Χτίζοντας το Νέο Εμφυλιοπολεμικό Κράτος

Ηλίας Ιωακείμογλου 18.01.2013

αναδημοσίευση από rednotebook.gr

Οι επιθέσεις στις ελεύθερες αυτοδιαχειριζόμενες εστίες αντίστασης δεν είναι επικοινωνιακά παιχνίδια, είναι επεισόδια από την οικοδόμηση του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους και τη συγκρότηση του φασιστικού συνασπισμού εξουσίας, από τη μετατροπή της Δεξιάς σε Εμπόλεμη Δεξιά. Εν τω μεταξύ, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει να καπνίσουμε όλοι μαζί την πίπα της ειρήνης και το ΚΚΕ αποσύρεται στα στεγανά διαμερίσματά του για να παρακολουθήσει την πυρκαγιά από το μπαλκόνι 

Πώς η Δεξιά πήρε το προ­βά­δι­σμα

Η ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία κι­νεί­ται σή­με­ρα επάνω σε μια κα­θο­δι­κή σπεί­ρα δια­δο­χι­κών κύ­κλων φθί­νου­σας συσ­σώ­ρευ­σης κε­φα­λαί­ου και αυ­ξα­νό­με­νης ανερ­γί­ας. Η ύφεση και η ανερ­γία σχε­διά­στη­καν και ορ­γα­νώ­θη­καν από κα­θε­στω­τι­κούς οι­κο­νο­μο­λό­γους, στους διε­θνείς ορ­γα­νι­σμούς και στα ελ­λη­νι­κά πα­νε­πι­στή­μια, οι οποί­οι πι­στεύ­ουν ότι έτσι μπο­ρεί κά­ποιος να πυ­ρο­δο­τή­σει μια δια­δι­κα­σία μεί­ω­σης των εγ­χώ­ριων τιμών, επο­μέ­νως και αύ­ξη­σης της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας και των εξα­γω­γών. Γνω­ρί­ζουν τώρα ότι αυτό δεν μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί, του­λά­χι­στον όχι στην Ελ­λά­δα.

Έχουν όμως αντι­λη­φθεί εν τω με­τα­ξύ, όπως και το πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό του κα­θε­στώ­τος, ότι η δρα­στι­κή μεί­ω­ση των μι­σθών, η ύφεση και η ανερ­γία δη­μιουρ­γούν τα­ξι­κούς συ­σχε­τι­σμούς δύ­να­μης που επι­τρέ­πουν στην άρ­χου­σα τάξη να ανα­συ­γκρο­τή­σει την ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία σε νέες βά­σεις: κι­νε­ζο­ποί­η­ση της αγο­ράς ερ­γα­σί­ας, γι­γα­ντιαία με­τα­φο­ρά πόρων από τις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις προς τους κε­φα­λαιού­χους ώστε να δια­σω­θεί το πλα­σμα­τι­κό κε­φά­λαιο που έχει συσ­σω­ρευ­τεί στο χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό σύ­στη­μα, απο­διάρ­θρω­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους. Τι πιο φυ­σι­κό, λοι­πόν, να συ­νε­χί­ζε­ται μια πο­λι­τι­κή που δεν επι­τυγ­χά­νει μεν τους δια­κη­ρυγ­μέ­νους στό­χους της (μεί­ω­ση των τιμών, αύ­ξη­ση εξα­γω­γών κλπ) πλην όμως απο­διαρ­θρώ­νει και ανα­πλά­θει την ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία και κοι­νω­νία έτσι ώστε να δια­σω­θεί το κα­ταρ­ρέ­ον οι­κο­νο­μι­κό και πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού.

