Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ





Άμεση δημοκρατία και αταξική κοινωνία

Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό

Συγγραφείς:   Κωνσταντίνος Λάμπος

Θέμα:  Κοινωνικές επιστήμες (γενικά)

Εκδότης: Νησίδες

Σελίδες:  512

Ημ. Έκδοσης: 01/01/2012

Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας μας ταξιδεύει στις εξισωτικές κοινωνίες και τον "Πρωτόγονο Κομμουνισμό", την Αθηναϊκή Δημοκρατία, την Ιδανική Πολιτεία του Πλάτωνα, την Άριστη Πόλη του Αριστοτέλη, τα πρωτοχριστιανικά κοινόβια, το Κράτος του Θεού", την Αγροτική Επανάσταση της Αγγλίας, την Κομμούνα της Θεσσαλονίκης, την Ουτοπία του Τόμος Μουρ. την Παρισινή Κομμούνα, το Πρόταγμα του Σοσιαλισμού, τη Συμβουλιακή Δημοκρατία, τα Ρώσικα Κοινόβια Μιρ, το Κιμπούτς, την Κινέζικη Κομμούνα, τη Μεξικανική Επανάσταση, την Ισπανική Επανάσταση, τη Λαϊκή Εξουσία στην Ελλάδα, το Συνεταιριστικό Κίνημα και το Αγροτοβιομηχανικό συγκρότημα του Μοντραγκόν, την Αυτοδιαχείριση στη Λατινική Αμερική, το Σάμμερχιλ, τη Μαριναλέντα και πολλούς ακόμα σταθμούς, μέχρι το σύγχρονα κοινωνικά κινήματα των αγανακασμένων, της Αμεσης Δημοκρατίας και της αλληλέγγυας και αχρήματης οικονομίας, που σηματοδοτούν τη σταθερή πορεία της Ανθρωπότητας προς την Αμεση Δημοκρατία και την Αταξική Κοινωνία, αφήνοντας την ίδια την Ιστορία να υποδείξει αυτή την πορεία ως τη μοναδική και ολοκληρωμένη απάντηση στη σημερινή συστημική κρίση, στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Για να ξέρουμε πού βαδίζουμε είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε από πού ερχόμαστε και τι ζητάμε από την ιστορική μας αφετηρία μέχρι σήμερα. 0 Κώστας Λάμπος δείχνει με σαφήνεια και τεκμηρίωση τη σταθερή εκατομμυριόχρονη εξέλιξη της Ανθρωπότητας προς έναν κόσμο κοινωνικής ισότητας και Άμεσης Δημοκρατίας, αποκαλύπτοντας την ιστορική αγωνία και τους αγώνες του ανθρώπου για ένα καλύτερο κόσμο, ο οποίος δεν είναι μόνο επιθυμητός και αναγκαίος, αλλά σήμερα, στον 21ο αιώνα, είναι και εφικτός...

ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:

Πρόλογος Μανώλη Γλέζου

- 1. Βάζοντας σε τάξη τις σκέψεις μας - Ζούμε, σκεπτόμαστε και δρούμε στο Βέλος του Χρόνου - Για την έννοια και τον ρόλο της ουτοπίας στην ιστορία - Για την έννοια και τη σχέση της οικονομίας με την κοινωνία - Η ανθρωπία ως ελεύθερη ατομική και συλλογική δημιουργικότητα - Η οικονομία ως συλλογική-κοινωνική ανθρωπία - Ταξική οικονομία εναντίον της κοινωνίας. Το μεγάλο σχίσμα - Η οικονομία ως ιδιωτική επιχειρηματικότητα και ταξική ιδεολογία - Αποϊδεολογικοποίηση και κοινωνικοποίηση της οικονομίας

- 2. Εξισωτικές κοινωνίες. Κοινωνίες της αθώας αγριότητας

- 3. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία και η Ελληνική Αρχαιότητα - Η Άμεση Αθηναϊκή Δημοκρατία. Το κράτος του Δήμου - Δομή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας - Η Πόλις - Ο Δήμος - Το κύτταρο της Άμεσης Δημοκρατίας - Η Λαϊκή Συνέλευση. Το κύτταρο του Δήμου - Τα όργανα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας - Η Αγορά του Δήμου - Η Εκκλησία του Δήμου - Η Βουλή - Η Ηλιαία -Αρχές της Αθηναϊκής Δημοκρατίας - Η πολιτική ισονομία - Η κλήρωση και η εκλογή των οργάνων - Η εναλλαγή των μελών όλων των οργάνων - Η λογοδοσία και το εύθυνο των αρχών - Κυρίαρχες αξίες στην Άμεση Αθηναϊκή Δημοκρατία - Τα αίτια της κατάρρευσης της Αθηναϊκής Δημοκρατίας:- 1. Η διατήρηση της δουλείας - 2. Η ατελής ισότητα μεταξύ των ίσων - 3. Πλουτοκρατία ενάντια στη Δημοκρατία - 4. Η στρατηγική της ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας - Το τέλος του ιστορικού κύκλου της Αθηναϊκής Δημοκρατίας - Η Λακεδαιμονίων Πολιτεία. Ο Δήμος του κράτους - Η ιδανική Πολιτεία του Πλάτωνα - Η Άριστη Πόλη του Αριστοτέλη - Το Μαγικό σπήλαιο και η εικονική πραγματικότητα

- 4. Διαχρονική αναζήτηση της ισότητας - Η Πολιτεία του Ιάμβουλου και η επανάσταση του Ανδρόνικου - Τα πρωτοχριστιανικά κοινόβια - Η Πολιτεία του Θεού - Εξισωτικά κινήματα στον Μεσαίωνα - Το Δημοτικό Κίνημα του 11ου και 12ου αιώνα - Η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης - Η λαϊκή επανάσταση στην Αγγλία - Η Ουτοπία του Thomas More - Η Πολιτεία του Ήλιου - Το ρωσικό αγροτικό κοινόβιο Μιρ - Η Κομμούνα της Άνδρου - Το συνεταιριστικό ιδεώδες στη θεωρία και στην πράξη - Το ισραηλινό κοινόβιο Κιμπούτς. Ένας αιχμάλωτος θεσμός - Η μεξικανική Κομμούνα της Μπάχα Καλιφόρνια και της Μορέλος

- 5. Το πρόταγμα του Σοσιαλισμού - Η Παρισινή Κομμούνα. Η πρώτη απόπειρα - Η Επανάσταση του 1905. Η δεύτερη απόπειρα - Η Επανάσταση του 1917. Η τρίτη απόπειρα

- 6. Απόπειρες σύνθεσης του Σοσιαλισμού και της Άμεσης Δημοκρατίας - Απόπειρα Συμβουλιακής Δημοκρατίας στη Γερμανία - Απόπειρα Συμβουλιακής Δημοκρατίας στην Ιταλία - Η Κομμούνα της Κρονστάνδης - Οι μετασεισμικές δονήσεις του σοβιετικού κρατικοκαπιταλισμού - Οι Κομμούνες στην Ασία - Η Αγροτική Κομμούνα της Κίνας 

- 7. Απόπειρες Αυτοδιαχείρισης - Summerhill: Ένα αυτοδιαχειριζόμενο σχολείο - Κολεκτιβισμός και αυτοδιαχείριση στην Ισπανία - Κοινοτισμός και λαϊκή εξουσία στην Ελλάδα - Κοινοτισμός στην Ελεύθερη Ελλάδα κατά την τουρκοκρατία - Η Λαϊκή Εξουσία στην Ελλάδα κατά τη γερμανική κατοχή - Ο Κώδικας Ποσειδώνα και η Άμεση Λαϊκή εξουσία - Η Λαϊκή Συνέλευση - Η Επιτροπή Λαϊκής Αυτοδιοίκησης (ΕΛΑ) - Η Τομεακή Επιτροπή Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΤΕΛΑ) - Η Λαϊκή Δικαιοσύνη. Το Τοπικό Λαϊκό Δικαστήριο - Η Λαϊκή Δικαιοσύνη. Το Τομεακό Λαϊκό Δικαστήριο - Νομαρχιακή Εξουσία - Τα τσιφλίκια, ως Λυδία λίθος της γνησιότητας της επανάστασης - Η Κυβέρνηση του Βουνού (ΠΕΕΑ) - Η Άμεση Δημοκρατία της Μαριναλέντας της Ανδαλουσίας - Ο Γαλλικός Μάης - Η Λατινική Αμερική στον δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης - Το Κίνημα των Chiapas και η πολιτική από τα κάτω - Fabricas sin Patron (FaSinPa) - Trabalhadores sin Patron (TraSinPa)

