνηση Αριστεράς. Δεν θα είναι κυβέρνηση του λαού που θα εκφράζει κάποια κοινωνικά στρώματα ενάντια σε κάποια άλλα. Ωστόσο, ακόμη και μια τέτοια κυβέρνηση, δεν θα αποφύγει την ανελέητη μάχη από το σύστημα και τους μηχανισμούς του. Η μετεκλογική ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ είναι διδακτική: όσο περισσότερο υποχωρείς, τόσο περισσότερο ο αντίπαλος ξεσαλώνει. Δεν ηρέμησε το τρικομματικό μνημονιακό καθεστώς επειδή ο Τσίπρας επέδειξε σύνεση και σωφροσύνη. Επειδή κολάκεψε τον νοικοκυραίο. Αντίθετα, σε κάθε αγώνα που χάνεται, σε κάθε νομιμοφροσύνη που επιδεικνύεται, σε κάθε εσωτερική αριστερή διαφωνία που αποδοκιμάζεται, η άρχουσα τάξη θα κλιμακώνει. Και θα επιδιώκει είτε την ήττα, είτε την προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ. Είτε έτσι, είτε αλλιώς θα είναι κερδισμένη. Κορώνα κερδίζει, γράμματα χάνουμε.