Το σύ­στη­μα απαι­τεί αν­θρω­πο­θυ­σί­ες για να υπερ­βεί τις κρί­σεις του. O Mαρξ το πε­ρι­γρά­φει σαν έναν Μολώχ, έναν τρο­με­ρό πα­γα­νι­στι­κό θεό που επι­θυ­μεί να πιει νέ­κταρ από τα κρα­νία των νε­κρών. Υπερ­βο­λή;

Εάν θα υπάρ­ξουν ή δεν θα υπάρ­ξουν κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που θα στα­μα­τή­σουν τις αν­θρω­πο­θυ­σί­ες εξαρ­τά­ται από την ικα­νό­τη­τα της αστι­κής τάξης να ασκεί πο­λι­τι­κή ηγε­μο­νία. Εξαρ­τά­ται δη­λα­δή από την ικα­νό­τη­τά της να πα­ρου­σιά­ζει ένα πο­λι­τι­κό σχέ­διο με το οποίο το δικό της με­ρι­κό συμ­φέ­ρον να εμ­φα­νί­ζε­ται ως γε­νι­κό συμ­φέ­ρον. Η πο­λι­τι­κή της εσω­τε­ρι­κής υπο­τί­μη­σης, όμως, έχει προ­κα­λέ­σει τεράστια οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή στις πιο αδύ­να­μες τά­ξεις της ελληνικής κοι­νω­νί­ας δια­τη­ρώ­ντας στο απυ­ρό­βλη­το τις πιο εύ­πο­ρες και πλού­σιες κοινω­νι­κές τά­ξεις. Ως εκ τού­του είναι μια πο­λι­τι­κή που είναι αδύ­να­τον να ασκη­θεί στο όνομα του γε­νι­κού συμ­φέ­ρο­ντος.

Είναι μια πο­λι­τι­κή που έχει οδη­γή­σει σε κενό πο­λι­τι­κής ηγε­μο­νί­ας, ένα κενό που διεκ­δι­κούν πλέον να κα­λύ­ψουν και οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις με την πο­λι­τι­κή τους εκπρο­σώ­πη­ση από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Μετά τις εκλο­γές του Ιου­νί­ου έχει εκ­κι­νή­σει ένας αγώ­νας δρό­μου για την πο­λι­τι­κή ηγε­μο­νία από την Αρι­στε­ρά και την Δεξιά: ποιος από τους δύο θα κα­τορ­θώ­σει πρώ­τος να συ­γκρο­τή­σει έναν νέο ή ανα­νε­ω­μέ­νο κοινωνι­κό συ­να­σπι­σμό εξου­σί­ας πα­ρα­μέ­νει προς το παρόν απροσ­διό­ρι­στο.

Εκ­φα­σι­σμός ή Αρι­στε­ρά

Για την άρ­χου­σα τάξη, ως μο­να­δι­κή ορατή λύση στο κενό ηγε­μο­νί­ας υπάρ­χει πλέον ο εκ­φα­σι­σμός και η οι­κο­δό­μη­ση ενός Νέου Εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κού Κρά­τους που θα διασφα­λί­ζει την συ­ντρι­βή των πιο αδύ­να­μων, θα πα­ρέ­χει με­γά­λα προ­νό­μια στην αστι­κή τάξη, μικρά προ­νό­μια στην λαϊκή συ­ντη­ρη­τι­κή βάση της Δε­ξιάς, ασφά­λεια στους μι­κρο­α­στούς νοι­κο­κυ­ραί­ους, και θα κρα­τά­ει στο πε­ρι­θώ­ριο τον εσω­τε­ρι­κό εχθρό, δη­λα­δή την Αρι­στε­ρά, τους αναρ­χι­κούς, τους αντιε­ξου­σια­στές. Ο φα­σι­σμός δεν ανα­δύ­ε­ται πλέον μόνον ως κί­νη­μα, αλλά και ως ηγε­μο­νι­κή πο­λι­τι­κή πρό­τα­ση.

