ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΧΡΕΗ

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑΣ

Ας πούμε μια διδακτική ιστορία για χώρες που έχουν υπέρογκα χρέη και υιοθετούν 'σοβαρές' οικονομικές πολιτικές για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Ο παραλληλισμός με Ελλάδα και Ευρωζώνη δεν είναι τυχαίος.

ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΧΡΕΗ

Τον Νοέμβριο του 1918 η αυτοκρατορική Γερμανία συνθηκολόγησε με την Αντάντ. Ο γερμανικός θρίαμβος επί του Τσάρου στο Ανατολικό Μέτωπο το 1917 που είχε ανοίξει τον δρόμο για τους Μπολσεβίκους, αποδείχθηκε προσωρινός. Η Γερμανία, αν και ο στρατός της στεκόταν ακόμη στα πεδία των μαχών, ήταν ηττημένη κατά κράτος. Μετά τέσσερα χρόνια σφαγών με τους αγγλογάλλους αποικιοκράτες στους λασπότοπους του Βελγίου και της Γαλλίας, ο πραγματικός νικητής ήταν η ανερχόμενη δύναμη των ΗΠΑ.

Η Συνθήκη των Βερσαλλιών τον επόμενο χρόνο υπαγορεύτηκε όμως από τους αγγλογάλλους αποικιοκράτες, που έκαναν στο πλάι τους 'αφελείς και ιδεολόγους' Αμερικανούς. Οι όροι της πολλοί και επαχθείς. Ο επαχθέστερος ήταν να αποδεχθεί η Γερμανία την ευθύνη του πολέμου, να δεχθεί ληστρικές παραχωρήσεις και να καταβάλει τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις. Τα ποσά εκφρασμένα σε χρυσά γερμανικά μάρκα ήταν εξωπραγματικά (περίπου 225 δις). Δύο χρόνια μετά, οι μεγάθυμοι νικητές μείωσαν την αρχική απαίτηση στα 130 δις, δηλαδή πάνω από 300% του γερμανικού ΑΕΠ. Οι πληρωμές για τόκους, χρεωλύσια και έξοδα κατοχής θα έφταναν το 10% του γερμανικού ΑΕΠ ετησίως. Η Γερμανία είχε βουλιάξει στα χρέη. 

Έξοδος από την κρίση και παραμύθια της Χαλιμάς

Τετάρτη, 30 Ιανουαρίου 2013

Του Σταύρου Μαυρουδέα.

Τον τελευταίο καιρό τα κυβερνητικά και συστημικά κέντρα προπαγανδίζουν ότι είναι ορατή η έξοδος από την κρίση που αυτά τα ίδια βύθισαν τη χώρα. Υποστηρίζεται ότι επιτέλους (μετά από τρία Μνημόνια και αρκετές αναθεωρήσεις τους, δραματική ύφεση και ραγδαία φτωχοποίηση των εργαζόμενων) το Μνημόνιο επιτυγχάνει. Προβάλλονται δύο επιχειρήματα: η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος και η μείωση του ελλείμματος του ισοζυγίου πληρωμών. Πρόκειται για παραμύθια της Χαλιμάς.

Πρώτον, η βελτίωση του δημοσιονομικού ελλείμματος είναι εν πολλοίς τεχνητή και φυσικά στις πλάτες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Προκύπτει από τις δραματικές διαδοχικές μειώσεις του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων-ΠΔΕ, τις διαδοχικές φοροεπιδρομές στα εισοδήματα των μικρομεσαίων και των εργαζομένων (ενώ ελαφρύνεται το μεγάλο κεφάλαιο) και την εσωτερική στάση πληρωμών του ελληνικού Δημοσίου προς τους πιστωτές του.

Δεύτερον, η βελτίωση του ισοζυγίου πληρωμών οφείλεται στη ραγδαία μείωση της κατανάλωσης που οδηγεί σε κάθετη μείωση των εισαγωγών. Όμως οι εξαγωγές δεν βελτιώνονται αισθητά και παραμένουν πάντα εξαιρετικά ευμετάβλητες. Βραχυπρόθεσμα, η υψηλή ισοτιμία του ευρώ και η συμμετοχή στην Κοινή Αγορά (που ευνοούν δομικά το ευρω-κέντρο έναντι της ευρω-περιφέρειας) αποκλείουν κάθε δυνατότητα σημαντικής ανόδου τους. Εξάλλου η βελτίωση των εξαγωγικών επιδόσεων είναι μία μακρόχρονη διαδικασία που απαιτεί βαθιές δομικές αλλαγές. Η μόνη τέτοια που γίνεται είναι η μείωση του μισθολογικού κόστους, δηλαδή η επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.

ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ «ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΤΡΟΦΗ» ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΠΟΥΝΑ*

Σε τούτη την αμφίρροπη στιγμή της αντιπαράθεσης, τούτη την ώρα της ιστορικής καμπής όπου κρίνεται σε σημαντικό βαθμό η ανατροπή του ιδεολογικοπολιτικού ισοζυγίου σε βάρος του κινήματος, των εργατικών αγώνων και των κοινωνικών αντιστάσεων, των ιδεών της Αριστεράς, είναι αναγκαίο να παρθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ σημαντικές και τολμηρές αποφάσεις!