- 8. Χαρτογραφώντας μια αχρήματη κοινωνία - Η επιστημονικοτεχνική επανάσταση - Το πρόβλημα της Δημοκρατίας στον 21ο αιώνα - Η μεγαλοπρεπής απάτη της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας - Η Μεγάλη Πορεία της Ανθρωπότητας προς την Αταξική Δημοκρατία - Τα Δίκτυα - Τα κοινωνικά Δίκτυα - Εναλλακτικά Δίκτυα - Χαριστικά Εναλλακτικά Δίκτυα - Σκέψεις για μια αχρήματη κοινωνία - Τράπεζες Χρόνου. Εναλλακτικές μορφές αχρήματων ανταλλαγών - Ο χρόνος ως χρήμα για μια κοινωνία χωρίς χρήμα - Η Νεολαία χαρτογραφεί έναν κόσμο χωρίς χρήμα - Η Ισότητα ως αναλλοίωτος πλούτος - Η Ενέργεια ως χρήμα για μια οικονομία χωρίς χρήμα

- 9. Ο Μύθος, η Παγίδα το Όνειρο και το Πείραμα - Για τον μύθο της ελβετικής Άμεσης Δημοκρατίας - Zeitgeist και Venus Project: Ένας Δούρειος Ίππος του 21ου αιώνα - Η Όλβια Πολιτεία των Ρόδων - Ένας καινούργιος καλύτερος κόσμος γενιέται "στ Απεράθου της Νάξου"

- 10. Η ιστορία κάνει Ταμείο: Απανθρωπιά εναντίον Ανθρωπίας - Το Βέλος του Χρόνου και η Σταθερά του Ουμανισμού - Ανθρωπία. Η πρωταρχική ουσία του ανθρώπου και της κοινωνίας - Η Ανθρωπία ως Εργασία, Αλλοτρίωση, Κατάρα και Ευλογία - Μισθωτή Εργασία και Κεφάλαιο - Η Εργασία ως έννοια, δομή και λειτουργία - Τα δύο πρόσωπα της διχοτομημένης εργασίας - Τα αριστερά ιδεολογήματα και η σοσιαλιστική επανάσταση - Κεφάλαιο και Ιδιοκτησία - Η αρχή και το τέλος της ατομικής ιδιοκτησίας

- 11. Ουμανισμός, το μέλλον της Ανθρωπότητας - Κοινωνία της Γνώσης και της Επίγνωσης ως υποκείμενο της ιστορίας - Άγνοια, σκοταδισμός και βία ως μαμή της εξουσίας - Γιατί Ανθρωπισμός-Ουμανισμός; - Κοινοκτημοσύνη + Άμεση Δημοκρατία = Αταξική Κοινωνία - Ουμανιστική αποκαπιταλιστικοποίηση στο όνομα της Ανθρωπότητας - Αυτοαποκαπιταλιστικοποίηση στο όνομα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας - Αποκαπιταλιστικοποίηση της οικονομίας στο όνομα της Ισότητας - Αποκαπιταλιστικοποίηση της κοινωνίας στο όνομα της ελευθερίας - Αποκαπιταλιστικοποίηση του πλανήτη στο όνομα του Ουμανισμού


- 12. ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: Πλατείες και Άμεση Δημοκρατία - Ένας καινούργιος καλύτερος κόσμος γεννιέται - Πρόβα ή ψευδαίσθηση Άμεσης Δημοκρατίας; - Άμεση Δημοκρατία Τώρα και Παντού - Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας χωρίς ταυτότητα και στρατηγικό του στόχο δεν μπορεί να υπάρξει - Στις πλατείες της Άμεσης Δημοκρατίας δεν κινδυνεύει καμιά πατρίδα, αλλά ο καπιταλισμός - Ο καπιταλισμός είναι ο καρκίνος της ανθρωπότητας. Η άμεση δημοκρατία είναι το φάρμακο - Καπιταλισμός και Άμεση Δημοκρατία. Σχέσεις αδυναμίας συνύπαρξης

Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΜΕ ΤΑ ΘΗΡΙΑ



ΕΡΙΚ ΛΑΡΣΟΝ  ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΜΕ ΤΑ ΘΗΡΙΑ  ΕΝΑ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΟΔΟΥ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΡΑΙΧ  ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ  

Βερολίνο 1933: Ο χαμηλών τόνων καθηγητής Γουίλιαμ Ντοντ φτάνει στην Ευρώπη, συνοδευόμενος από την οικογένειά του, τη σύζυγό του, τον γιο του και τη φλογερή κόρη του τη Μάρτα, ως ο νέος πρεσβευτής των ΗΠΑ στη χιτλερική Γερμανία.

Η οικογένεια των Αμερικανών θα βρεθεί σε μια πόλη με τα πιο εντυπωσιακά και αβανγκάρντ κτίρια στον κόσμο, όπου κυριαρχούν η ενέργεια και η αισιοδοξία. Τα θέατρα, οι συναυλιακοί χώροι και τα καφέ είναι πάντα κατάμεστα, στους δρόμους κυκλοφορεί ένα καλοντυμένο και γοητευτικό πλήθος. Η Μάρτα βρίσκει τη «Νέα Γερμανία» απολύτως συναρπαστική – πέφτει από τη μια αγκαλιά στην άλλη ενθουσιασμένη από τους φερέλπιδες γερμανούς αξιωματικούς.

Καθώς κυλά ο πρώτος χρόνος της θητείας του Ντοντ, οι μέρες της οικογένειας είναι γεμάτες ένταση, ίντριγκα και έρωτες. Η κατάληξή τους όμως θα είναι ο απόλυτος τρόμος όταν ένας φονικός σπασμός βίας θα βουτήξει την πόλη στο αίμα και θα αποκαλύψει τον πραγματικό χαρακτήρα του Χίτλερ και τις τερατώδεις φιλοδοξίες του.

Καλώς ήρθατε στον Κήπο με τα Θηρία.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Ένα απολαυστικό βιβλίο που αξίζει να γίνει μπεστ σέλερ.

The Washington Post

Χάνεσαι αργά μέσα σ’ έναν εφιάλτη όπου η λογική και η ηθική ανατρέπονται… Δυνατό, άμεσο, ανησυχητικό.

Vanity Fair

Το πλέον γοητευτικό έργο του Λάρσον… Δεν υπάρχει ανάλογο της ιστορίας που στήνει ο συγγραφέας… Πλούσια σε γεγονότα, πολυπρόσωπη, δυνατή και δηκτική… μια αληθινή ιστορία που σε ταξιδεύει.

New York Times

Καθηλωτικό. Η αφήγηση ενός εφιάλτη. Θέτει για άλλη μια φορά το ερώτημα: σε ποιο βαθμό αγριότητας μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη φύση και τι πρέπει να γίνει για να εξημερώσουμε το θηρίο.

The Seattle Times

Ένα καταπληκτικό ιστορικό αφήγημα.

Newsweek

Ο Λάρσον είναι υπέροχος συγγραφέας… Καταπληκτικός στη δημιουργία ολοκληρωμένων χαρακτήρων με λίγες κοφτές πινελιές.

New York Times Book Review

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΧΑΡΒΕΙ ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ



ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΧΑΡΒΕΙ  ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ  ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Επί τρεις αιώνες το καπιταλιστικό σύστημα διαμορφώνει τον δυτικό κόσμο, υφιστάμενο σε τακτά διαστήματα εκρήξεις κατά τις οποίες έθνη και λαοί κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα. Παρ όλα αυτά, ο καπιταλισμός εξακολουθεί να κυριαρχεί στον κόσμο. Ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ, αντλώντας από την απαράμιλλη σχετική του εμπειρογνωμοσύνη, διερωτάται πώς και γιατί συμβαίνει αυτό - και κατά πόσο το όλο φαινόμενο είναι αναπόφευκτο. Καταδεικνύει ότι περιοδικά επεισόδια κατάρρευσης δεν είναι απλώς αναπόδραστα στο εκάστοτε καπιταλιστικό σύστημα, αλλά και ουσιώδη για την επιβίωσή του: χρηματοοικονομικές και νομισματικές πολιτικές που δεν λαμβάνουν υπόψη αυτές τις κρίσεις μπορούν να προκαλέσουν μεγαλύτερη ζημία παρά καλό. Η ουσία του καπιταλισμού είναι η διαφύλαξη των προσωπικών συμφερόντων, και το να μιλάμε για επιβολή ελεγκτικών μηχανισμών και ηθικής -όπως ισχυρίζεται ο Χάρβεϊ- είναι πέρα για πέρα παράλογο. Το αίνιγμα του κεφαλαίου αναλύει σε βάθος την οικονομική κρίση των ημε­ρών μας, ιστορώντας τα γεγονότα που οδήγησαν στην οικονομική κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών αγορών και εξηγώντας την πολιτικο-οικονομική δυναμική του καπιταλισμού. Ο Χάρβεϊ κρίνει πώς δύναται να εξελιχθεί η σημερινή κατάσταση, περιγράφοντας τον τρόπο με τον οποίο ο καπιταλισμός εξελίχθηκε, και πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν οι κρίσεις. Με ευγλωττία και διαύγεια, το καίριο και σημαντικό αυτό βιβλίο ανοίγει νέους δρόμους, εξετάζοντας το ενδεχόμενο μιας βιώσιμης κοινωνικής τάξης πραγμάτων που θα μπορούσε στ αλήθεια να είναι δίκαιη, υπεύθυνη και ανθρώπινη.