Από τα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης με­τα­να­στών έως τις επεμ­βά­σεις της αστυ­νο­μί­ας στους αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νος χώ­ρους (βίλα Αμα­λί­ας, κα­τά­λη­ψη Λέλας Κα­ρα­γιάν­νη) προ­χω­ρά­ει γρή­γο­ρα η προ­σχώ­ρη­ση όλων των κα­θε­στω­τι­κών κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων σε μια δια­δι­κα­σία γε­νι­κευ­μέ­νου εκ­φα­σι­σμού. Κάθε νέο βήμα σε αυτή τη δια­δι­κα­σία λει­τουρ­γεί ως αφορ­μή να εκ­φρα­στούν οι εκλε­κτι­κές ιδε­ο­λο­γι­κές συγ­γέ­νειες με­τα­ξύ δια­φο­ρε­τι­κών, και εκ πρώ­της όψεως αντί­πα­λων, ρευ­μά­των της δε­ξιάς, του κέ­ντρου και της ακρο­δε­ξιάς. Τώρα πια, από τους πιο με­τριο­πα­θείς έως τους ακραιφ­νείς νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρους της ΝΔ, η Χρυσή Αυγή αντι­με­τω­πί­ζε­ται με επιεί­κεια, ανοχή, και συ­μπά­θεια –συ­γκε­κα­λυμ­μέ­νη μεν, πλην όμως ορατή δια γυ­μνού οφθαλ­μού, ως ημι-πα­ρά­νο­μη έλξη. Η όποια αντι­πα­λό­τη­τά τους είναι απλώς αντι­πα­ρά­θε­ση για την ηγε­μο­νία επί του ενιαί­ου πλέον δε­ξιού - ακρο­δε­ξιού χώρου.

Είναι ήδη φα­νε­ρό ότι η φα­σι­στι­κή πρό­τα­ση μπο­ρεί να συ­νε­νώ­σει σε μια νέα τα­ξι­κή συμ­μα­χία (που στη­ρί­ζε­ται στον κοι­νω­νι­κό δαρ­βι­νι­σμό, στο μίσος για το με­τα­νά­στη, στον εθνι­κι­σμό και την επι­στρο­φή στις πα­ρα­δο­σια­κές αξίες της αστυ­νο­μί­ας, του στρα­τού, της πα­τρί­δας, της θρη­σκεί­ας και της οι­κο­γέ­νειας, της μη­δε­νι­κής ανο­χής και της κα­τα­δί­ω­ξης των αδύ­να­μων), μια σειρά κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων, με­ρί­δων τά­ξε­ων και κοι­νω­νι­κών ομά­δων: από το τρα­πε­ζι­κό κε­φά­λαιο, τους με­γά­λους και μι­κρούς κε­φα­λαιο­κρά­τες, τους επαγ­γελ­μα­τί­ες της ιδε­ο­λο­γί­ας, τους οι­κο­νο­μο­λό­γους, τους με­γα­λο­δη­μο­σιο­γρά­φους, έως με­ρί­δες ανέρ­γων και εξα­θλιω­μέ­νων συ­ντα­ξιού­χων, τα στε­λέ­χη των με­γά­λων ιδιω­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων, τους θρη­σκό­λη­πτους και τους μπρά­βους, το λού­μπεν προ­λε­τα­ριά­το.

Η κί­νη­ση αυτή του εκ­φα­σι­σμού, πραγ­μα­το­ποιεί­ται πλέον με πρω­το­βου­λία της ΝΔ, που ανα­λαμ­βά­νει το πη­δά­λιο του εκ­φα­σι­σμού από την ΧΑ επει­δή ως κυ­βέρ­νη­ση έχει την δυ­να­τό­τη­τα να κα­ταρ­γεί θε­σμούς, να πα­ρεμ­βαί­νει με τους κα­τα­σταλ­τι­κούς και ιδε­ο­λο­γι­κούς μη­χα­νι­σμούς του Κρά­τους στις κα­τε­στη­μέ­νες με­τα­πο­λι­τευ­τι­κές ισορ­ρο­πί­ες, να νο­μι­μο­ποιεί τον φα­σι­σμό αλ­λά­ζο­ντας τους θε­σμούς και χτί­ζο­ντας έτσι το Νέο Εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κό Κρά­τος. Η Δεξιά συ­σπει­ρώ­νε­ται πλέον κάτω από την πο­λε­μι­κή ομπρέ­λα του Νέου Εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κού Κρά­τους σε σχη­μα­τι­σμούς τα­ξι­κής μάχης.

