ΥΒΡΙΣ ΔΙΩΚΟΥΣΑ

Του ΣΤΑΘΗ*

«Αριστοτέλης έφα», δήλωναν οι σχολαστικοί στον Μεσαίωνα, και τα σκυλιά δεμένα (μη φάνε κανέναν κατά λάθος, παρά μόνον εκείνους που θα έπρεπε). «Ευρώπα (να τη γράψουμε και λίγο στο δωρικό της) έφα», λένε και σήμερα εκείνοι που την ένδεια επιχειρημάτων εκτέλεση εντολών ποιούνται. Ή εκείνοι που ουδέποτε χρειάσθηκαν κάποιο επιχείρημα για όσα κάνουν, αλλά πάντα τους αρκούσε ο τυφλοσούρτης της υποταγής στα κόμπλεξ τους, όπως, φερ’ ειπείν, οι ευρωλιγούρηδες.

Εσχατο επιχείρημα λοιπόν του αμυντόρων του «αντιρατσιστικού» νόμου είναι ότι τέτοια και τοιαύτα εντέλλεται η Ευρωπαϊκή Ενωση, μάλιστα η αρμόδια Επίτροπος, κυρία Σεσίλια Μάλμστρομ - η οποία, αλήθεια, τι εντέλλεται για τη σφαγή που γίνεται στη Συρία με τις πλάτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Ή μήπως δεν έρχονται ήδη απ’ τη Συρία, ή δεν θα καταφθάσουν κι άλλοι, πρόσφυγες! κυνηγημένοι απ’ τον πόλεμο και το μακελειό στη χώρα τους;

Εναν ακόμα πόλεμο απ’ αυτούς που έχει προκαλέσει ή ευλογήσει η Δύση, όπως ακριβώς κάνει τώρα στη Συρία, εξοπλίζοντας, ιδίως η Γαλλία και η Αγγλία, κάθε καρυδιάς καρύδι - κυρίως εξτρεμιστές ισλαμιστές, απ’ αυτούς που με τη σειρά τους ύστερα (ή και από πριν) εξαπολύουν τρομοκρατικά χτυπήματα σε αυτές τις χώρες, την Αγγλία, τη Γαλλία, τις ΗΠΑ κι όλη τη Δύση.

ΔΙΑΤΕΤΑΓΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ

Του ΣΤΑΘΗ*

Εναν χρόνο τώρα η τρικομματική κυβέρνηση έχει αλαλιάσει τη χώρα, την έχει μετατρέψει σε ένα πεδίο βολής που ασκούνται ληστεύοντας ξένιοι και ντόπιοι τοκογλύφοι, κι όμως περί τη συνοχή της έως τώρα δεν είχε ανοίξει μύτη.

Πέρα από κάτι κόνξες και κόκκινες γραμμές για πράσινα άλογα της ΔΗΜΑΡ, η τριανδρία της ελεεινής μορφής επέδειξε εκπληκτική ομοφωνία στο σφάξιμο της χώρας, στην κατάλυση της κυριαρχίας της και στη μετατροπή της σε Φόρου Υποτελές προτεκτοράτο.

Κι αίφνης, άρχισε να γίνεται της κακομοίρας με το «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο - τρικυμία εν κρανίω, φουρτούνα στο φλυτζάνι, πνιγμοί στο κουτάλι. Πρόκειται για μια ψευδοκρίση στη συνοχή της κυβέρνησης, η οποία μάλιστα συνεχίζει να εξελίσσεται σε δραματικούς τόνους, ενώ η πραγματική κρίση γύρω της, στην κοινωνία και την οικονομία, εξακολουθεί να βράζει, με τον 13ο και 14ο μισθό στον ιδιωτικό τομέα να τίθενται ήδη εν κινδύνω, ενώ ένας νέος φορολογικός Αρμαγεδδών βρίσκεται σε εξέλιξη μέσω των φορολογικών δηλώσεων, αλλά και των λυπητερών που αναμένεται να καταφθάσουν στα σπίτια μας καταμεσοκαλόκαιρο με τον ΦΑΠ του 2011, τον ΦΑΠ του 2012, το επ’ αόριστον πλέον χαράτσι μέσω ΔΕΗ, τον ΦΑΠ του 2013 και βλέπουμε, διότι οι εισπράξεις είναι μείον, η ύφεση βαθαίνει, η ανεργία απλώνεται σαν πανώλη και το «success story» του κ. Σαμαρά παραμύθι με κινέζικους δράκους.