Επτά μήνες μετά από τις εκλο­γές του Ιούνη και ιδιαί­τε­ρα μετά την πα­ρα­λα­βή της δόσης και την υπο­γρα­φή του τρί­του μνη­μο­νί­ου από την κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά που σή­μα­νε ταυ­τό­χρο­να την έναρ­ξη μιας λυσ­σα­σμέ­νης επί­θε­σης κατά της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας, του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και της αρι­στε­ράς, προ­κύ­πτει η ανά­γκη για ανα­στο­χα­σμό και επα­να­δια­τύ­πω­ση της γραμ­μής από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ο Σα­μα­ράς, πα­ρό­τι κι­νεί­ται στο σαθρό έδα­φος της κρί­σης και επι­χει­ρεί να εφαρ­μό­σει ένα πρό­γραμ­μα γε­μά­το αντι­φά­σεις και αστο­χί­ες, όπως ο υφε­σια­κός του χα­ρα­κτή­ρας, ωστό­σο έχει εν­θαρ­ρυν­θεί από τις προ­πα­γαν­δι­στι­κές δυ­να­τό­τη­τες που του έδωσε η σχε­τι­κή επι­τυ­χία της υπο­γρα­φής του τρί­του μνη­μο­νί­ου και η πα­ρα­λα­βή της δόσης και ορ­γα­νώ­νει ένα «δεύ­τε­ρο κύμα» μνη­μο­νια­κής επί­θε­σης, πολύ πιο σκλη­ρό και ξε­κά­θα­ρα στο­χευ­μέ­νο στις ερ­γα­τι­κές και κοι­νω­νι­κές κα­τα­κτή­σεις και στην αρι­στε­ρά.

Η πρό­σφα­τη έκ­θε­ση του ΔΝΤ για την Ελ­λά­δα είναι κυ­νι­κά απο­κα­λυ­πτι­κή και για τις δυ­σκο­λί­ες μα και για τους στό­χους του αστι­κού στρα­το­πέ­δου, σε διε­θνή μά­λι­στα κλί­μα­κα. Ανα­φέ­ρει ως ση­μα­ντι­κό­τε­ρο πρό­βλη­μα στην υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τος το με­γά­λο πο­σο­στό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ότι αυτό συ­νε­πά­γε­ται.

Για μια άλλη δημοκρατία των κοινών

Από τη μια οι κυρίαρχοι αρνούνται τη δημοκρατία, τόσο ως διαδικασία όσο και ως περιεχόμενο. Από την άλλη, το ομοίωμα δημοκρατίας που κατασκευάζουν δυσφημεί, στα μάτια των κυριαρχούμενων, την δημοκρατική ιδέα συνολικά. Τι θα ήταν, στο πλαίσιο αυτό, μια προσπάθεια να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία; Το αφιέρωμα του Red Notebook ξεκινά σήμερα, με το άρθρο του Αλέξανδρου Κιουπκιολή (Επιμέλεια αφιερώματος: Γιώργος Κατσαμπέκης)

Του Αλέξανδρου Κιουπκιολή [1]

Δεν υπάρχει ίσως πιο κοινότοπη διάγνωση για τη σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία στην Ελλάδα (και όχι μόνον) από εκείνη που επισημαίνει τη βαθιά και πολυδιάσταση παρακμή της. Η εξάλειψη της αντιπροσωπευτικής λειτουργίας, η υποκατάσταση της κοινοβουλευτικής εξουσίας από μια διακυβέρνηση με άνωθεν διατάγματα («πράξεις νομοθετικού περιεχομένου»), η υποταγή στη δικτατορία των αγορών και των διεθνών οργάνων τους, η καρκινωματική διαφθορά που εκτρέφει πλέον έναν κανιβαλισμό μέσα στο ίδιο το κατεστημένο, προβάλλουν αυτόματα σε μια πρόχειρη σταχυολόγηση των συμπτωμάτων.

Το πιο ανησυχητικό, όμως, είναι ότι η κρίση της αντιπροσώπευσης και η έκπτωση της πολιτικής δεν περιορίζονται στις παλιές καθεστωτικές δυνάμεις. Επιπλέον, ριζοσπαστικές εναλλακτικές που αναδύθηκαν τα τελευταία χρόνια, από το κίνημα των πλατειών ως την εξάπλωση αυτόνομων χώρων και πρωτοβουλιών κοινωνικής οικονομίας, δεν έχουν κατορθώσει να δημιουργήσουν αποτελεσματικές και εκτεταμένες δημοκρατικές αντιεξουσίες, παραμένοντας ασταθείς, φευγαλέες, ευάλωτες και μικροσκοπικές κουκκίδες σε έναν ζοφερό αρχιπέλαγος. Αυτό δείχνουν, μεταξύ άλλων, οι πρόσφατες καθεστωτικές επιδρομές σε μια σειρά αυτοοργανωμένων καταλήψεων.

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥΔΕΑ* 

Α. Η παγκόσμια δομική καπιταλιστική κρίση και η οικονομική θεωρία

1. Η παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2007-8 έχει βάλει τον παγκόσμιο καπιταλισμό σε μία μακρά περίοδο αναταραχής. Η κρίση αυτή είναι μία βαθειά δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Οι ρίζες της βρίσκονται στην προηγούμενη μεγάλη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, που εκδηλώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και κράτησε όλη τη δεκαετία του 1970. Η τελευταία ήταν μία κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου (δηλαδή μία τυπική κρίση α-λα-Μαρξ βασισμένη στο νόμο της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους).

Ξεκίνησε από την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους λόγω της ανοδικής τάσης της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου, που οδήγησε στην υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου (δηλαδή στην αδυναμία επαρκώς κερδοφόρας επένδυσης του διαθέσιμου και κυρίως του πρόσθετου κεφαλαίου) και τελικά στο μπλοκάρισμα και την αναστροφή της μεγέθυνσης του συστήματος που είχε συμβεί κατά τη διάρκεια της «χρυσής εποχής» της καπιταλιστικής συσσώρευσης της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου. Η κρίση αυτή είχε τις ρίζες της, όπως όλες οι μεγάλες καπιταλιστικές κρίσεις, στη βασική σφαίρα λειτουργίας του συστήματος δηλαδή στη σφαίρα της παραγωγής. Τα θεμελιακά αυτά προβλήματα εκφράσθηκαν – όπως πάντα γίνεται – και στη σφαίρα της ανταλλαγής με την εμφάνιση του φαινομένου του στασιμοπληθωρισμού όταν έγινε προσπάθεια η κρίση να αντιμετωπισθεί με τόνωση της ζήτησης από το κράτος. Η κρίση της δεκαετίας του 1970 έβαλε το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα σε μία μακρά περίοδο αναδιαρθρώσεων σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος της εργατικής τάξης στην προσπάθεια να βρεθεί μία λύση στο δομικό πρόβλημα υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και χαμηλής κερδοφορίας του συστήματος. Τα κύματα αυτά καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων πήραν διάφορες μορφές με κυρίαρχη αυτή του νέοφιλελευθερισμού. Αντικειμενικός στόχος αυτών των πολιτικών καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης ήταν η ανάσχεση της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους, μέσω της κινητοποίησης όλων εκείνων των δυνάμεων που δρουν ενάντια στο νόμο.