Στην άλλη άκρη, ο "λαός της Αρι­στε­ράς" (με την πιο ευ­ρεία δυ­να­τή έν­νοια της λέξης), η "κοι­νω­νι­κή Αρι­στε­ρά" συ­γκε­ντρώ­νε­ται πλειο­ψη­φι­κά στις πε­ρισ­σό­τε­ρες επαγ­γελ­μα­τι­κές κα­τη­γο­ρί­ες ερ­γα­ζο­μέ­νων με μι­σθω­τή σχέση στον ιδιω­τι­κό τομέα (πλην όμως όχι τις ανώ­τε­ρες βαθ­μί­δες της ερ­γα­σια­κής ιε­ραρ­χί­ας), τους ερ­γά­τες, τους προ­λε­τά­ριους των υπη­ρε­σιών, τους πρε­κά­ριους, τους άνερ­γους, τους χα­μη­λό­μι­σθους. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που εκ­προ­σω­πεί για πρώτη φορά μετά την με­τα­πο­λί­τευ­ση την κοι­νω­νι­κή Αρι­στε­ρά, τον "λαό της Αρι­στε­ράς", βρί­σκε­ται σε δια­δι­κα­σία συ­γκρό­τη­σης ενός μα­ζι­κού τα­ξι­κού κόμ­μα­τος με ηγε­μο­νι­κές αξιώ­σεις ανα­συ­γκρό­τη­σης της χώρας.

Ποιος από τους δύο θα κερ­δί­σει τον αγώνα δρό­μου προς την πο­λι­τι­κή ηγε­μο­νία και την εξου­σία πα­ρα­μέ­νει απροσ­διό­ρι­στο. Η Ιστο­ρία δεν είναι η γραμ­μι­κή εξέ­λι­ξη του πα­ρελ­θό­ντος και εν­δέ­χε­ται απρό­βλε­πτοι πα­ρά­γο­ντες να με­τα­τρέ­ψουν ρι­ζι­κά τις ση­με­ρι­νές πο­λι­τι­κές τά­σεις.

Σή­με­ρα, πά­ντως, οι τά­σεις αυτές ορί­ζουν ένα μέλ­λον που φαί­νε­ται να συ­μπυ­κνώ­νε­ται στο δί­λημ­μα "Εκ­φα­σι­σμός ή Αρι­στε­ρά".

