Μορφώματα και συνιστώσες της λύσης ή του προβλήματος;

Δημήτρη Πατέλη

Όλο και πιο αισθητές γίνονται στον απλό λαό και σε όσους έχουν ακόμα την ικανότητα να αφουγκράζονται την αγωνία του οι μονομέρειες, οι αγκυλώσεις και η ανεπάρκεια-αναντιστοιχία με την εποχή και τη συγκυρία ποικίλων μορφωμάτων της αριστεράς, κληροδοτημάτων και καταλοίπων άλλων εποχών. Μονομέρειες που απολυτοποιούνται μεταφυσικά, προσλαμβάνοντας τραγελαφικές διαστάσεις στα λόγια και τα έργα κάποιων επιγόνων του πάλαι ποτέ επαναστατικού κινήματος...

Η κρισιακή συγκυρία προβάλλει ως φάσμα δυνατοτήτων δημιουργικής-επαναστατικής επίλυσης των αντιφάσεων από ένα αντίστοιχο των περιστάσεων υποκείμενο-κίνημα, σωτηρίας του λαού και ανάπτυξης της κοινωνίας, είτε αδράνειας και αναντίστοιχων παρεμβάσεων με αμφίβολα έως καταστροφικά αποτελέσματα, μιας και η πρωτοβουλία των κινήσεων και η κυριαρχία στους συσχετισμούς των δυνάμεων παραδίδεται εκ των πραγμάτων στις καθεστωτικές και αντεπαναστατικές δυνάμεις. Η εμπλοκή του υποκειμένου και η όλη εκτύλιξη της δραστηριότητας, δεν συνιστά μια γραμμική και απρόσκοπτη εξελικτική διαδικασία.

Ακριβώς μέσα στην κρίση και τις καταστροφικές της επιπτώσεις, τα περισσότερα αριστερά οργανωτικά κ.ο.κ. μορφώματα, φαίνονται όλο και πιο αναντίστοιχα της συγκυρίας και της εποχής: τα μεν διά του καθεστωτικού εκφυλισμού τους σε «υπεύθυνες» διαχειριστικές δυνάμεις του συστήματος εδώ και τώρα, απεμπολώντας τον κομμουνισμό και κάθε εναλλακτική προοπτική (με “αριστερό-εξαγνιστικό” και “αγωνιστικό” άλλοθι-δόλωμα κάποιες “συνιστώσες” εντός τους), τα δε, διά της φραστικής φυγής από την εποχή και τη συγκυρία, με την επίκληση ως προαπαιτούμενο κάθε συμπόρευσης το δικό τους “πλήρες πακέτο” «αυστηρής ιδεολογικής καθαρότητας» και «στρατηγικής συνέπειας», προσδοκώντας επαναστατικές καταστάσεις στο απώτερο και απροσδιόριστο μέλλον.

Η Μαρξιστική Φιλοσοφία (απόσπασμα)

 του Δημήτρη Πατέλη

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

….Η σχέση θεωρίας-πράξης που σε συνθήκες κεφαλαιοκρατίας, αλλά και γενικότερα ταξικής κοινωνίας, χαρακτηρίζεται από την αντίθεσή τους, ως αποτέλεσμα του οντολογικού διαχωρισμού ύλης-πνεύματος, του υποδουλωτικού καταμερισμού ανάμεσα στη χειρωνακτική και στην πνευματική εργασία, δεν ήταν πάντοτε η ίδια αλλά μεταβλήθηκε και αυτή κατά την κοινωνική εξέλιξη.

Πόσο αντιμνημονιακό είναι το πρόγραμμα των "Ανεξάρτητων Ελλήνων" του κ. Π. Καμμένου;

 Πατέλης Δημήτρης – Τζελέπης Γιώργος

Η προεκλογική περίοδος μοιάζει να λειτουργεί ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για ορισμένες βαθιά καθεστωτικές δυνάμεις, οι οποίες δείχνουν να υψώνουν “αντιμνημονιακά” λάβαρα… Επειδή η διάκριση και συσπείρωση των αντιμνημονιακών δυνάμεων φαίνεται να προβάλλει ως πάνδημο αίτημα, έχει ιδιαίτερη σημασία να προσδιοριστεί συγκεκριμένα και προγραμματικά τι σημαίνει “αντιμνημονιακός”. Ο κ. Π. Καμμένος έχει ενθουσιάσει ορισμένου τύπου κοινό με τις τελευταίες του ρητορικές παρεμβάσεις. Συγκρότησε κόμμα με στελέχη προερχόμενα βασικά από την κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ., τα οποία έχουν ψηφίσει περί τα 70% των μνημονιακών νομοθετημάτων της κυβέρνησης. Μήπως όμως όλα αυτά τα δοκιμασμένα καθεστωτικά στελέχη είδαν αίφνης το φως το αληθινόν, μετάνοιωσαν, και προσχώρησαν σε συνεπείς θέσεις; Ο προεκλογικός οίστρος, οι καιροσκοπικές αναζητήσεις εκλογικών συμπράξεων από ποικίλες “συνεπείς αντιμνημονιακές δυνάμεις”, καθώς και ποικίλες επιτυχείς ή ανεπιτυχείς προσπάθειες προεκλογικών μετεγγραφών, έχουν καταπλήξει το κοινό, που αναρωτιέται εάν και κατά πόσο υπαρχει εδώ καιροσκοπισμός και τυχοδιωκτικές κυβισθήσεις ή προγραμματική σύγκλιση.