Το κακό με όλην αυτήν την ιστορία ξεκίνησε από τον δημοσκοπικό θάνατο του ΠΑΣΟΚ και τις διαρκείς ταπεινώσεις της ΔΗΜΑΡ. Καταλύτης αποδείχτηκε ο «αντιρατσιστικός νόμος», πάνω στον οποίον, μάλλον προς έκπληξιν του κ. Σαμαρά, ο κ. Ρουμπακιώτης είχε προλάβει να αποτυπώσει με ιδεοληπτική μανία όλο τον κομφορμισμό, τον υπολανθάνοντα σταλινισμό και τον καθεστωτισμό μιας ορθοπεδικής αριστεράς που συνέπλευσε όλα αυτά τα χρόνια με τον «εκσυγχρονισμό» κατά την πολιτική ορθότητα, τον ευρωλιγουρισμό, την πολυπολιτισμικότητα κι όλες εκείνες τις αμερικανιές που προτάσσουν μια κοινωνία της φορμόλης εις ό,τι αφορά τις ιδέες και των βομβαρδισμών εναντίον εκείνων των οποίων τη διαφορετικότητα υποτίθεται ότι υπερασπίζεται.

ΠΙΡΟΥΕΤΕΣ ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΕΝΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜ/ΔΙΟ "ΦΑΝΤΑΣΜΑ"!

ΘΑΝΑΣΗΣ ΡΟΥΠΑΣ

ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΤΥΡΙ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗ ΦΑΚΑ;

ΣΕ "ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ" ΠΑΣΟΚ & ΔΗΜΑΡ ΚΑΤΑΘΕΤΟΥΝ ΤΟ Ν/ΣΧΕΔΙΟ ΩΣ ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΟΜΟΥ..

Η κυρίαρχη ειδησεογραφία μεταδίδει σε δραματικούς τόνους ότι έληξε χωρίς συμφωνία η συνάντηση (Δευτέρα 27/5) των τριών μνημονιακών συνεταίρων Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη, η οποία είχε ως επίκεντρο το περίφημο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο «φάντασμα», με το οποίο, προς δόξαν του παραλόγου, ασχολούνται οι πάντες, χωρίς, όμως, ουδείς να το γνωρίζει ούτε, ίσως, ο ίδιος ο Αντ. Ρουπακιώτης!

Μάλλον είναι προφανές ότι οι δυνάμεις του βρώμικου κυβερνητικού τόξου επιχειρούν να στήσουν μεταξύ τους, με αφορμή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο «φάντασμα», διαχωριστικές γραμμές, τις οποίες να καταστήσουν κυρίαρχες γενικότερα στην πολιτική ζωή, μεταθέτοντας και παραμερίζοντας όσο είναι δυνατόν το θεμελιώδη άξονα αντιπαράθεσης μνημόνιο και προοδευτική ανατροπή του, μέσα στον οποίο τα κυβερνητικά συνεταιράκια αλλά και η Χρυσή Αυγή του αντεργατικού βάθους, αισθάνονται απελπιστικά άβολα.

Ειδικότερα, οι κεντροαριστερές μεταλλάξεις του κυβερνητικού τόξου, ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ, επιχειρούν, πίσω από ένα «αντιρατσιστικό» προπέτασμα καπνού, να δείξουν ότι διαχωρίζονται από την «ακροδεξιά» ΝΔ, την ώρα που όλοι μαζί οι κυβερνητικοί συνέταιροι καταργούν την καρδιά και τον πυρήνα και αυτής ακόμα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Μορφώματα και συνιστώσες της λύσης ή του προβλήματος;