"Ένα διαυγές και διεισδυτικό χρονικό για το πώς η ισχύς του κεφαλαίου διαμορφώνει τον κόσμο μας".

("The Independent")

"Μια έγκαιρη κλήση για την ανατροπή του καπιταλισμού... Διασκεδαστικά επιθετικό".

("Financial Times")

"Συγγραφικό σφρίγος και αίσθημα αυτοπεποίθησης που θυμίζουν τον Μαρξ στα καλύτερά του".

("New Humanist")


ΚΡΙΣ ΧΑΡΜΑΝ ΛΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ



ΚΡΙΣ ΧΑΡΜΑΝ  ΛΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ  ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟΠΟΣ

«Αναντικατάστατο βιβλίο αναφοράς»

Χάουαρντ Ζιν, συγγραφέας του Ιστορία του Λαού των ΗΠΑ
Το κομβικό έργο του Χάρμαν κυκλοφορεί επιτέλους στα ελληνικά (…) Έργο γοητευτικό και πληθωρικό, μας βοηθά να κατανοήσουμε πώς οδηγηθήκαμε στο συγκεκριμένο παρόν μας. (…) Αντίθετα από τον Φράνσις Φουκουγιάμα, σύμβουλο στο υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ που επευφημήθηκε διεθνώς το 1990 όταν υποστήριξε ότι οι μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις και οι μεγάλοι ιδεολογικοί αγώνες ανήκουν στο παρελθόν, ο Χάρμαν θεωρεί ότι η Ιστορία δεν έχει τελειώσει. Γι αυτό και έγραψε αυτό το βιβλίο. Διότι «η κατανόηση της Ιστορίας είναι βασική για να ανακαλύψουμε εάν και με ποιον τρόπο μπορούμε να αλλάξουμε από εδώ και πέρα τον κόσμο που ζούμε».

Μικέλα Χαρτουλάρη, Τα Νέα

Η πρώτη ιστορία που εξετάζει την παγκόσμια πορεία του Ανθρώπου από την πλευρά των αδυνάτων. Καμία άλλη παγκόσμια ιστορία δεν πραγματοποιεί αυτόν τον άθλο τόσο συναρπαστικά, τόσο τεκμηριωμένα, και με τόσο πρωτότυπη μέθοδο.

Πώς έφτασε η ανθρώπινη κοινωνία στο δυσοίωνο σημείο που βρίσκεται σήμερα; Πώς διαμορφώθηκαν και πώς εγκαθιδρύθηκαν, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, οι αυταρχικές εξουσίες, οικονομικές, πολιτικές, ιδεολογικές; Πώς οι εξουσίες αυτές υποχρέωσαν εκατομμύρια ανθρώπους, που με τον μόχθο τους οικοδόμησαν την πρόοδο, να έχουν ελάχιστα δικαιώματα, ελάχιστο μερίδιο στο ίδιο τους το έργο;

Η Λαϊκή Ιστορία του Κόσμου είναι η Ιστορία όλων των λαών του κόσμου από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι τις μέρες μας. Η πρώτη ιστορία στο είδος της που διαλύει με τεκμήρια τον μύθο για τον «ανώτερο» δυτικό πολιτισμό, η πρώτη ιστορία που επίσης αποσείει την ευρωκεντρική ματιά στην εξέλιξη του πολιτισμού, η πρώτη ιστορία που αποδεικνύει ότι παρόμοιες περιβαλλοντικές και τεχνολογικές συνθήκες συντέλεσαν στο να συγκροτηθούν παρόμοιες κοινωνίες στην Ελλάδα, την Ινδία, την Κίνα.

Η Λαϊκή Ιστορία του Κόσμου ανατρέπει όλα τα γνωστά στερεότυπα για τη φεουδαρχία, το Βυζάντιο, το Ισλάμ, τους λαούς και τους πολιτισμούς στην Αφρική και φυσικά για την αποικιοκρατία. Και με εξίσου τολμηρή, πρωτότυπη σκέψη διαπραγματεύεται όλη τη νεότερη Ιστορία, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στις επαναστάσεις του εικοστού αιώνα, στους δύο παγκόσμιους πολέμους και στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.

Η Λαϊκή Ιστορία του Κόσμου είναι αυτό που ορίζει ο τίτλος της. Δίχως να απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις από τον αναγνώστη, ζωντανεύει τις βαθύτερες τάσεις της ανθρωπότητας, εκείνες που κινούνται κάτω από την επιφάνεια των εκάστοτε κοινωνιών –γεγονός που κατορθώνει με γλαφυρή, συναρπαστική γλώσσα.


Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗΣ ΟΜΟΛΟΓΩΝ (PSI) ΣΕ ΠΕΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΣΥΣΤΟΛΗΣ ΨΕΥΔΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΔΩΣΙΛΟΓΙΜΟΥ

Οι θριαμβολογίες της κυβέρνησης του Μαύρου Μετώπου και των πληρωμένων δολοφόνων των Μέσων Μαζικού Εκμαυλισμού για την επιτυχία της υποτιθέμενης «εθελοντικής» ανταλλαγής ομολόγων (PSI) είναι απερίγραπτες. Σπάνια η προπαγάνδα έλαβε τέτοιες διαστάσεις πλύσης εγκεφάλου όπως η προπαγάνδα που εξελίσσεται από την Παρασκευή (09/03) το πρωί και η οποία επιχειρεί να μας πείσει για τη μεγάλη επιτυχία του PSI. Δεν υπάρχει πιο χονδροειδές και ασύστολο ψεύδος από αυτή την προπαγάνδα. Μετατρέπουν ασύστολα το μαύρο σε άσπρο. Υποτίθεται ότι μας έσωσαν από τη χρεωκοπία. Μέγα ψεύδος.

Στην πραγματικότητα με την εξέλιξη που είχε το PSI η χώρα οδηγήθηκε σε πτώχευση. Η (δήθεν) «εθελοντική» συμμετοχή ιδιωτών κατόχων ομολόγων που υπάγονται στο ελληνικό δίκαιο έφθασε, περίπου, σε κάτι παραπάνω από 80%. Για να φτάσει, τελικά, η συμμετοχή του PSI στο 95%+, ενεργοποιήθηκαν οι λεγόμενες ρήτρες συλλογικής δράσης (CACs), που κατέστησαν υποχρεωτικό το κούρεμα σε όλους τους ιδιώτες ομολογιούχους, ανεξάρτητα από τη βούλησή τους. Το γεγονός αυτό χαρακτηρίστηκε από τη Διεθνή Επιτροπή Swaps και παραγώγων (ISDA) ως «πιστωτικό γεγονός» (πτώχευση), πράγμα που θα ενεργοποιήσει την πληρωμή των CDS (ασφάλιστρα κινδύνου). Αυτό το «πιστωτικό γεγονός» (credit event) μπορεί να θεωρείται «ελεγχόμενη» πτώχευση, με τη «βούλα» της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, αλλά οι συνέπειές του δεν θα είναι καθόλου αμελητέες, αφού θα βαρύνει τη χώρα για δεκαετίες και θα παραπέμψει στο αόριστο μέλλον τη χρηματοδότησή της. Πέραν αυτού, η «ελεγχόμενη» πτώχευση της Παρασκευής (09/03) είναι το προμήνυμα μιας «άτακτης» πτώχευσης που μπορεί να επακολουθήσει εξαιτίας της κατεδάφισης του 2ου Μνημονίου.

Δεύτερο τερατώδες ψεύδος, αποτελεί ο ισχυρισμός ότι με το PSI το κρατικό χρέος θα μειωθεί κατά 106 δις, που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.


Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

ΤΟ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΤΑΚΟΥΝΙ



ΤΖΑΚ ΛΟΝΤΟΝ  ΤΟ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΤΑΚΟΥΝΙ  ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ

Το "Σιδερένιο τακούνι" είναι το σκληρό όνομα που δίνει ο Τζακ Λόντον στην Πλουτοκρατία. Το βιβλίο του με αυτόν τον τίτλο κυκλοφόρησε το 1907 και μας περιγράφει τον πόλεμο που θα ξεσπάσει μια μέρα -αν οι κακές μοίρες το επιτρέψουν- ανάμεσα στην Πλουτοκρατία και το Λαό. Αλίμονο! Ο Τζακ Λόντον είχε εκείνη την ιδιαίτερη μεγαλοφυΐα που προβλέπει όσα ο όχλος δεν μπορεί να διακρίνει και κατείχε μια ειδική γνώση που του επέτρεπε να προαισθάνεται το μέλλον. Προέβλεψε τα γεγονότα εκείνα που εκτυλίσσονται τώρα μπροστά στα μάτια μας. Το τρομερό δράμα που μας παρουσιάζει τόσο ζωντανά το Σιδερένιο Τακούνι δεν ξέσπασε ακόμα και δεν ξέρουμε πότε θα εκπληρωθεί η φοβερή προφητεία του Αμερικανού μαρξιστή.

(Ανατόλ Φρανς)

Τίποτα δεν είναι πιο εκπληκτικό στο έργο του Τζακ Λόντον από την αληθινά προφητική πρόβλεψη για τις μεθόδους που το Σιδερένιο Τακούνι θα χρησιμοποιήσει για να διατηρήσει την κυριαρχία του πάνω στην συντετριμμένη ανθρωπότητα. Ο Λόντον είναι τελείως απελευθερωμένος από ρεφορμιστικές και πασιφιστικές αυταπάτες. Από τον καμβά του για το μέλλον απουσιάζουν εντελώς η δημοκρατία και η ειρηνική πρόοδος. Πάνω από τη μάζα των αποκλήρων υψώνονται οι κάστες της εργατικής αριστοκρατίας, του πραιτωριανού στρατού, της παντοδύναμης αστυνομοκρατίας και, το επιστέγασμα όλων αυτών, η ολιγαρχία του πλούτου. Όταν διαβάζει κάνεις αυτές τις γραμμές, δεν πιστεύει στα μάτια του: είναι ένας πίνακας του φασισμού, της οικονομίας του, της κυβερνητικής πρακτικής του και της πολιτικής ψυχολογίας του.

Το κεφάλαιο "Το θεριό της αβύσσου ουρλιάζει" είναι αναμφισβήτητα ο πυρήνας του βιβλίου. Όταν εκδόθηκε το μυθιστόρημα, το αποκαλυπτικό αυτό κεφάλαιο πρέπει να θεωρήθηκε το άκρον άωτον της υπερβολής. Όμως, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, η πραγματικότητα ξεπέρασε τη φαντασία. Κι όμως η τελευταία λέξη της πάλης των τάξεων δεν είχε ειπωθεί ακόμη: "To θεριό της αβύσσου" είναι ο λαός που έχει φτάσει στο έσχατο όριο της ταπείνωσης, του εξευτελισμού και της εξαθλίωσης. Και δε θα ήταν συνετό να κατηγορήσουμε τον γράφοντα για πεσιμισμό! Όχι, ο Λόντον είναι αισιόδοξος, αλλά η αισιοδοξία του χαρακτηρίζεται από οξυδέρκεια και διορατικότητα. "Να σε ποια άβυσσο θα μας γκρεμίσει η μπουρζουαζία αν δεν τη συνεφέρετε" - έτσι σκεφτόταν, κι αυτή η σκέψη σήμερα ηχεί ασύγκριτα πιο επίκαιρη και πιο ζωντανή απ ό,τι πριν από τριάντα τόσα χρόνια.

(Απόσπασμα από επιστολή του Λέοντα Τρότσκι προς την Τζόαν Λόντον)

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Η Αλληλεγγύη και τα Κοινά

του Peter Thomas / Μετάφραση Αφροδίτη Χριστοδουλάκου  

01.10.11

Περιοδικό Εκτός Γραμμής, Τεύχος 27-28 / Οκτώβριος 2011

Η αλληλεγγύη ως έννοια αλλά και ως πραγματικότητα συνιστά μία από τις πολυτιμότερες «πηγές ελπίδας» που αναπτύχθηκαν στη μακρά πάλη εντός και εναντίον του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού. Ως ιστορική πραγματικότητα, ως στοιχείο της ζωής και της εμπειρίας του καθημερινού αγώνα διαφορετικών κινημάτων και εκστρατειών, η έκκληση για αλληλεγγύη έχει, τουλάχιστον για κάποιους, την ισχύ κατηγορικής προσταγής, εκφράζει την άμεση ταύτιση του σκοπού και των μέσων.

ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

«Ελευθερία μόνο για τα μέλη της κυβέρνησης, μόνο για τα μέλη του Κόμματος – όσο πολυάριθμα και να είναι – δεν είναι καθόλου ελευθερία. Η ελευθερία είναι πάντα η ελευθερία αυτού που σκέφτεται διαφορετικά. Η ουσία της πολιτικής ελευθερίας δεν εξαρτάται από τους φανατικούς της “δικαιοσύνης”, αλλά μάλλον στις αναζωογονητικές, ευεργετικές και καθαρτικές πράξεις αυτών που σκέπτονται διαφορετικά. Αν η “ελευθερία” γίνει “προνόμιο”, η λειτουργία της πολιτικής ελευθερίας σπάει.»
«Ο Μαρξισμός είναι μια επαναστατική κοσμοθεωρία, που πρέπει πάντα να μάχεται για νέες αποκαλύψεις. Ο Μαρξισμός δεν πρέπει να αποστρέφεται τίποτα περισσότερο από το να μείνει παγωμένος στην παροντική του μορφή. Είναι στα καλύτερά του όταν χτυπά το κεφάλι του από αυτοκριτική, και μέσα στους ιστορικούς κεραυνούς και αστραπές, διατηρεί το σθένος του.»

Η σύγχρονη προλεταριακή τάξη δεν διεξάγει την πάλη της σύμφωνα με ένα σχέδιο που βασίζεται σε κάποιο βιβλίο ή θεωρία· η σύγχρονή πάλη των εργατών είναι μέρος της ιστορίας, μέρος της κοινωνικής προόδου, και εν μέσω της ιστορίας, εν μέσω της προόδου, εν μέσω της μάχης, μαθαίνουμε πως πρέπει να μαχόμαστε... Αυτό ακριβώς είναι το αξιέπαινο της υπόθεσης, γι’αυτό ακριβώς το κολοσιαίο κομμάτι πολιτισμού, εντός του σύγχρονου κινήματος των εργατών, είναι καθοριστικό της εποχής: το ότι οι μεγάλες μάζες των εργατών σφηρυλατούν με την ίδια τη συνείδησή τους, με την ίδια την πίστη τους, και ακόμα με την δικιά του κατανόηση τα όπλα της απελευθέρωσής τους." (Οι Πολιτικές των Μαζικών Απεργιών και των Σωματείων, Συλλογικά Έργα 2)

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΕΠΕΙΓΕΙ

ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΜΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Του ΣΠΥΡΟΥ ΜΑΡΚΕΤΟΥ, επίκουρου καθηγητή της Ιστορίας των Ιδεών, Σχολή Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ
Όσοι υποστηρίζουν σήμερα το ευρώ συνήθως αγνοούν ότι δεν είναι η πρώτη φορά που δέθηκε η Ελλάδα σε μια νομισματική ένωση. Δύο προηγούμενα τέτοια πειράματα, το πρώτο στα τέλη του 19ου αιώνα και το δεύτερο στο Μεσοπόλεμο, είχαν οικτρή κατάληξη. Το τρίτο και χειρότερο, όπως αποδεικνύεται, είναι το ευρώ.
Για να κρατήσει σταθερό το νόμισμα, όπως απαιτούσε η φιλελεύθερη ορθοδοξία της εποχής, η Αθήνα είχε προσχωρήσει από το 1868 στη Λατινική Ένωση, μια συμφωνία της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Βελγίου και της Ελβετίας –και άλλων χωρών αργότερα– να διατηρούν νομίσματα σταθερής ισοτιμίας και συνδεδεμένα με τον χρυσό. Διευκολύνθηκε έτσι ένας κύκλος δανεισμού, που χρηματοδότησε έργα υποδομής, τα οποία, ωστόσο, ελάχιστα ωφέλησαν τους φτωχότερους.
Παρά το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη, το 1896 η εύπορη αστική Ελλάδα ζούσε σε κλίμα ευφορίας, που κορυφώθηκε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Όταν, όμως, έχασε τον Πόλεμο του 1897, η χώρα υποχρεώθηκε να πληρώσει βαρύτατες πολεμικές αποζημιώσεις, που καλύφθηκαν με νέο δανεισμό. H υποταγή στις «Εγγυήτριες Δυνάμεις» έκανε τον ιστορικό Γιώργο Λεονταρίτη να τη χαρακτηρίσει «τυπικά μόνον ανεξάρτητη χώρα». Συνάμα οι ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες τής επέβαλαν το Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (ΔΟΕ).