Ότι απέμεινε από την εκφυλιστική μετάλλαξη του ΕΠΑΜ θέτει εκ των πραγμάτων εαυτόν εκτός της νομοτελούς προοπτικής του μετώπου.

του Δημήτρη Πατέλη 

Αναδημοσίευση απο το http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=62543

Ότι απέμεινε από την εκφυλιστική μετάλλαξη του ΕΠΑΜ θέτει εκ των πραγμάτων εαυτόν εκτός της νομοτελούς προοπτικής του μετώπου.

Οι δεσμοί που χτίσαμε, είναι παρακαταθήκη για τους νικηφόρους αγώνες που έρχονται.

Τον Ιούλιο του 2011 ιδρύθηκε το ΕΠΑΜ ως καρπός της ανάγκης μετωπικής συγκρότησης του αγώνα του λαού μας, σε συνθήκες πρωτοφανούς κρίσης και κοινωνικού πολέμου. Ενός πολέμου που έχει εξαπολύσει το καθεστώς των πλέον επιθετικών κύκλων του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου για την αποικιοποίηση του λαού. Ενός πολέμου, που σε αντίθεση με το μέτωπο των επιτιθέμενων, βρίσκει το λαό χωρίς μετωπική οργάνωση, με ηγεσίες και μορφώματα επικίνδυνα αναντίστοιχα των περιστάσεων.

Το πρόβλημα αυτό εκφράζεται και ως «κρίσης ιδεολογικοπολιτικής εκπροσώπησης». Η ραγδαία ενεργοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση του λαού δυσκολεύεται ή αδυνατεί να βρει άμεση πολιτική έκφραση στους πολιτικούς φορείς του μεταλλαγμένου φάσματος, ενός φάσματος ιδιαζόντως αγκυλωμένου στον «κοινοβουλευτικό κρετινισμό», στην απολυτοποίηση των κοινοβουλευτικών παιγνίων σε ένα φάσμα αρκετά «εξημερωμένου» ριζοσπαστισμού, σε πρακτικές μακροχρόνιας –έστω και ριζοσπαστικής- διαχείρισης της διαμαρτυρίας εντός του συστήματος.

Για τη σημασία της πολιτικής οικονομίας της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Μεθοδολογικές και θεωρητικές επισημάνσεις.

 Γράφει ο Δημήτρης Πατέλης.

[ΔΙΑΠΛΟΥΣ τ.30, Φεβρ.-Μάρτ. 2009, σ.32-37]

Οι επόμενες διασπάσεις και συσπειρώσεις του κινήματος, κατά τρόπο δραματικά ανάλογο με αυτές των αρχών του 20ου αι., θα κριθούν και πάλι υπό το πρίσμα του εάν, πως και κατά πόσο οι συνιστώσες του θα προτάσσουν θετικά την προοπτική της επανάστασης και του κομμουνισμού ως στρατηγική για την ανθρωπότητα, είτε εάν θα απορρίπτουν, εάν θα ακυρώνουν ευθέως ή εμμέσως αυτή την προοπτική (με πρακτικές τελετουργικής-συμβολικής διαχείρισης της σχετικής παράστασης-ανάμνησης, με αναγωγή της σε αστικά ιδεολογήματα, σε φραστικά παίγνια, νεφελώδεις υπεκφυγές, κ.ο.κ.) επιδιδόμενες σε εκδοχές διαχείρισης και “βελτίωσης” της κρατούσας τάξης πραγμάτων της κεφαλαιοκρατίας, ενίοτε και με το προκάλυμμα μιας “μεταμοντέρνας” αφηρημένης αντικαπιταλιστικής ρητορείας (βλ. σχετικά την εύστοχη και επίκαιρη κριτική του Α. Χρύση στα ιδεολογήματα τύπου J. Holloway).

Η θεμελίωση της επαναστατικής προοπτικής (με τελική πολιτική έκφραση σε θετικό προγραμματικό λόγο, με συγκροτημένη αντίληψη αλληλένδετων μεν, πλην όμως διακριτών θέσεων στρατηγικής και τακτικής), απαιτεί τη θεμελιώδη ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας και μεθοδολογίας. Απαιτεί τη διαλεκτική ανάπτυξη-άρση του επιστημονικού κεκτημένου του μαρξισμού, ώστε η νέα επαναστατική θεωρία και μεθοδολογία να εδράζεται στην κριτική αφομοίωση του πλούτου της παράδοσης του επαναστατικού μαρξισμού, σε μια νέα σύνθεση που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής και του επερχόμενου επαναστατικού κινήματος, προωθώντας τη βασική αρτηρία της ανάπτυξης των επιστημών. Η βιωσιμότητα και η πρακτική σημασία των όποιων εγχειρημάτων συγκρότησης, ενοποίησης και ενεργοποίησης πολιτικών φορέων-μορφωμάτων της αριστεράς, δεν εξαρτάται από συγκυριακούς χειρισμούς (χαρισματικών ή μη) κορυφών  είτε από λογικές καιροσκοπικής διαχείρισης εκλογικών ποιμνίων, αλλά από τη συνειδητοποίηση και προώθηση του παραπάνω καθήκοντος.