Αποκάλυψη σοκ: Από το 1989 υπήρχε η συμφωνία διάλυσης της Ελλάδας

Ένα βαρύ μυστικό που κρατούσε στην καρδιά του επί δεκαετίες, φανέρωσε ο Δημήτρης Παξινός. Από το 1989 υπήρχε η συμφωνία διάλυσης της Ελλάδας.

Ένας εκ των σοβαρότερων λειτουργών στον χώρο της δικαιοσύνης και της μαχόμενης δικηγορίας. Ο πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, είχε επισκεφθεί το Βελιγράδι μαζί με αντιπροσωπεία του ΔΣΑ το 1989.

Τότε που όλα ήταν ακόμα ρευστά και το Γερμανικό σχέδιο διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας δεν είχε γίνει εμφανές στο βαθμό που εκδηλώθηκε στην συνέχεια.

Σ’ εκείνη την επίσκεψη, άκουσε τον ομόλογο του, πρόεδρο του οικείου δικηγορικού συλλόγου του Βελιγραδίου, απολύτως πεπεισμένο για την λαίλαπα που θα ακολουθούσε.

Του δήλωσε μάλιστα ξεκάθαρα ότι:

“Οι συμφωνίες διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας υπήρχαν και περίμεναν την ώρα. Υπάρχουν όμως και για εσάς!!”

Ίσως αυτό να φάνταζε απίστευτο εκείνον τον καιρό. Σημερα όμως οι εξελίξεις στην Ελλάδα και την ευρύτερη περιοχή, μόνο ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας δεν το κανουν να ακούγεται. Γι’ αυτό και απαιτείται εθνική ενότητα και εγρήγορση.

Από όλους, όχι από την “αριστερά” ή την “δεξιά” κυβέρνηση. Διότι ο κύριος Παξινός, στο ίδιο του το άρθρο στα Επίκαιρα, δίνει την εξήγηση της κακοδαιμονίας μας: “Όλα αυτά τα χρόνια κατάφεραν να διχάσουν τον Ελληνικό λαό με ιδεοληψίες, νεκραναστάσεις και φαντάσματα, μεταφέροντας σκηνές εμφυλιακών συγκρούσεων, ιδιαίτερα παραμονές εκλογών”.

Οι καταστάσεις απαιτούν να δώσουμε άμεσα ένα τέλος.

ΔΝΤ: Κάναμε λάθος, συγνώμη που σας διαλύσαμε

Πηγή: newsbomb.gr

Με τίτλο «Λιτότητα: Έχουμε κάνει λάθος εφ' όλης της ύλης», το εβδομαδιαίο περιοδικό «Μarianne» δημοσιεύει μεγάλο αφιέρωμα στο «απίστευτο λάθος των ειδικών του ΔΝΤ».

Είναι το πρώτο από τα γαλλικά έντυπα που προσπαθεί να ρίξει φως και να κατανοήσει την έκθεση του Ολιβιέ Μπλανσάρ, επικεφαλής του ερευνητικού τμήματος του ΔΝΤ, που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 3 Ιανουαρίου. Από τα γαλλικά μίντια μόνο το κρατικό κανάλι France2 είχε κάνει μια σύντομη αναφορά, ενώ κατά τα άλλα το θέμα έχει περάσει στα ψιλά της έντυπης δημοσιογραφίας. Στο πολυσέλιδο αφιέρωμα της «Μarianne» γίνεται συνεχής αναφορά στις συνέπειες που έχει υποστεί η Ελλάδα από την επιβολή της λιτότητας που επέβαλαν οι «ειδικοί» του ΔΝΤ και αυτό, όπως λέει, εξ αιτίας ενός λάθος στους υπολογισμούς...

«Πρόκειται για την απίστευτη ομολογία!», γράφουν οι συντάκτες του άρθρου. «Τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη της μεγάλης κρίσης που κλυδωνίζει τις δυτικές οικονομίες, ένας από τους σημαντικότερους ειδικούς οικονομολόγους του πλανήτη, ο Ολιβιέ Μπλανσάρ, διευθυντής του ερευνητικού τμήματος του ΔΝΤ, έδωσε στη δημοσιότητα μια μελέτη στην οποία ομολογεί ότι το ΔΝΤ και μαζί του το σύνολο των Ευρωπαίων ηγετών, των υπουργών οικονομίας, της Κομισιόν και της ΕΚΤ, έκαναν σοβαρό λάθος στους υπολογισμούς τους. Υποτίμησαν τις καταστροφικές συνέπειες των πολιτικών λιτότητας που επέβαλαν στα υπερχρεωμένα κράτη».

Οι δανειστές απαγορεύουν την αντικατάσταση του κ. Γεωργίου

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013 Πηγή: newsbomb.gr

-Ασπίδα προστασίας τρόικας και Βερολίνου στον Πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ που διώκεται για κακουργήματα. -Πρωτοφανής περιφρόνηση της εθνικής κυριαρχίας και της Δικαιοσύνης από πηγές της Κομισιόν. -Στο κάδρο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου. Με την πλάτη στον τοίχο ο Σαμαράς.