Καταλύτης για την επιβολή σύγχρονου καθεστώτος νεοφεουδαλισμού και πεονίας η ελληνική κρίση


Του Michael Hudson
O «ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ» γίνεται καλύτερα κατανοητός ως ένα σύστημα με μια σειρά από στάδια. Ο βιομηχανικός καπιταλισμός παραχώρησε τη θέση του στον χρηματοοικονομικό καπιταλισμό, ο οποίος εξελίχθηκε από τον καπιταλισμό των συνταξιοδοτικών ταμείων της δεκαετίας του 'Α50 και τον αμερικανικό νομισματικό ιμπεριαλισμό από το 1971 όταν το πλαστό δολάριο (που δημιουργήθηκε κυρίως για τη χρηματοδότηση των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών των ΗΠΑ) έγινε η παγκόσμια νομισματική βάση. Το πλαστό πιστωτικό δολάριο κατέστησε εφικτή τη δημιουργία της οικονομίας «φούσκας» μετά το 1980 και το υποσκήνιό του, τον καπιταλισμό-καζίνο. Αυτά τα οικονομικά ραδιενεργά στάδια παρακμής οδήγησαν στον αποπληθωρισμό του χρέους μετά το 2008 και κατέληξαν τελικά στη διαμόρφωση ενός καθεστώτος πεονίας και στη λιτότητα της νεο-δουλοπαροικίας.
Η τελική έκβαση του δυτικού καπιταλισμού είναι μια νεο-ραντιέρικη oικονομία – το είδος της οικονομίας που επεδίωξε να ανατρέψει ο βιομηχανικός καπιταλισμός και στην οποία αντιτάχθηκαν οι κλασικοί οικονομολόγοι κατά τη διάρκεια της προοδευτικής εποχής από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα. Μια χρηματοοικονομική τάξη έχει σφετεριστεί τον ρόλο που συνήθιζαν να εκτελούν οι γαιοκτήμονες. Σήμερα, η οικονομική πρόσοδος αμείβεται ως επί το πλείστον με τόκους. Αυτή η «απατεωνιά» διακόπτει την κυκλική ροή μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης, προκαλώντας οικονομική συρρίκνωση, μια δυναμική που είναι το άκρως αντίθετο της αρχικής ώθησης του βιομηχανικού καπιταλισμού. Το «θαύμα του ανατοκισμού», που ενισχύεται τώρα με τη δημιουργία πλαστής πίστωσης, κανιβαλίζει το βιομηχανικό κεφάλαιο καθώς και τις απολαβές των εργαζομένων.

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Καπιταλισμός & Δημοκρατία

Καπιταλισμός & Δημοκρατία Κριτικές παρατηρήσεις
του Αλέξανδρου Χρύση

Ι. Στις μέρες μας, και καθώς η δομική κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει και οξύνεται, με πολλές αφορμές, τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς, γίνεται λόγος για ‘υποβάθμιση της δημοκρατίας’, ‘κτύπημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών’, ‘αντιδημοκρατικές πρακτικές’ κ.α. Ωστόσο, μια περιγραφική προσέγγιση του περιεχομένου και των μορφών με τις οποίες εκδηλώνεται η ‘κρίση της δημοκρατίας’ ή μια ηθικολογικού χαρακτήρα καταδίκη πολιτικών που πλήττουν στον πυρήνα της τη θεμελιώδη συνταγματική αρχή της λαϊκής κυριαρχίας δεν ωφελεί. Ο προσανατολισμός μιας αντι-καπιταλιστικής αρθρογραφίας προς μια φαινομενολογία της κρίσης των λεγόμενων δημοκρατικών θεσμών και των συναφών προς αυτούς διαδικασιών δεν ανταποκρίνεται στις βαθύτερες και ουσιαστικές ανάγκες ενός σύγχρονου εργατικού κινήματος με στόχο τη ρήξη προς τις καπιταλιστικές δομές εξουσίας και την υλοποίηση του κομμουνιστικού προτάγματος.

Εξίσου επιζήμιες και αποπροσανατολιστικές μπορεί να αποδειχθούν, άλλωστε, σε συνθήκες ολοκληρωτικού καπιταλισμού, οι πρόχειρες και, πάντως χωρίς τη δέουσα τεκμηρίωση, κοινωνιολογίζουσες αναλύσεις που δεν αρκούνται να αντλήσουν έμπνευση, αλλά αναπαράγουν βεβιασμένα και επιπόλαια, κορυφαίες στιγμές της μαρξιστικής βιβλιογραφίας περί βοναπαρτισμού και καισαρισμού, αγνοώντας, μεταξύ άλλων, την καίρια επισήμανση του Τρότσκι, ενός από τους σημαντικότερους μαρξιστές μελετητές του βοναπαρτικού φαινομένου: «Ο κίνδυνος σε αυτό το ζήτημα, όπως και σε κάθε άλλο ιστορικό ζήτημα, συνίσταται στο γεγονός ότι είμαστε ιδιαιτέρως επιρρεπείς να συναγάγουμε αναλογίες πολύ σχηματικά, ανεξαρτήτως του πόσο σημαντικές και γόνιμες μπορεί να είναι αυτές, και είμαστε πρόθυμοι να αναγάγουμε τη συγκεκριμένη διαδικασία σε αφαιρέσεις.»[1]


Για τη σημασία της πολιτικής οικονομίας της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Μεθοδολογικές και θεωρητικές επισημάνσεις.

 Γράφει ο Δημήτρης Πατέλης.

[ΔΙΑΠΛΟΥΣ τ.30, Φεβρ.-Μάρτ. 2009, σ.32-37]

Οι επόμενες διασπάσεις και συσπειρώσεις του κινήματος, κατά τρόπο δραματικά ανάλογο με αυτές των αρχών του 20ου αι., θα κριθούν και πάλι υπό το πρίσμα του εάν, πως και κατά πόσο οι συνιστώσες του θα προτάσσουν θετικά την προοπτική της επανάστασης και του κομμουνισμού ως στρατηγική για την ανθρωπότητα, είτε εάν θα απορρίπτουν, εάν θα ακυρώνουν ευθέως ή εμμέσως αυτή την προοπτική (με πρακτικές τελετουργικής-συμβολικής διαχείρισης της σχετικής παράστασης-ανάμνησης, με αναγωγή της σε αστικά ιδεολογήματα, σε φραστικά παίγνια, νεφελώδεις υπεκφυγές, κ.ο.κ.) επιδιδόμενες σε εκδοχές διαχείρισης και “βελτίωσης” της κρατούσας τάξης πραγμάτων της κεφαλαιοκρατίας, ενίοτε και με το προκάλυμμα μιας “μεταμοντέρνας” αφηρημένης αντικαπιταλιστικής ρητορείας (βλ. σχετικά την εύστοχη και επίκαιρη κριτική του Α. Χρύση στα ιδεολογήματα τύπου J. Holloway).

Η θεμελίωση της επαναστατικής προοπτικής (με τελική πολιτική έκφραση σε θετικό προγραμματικό λόγο, με συγκροτημένη αντίληψη αλληλένδετων μεν, πλην όμως διακριτών θέσεων στρατηγικής και τακτικής), απαιτεί τη θεμελιώδη ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας και μεθοδολογίας. Απαιτεί τη διαλεκτική ανάπτυξη-άρση του επιστημονικού κεκτημένου του μαρξισμού, ώστε η νέα επαναστατική θεωρία και μεθοδολογία να εδράζεται στην κριτική αφομοίωση του πλούτου της παράδοσης του επαναστατικού μαρξισμού, σε μια νέα σύνθεση που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής και του επερχόμενου επαναστατικού κινήματος, προωθώντας τη βασική αρτηρία της ανάπτυξης των επιστημών. Η βιωσιμότητα και η πρακτική σημασία των όποιων εγχειρημάτων συγκρότησης, ενοποίησης και ενεργοποίησης πολιτικών φορέων-μορφωμάτων της αριστεράς, δεν εξαρτάται από συγκυριακούς χειρισμούς (χαρισματικών ή μη) κορυφών  είτε από λογικές καιροσκοπικής διαχείρισης εκλογικών ποιμνίων, αλλά από τη συνειδητοποίηση και προώθηση του παραπάνω καθήκοντος.