Με­ρι­κές θέ­σεις για τον αγώνα δρό­μου προς την ηγε­μο­νία

1.  O ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι η εκ­προ­σώ­πη­ση του λαού της Αρι­στε­ράς στην πλειο­ψη­φία του, και διεκ­δι­κεί την δια­τύ­πω­ση ενός ηγε­μο­νι­κού σχε­δί­ου που θα κλεί­σει τον δρόμο στο φα­σι­σμό, θα φέρει τις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις στη θέση της κυ­βέρ­νη­σης, θα με­τα­τρέ­ψει θε­α­μα­τι­κά τον τα­ξι­κό συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­με­ων, θα στα­μα­τή­σει τις αν­θρω­πο­θυ­σί­ες και εν­δε­χο­μέ­νως θα επι­χει­ρή­σει ρι­ζι­κές αλ­λα­γές στην ορ­γά­νω­ση και τη διεύ­θυν­ση της πα­ρα­γω­γής, δη­λα­δή στις πα­ρα­γω­γι­κές σχέ­σεις. Εί­μα­στε σε μια ιστο­ρι­κά σπά­νια συ­γκυ­ρία κατά την οποία οι "από πάνω" δεν πεί­θουν για την ικα­νό­τη­τά τους να κυ­βερ­νή­σουν ως ηγε­μό­νες, δη­λα­δή ως εκ­φρα­στές του γε­νι­κού συμ­φέ­ρο­ντος, και οι "από κάτω" συ­γκε­ντρώ­νο­νται σε έναν πο­λι­τι­κό σχη­μα­τι­σμό που δεν ανή­κει στους "από πάνω" και ο οποί­ος αργά μεν αλλά στα­θε­ρά μορ­φο­ποιεί το ηγε­μο­νι­κό σχέ­διο των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν είναι η ηγε­τι­κή του ομάδα, είναι ο ίδιος ο λαός της Αρι­στε­ράς που επι­χει­ρεί να γίνει ηγε­τι­κή δύ­να­μη της χώρας. Για αυτό το λόγο η θέση όλων των ζω­ντα­νών δυ­νά­με­ών της Αρι­στε­ράς, από τους σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες του πα­λιού Συ­να­σπι­σμού έως τους αναρ­χι­κούς, βρί­σκε­ται μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, που δεν κα­τα­νο­ούν την τα­ξι­κή φύση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ούτε την δυ­να­μι­κή της τα­ξι­κής πάλης στην Ελ­λά­δα, και δρουν με βάση γε­νι­κές και αφη­ρη­μέ­νες ιδε­ο­λο­γι­κές αρχές, έχουν απο­συρ­θεί στα στε­γα­νά δια­με­ρί­σμα­τά τους για να πα­ρα­κο­λου­θή­σουν την πυρ­κα­γιά από τα μπαλ­κό­νια τους.

2.  Ακρι­βώς όπως η Δεξιά έγινε μια εμπό­λε­μη Δεξιά και συ­σπει­ρώ­νε­ται πλέον στο Νέο Εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κό Κρά­τος σε σχη­μα­τι­σμούς τα­ξι­κής μάχης, η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να ορ­γα­νώ­σει τη δική της ηγε­μο­νι­κή ομπρέ­λα, τους δι­κούς της σχη­μα­τι­σμούς τα­ξι­κής μάχης. Στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία ιστο­ρι­κής όξυν­σης των τα­ξι­κών συ­γκρού­σε­ων, της ακραί­ας πό­λω­σης σε Αρι­στε­ρά και Δεξιά, η ηγε­τι­κή ομάδα του Σύ­ρι­ζα δεν μπο­ρεί να θε­ω­ρεί ότι η δου­λειά του Αρι­στε­ράς στις μάζες είναι μόνο οι ευ­γε­νι­κές δρά­σεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης, όσο πο­λύ­τι­μες και εάν είναι αυτές. Η Αρι­στε­ρά, μάρ­τυ­ράς μας η Ιστο­ρία, είναι και οι ρή­ξεις και η ανυ­πα­κοή και η αμ­φι­σβή­τη­ση των νόμων και της εξου­σί­ας, και η αμ­φι­σβή­τη­ση των θε­σμών στους ιστούς των οποί­ων είναι μπλεγ­μέ­νη η κα­θη­με­ρι­νή μας ζωή. Ίσως η ηγε­τι­κή ομάδα δεν το έχει κα­τα­λά­βει, αλλά η βάση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ νοιώ­θει "ότι η Βάρ­κι­ζα τε­λεί­ω­σε. Ότι θέ­λου­με πραγ­μα­τι­κά να αλ­λά­ξου­με τον κόσμο" (Κυ­ρια­κή Κλο­κί­τη) και να τον αλ­λά­ξου­με τώρα. Εξάλ­λου, αν όχι τώρα, πότε; Εάν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν στρα­φεί σε αυτές τις ιστο­ρι­κές ανα­τρε­πτι­κές αξίες της Αρι­στε­ράς δεν θα μπο­ρέ­σει να συ­σπει­ρώ­σει τον λαό του σε σχη­μα­τι­σμούς τα­ξι­κής μάχης και η συγκρότη­ση του φα­σι­στι­κού συ­να­σπι­σμού εξου­σί­ας θα προ­χω­ρή­σει απρό­σκο­πτη.