Οι δανειστές απαγορεύουν την αντικατάσταση του κ. Γεωργίου

Έντονη ενόχληση των δανειστών καταγράφεται ήδη για την ποινική δίωξη που ασκήθηκε, σε βαθμό κακουργήματος, κατά του (ακόμα...) Προέδρου της ΕΛ.ΣΤΑΤ κ. Γεωργίου , σχετικά με την παραποίηση των στοιχείων για το έλλειμμα το 2009 που αποτέλεσε τον καθοριστικό παράγοντα για όσα ακολούθησαν .

Πηγές της Κομισιόν προχώρησαν σε μία πρωτοφανή κίνηση αμφισβήτησης της Ελληνικής Δικαιοσύνης και της ανακριτικής έρευνας. Ούτε λίγο ούτε πολύ, εξέδωσαν και ετυμηγορία, αθωώνοντας τον κ. Γεωργίου και φυσικά τους κ.κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου.

Οι ίδιες πηγές αποφάνθηκαν ότι το ζήτημα είναι ανύπαρκτο και δεν υπάρχει φουσκωμένο έλλειμμα, σπεύδοντας να περάσουν και μήνυμα με την εξής διατύπωση: " Για τη διεθνή κοινότητα, τους 17 εταίρους στην ευρωζώνη,την Κομισιόν και την τρόικα όχι μόνο δεν υφίσταται ζήτημα τεχνητής διόγκωσης των στοιχείων του δημοσιονομικού ελλείμματος αλλά απεδείχθη ότι η τότε εκτίμηση της ΕΛ.ΣΤΑΤ ήταν αρκετά συντηρητική''.

Με πολύ απλά λόγια το μήνυμα που θέλουν να περάσουν είναι ''δεν μας νοιάζει τι λέτε ή τι κάνει η δικαιοσύνη σας. Ισχύει ότι λέμε εμείς''.

Ανοίγει ο δρόμος για παραπομπή ΓΑΠ και Παπακωνσταντίνου!

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013 Πηγή: newsbomb.gr

Τι γνώριζε ο Λοβέρδος και «ξαφνικά» θυμήθηκε το ΔΝΤ;

Ουδείς μέχρι τώρα το έχει αναφέρει…

Ως φαίνεται, το σύστημα των νοικιασμένων γιουσουφακίων των ΜΜΕ της διαπλοκής επιμένει να θέλει να καθορίζει την ατζέντα των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων, μα η μπογιά τους έχει όχι απλά ξεθωριάσει, αλλά εντελώς αχρηστευτεί!

Αλήθεια, η άσκηση κακουργηματικής δίωξης ενάντια στον επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, τον εκλεκτό του ΓΑΠ και του Παπακωνσταντίνου, για σκόπιμη αλλοίωση (όχι «μαγείρεμα», μα αλλοίωση) των στατιστικών στοιχείων που είχε ως αποτέλεσμα την «αναγκαστική» προσφυγή της Ελλάδας στον επαχθή μηχανισμό στήριξης και την –επί της ουσίας- εκχώρηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, καθώς βέβαια και τη δυστυχία του ελληνικού λαού, δεν συμπαρασύρει και τους πολιτικούς του πάτρωνες, τον ΓΑΠ και τον Γ. Παπακωνσταντίνου;

Ή μήπως κάποιοι θέλουν να πιστέψουμε πως αυτός ο κύριος (Γεωργίου) μόνος του αποφάσισε να αλλοιώσει στοιχεία, γιατί… έτσι του ήρθε;

Η ΜΕΤΑΛΑΞΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΑΠΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΕ ΟΠΛΟ ΕΠΙΒΟΛΗΣ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ*   Iskra.gr

Η νέα γενικευμένη κρίση του συστήματος που βιώνουν τα τελευταία χρόνια οι ευρωπαϊκοί λαοί και με ιδιαίτερη σφοδρότητα ο ελληνικός, έχει τη διεθνή, ευρωπαϊκή και εθνική της διάσταση. Στην ουσία πρόκειται για κρίση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, ενός τρόπου παραγωγής, διανομής και αναδιανομής εισοδήματος σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών και υπέρ των κατόχων του χρηματιστικού κεφαλαίου. Ειδικότερα στις χώρες της «ευρωζώνης» η κρίση χρέους και η κρίση των τραπεζών, αποτελούν σε μεγάλο βαθμό εκδήλωση της δομικής κρίσης της ΟΝΕ (Οικονομικής Νομισματικής Ενοποίησης) και του «ενιαίου νομίσματος» (ευρώ) που έχει τις ρίζες της στις ενδογενείς αντινομίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, τόσο σε οικονομικό όσο σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. 

Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας σε πρώτο πρόσωπο

Παρά τη μονομέρεια των απόψεων του Κ. Λαπαβίτσα για το διευρυνόμενο χάσμα ανταγωνιστικότητας μεταξύ Γερμανίας και χωρών της ευρωζωνικής περιφέρειας που προκάλεσε το πρόβλημα του χρέους, για το οποίο υπαίτιο είναι το ευρώ, έχουν ενδιαφέρον οι απόψεις του και κυρίως η κριτική που ασκεί σε όσους από τα αριστερά επιδιώκουν να υποβαθμίσουν το ζήτημα του ευρώ ως εργαλείου υποταγής κυρίως των εργαζόμενων τάξεων στη χώρα μας και την ευρωζωνική περιφέρεια γενικότερα. Οι απόψεις αυτές κυρίως στο χώρο της αριστεράς, είτε αντιμετωπίζουν το ζήτημα της «κρίσης δημοσίου χρέους» της χώρας μας, ως πτυχή της γενικότερης διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης – κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου – είτε στο όνομα ενός υποτιθέμενου «διεθνισμού», ταυτίζουν την Ε.Ε. και τους μηχανισμούς της με το προνομιακό πεδίο όπου πρέπει να διεξάγεται  η ταξική πάλη διεθνώς, υποβαθμίζοντας τόσο το ζήτημα του νομίσματος γενικά και ειδικά της ιδιομορφίας του ευρώ, όσο και το ζήτημα της άνισης ανάπτυξης των καπιταλιστικών οικονομιών και της ταξικής πάλης και κατ’ επέκταση το ζήτημα του ιμπεριαλισμού και της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, παρακάμπτωντας πλήρως τις δομές του εθνικού κράτους και  του κοινωνικού σχηματισμού σε εθνικό επιπεδο.     