Δημήτρη Πατέλη

Όλο και πιο αισθητές γίνονται στον απλό λαό και σε όσους έχουν ακόμα την ικανότητα να αφουγκράζονται την αγωνία του οι μονομέρειες, οι αγκυλώσεις και η ανεπάρκεια-αναντιστοιχία με την εποχή και τη συγκυρία ποικίλων μορφωμάτων της αριστεράς, κληροδοτημάτων και καταλοίπων άλλων εποχών. Μονομέρειες που απολυτοποιούνται μεταφυσικά, προσλαμβάνοντας τραγελαφικές διαστάσεις στα λόγια και τα έργα κάποιων επιγόνων του πάλαι ποτέ επαναστατικού κινήματος...

Η κρισιακή συγκυρία προβάλλει ως φάσμα δυνατοτήτων δημιουργικής-επαναστατικής επίλυσης των αντιφάσεων από ένα αντίστοιχο των περιστάσεων υποκείμενο-κίνημα, σωτηρίας του λαού και ανάπτυξης της κοινωνίας, είτε αδράνειας και αναντίστοιχων παρεμβάσεων με αμφίβολα έως καταστροφικά αποτελέσματα, μιας και η πρωτοβουλία των κινήσεων και η κυριαρχία στους συσχετισμούς των δυνάμεων παραδίδεται εκ των πραγμάτων στις καθεστωτικές και αντεπαναστατικές δυνάμεις. Η εμπλοκή του υποκειμένου και η όλη εκτύλιξη της δραστηριότητας, δεν συνιστά μια γραμμική και απρόσκοπτη εξελικτική διαδικασία.

Ακριβώς μέσα στην κρίση και τις καταστροφικές της επιπτώσεις, τα περισσότερα αριστερά οργανωτικά κ.ο.κ. μορφώματα, φαίνονται όλο και πιο αναντίστοιχα της συγκυρίας και της εποχής: τα μεν διά του καθεστωτικού εκφυλισμού τους σε «υπεύθυνες» διαχειριστικές δυνάμεις του συστήματος εδώ και τώρα, απεμπολώντας τον κομμουνισμό και κάθε εναλλακτική προοπτική (με “αριστερό-εξαγνιστικό” και “αγωνιστικό” άλλοθι-δόλωμα κάποιες “συνιστώσες” εντός τους), τα δε, διά της φραστικής φυγής από την εποχή και τη συγκυρία, με την επίκληση ως προαπαιτούμενο κάθε συμπόρευσης το δικό τους “πλήρες πακέτο” «αυστηρής ιδεολογικής καθαρότητας» και «στρατηγικής συνέπειας», προσδοκώντας επαναστατικές καταστάσεις στο απώτερο και απροσδιόριστο μέλλον.

Αναζητώντας την πατρίδα των παιδιών μας

Από antapoCRISIS

Παρέμβαση του Αλέκου Αλαβάνου στη Συνδιάσκεψη του Σχεδίου Β.

Σας ευχαριστώ κι εγώ όλες και όλους που είστε μαζί μας σε αυτή τη σημαντική για μας στιγμή.

Θα ήθελα να συμμεριστώ μαζί σας μερικές απλές σκέψεις.

Η Ελλάδα θα πεθαίνει για τα επόμενα σαράντα χρόνια

Πρώτο: Είναι δύο συγγραφείς, έγκλειστοι ως νέοι στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, επιβιώσαντες, που έγραψαν για τις εμπειρίες τους εκεί. Ο Ούγγρος Ιμρε Κέρτες με τον «Άνθρωπο χωρίς πεπρωμένο» που του έφερε το Νόμπελ. Κι ο Ιταλός Πρίμο Λέβι με το «Όσο υπάρχουν άνθρωποι».

Τους αναφέρω γιατί έχουν ένα κοινό και εντυπωσιακό χαρακτηριστικό. Ενώ αφηγούνται για αυτό το τρομακτικό εργοστάσιο μαζικής εξόντωσης ανθρώπων, μιλάν με μια γλώσσα καθημερινότητας, στωικότητας, ρουτίνας και ηρεμίας. Το καθετί, ακόμα και οι θάλαμοι αερίων, συνηθίζεται και γίνεται ανεκτό. Σε άγριες συνθήκες μπορείς να περάσεις  τις «χαρές και τις λύπες των μικρών πραγμάτων».