3. Οι επι­θέ­σεις στις ελεύ­θε­ρες συλ­λο­γι­κό­τη­τες των κα­τα­λή­ψε­ων δεν είναι επι­κοι­νω­νια­κή στρα­τη­γι­κή της Δε­ξιάς: είναι ένα επει­σό­διο στη δια­δι­κα­σία ανα­συ­γκρό­τη­σης του αστι­κού κοι­νω­νι­κού συ­να­σπι­σμού εξου­σί­ας εξου­σί­ας υπό την ηγε­μο­νία της εθνι­κο­φρο­σύ­νης και του φα­σι­σμού. Είναι η ίδια η από­πει­ρα της αστι­κής τάξης να συ­γκε­ντρώ­σει ξανά κάτω από την ηγε­μο­νι­κή της ομπρέ­λα τις μι­κρο­α­στι­κές μάζες και να ανα­κτή­σει τη στή­ρι­ξη των συ­ντη­ρη­τι­κών λαϊ­κών μαζών που δια­μαρ­τύ­ρο­νται τώρα προ­σφεύ­γο­ντας στη ΧΑ και τους Ανε­ξάρ­τη­τους Έλ­λη­νες. Δεν είναι επι­κοι­νω­νια­κή πο­λι­τι­κή: είναι ακόμη ένας πλίν­θος στην οι­κο­δό­μη­ση του Νέου Εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κού Κρά­τους. Η αστυ­νο­μία δεν ει­σβάλ­λει στις κα­τα­λή­ψεις προ­κει­μέ­νου να αλ­λά­ξει την ατζέ­ντα της συ­ζή­τη­σης, αλλά επει­δή αυτές οι επι­θέ­σεις απο­τε­λούν το ιδε­ο­λο­γι­κό τσιμέ­ντο που δένει τις τα­ξι­κές συμ­μα­χί­ες του φα­σι­στι­κού μπλοκ εξου­σί­ας. Γι΄ αυτό το λόγο, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει να υπε­ρα­σπί­ζε­ται τις ελεύ­θε­ρες συλ­λο­γι­κό­τη­τες των καταλή­ψε­ων. Επει­δή "η Βίλα και οι συλ­λη­φθέ­ντες αγω­νι­στές και αγω­νί­στριες της ανα­κα­τά­λη­ψής της είναι η Χα­λυ­βουρ­γία, η Δω­δώ­νη, η Δη­μο­τι­κή Αγορά της Κυ­ψέ­λης, οι δά­σκα­λοι και ερ­γα­ζό­με­νοι στους δή­μους, οι φοι­τη­τές και φοι­τή­τριες του ΑΠΘ" (Γιώρ­γος Κα­λα­μπό­κας).