Σχετικά με τη μονομέρεια αυτή των απόψεων θα πρέπει να σημειώσουμε την υποβάθμιση από την πλευρά του Κ. Λαπαβίτσα ενδογενών της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας πτυχών της διόγκωσης του χρέους, όπως η φορολογική ασυλία του μεγάλου κυρίως κεφαλαίου και των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων, είτε με φοροαπαλλαγές, φοροελαφρύνσεις, υποφορολόγηση, είτε με φοροδιαφυγή, η χρηματοπιστωτική λειτουργία του ευρώ και η συνεχής ανακύκλωση του χρέους που συνεπάγεται (αναγκαστικός δανεισμός για την κάλυψη των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, υψηλότερο κόστος δανεισμού μεταξύ κέντρου και περιφέρειας κλπ), το ζήτημα των υψηλών δαπανών για εξοπλισμούς και τέλος τη διαχρονική αυτονομία του ζητήματος του ελληνικού χρέους από συστάσεως ελληνικού κράτους.

Για μια σφαιρικότερη αντιμετώπιση του ζητήματος θα πρέπει να ληφθούν υπόψη οι αναλύσεις του Γ. Μανιάτη για τις αιτίες των δημοσιονομικών ελλειμμάτων στην Ελλάδα την τελευταία εικοσαετία που συνέβαλαν στη σημαντική διόγκωση του «δημόσιου χρέους», του Δ. Καζάκη και άλλων  για την ιστορικότητα του ζητήματος του ελληνικού χρέους με τη διαχρονική αυτοτροφοδότησή του, διάσπαρτες αναλύσεις για τη λειτουργία του ευρώ ως sui generis «διεθνούς» νομίσματος και τέλος οι αναλύσεις για τη νέα φάση του καπιταλισμού, αυτή του «χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού» που καθιστά το ζήτημα του χρέους (ιδιωτικού και δημόσιου) κομβικό στη λειτουργία και αναπαραγωγή του συστήματος όπου κυριαρχεί το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο (βλ. στη χώρα μας τις αναλύσεις του Π. Λ. Ρυλμόν και του Ηλία Ιωακείμογλου).             

Kώστας Λαπαβίτσας

Πέμπτη, 17 Ιανουαρίου 2013

Μάθημα 1ο Οι "θεωρητικοί του ευρώ" και οι  "γενικοί θεωρητικοί"

Θυμάμαι καλά τις αρχές του 2010. Τότε που ανέβαιναν τα σπρεντ, πύκνωναν τα σύννεφα για την Ελλάδα στις διεθνείς αγορές και ο κ. Παπακωνσταντίνου, με το σακίδιο στην πλάτη, περιφερόταν από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα παριστάνοντας τον σωτήρα της διεφθαρμένης χώρας του. Με ανησυχία παρακολουθούσε τις διαδρομές του η ελληνική κοινωνία, χωρίς όμως να αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει. Και πως να αντιληφθεί, αν θυμηθεί κανείς τι της έλεγαν οι ταγοί της και οι πνευματικοί της φορείς. 

Από τη μια είχαμε αυτούς που μπορούμε να τους ονομάσουμε οι "θεωρητικοί του ευρώ". Δεν ήταν βέβαια ακριβώς αυτό τότε, ήταν μάλλον οι θεωρητικοί της υποτιθέμενης ελληνικής διαφθοράς και διπροσωπίας. Η κρίση ήταν ελληνική υπόθεση γιατί το στραβό ελληνικό δημόσιο είχε καταστρέψει τον υγιή ιδιωτικό τομέα και προκάλεσε αναταραχή εκ του μη όντος στην ΟΝΕ. Χρειαζόταν τιμωρία, εξυγίανση και πειθαρχία. Αυτά έλεγαν οι Γερμανοί προκαθήμενοι της ΟΝΕ και υπερθεμάτιζε ο κ. Παπανδρέου με την κυβέρνησή του. Πλήθος οι πανεπιστημιακοί, πνευματικοί άνθρωποι, δημοσιογράφοι, ο ανθός της ελληνικής πνευματικής ζωής, που επικροτούσαν. Η ΟΝΕ ήταν το απάνεμο λιμάνι, η ασφαλής προστασία για τη χώρα μας κι έπρεπε να ντρεπόμαστε που της δημιουργήσαμε τέτοια κρίση. Θα αφήσω κατά μέρος την προπέτεια να κουνάνε το δάχτυλο στον ελληνικό λαό άνθρωποι όπως ο κ. Παπακωνσταντίνου. Σημασία έχει ότι η συνομοταξία του γρήγορα μετατράπηκε στην "παράταξη του ευρώ", χωρίς όμως να χάσει τον αρχικό πυρήνα των ιδεών της, ότι δηλαδή φταίει ο ελληνικός λαός και κυρίως ο δημόσιος τομέας της οικονομίας του. 