Στην Κρήτη υπάρχει η ευχή: «Ας μη σου δώσει ο Θεός όσα μπορείς να αντέξεις».

Πού (το) πάει ο ΣΥΡΙΖΑ;

 

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ «ΘΕΣΕΩΝ» ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

Tου ΓIANNH ΤΟΛΙΟΥ*

Στην τελευταία συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, μεγάλο μέρος του χρόνου αφιερώθηκε στα ζητήματα του κανονισμού επί των προσυνεδριακών διαδικασιών και δυστυχώς σχεδόν καθόλου για τη συζήτηση των τελικών ρυθμίσεων του κειμένου «Θέσεων» που αφορούν την εναλλακτική προγραμματική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε για τις καταστατικές αρχές συγκρότησης και λειτουργίας του. Η τελική διατύπωση θα γίνει από τις αντίστοιχες δύο επιτροπές και τα κείμενα θα σταλούν απ' ευθείας στον προσυνεδριακό διάλογο. Δεν πρόκειται για τυπικό αλλά ουσιαστικό ζήτημα, που αφορά το ρόλο και την πολιτική ευθύνη των κεντρικών οργάνων.

Ειδικότερα όσον αφορά το κείμενο των «Θέσεων», το πολιτικό τους πλαίσιο κινείται στη «λογική» και τα όρια της «Πολιτικής Διακήρυξης». Παρά τις βελτιώσεις σε αρκετά σημεία (αναδιατυπώσεις και προσθήκες), στα «επίδικα» (πχ. «ευρωπαϊκά), δεν υπήρξε, παρά τις σοβαρές εξελίξεις που είχαμε, καμιά «προωθητική σύνθεση», ενώ σε ορισμένα σημεία έγιναν διατυπώσεις που βρίσκονται πίσω από το κείμενο της «Διακήρυξης». Επίσης ακόμα και δευτερεύουσας σημασίας τροπολογίες, βελτιωτικού κυρίως χαρακτήρα, αγνοήθηκαν από τους συντάκτες του τελικού κειμένου, κάτι που δεν διευκολύνει την αλληλοκατανόηση και το γόνιμο διάλογο.!

Πώς θα έπρεπε να βαδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ;

ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΨΕΙ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΔΟΥΛΦΗ*

Μετά από τις πολύμορφες, παρατεταμένες κοινωνικές αντιστάσεις στη βίαιη επίθεση που εξαπέλυσαν στην κοινωνία μας οι διεθνείς και εγχώριες δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου, οι οποίες εξάντλησαν δύο διαδοχικές κυβερνήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να γίνει ο κύριος πολιτικός εκφραστής τους.

Από το προηγούμενο 4% εκτινάχθηκε εκλογικά στο 18% το Μάιο του 2012 επειδή τόλμησε να προτείνει στην καθημαγμένη κοινωνία μια εναλλακτική διέξοδο: κυβέρνηση της Αριστεράς με έκκληση για ενότητα των γνήσιων αντιμνημονιακών δυνάμεων γύρω από ένα πρόγραμμα για την ακύρωση μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, επαναδιαπραγμάτευση χρέους, εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των τραπεζικού συστήματος, επαναφορά ΔΕΚΟ στο δημόσιο, αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ της εργασίας και των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων, μέσα και από ένα προοδευτικό φορολογικό σύστημα. Αυτό βέβαια δεν ήλθε ως κεραυνός εν αιθρία αλλά διότι ο ΣΥΡΙΖΑ αγκάλιασε όλες αυτές τις αντιστάσεις και υπήρξε μια όσμωση μεταξύ της κοινωνίας σε αναβρασμό και το ΣΥΡΙΖΑ που κατόρθωσε να εκφράσει με τις πολιτικές του προτάσεις.