4.  Μέσα στη δε­δο­μέ­νη συ­γκυ­ρία, είναι αδια­νό­η­το και θλι­βε­ρό οι τη­λε­μπά­τσοι να εγκα­λούν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να απο­λο­γη­θεί και αυτός να απο­λο­γεί­ται: Τη στιγ­μή που η Δεξιά συ­σπει­ρώ­νε­ται κάτω από την πο­λε­μι­κή ομπρέ­λα του Νέου Εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κού Κρά­τους σε σχη­μα­τι­σμούς τα­ξι­κής μάχης, που έχει γίνει μια εμπό­λε­μη δεξιά "χωρίς να δε­σμεύ­ε­ται από την ει­ρή­νη που θέ­σπι­σε η Με­τα­πο­λί­τευ­ση" (Δη­μο­σθέ­νης Πα­πα­δά­τος-Ανα­γνω­στό­που­λος), τη στιγ­μή που ορ­γα­νώ­νει την επί­ση­μη κρα­τι­κή βία για να τη στρέ­ψει ενά­ντια στις δικές μας δυ­νά­μεις, η ηγε­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αντί να πε­ρά­σει στην αντε­πί­θε­ση, προ­τεί­νει να κα­πνί­σου­με όλοι μαζί την πίπα της ει­ρή­νης. Σε αυτό το παι­χνί­δι υπο­τα­γής, με αφορ­μή την υπό­θε­ση της βίλας Αμα­λία, πήρε την από­φα­ση η ηγε­τι­κή ομάδα να διαρ­ρή­ξει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τις σχέ­σεις του με τον αντιε­ξου­σια­στι­κό και τον αναρ­χι­κό χώρο. Είναι πολύ πι­θα­νό, όμως, ότι για την πλειο­ψη­φία της βάσης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ "οι αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νοι κοι­νω­νι­κοί χώροι, τα κοι­νω­νι­κά στέ­κια και το πα­νε­πι­στη­μια­κό άσυλο απο­τε­λούν με­ρι­κούς από τους ελά­χι­στους πλέον θύ­λα­κες αντί­στα­σης, που αντα­να­κλούν συμ­βο­λι­κά τις αξίες της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, της αυ­το-ορ­γά­νω­σης, της συλ­λο­γι­κό­τη­τας, της απο­ε­μπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης και της δη­μο­κρα­τί­ας, συ­νε­πώς σκια­γρα­φούν ένα υπό­δειγ­μα κοι­νω­νι­κής ορ­γά­νω­σης άλλο από το κυ­ρί­αρ­χο" (Πέ­τρος Δρά­τσας).

5. Ανά­με­σα στον λαό της Αρι­στε­ράς και τον λαό της Δε­ξιάς, ανά­με­σα στην κοι­νω­νι­κή Αρι­στε­ρά και στην κοι­νω­νι­κή Δεξιά δεν βρί­σκε­ται ένας τρί­τος λαός, ο λαός των νοικο­κυ­ραί­ων, μια ιδε­ο­λο­γι­κά άμορ­φη μάζα που μπο­ρεί να με­τα­κι­νη­θεί αρι­στε­ρά ή δεξιά ανά­λο­γα με τις δυ­σκο­λί­ες της στιγ­μής, ανά­λο­γα με την ρη­το­ρεία του ενός ή του άλλου κόμ­μα­τος. Ανά­με­σα στον λαό της Αρι­στε­ράς και τον λαό της Δε­ξιάς υπάρ­χει μια με­ρί­δα της μι­κρο­α­στι­κής τάξης που έχει ει­σο­δή­μα­τα από ερ­γα­σία και κα­τέ­χει ταυ­το­χρό­νως πε­ριου­σια­κά στοι­χεία -και για αυτόν ακρι­βώς τον λόγο είναι μια τάξη επαμ­φο­τε­ρί­ζου­σα. Είναι μια τάξη που συν­θλί­βε­ται από την μεί­ω­ση των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων, από την ανα­σφά­λεια σχε­τι­κά με την απα­ξί­ω­ση των πε­ριου­σια­κών της στοι­χεί­ων και από τον φόβο της προ­λε­τα­ριο­ποί­η­σης. Η τάξη αυτή, που εκ­προ­σω­πεί­ται προ­νο­μια­κά από τον Champagne Socialism της ΔΗΜΑΡ και εκ­φρά­ζε­ται από τους νε­ο­φίλ ορ­γα­νι­κούς δια­νο­ού­με­νους του αστι­σμού (Έφη Γιαν­νο­πού­λου και Θε­ό­φι­λος Τρα­μπού­λης), έχει με­γά­λη "κοι­νω­νι­κή επι­φά­νεια" αλλά είναι αριθ­μη­τι­κά πε­ριο­ρι­σμέ­νη. Η επαμ­φο­τε­ρί­ζου­σα φύση αυτής της με­ρί­δας της μι­κρο­α­στι­κής τάξης επι­τρέ­πει στις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς, ακο­λου­θώ­ντας τις συμ­βου­λές του Λένιν, να επι­διώ­ξου­με την πο­λι­τι­κή της ου­δε­τε­ρό­τη­τα ή τη διαί­ρε­σή της στην επερ­χό­με­νη μεγά­λη σύ­γκρου­ση με τη Δεξιά. Τί­πο­τα πα­ρα­πά­νω από την ου­δε­τε­ρό­τη­τα ή την διαίρεση, ακρι­βώς επει­δή είναι επαμ­φο­τε­ρί­ζου­σα τάξη.