Επισημάνσεις για το χαρακτήρα της εν εξελίξει κρίσης και της εποχής.

Γράφει ο Δ. Πατέλης.

[Περιοδικό ΔΙΑΠΛΟΥΣ, τεύχος 29, Δεκέμβριος 2008-Ιανουάριος 2009, σ.17-23.]

Ακόμα και ένας πρόχειρος απολογισμός του 2008 καταδεικνύει ότι πρόκειται για έτος καμπή στις διεθνείς και στις εσωτερικές εξελίξεις. Η υπεσχημένη δήθεν νέα εποχή «αιώνιας ειρήνης», μετά το λεγόμενο «τέλος του κομμουνισμού και των ιδεολογιών», έχει ακυρωθεί δραματικά με τις αλλεπάλληλες συρράξεις. Μαζί της ακυρώθηκαν και τα ιδεολογήματα των νικητών του ψυχρού πολέμου περί δήθεν «τέλους της ιστορίας» και περί «νέας τάξης πραγμάτων». Ο ανέφελος πλανητικός θρίαμβος της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας της «ελεύθερης αγοράς» με επικεφαλής την εναπομείνασα υπερδύναμη στο πνεύμα του νεοφιλελεύθερου «τουρμποκαπιταλισμού» έχει τρωθεί από την εν εξελίξει παγκόσμια οικονομική κρίση. Η τελευταία κλόνισε σοβαρά τη μονοκρατορία των ιδεολογημάτων του νεοφιλελευθερισμού, του «τέλους της ιστορίας» και τις μεταμοντέρνες «θεωρητικές» κατασκευές περί «αυτοκρατορίας» και «επίπεδου κόσμου».

Ήλθε και το ορμητικό ξέσπασμα της νεολαίας τον Δεκέμβριο, για να κλονίσει και τις περί τέλους των κοινωνικών αγώνων αυταπάτες.

Όλα τα στοιχεία σηματοδοτούν πλέον μια σημαντική καμπή στην ιστορική εποχή που διανύει η κοινωνία.

Με την έλευση του πρώτου σταδίου του Ιμπεριαλισμού, ο Λένιν είχε επισημάνει την έναρξη μιας εποχής ιμπεριαλιστικών πολέμων και προλεταριακών επαναστάσεων. Η πρόβλεψη αυτή απέβη αρκετά ακριβής, δεδομένου ότι κατά τον 20^ο αι. ξέσπασαν δύο καταστροφικοί παγκόσμιοι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και μια σειρά πρώιμων σοσιαλιστικών επαναστάσεων, η ανοδική και πτωτική πορεία των οποίων συνέβαλλε αποφασιστικά στην αναδιαμόρφωση του παγκόσμιου συστήματος.  

Για την κατάσταση και τις προοπτικές της αριστεράς.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Εφημερίδα «Αριστερά» τ.212, 9/2/2007, και

 http://www.koel.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=799&Itemid=41 .

Τα πολιτικά κόμματα, είναι ιστορικά μορφώματα, που προκύπτουν ως εκφράσεις κοινωνικών αναγκών, συμφερόντων και συσχετισμών δυνάμεων σε συγκεκριμένες συγκυρίες. Κόμματα που κάποτε μορφοποιήθηκαν ως επαναστατικοί πολιτικοί φορείς, δεν σημαίνει ότι διατηρούν αυτές τις ιδιότητες εσαεί. Η ιστορική πορεία του βαθμιαίου εκφυλισμού και της σταδιακής πολυεπίπεδης ενσωμάτωσης στις δομές του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, αρχικά των κομμάτων της Β΄ Διεθνούς, στη συνέχεια δε και αυτών της Γ΄ (αλλά και της Δ΄) Διεθνούς και των ποικίλων παραφυάδων, αποφύσεων και αποκομμάτων τους, είναι αποτέλεσμα νομοτελών αντικειμενικών διαδικασιών-τάσεων και των αντίστοιχων υποκειμενικών τους εκφάνσεων. Ας υπενθυμίσουμε μερικές από αυτές:

Η μετάβαση του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος στο στάδιο του «παγκοσμιοποιούμενου» ιμπεριαλισμού και η επίταση της ανισομερούς ανάπτυξης μέσω του παγκόσμιου μηχανισμού εκμετάλλευσης, η παρασιτική ανάπτυξη των ισχυρότερων ως προς το κεφάλαιο χωρών μέσω της μονοπωλιακής υπερεκμετάλλευσης της πλειονότητας των πληθυσμών του πλανήτη.