ETIENNE DE LA BOETIE ΠΕΡΙ ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΕΙΑΣ

Ένας λαός σκλαβώνεται μόνος του, κόβει τον ίδιο του το λαιμό όταν, έχοντας επιλέξει ανάμεσα στο να είναι υποτελής και στο να είναι ελεύθερος, εγκαταλείπει τις ελευθερίες και μπαίνει στο ζυγό, συναινώντας στην ίδια του τη δυστυχία, ή μάλλον, προφανώς, καλωσορίζοντας την.
Εάν κοστίζει κάτι στους ανθρώπους η ανάκτηση της ελευθερίας τους, δεν θα τονίσω την ανάγκη δράσης προς αυτή την κατεύθυνση, αν και δεν υπάρχει τίποτα που ένα ανθρώπινο ον θα μπορούσε να αγαπήσει περισσότερο από την αποκατάσταση του δικού του φυσικού δικαιώματος, να μεταμορφωθεί ο ίδιος από ένα κτήνος με κυρτή πλάτη σε άνθρωπο για να το πούμε έτσι. Δεν απαιτώ απ' αυτόν τέτοια τόλμη' αφήστε τον να προτιμά την αμφίβολη ασφάλεια της άθλιας ζωής όπως την επιθυμεί.
Τι γίνεται τότε; Εάν προκειμένου να έχει την ελευθερία δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από το να την επιθυμεί, εάν μόνο μια απλή πράξη της θέλησης είναι αναγκαία, υπάρχει κανένα έθνος στον κόσμο που να θεωρεί πως μια απλή επιθυμία έχει τόσο υψηλό τίμημα προκειμένου να ανακτήσει δικαιώματα, τα οποία οφείλει να είναι έτοιμο να αποκαταστήσει με κόστος το ίδιο του το αίμα, δικαιώματα τέτοια που η απώλεια τους υποβιβάζει όλους τους τίμιους ανθρώπους σε σημείο να νιώθουν τη ζωή αφόρητη και τον ίδιο το θάνατο σαν σωτηρία;
Όλοι γνωρίζουν ότι η φωτιά που ξεκινά από ένα μικρό σπινθήρα θα μεγαλώσει και θα γίνει φλόγα όσο βρίσκει ξύλο να κάψει• όμως χωρίς να σβηστεί με νερό, αλλά απλώς μη βρίσκοντας άλλο καύσιμο να τροφοδοτηθεί, ξοδεύεται μονάχη της, ξεθυμαίνει, και δεν είναι πια φλόγα. Παρομοίως, όσο περισσότερο οι τύραννοι διαρπάζουν, τόσο περισσότερο λαχταρούν, αφανίζουν και καταστρέφουν όσο περισσότερο κάποιος υποχωρεί απέναντι τους και τους υπακούει, τόσο περισσότερο αυτοί γίνονται ισχυρότεροι και τρομερότεροι, έτοιμοι να αφανίσουν και να καταστρέψουν.
Αλλά αν ούτε ένα πράγμα δεν υποχωρεί απέναντι τους, αν, χωρίς καμιά βία, απλώς κανείς δεν υπακούει, απογυμνώνονται και εκμηδενίζονται, ακριβώς όπως όταν η ρίζα δεν παίρνε τροφή, το κλαδί μαραίνεται και πεθαίνει. Για να καρπωθούν το καλό που επιθυμούν, οι τολμηροί δεν φοβούνται τον κίνδυνο• οι έξυπνοι δεν αρνούνται να υποφέρουν τα βάσανα. Είναι οι χαζοί και οι δειλοί που ούτε είναι σε θέση να υπομείνουν τις ταλαιπωρίες, ούτε να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, σταματούν απλώς στη λαχτάρα γι' αυτά και χάνουν μέσω της ατολμίας τη γενναιότητα που ξεπηδά από την προσπάθεια διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους, αν και η επιθυμία να τα απολαύσουν παραμένει ακόμα ως μέρος της φύσης τους.

[...] φτωχοί, εξαθλιωμένοι και χαζοί άνθρωποι, έθνη αποφασισμένα για την ίδια σας την δυστυχία και τυφλά στο δικό σας καλό! Αφήνεστε να στερήστε μπροστά* στα ίδια σας τα μάτια, το καλύτερο μέρος των εσόδων σας• τα χωράφια σας λεηλατούνται, τα σπίτια σας ληστεύονται, τα οικογενειακά σας κειμήλια αφαιρούνται. Ζείτε με έναν τέτοιο τρόπο, ώστε να μην μπορείτε να θεωρήσετε ούτε ένα πράγμα δικό σας.

[...] Δεν σας ζητώ να θέσετε τις χείρες πάνω στον τύραννο για να τον ανατρέψετε, αλλά απλώς να μην τον στηρίζετε πλέον. Τότε θα τον παρατηρήσετε σαν έναν μεγάλο Κολοσσό του οποίου αποσπάστηκε το βάθρο, να πέφτει από το ίδιο του το βάρος και ναι σπάει σε κομμάτια!

Ο Etienne De La Boetie γεννήθηκε το 1530 στο Sarlat, στην περιφέρεια Perigord της νοτιοδυτικής Γαλλίας από αριστοκρατική οικογένεια. Ορφάνεψε σε νεαρή ηλικία και ανατράφηκε από το θείο του που ήταν βοηθός ιερέα στο Bouilbonnas. Πήρε το δίπλωμα της νομικής από το Πανεπιστήμιο της Orleans το 1553. Οι μεγάλες του ικανότητες έφεραν τον επόμενο χρόνο το βασιλικό διορισμό του στο κοινοβούλιο του Bordeaux, παρότι δεν είχε συμπληρώσει το νόμιμο όριο ηλικίας. Διακρίθηκε ως δικαστής και διπλωμάτης μέχρι τον πρόωρο θάνατό του το 1563. Ήταν επίσης διακεκριμένος ποιητής και ανθρωπιστής, μετέφρασε δε Ξενοφώντα και Πλούταρχο.
Δάσκαλός του ήταν ο Anne du Bourg, ένθερμος αμφισβητίας, που το 1559 κάηκε στην πυρά σαν αιρετικός.
Εκείνη την εποχή η μελέτη των νομικών ήταν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περιπέτεια, μια φιλοσοφική αναζήτηση της αλήθειας και των θεμελιωδών αρχών που έπρεπε να διέπουν τη δίκαιη κοινωνία. Σ' αυτό το κλίμα ο La Boetie συντάσσει τη μελέτη του "Πραγματεία περί εθελοδουλείας" , η οποία διανεμήθει υπό μορφή χειρογράφου και δεν εκδόθηκε ποτέ από τον ίδιο. Το ριζοσπαστικό της περιεχόμενο ήταν ένας σημαντικός λόγος που απέτρεψε τον συγγραφέα από τη δημοσίευση. Για τον ίδιο λόγο δεν προχώρησε στη δημοσίευσή της και ο μεγάλος λόγιος Michel de Montaigne, που συνδέθηκε με στενή φιλία με τον La Boetie και μάλιστα μετά το θάνατό του έγραψε ένα δοκίμιο γι' αυτήν την σχέση, με τίτλο "Περί φιλίας".
Η "Πραγματεία" ξεχάστηκε για έναν περίπου αιώνα και ξαναήλθε στο φως κατά την περίοδο του Διαφωτισμού.

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ

Ο Καρλ Μαρξ για το δημόσιο χρέος

(Το Κεφάλαιο, τόμος πρώτος, βιβλίο 1, απόσπασμα από το τελευταίο κεφάλαιο)

"Το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις αρχές του τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και στη Βενετία, διαδόθηκε σ’ όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανουφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους του χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο. Ετσι στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία. Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι τού λεγόμενου εθνικoύ πλούτου, που στoυς σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους 1. Γι’ αυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Κι από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματoς ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης άπέναντι στο δημόσιο χρέος.

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΛΕΞΕΙΣ: ΦΑΝΤΑΣΙΑ, ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΟ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ

Κορνήλιου Καστοριάδη Τέσσερεις λέξεις: Φαντασία, Φαντασιακό, Δημιουργία, Αυτονομία.
Φαντασία: Ποιο είναι το ίδιον του ανθρώπου; Τι είναι αυτό που μας διαφοροποιεί από τα ζώα; Επαναλαμβάνουν, εδώ και αιώνες, ότι είναι ο ορθός λόγος. Αρκεί όμως να προσέξουμε τη συμπεριφορά των άλλων γύρω μας αλλά και τη δική μας, για να αντιληφθούμε ότι αυτό δεν αληθεύει. Οι ατομικές και οι συλλογικές συμπεριφορές πολύ συχνά είναι παράλογες. Τα ζώα είναι πιο (λογικά» από εμάς δεν σκοντάφτουν, δεν τρώνε δηλητηριώδη μανιτάρια, κάνουν αυτό που πρέπει, για να συντηρηθούν και να αναπαραχθούν.