6. Στον αγώνα δρό­μου για την ηγε­μο­νία προη­γεί­ται η Δεξιά επει­δή συ­σπει­ρώ­νε­ται πλέον κάτω από την πο­λε­μι­κή ομπρέ­λα του Νέου Εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κού Κρά­τους σε σχη­μα­τι­σμούς τα­ξι­κής μάχης. Δεν πρό­κει­ται για αγώνα δρό­μου που αφορά στην διεκ­δί­κη­ση ενός εθνι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου που διεκ­δι­κούν οι δύο πλευ­ρές, όπως κατά τα φαι­νό­με­να νο­μί­ζει η ηγε­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πρό­κει­ται για τον βαθμό συ­σπεί­ρω­σης της κοι­νω­νι­κής Δε­ξιάς και της κοι­νω­νι­κής Αρι­στε­ράς, του λαού της Δε­ξιάς και του λαού της Αρι­στε­ράς κάτω από τα αντί­στοι­χα ηγε­μο­νι­κά σχέ­δια της ΝΔ και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το προ­βά­δι­σμα της ΝΔ στη συ­σπεί­ρω­ση του λαού της Δε­ξιάς (όπως π.χ. με την πρό­σφα­τη διά­σπα­ση των Ανε­ξάρ­τη­των Ελ­λή­νων) θα πρέ­πει να το δούμε σύ­ντο­μα να απο­τυ­πώ­νε­ται και στις δη­μο­σκο­πή­σεις.

Αν έτσι έχουν τα πράγ­μα­τα, τότε η ηγε­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα πρέ­πει να στα­μα­τή­σει την στρο­φή προς το συρ­ρι­κνού­με­νο Κέ­ντρο και τους ανύ­παρ­κτους αρι­στε­ρούς νοι­κο­κυ­ραί­ους και να το­νί­σει την αρι­στε­ρή ταυ­τό­τη­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να συ­σπει­ρώ­σει αυ­τούς που όντως μπο­ρεί να συ­σπει­ρώ­σει, αυ­τούς που μπο­ρούν και θέ­λουν ή θα μπο­ρού­σαν και θα ήθε­λαν να έχουν αρι­στε­ρή ταυ­τό­τη­τα, για να επε­κτεί­νου­με την πο­λι­τι­κή μας επιρ­ροή "ακρι­βώς σε εκεί­νες τις κοι­νω­νι­κές τά­ξεις και ομά­δες για τις οποί­ες η Aρι­στε­ρά ιδρύ­θη­κε και υπάρ­χει" (Χρή­στος Λά­σκος και Χρι­στό­φο­ρος Πα­πα­δό­που­λος).

Τότε όμως θα πρέ­πει να συ­ζη­τή­σου­με σο­βα­ρά και την ακο­λου­θού­με­νη πο­λι­τι­κή από την ηγε­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Να λει­τουρ­γή­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως κόμμα, και εν­νο­εί­ται, με εσω­κομ­μα­τι­κή δη­μο­κρα­τία: να μι­λή­σει η βάση για τις στρα­τη­γι­κές κα­τευ­θύν­σεις. Η στρα­τη­γι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα είναι ανα­γκα­στι­κά το με­γά­λο θέμα που θα επι­κρα­τή­σει στο Συ­νέ­δριο.