Από την άλλη είχαμε τους "θεωρητικούς γενικώς". Αυτοί προέρχονταν κυρίως από τον χώρο της Αριστεράς και άρα παρακολουθούσαν την κρίση από την σχετικά ασφαλή απόσταση όσων δεν έχουν αποφάσεις ευθύνης να λάβουν. Γενική κουβέντα περί καπιταλιστικών κρίσεων από το ΚΚΕ, με κεραυνούς μάλιστα εναντίον όσων τόνιζαν τη σημασία του χρέους κι επέμεναν ότι ούτε πρέπει, ούτε γίνεται να πληρωθεί. Οι προλετάριοι δεν είναι μπαταχτσήδες. Απόλυτο κομφούζιο στον ΣΥΡΙΖΑ, που αρχικά έλεγε ότι δεν υπάρχει κρίση κι ότι δεν κινδυνεύουμε με πτώχευση, μέχρι που οι οικονομικοί του εγκέφαλοι ανακάλυψαν ότι η Ελλάδα αντιμετώπιζε τέσσερις κρίσεις που συνέβαιναν ταυτοχρόνως, αλλά η χώρα μπορούσε να επιλέξει ποιαν από όλες θα αντιμετώπιζε. Απεραντολογία περί κρίσεων σε άλλα κομμάτια της Αριστεράς. Καμία συναίσθηση της απειλής που μόλις είχε σηκώσει κεφάλι.

Υπήρχαν βέβαια, οικονομολόγοι στις ΗΠΑ και αλλού που έλεγαν ότι τα πράγματα στην ΟΝΕ είναι πολύ πιο μπλεγμένα. Υπήρχαν και μεμονωμένες φωνές θαρραλέων ανθρώπων στην Ελλάδα, όχι απαραίτητα οικονομολόγων, που πολύ σωστά έλεγαν ότι το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο, αλλά αυτές κι αν ήταν περιθωριακές. 

ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ, ΝΕΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ*

Φτάσαμε αισίως στην τρίτη δανειακή σύμβαση, μία για κάθε μνημόνιο. Η πρώτη, είχε κατατεθεί προς κύρωση στη Βουλή το Μάιο του 2010 αλλά αποσύρθηκε, χωρίς ποτέ να κυρωθεί. Η δεύτερη, το Φεβρουάριο του 2012 είχε κατατεθεί στη Βουλή ως σχέδιο όχι μία, αλλά τρεις φορές, την πρώτη ως παράρτημα 13 στο νόμο 4046/2012 σε νόμο, την δεύτερη ως Πράξη Νομοθετικού Περιεχόμενου (ΠΝΠ) και την τρίτη στον νόμο που κύρωσε την ΠΝΠ. Και η τρίτη, η οποία ενσωματώνει τις ρυθμίσεις του τρίτου μνημονίου, συμπεριλήφθηκε σε ΠΝΠ και κυρώθηκε με το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο.

Χτίζοντας το Νέο Εμφυλιοπολεμικό Κράτος

Ηλίας Ιωακείμογλου 18.01.2013

αναδημοσίευση από rednotebook.gr

Οι επιθέσεις στις ελεύθερες αυτοδιαχειριζόμενες εστίες αντίστασης δεν είναι επικοινωνιακά παιχνίδια, είναι επεισόδια από την οικοδόμηση του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους και τη συγκρότηση του φασιστικού συνασπισμού εξουσίας, από τη μετατροπή της Δεξιάς σε Εμπόλεμη Δεξιά. Εν τω μεταξύ, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει να καπνίσουμε όλοι μαζί την πίπα της ειρήνης και το ΚΚΕ αποσύρεται στα στεγανά διαμερίσματά του για να παρακολουθήσει την πυρκαγιά από το μπαλκόνι 

Υπάρχει Παγκόσμια Οικονομική Κρίση;

Πέμπτη, 17 Ιανουαρίου 2013

Του Θεόδωρου Μαριόλη

Από ό,τι δύναμαι να αντιληφθώ, εντός της ελληνικής Αριστεράς (κομμουνιστικής και μη), αλλά και σε ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας, ευδοκιμεί η άποψη ότι η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε κατάσταση παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, η οποία ξέσπασε από τα τέλη του 2007. Με αυτό, λοιπόν, ως απαραβίαστο δεδομένο, προτείνονται, εν συνεχεία, διάφορες ερμηνείες του φαινομένου, ενώ η «ελληνική κρίση» παρουσιάζεται ως όχι ιδιαίτερα σημαντική: αποτελεί μία ειδική περίπτωση-έκφανση της δυσμενούς παγκόσμιας κατάστασης ή, αλλιώς, ασήμαντη λεπτομέρεια των δυσκολιών διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου σε πλανητική κλίμακα.

Σκοπός μου, εδώ, δεν είναι ούτε να πραγματευθώ τις διάφορες, ερμηνείες-θεωρίες των κεφαλαιοκρατικών κρίσεων, ούτε τη διεθνή κρίση της περιόδου 2008-2009, ούτε, τέλος, την «ελληνική περίπτωση» (το έχω κάνει σε άλλες περιστάσεις). Είναι η παράθεση τετριμμένων (πλην, όμως, παραδόξως λησμονημένων) στοιχείων, δηλαδή των ποσοστιαίων ρυθμών μεγέθυνσης του πραγματικού Ακαθάριστου Προϊόντος της παγκόσμιας οικονομίας και ορισμένων εθνικών οικονομιών.

Συντεταγμένες αριστερής ριζοσπαστικής πολιτικής

Τετάρτη, 16 Ιανουαρίου 2013

Του Ανέστη Ταρπάγκου

1. Οι κύριες πλευρές του τριετούς κοινωνικού ολέθρου

Μέσα στην τελευταία πενταετία της κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου (φθινόπωρο 2008 – χειμώνας 2013), και στην τριετία άσκησης της μνημονιακής κυβερνητικής πολιτικής (άνοιξη 2010 – χειμώνας 2013), έχει επέλθει μια πολλαπλών διαστάσεων οικονομική και κοινωνική καταστροφή, που εκφράζεται κατ’ εξοχήν με:

Α. Την σταδιακή κατάρρευση της απασχόλησης που μέσα στο 2013 προβλέπεται να τετραπλασιαστεί σε σχέση με το 2008 (από τα 7,5% του ΟΕΠ στα 30%), πράγμα που μόνον σε περίοδο πολεμικής σύρραξης μπορεί να εμφανιστεί. Παράλληλα μ’ αυτή την έκλυση της μαζικής ανεργίας, πρωτοφανούς για τα ελληνικά και ευρωπαϊκά δεδομένα, καταστρέφεται ένα σημαντικό μέρος του παραγωγικού ιστού της χώρας εφόσον απαξιώνονται και εκκαθαρίζονται τα μη κερδοφόρα τμήματα και επιχειρήσεις της καπιταλιστικής οικονομίας. Από τη στιγμή που ο συνολικός αριθμός των ενεργών εργαζομένων (στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα) υπολείπεται πλέον κατά 1,0 εκατομ. άτομα από τον μη ενεργό πληθυσμό (άνεργοι, συνταξιούχοι, παιδιά), η ελληνική οικονομία έχει διαβεί πλέον το σημείο εισόδου της στην καθολική καταστροφή. Έτσι και στην καλύτερη ακόμη των περιπτώσεων, όπως σχεδιάζουν τα αστικά πολιτικά επιτελεία, και αν ακόμη η ύφεση που τρέχει μέσα στο 2013 με ρυθμό -4,0% του ΑΕΠ, υποχωρήσει, και αν ακόμη αρχίσουν και πραγματοποιούνται επενδύσεις παγίου κεφαλαίου (πράγμα που τα διαθέσιμα οικονομικά στοιχεία διαψεύδουν), θα πρόκειται για μια κεφαλαιοκρατική ανάπτυξη που ο ετήσιος ρυθμός της θα κυμαίνεται γύρω στο 0%-1%, και θα αφορά την κερδοφόρο λειτουργία «οικονομικών θυλάκων» της ιδιωτικής οικονομίας, δηλαδή μεγάλων κερδοφόρων επιχειρήσεων στους επιμέρους παραγωγικούς τομείς (των υπηρεσιών αλλά και της βιομηχανίας και του εμπορίου), μέσα σε ένα γενικότερο κοινωνικό περιβάλλον υπερμεγέθους ανεργίας, μισθολογικής εξαθλίωσης και μαζικού κλεισίματος εμπορικών καταστημάτων, μικρομεσαίων επιχειρήσεων και αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών.

Ουαί υμίν...

Η διαφωνία μας με την αναρχία δεν θα έπρεπε να διατυπώνεται ως άρνηση της αυτοαξιοποίησης και της λειτουργίας χώρων με βάση την αξία χρήσης, και όχι το εμπόρευμα. Αλλά στην πρόταση, από την πλευρά μας, όρων που θα διεύρυναν και θα γενίκευαν αυτά τα πειράματα και πέρα από τα όρια της αναρχίας

Του Δημήτρη Μπελαντή

Σε μια περίοδο όπου κλιμακώνεται η εδώ και τρία χρόνια διεξαγόμενη επίθεση κατά της μισθωτής εργασίας στην χώρα μας, και ο πήχυς του κρατικού αυταρχισμού συνεχώς ανεβαίνει, γεννώντας μια διαρκή κατάσταση «κοινοβουλευτικής εξαίρεσης», η κυβέρνηση, δια χειρός Δένδια και κατασταλτικών μηχανισμών, ανέλαβε να ξεκαθαρίσει τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και να αποκαθάρει την πόλη από το άγος της βίας και της «ανομίας». Ειδικά στην περίπτωση της Βίλλας Αμαλία, η επιχείρηση αυτή επισώρευσε αρκετά  μπουκάλια μπύρας και κασκόλ, ώστε να μπορούν να στοιχειοθετηθούν «κακουργηματικές» πράξεις κατά των καταληψιών. Τα δε ΜΜΕ έστησαν επικοινωνιακό χορό γύρω από την βία στις συνοικίες της Αθήνας και τις ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ, περιέργως την ίδια ακριβώς στιγμή που καταδεικνύεται μέσα από στοιχεία η χρεωκοπία του μνημονιακού εκσυγχρονισμού, του «μικρού αλλά έντιμου κράτους», η ποταπότητα και η μεγάλη διαπλοκή του ηγετικού πολιτικού προσωπικού που διαχειρίσθηκε τα μνημόνια. 

Να κάψουμε τις εκκλησίες της αριστεράς»;

Κράτος και κοινωνική αλλαγή στη σύγχρονη κριτική σκέψη

ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΙΟΥΠΚΙΟΛΗ

Οι Michael Hardt και Antonio Negri κλείνουν τη Διακήρυξή τους (2012) για τη δημοκρατική πολιτική της εποχής μας με την έκκληση-πυροτέχνημα «να αδειάσουμε κι άλλο τις εκκλησίες της αριστεράς, να σφαλίσουμε τις πόρτες τους, και να τους βάλουμε φωτιά!».[1] Οι «εκκλησίες» στις οποίες αναφέρονται είναι τα κόμματα, οι σαφείς ιδεολογικές γραμμές, τα πολιτικά προγράμματα και οι συγκεντρωτικές ηγεσίες. Υποστηρίζουν ότι τα δημοκρατικά κινήματα της Αραβικής Άνοιξης, των Αγανακτισμένων και του Occupy στη Βόρεια Αμερική αποκήρυσσαν αυτούς ακριβώς τους δομικούς άξονες της επαναστατικής ή μεταρρυθμιστικής πολιτικής του παρελθόντος, και από εδώ ακριβώς πήγαζε η δύναμή τους. Σήμερα θα πρέπει όχι απλώς να συνεχίσουμε αλλά να βαθύνουμε αυτή τη ρήξη.