Η «άυλη εργασία»: Νέγκρι, Λατσαράτο και Χαρντ

Σέρτζιο Λέσα  ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΥΤΟΠΙΑ ΝΟ 71
Είμαστε πεισμένοι ότι η θέση για την «άϋλη εργασία», η πρωτότυπη διατύπωση της οποίας οφείλεται στους Χαρντ, Νέγκρι και Λατσαράτο, δεν αντέχει σε μια πιο προσεκτική ανάλυση. Αυτό είναι το θέμα του άρθρου μας.
Κατ` αρχήν, ως σημείο εκκίνησης για την έκθεσή μας σε σχέση με την «άϋλη εργασία» είναι πρόσφορο να θυμηθούμε με συντομία τη διάκριση ανάμεσα στις έννοιες της διανοητικής ή πνευματικής εργασίας (geistigen Arbeit) που χρησιμοποιούνται συχνά από το Μαρξ και που έχουν μία αποφασιστική σημασία στην κριτική του στο κεφάλαιο.
Από τα Χειρόγραφα του 44, περνώντας από τη Γερμανική Ιδεολογία, τα Grundrisse και το Κεφάλαιο, δηλαδή στο σύνολο της μαρξιανής σκέψης, είναι αναρίθμητα τα αποσπάσματα στα οποία ξαναβρίσκουμε εκείνο το οποίο έχει υποδειγματικά συντεθεί στη δεύτερη παράγραφο του 14ου κεφαλαίου του Κεφαλαίου για τη σχετική και απόλυτη υπεραξία.
Στο βαθμό που η παραγωγική διαδικασία είναι απλή προσωπική διαδικασία, ο ίδιος εργαζόμενος συνενώνει στον εαυτό του όλες τις λειτουργίες που αργότερα διαχωρίζονται. Στην ατομική ιδιοποίηση των αντικειμένων που δίνονται από τη φύση για τους σκοπούς της ζωής του, ο εργαζόμενος ελέγχει τον ίδιο του τον εαυτό … Ο μεμονωμένος άνθρωπος (einzelne Mensch) δεν μπορεί να δράσει πάνω στη φύση χωρίς να ενεργοποιήσει τους μύς του κάτω από τον έλεγχο του εγκεφάλου του. Όπως στο φυσικό οργανισμό, μυαλό και μπράτσα συνδέονται, έτσι η παραγωγική διαδικασία συνενώνει διανοητική εργασία (Kopfarbeit) και χειρωνακτική εργασία (Handarbeit).

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ

Αλέξανδρου Χρύση - Δημήτρη Δημητούλη
Ι.
Στην εποχή μας, και ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, λόγος πολύς γίνεται γύρω από το ζήτημα του επαναστατικού υποκειμένου του καιρού μας, τόσο σε κοινωνικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Στο επίκεντρο λιγότερο ή περισσότερο συστηματικών προσεγγίσεων τίθεται αφενός μεν η διερεύνηση και συχνά η αμφισβήτηση του προλεταριάτου, και ειδικότερα της εργατικής τάξης ως δυνάμει επαναστατικού υποκειμένου, και αφετέρου η αμφισβήτηση, ακόμη και η απόρριψη της λενινιστικής αντίληψης για το κόμμα. Η σύντομη, λόγω και των χρονικών περιορισμών, τοποθέτηση που ακολουθεί έχει ουσιαστικά το χαρακτήρα αποτύπωσης θέσεων, με απώτερο στόχο -παρά το φαινομενικά αφοριστικό ύφος της- την απαραίτητη οριοθέτηση και υπο-στήριξη ενός γόνιμου διαλόγου και προβληματισμού σε ένα θέμα, που έχει αποδειχθεί κομβικό όσον αφορά την επαναστατική στρατηγική και τακτική του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας και διεθνώς. Αποδεικνύεται, από αυτή την άποψη, πρώτης τάξεως ευκαιρία η επέτειος των 90χρονων της Οκτωβριανής Επανάστασης όχι βεβαίως για μια εορταστική/νοσταλγική προσέγγιση του Συμβάντος, αλλά για μια κριτική αντιμετώπιση και αξιοποίησή του μέσα από το πρίσμα ενός κομμουνιστικού κοσμοπολιτισμού. Σε κάθε περίπτωση, οι θέσεις που θα προταχθούν και οι σκέψεις για το σύγχρονο επαναστατικό υποκείμενο που θα ακολουθήσουν, διατυπώνονται σε ένα πλαίσιο αντιμετώπισης της Οκτωβριανής Επανάστασης όχι ως στιγμής του παρελθόντος της παγκόσμιας Ιστορίας, αλλά ως στιγμής του πάντα ανοιχτού και, ασφαλώς, αβέβαιου μέλλοντός της.

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ

“Ο φιλόσοφος παράγει ιδέες, ο ποιητής ποιήματα, ο πάστορας κηρύγματα, και ούτω καθεξής. Ο εγκληματίας παράγει εγκλήματα. Αν προσέξουμε καλύτερα πώς σχετίζεται αυτός ο τελευταίος κλάδος παραγωγής με το κοινωνικό σύνολο, θ’ απαλλαγούμε από πολλές προκαταλήψεις. Ο εγκληματίας δεν παράγει μόνο εγκλήματα, αλλά και ποινικό δίκαιο και τον καθηγητή που διδάσκει ποινικό δίκαιο και, συνάμα, το αναπόφευκτο σύγγραμα με το οποίο ο ίδιος καθηγητής ρίχνει στην αγορά τις παραδόσεις του εν είδει “εμπορεύματος”. Έτσι πολλαπλασιάζεται ο εθνικός πλούτος, για να μην αναφέρουμε την ατομική απόλαυση που παρέχει το χειρόγραφο του συγγράματος στο δημιουργό του, όπως μας λέει ένας πολύ αξιόπιστος μάρτυρας, ο καθηγητής Roscher. [1]
Πέραν τούτου, ο εγκληματίας παράγει ολόκληρη την αστυνομία και την ποινική οικονομία, κλητήρες, δικαστές, δήμιους, ενόρκους και λοιπά· όλοι αυτοί οι ετερόκλητοι επαγγελματικοί κλάδοι, που αποτελούν ισάριθμες κατηγορίες του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας, αναπτύσσουν διάφορες ικανότητες του ανθρώπινου πνεύματος, φτιάχνουν νέες ανάγκες αλλά και νέους τρόπους για την ικανοποίησή τους. Και μόνο τα βασανιστήρια έγιναν αφορμή για τις ευφυέστερες μηχανικές εφευρέσεις, ενώ πλήθος τίμιοι χειρωνάκτες απασχολούνται στην παραγωγή των σχετικών εργαλείων.
Ο εγκληματίας παράγει μια εντυπωση, εν μέρει ηθική, εν μέρει τραγική, αναλόγως, κι έτσι προσφέρει μια “υπηρεσία” στη διακίνηση των ηθικών και αισθητικών συγκινήσεων του κοινού. Δεν παράγει μόνο συγγράμματα ποινικού δικαίου, ούτε απλώς τους ποινικούς κώδικες και τους νομοθέτες, παράγει και τέχνη, ωραία λογοτεχνία, μυθιστορήματα, ακόμη και τραγωδίες, όπως αποδεικνύουν όχι μόνο η Ενοχή του Müllner [2] και οι Ληστές του Schiller, αλλά επίσης ο Οιδίπους (του Σοφοκλή) και ο Ριχάρδος ο Τρίτος (του Shakespeare). Ο εγκληματίας σπάζει την μονοτονία και την καθημερινή ασφάλεια της αστικής ζωής. Έτσι την προστατεύει από την τελμάτωση και προκαλεί την ανήσυχη ένταση και την κινητικότητα, χωρίς τις οποίες θα αμβλυνόταν ακόμη και η ορμή του ανταγωνισμού. Δίνει, λοιπόν, ένα κίνητρο στις παραγωγικές δυνάμεις. Το έγκλημα αποσύρει από την αγορά εργασίας ένα τμήμα του περιττού πληθυσμού, οπότε μειώνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών, εμποδίζοντας, ως ένα βαθμό, την πτώση του μισθού κάτω από ένα ελάχιστο όριο, ενώ παράλληλα ο αγώνας εναντίον του εγκληματος απορροφά ένα άλλο τμήμα του ίδιου πληθυσμού. Άρα, ο εγκληματίας αναδεικνύεται σε μιαν από εκείνες τις φυσικές “εξισορροπήσεις” που αποκαθιστούν το σωστό επίπεδο και ανοίγουν μια ολόκληρη προοπτική “ωφέλιμων κλάδων απασχόλησης”.
Οι επενέργειες του εγκλήματος στην εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων θα μπορούσαν να αποδειχθούν ως την τελευταία λεπτομέρεια. Οι κλειδαριές θα είχαν αποκτήσει τη σημερινή τους αρτιότητα, αν δεν υπήρχαν κλέφτες; Η νομισματοκοπία θα έφτανε στην τωρινή της τελειότητα, αν δεν υπήρχαν παραχαράκτες; Το μικροσκόπιο θα έβρισκε ποτέ τρόπο να περάσει στη συνήθη εμπορική σφαίρα (βλ. και Babbage [3]), αν δεν γινόταν απάτη στο εμπόριο; Τέλος, η εφαρμοσμένη χημεία δεν οφείλει στη νοθεία των εμπορευμάτων και στην προσπάθεια ανακάλυψης της όσα ακριβώς οφείλει και στον τίμιο παραγωγικό ζήλο; Το έγκλημα επινοεί διαρκώς νέα επιθετικά μέσα για να προσβάλει την ιδιοκτησία, κι έτσι γεννά και νέα αμυντικά μέσα, οπότε επιδρά παραγωγικά στην ανακάλυψη νέων μηχανών – όπως ακριβώς και οι απεργίες.Ας αφήσουμε όμως τη σφαίρα του ιδιωτικού εγκλήματος: Χωρίς εθνικό έγκλημα θα μπορούσε να υπάρξει παγκόσμια αγορά; Θα υπήρχαν έθνη; Άραγε το δέντρο της αμαρτίας δεν είναι, ταυτόχρονα, και δέντρο της γνώσης, από την εποχή του Αδάμ ως σήμερα;
Στο Μύθο των Μελισσών (1705), ο Mandeville [4] έχει αποδείξει την παραγωγική δύναμη που διαθέτουν όλα τα πιθανά είδη επαγγελμάτων, αλλά και το γενικό συμπέρασμα όλου αυτού του επιχειρήματος:
“Αυτό που ονομάζουμε στον κόσμο μας Κακό, είτε ηθικό είτε φυσικό, είναι η μεγάλη αρχή που μας κάνει κοινωνικά πλάσματα, η σταθερή βάση, η ζωή και το στήριγμα όλων των τεχνών και των ενασχολήσεων ανεξαιρέτως· και τη στιγμή που θα έπαυε να υπάρχει το Κακό, η κοινωνία θα ήταν καταδικασμένη να φθαρεί, αν όχι να καταποντιστεί αύτανδρη.”
Μόνο που, βέβαια, ο Mandeville ήταν απείρως πιο τολμηρός και έντιμος από τους φιλισταίους απολογητές της αστικής κοινωνίας.”

Σημειώσεις:
[1] Roscher, Wilhelm Georg Friedrich (1817-1894). Ιδρυτής της παλαιότερης ιστορικής σχολής της πολιτικής οικονομίας στη Γερμανία.
[2] Müllner, Amandus Gottfried Adolf (1774-1829). Κριτικός και ποιητής.
[3] Babage, Charles (1792-1871). Άγγλος μαθηματικός, μηχανικός και οικονομολόγος.
[4] Mandeville, Bernard de (1670-1733). Άγγλος σατιρικός συγγραφέας, γιατρός και οικονομολόγος.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΟΣ

Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ο αντίπαλός σου υπερτερεί και κινδυνεύεις να εξευτελιστείς, τότε δίνεις στην κουβέντα προσωπική και προσβλητική τροπή. Προσωπική τροπή σημαίνει ότι ξεφεύγεις από το αντικείμενο της διαφωνίας (αφού έτσι κι αλλιώς το έχεις χάσει) και βρίσκεις έναν τρόπο να θίξεις τον αντίπαλό σου προσωπικά. Αυτό σημαίνει ότι παύει να σε ενδιαφέρει το οποιοδήποτε επιχείρημα του αντιπάλου σου. Εγκαταλείπεις εντελώς το αντικείμενο της συζήτησης και κατευθύνεις την επίθεσή σου στο πρόσωπο του συνομιλητή σου: θα γίνεις έτσι προσβλητικός, χαιρέκακος, συκοφάντης και χυδαίος. Αυτή η τακτική είναι ιδιαίτερα δημοφιλής, γιατί μπορεί να την υιοθετήσει ο καθένας, και ως εκ τούτου ασκείται κατά κόρον.
'Αρθουρ Σοπενάουερ Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΟΣ

Σπινόζα και Μάρξ. Η δυναμική του κράτους και της επανάστασης

Αλέξανδρου Χρύση

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΟΥΤΟΠΙΑ" ΝΟ 61

Η [σπινοζική] θεωρία του «πολιτικού σώματος» δεν αποτελεί ούτε απλή φυσική της εξουσίας ούτε ψυχολογία της υποταγής των μαζών ούτε μέσο σχηματοποίησης της έννομης τάξης, αλλά αναζήτηση μιας στρατηγικής συλλογικής απελευθέρωσης, της οποίας το σύνθημα θα ήταν: όσο το δυνατόν περισσότεροι να σκέφτονται όσο το δυνατόν περισσότερο. […] Η θέση που παίρνει ο φιλόσοφος –η «ηθική» του– δε συνίσταται στο να προετοιμάσει ή να αναγγείλει την επανάσταση, αλλά στο να αναλάβει δημοσίως το ρίσκο της σκέψης. Είναι αλήθεια πως πολλές επαναστάσεις δεν έχουν φθάσει ακόμη στο σημείο αυτό.

Επισημάνσεις για το χαρακτήρα της εν εξελίξει κρίσης και της εποχής.

Γράφει ο Δ. Πατέλης.

[Περιοδικό ΔΙΑΠΛΟΥΣ, τεύχος 29, Δεκέμβριος 2008-Ιανουάριος 2009, σ.17-23.]

Ακόμα και ένας πρόχειρος απολογισμός του 2008 καταδεικνύει ότι πρόκειται για έτος καμπή στις διεθνείς και στις εσωτερικές εξελίξεις. Η υπεσχημένη δήθεν νέα εποχή «αιώνιας ειρήνης», μετά το λεγόμενο «τέλος του κομμουνισμού και των ιδεολογιών», έχει ακυρωθεί δραματικά με τις αλλεπάλληλες συρράξεις. Μαζί της ακυρώθηκαν και τα ιδεολογήματα των νικητών του ψυχρού πολέμου περί δήθεν «τέλους της ιστορίας» και περί «νέας τάξης πραγμάτων». Ο ανέφελος πλανητικός θρίαμβος της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας της «ελεύθερης αγοράς» με επικεφαλής την εναπομείνασα υπερδύναμη στο πνεύμα του νεοφιλελεύθερου «τουρμποκαπιταλισμού» έχει τρωθεί από την εν εξελίξει παγκόσμια οικονομική κρίση. Η τελευταία κλόνισε σοβαρά τη μονοκρατορία των ιδεολογημάτων του νεοφιλελευθερισμού, του «τέλους της ιστορίας» και τις μεταμοντέρνες «θεωρητικές» κατασκευές περί «αυτοκρατορίας» και «επίπεδου κόσμου».

Ήλθε και το ορμητικό ξέσπασμα της νεολαίας τον Δεκέμβριο, για να κλονίσει και τις περί τέλους των κοινωνικών αγώνων αυταπάτες.

Όλα τα στοιχεία σηματοδοτούν πλέον μια σημαντική καμπή στην ιστορική εποχή που διανύει η κοινωνία.

Με την έλευση του πρώτου σταδίου του Ιμπεριαλισμού, ο Λένιν είχε επισημάνει την έναρξη μιας εποχής ιμπεριαλιστικών πολέμων και προλεταριακών επαναστάσεων. Η πρόβλεψη αυτή απέβη αρκετά ακριβής, δεδομένου ότι κατά τον 20ο αι. ξέσπασαν δύο καταστροφικοί παγκόσμιοι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και μια σειρά πρώιμων σοσιαλιστικών επαναστάσεων, η ανοδική και πτωτική πορεία των οποίων συνέβαλλε αποφασιστικά στην αναδιαμόρφωση του παγκόσμιου συστήματος.