Σε μια χώρα όπου σημαντικές, αν όχι πλειοψηφικές, μερίδες της αριστεράς και των ψηφοφόρων ευρύτερα μοιάζουν να έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για άμεση αλλαγή στη συγκρότηση ενός μεγάλου δημοκρατικού αριστερού κόμματος που θα μπορέσει να αναλάβει σύντομα τα ηνία της κυβέρνησης για να ανασχέσει την κοινωνική καταστροφή, η πρόταση αυτή και η λογική της προέκταση -ότι δεν θα πρέπει να επιδιωχθεί η κατάληψη της κρατικής εξουσίας- είναι πιθανόν να ακούγεται από παράδοξη ως εξωφρενική, άκρως ανεύθυνη ή και καταστροφική. Και όμως, οι Hardt και Negri έχουν δίκιο! Με κάποιες, ωστόσο, αναγκαίες διευκρινίσεις και αναθεωρήσεις, τις οποίες υπονοούν στην πραγματικότητα και οι ίδιοι στο τελευταίο αυτό μανιφέστο τους, το οποίο ευαγγελίζεται μια ισχυρή, άμεση δημοκρατία του πλήθους.

ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*

Το ερώτημα ίσως φανεί περίεργο σε όσους τουλάχιστον δεν έχουν παρασυρθεί από την εικονική πραγματικότητα βελτίωσης των οικονομικών δεδομένων που προβάλλουν τα φερέφωνα της κυβέρνησης και των μνημονιακών δυνάμεων. Με τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο στις δημοσκοπήσεις, τις αντιθέσεις να οξύνονται στο εσωτερικό του κυβερνητικού στρατόπεδου, την πλήρη, ουσιαστικά, διάλυση του ΠΑΣΟΚ και τον κλονισμό που προκαλεί η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, η προοπτική μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης με κορμό την σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση φαντάζει ως η λογική διάδοχη λύση στο καταρρέον πολιτικό σκηνικό. Οσοι κραδαίνουν, όπως ο κ. Ψυχάρης (βλ. Βήμα 22/11.2012), το «φάντασμα του 1958», όταν η δυναμική που έφερε την ΕΔΑ στη θέση που βρίσκεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ εξανεμίστηκε στο διάστημα που ακολούθησε, δείχνουν απλά πόσο επιφανειακά έχουν καταλάβει τη σημερινή συγκυρία. Γιατί σήμερα η Αριστερά, και ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει απέναντί της ούτε έναν υπό ανασυγκρότηση δυναμικό κεντρώο σχηματισμό, ούτε την απαρχή του μεταπολεμικού «οικονομικού θαύματος», αλλά ένα διαλυμένο πολιτικό σύστημα και μια κατεστραμμένη από την μνημονιακή λεηλασία χώρα, δυό τάσεις που τροφοδοτούν φυσικά και την δική της δυναμικής. Και που είναι τουλάχιστον απίθανο να αντιστραφούν εντός του έτους όταν συνεχίζονται με αμείωτους, αν όχι εντεινόμενους, ρυθμούς η ύφεση, η ανεργία, η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών και η εξαθλίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας. 

«ΑΡΙΣΤΕΡΗ/ΛΑΪΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ»: ΑΠΛΗ ΑΝΤΙΦΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΌΡΟΥΣ 'Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ;

 Του ΝΙΚΟΥ ΛΑΪΟΥ^*

«Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την ιστορική ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας. Γιατί είμαστε βέβαιοι ότι θα πετύχουμε. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να πετύχουμε»
Αλ. Τσίπρας, left.gr, 04/12/2012

«Πρέπει να ξεκαθαρίσει ο λαός σε όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του ποιο δρόμο ανάπτυξης θέλει, ποια πολιτική εξουσία. Αν η εξουσία η πολιτική είναι λαϊκή, θα υπάρχει λαϊκή διακυβέρνηση. Σε αυτή τη διακυβέρνηση βεβαίως το ΚΚΕ θα παίξει αποφασιστικό και ουσιαστικό ρόλο»

Αλ. Παπαρήγα, 902.gr, 27-11-2012

Οι παραθέσεις θα μπορούσαν να συμπληρωθούν αντιστικτικά από μια τρίτη, αυτήν την φορά αντλημένη από το έργο των Μαρξ και Ένγκελς: «Οι κυρίαρχες ιδέες δεν είναι τίποτε άλλο από την ιδεατή έκφραση των κυρίαρχων υλικών σχέσεων [...] Λόγου χάρη, σε μιαν εποχή και σε μια χώρα όπου η βασιλική εξουσία, η αριστοκρατία και η αστική τάξη αγωνίζονται για την κυριαρχία και όπου επομένως η κυριαρχία είναι μοιρασμένη, η θεωρία της διάκρισης των εξουσιών αποδείχνεται σαν η κυρίαρχη ιδέα και εκφράζεται σαν ένας «αιώνιος νόμος» [Η Γερμανική Ιδεολογία, τ.1, Gutenberg, 1989]. Και από μια τελευταία, προερχόμενη από την Κριτική του Προγράμματος της Γκότα: «Ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα, όμως, δεν μπορεί να επιτρέπει σε [...] αστικά σχήματα λόγου ν' αποσιωπούν τους όρους που μονάχα αυτοί τους δίνουν νόημα» [Κ. Μαρξ, Κριτική του Προγράμματος της Γκότα, Σύγχρονη Εποχή, 2007]. 

Λίστα Λαγκάρντ: «Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας»

Ημερομηνία: 09/01/2013

Του Γιάννη Τόλιου διδάκτορα οικονομικών επιστημών, μέλους της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

Η λίστα Λαγκάρντ δικαιολογημένα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, όχι βέβαια με την οπτική και τις ερμηνείες που προσπαθούν να δώσουν τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, εστιάζοντας κυρίως στις ευθύνες ενός προσώπου και συγκαλύπτοντας των κορυφαίων εκπροσώπων της άρχουσας ελίτ (πολιτικής και οικονομικής) ως «παραγωγούς» και «προαγωγούς» των σκανδάλων διαφθοράς. Η λίστα Λαγκάρντ δείχνει, όπως θ’ έλεγε κι ο ισπανός σκηνοθέτης Λουΐς Μπονουέλ, την «κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας».!