Η σθεναρή του στάση να μην υποκύψει στην ενσωμάτωση επικροτήθηκε και του έδωσε 27% στη δεύτερη κατά σειρά εκλογική αναμέτρηση τον Ιούνιο του 2012. Οι λαϊκές τάξεις εξέλαβαν το ποσοστό αυτό ως μια σημαντική ήττα διότι μια ακόμη ευκαιρία είχε χαθεί.

Ιστορικές ευκαιρίες και ιστορικές ευθύνες

Παναγιώτης Σωτήρης

Αναδημοσίευση από ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ

Εάν κανείς προσέξει τα καθεστωτικά μέσα αλλά και τις κυβερνητικές ανακοινώσεις θα δει ότι αρχίζει και αναδύεται η ακόλουθη αφήγηση: Με την ολοκλήρωση της αναχρηματοδότησης των τραπεζών, την επίτευξη των ιδιωτικοποιήσεων που προβλέπει το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, τις περικοπές που έχουν ήδη αποφασιστεί και την παράταση των χαρατσιών τα δημοσιονομικά μπαίνουν σε μία τάξη. Ο ερχομός των επενδύσεων είτε για ληστρικές εξαγορές κρατικών επιχειρήσεων είτε για δημιουργία περιβαλλοντικά καταστροφικών ζωνών τύπου Σκουριών θα εξασφαλίσει μια αύξηση της ιδιωτικής επιχειρηματικής δαπάνης που μαζί με τη μείωση του κόστους εργασίας και τη συνακόλουθη αύξηση των εξαγωγών, αλλά και τη διαφαινόμενη μικρή άνοδο στον τουρισμό θα οδηγήσει μια πρώτη δειλή αναπτυξιακή δυναμική που θα επιτρέψει σε συνδυασμό με μέτρα όπως τα πεντάμηνα με μισθούς κάτω των 400 ευρώ να σταθεροποιηθεί η απασχόληση, παράλληλα με την μεγαλύτερη εξάρτηση των ευεργετούμενων ανέργων από την κρατική ελεημοσύνη.

Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥ

Του ΕΥΤΥΧΗ ΜΠΙΤΣΑΚΗ*

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί τμήμα κεφαλαίου από το υπό έκδοση βιβλίο του Ευτύχη Μπιτσάκη με τίτλο «Ανθρώπινη φύση. Για τον κομμουνισμό του πεπερασμένου», το οποίο θα κυκλοφορήσει τέλη Μαΐου από τις εκδόσεις Τόπος.

Σοσιαλισμός: Ο καθένας κατά τις ικανότητές του. Στον καθένα ανάλογα με την προσφορά του. Εδώ, κατά τον Μαρξ, ισχύει το αστικό δίκαιο. Κομμουνισμός: Από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του. Στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Όταν «με την ολόπλευρη ανάπτυξη των ατόμων θα έχουν αναπτυχθεί και οι παραγωγικές δυνάμεις και θα αναβλύζουν πιο άφθονα οι πηγές του κοινωνικού πλούτου» (Μαρξ). Τότε η ανθρωπότητα θα έχει περάσει «από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας».

Ο ΣΟΪΜΠΛΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΤΟΥ 4ΟΥ ΡΑΪΧ!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Μ.ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ*

1. Πώς αποτιμάτε την κυβέρνηση Σαμαρά;

Ποια είναι η άποψή σας για τον πρωθυπουργό κ. Αντώνη Σαμαρά;

Μ.Θ. Πρέπει να ξέρετε, ότι από την ώρα που ο Γιώργος Παπανδρέου άνοιξε την κερκόπορτα παραδίδοντας στους ξένους την Εθνική μας Ανεξαρτησία και την εδαφική μας ακεραιότητα, ξαναγύρισα ηθικά, ψυχικά και πολιτικά στον έφηβο του 1941, που είδε την γερμανική σημαία να μολύνει την Ακρόπολη. Το λιγότερο λοιπόν που μπορώ να πω όχι μόνο για τον κ. Σαμαρά αλλά για το σύνολο όσων δέχονται για τον α ή τον β λόγο την παρουσία της Τρόικα και του γερμανικού επιτροπάτου στην χώρα μας, ότι κάνουν ένα ολέθριο σφάλμα. Ως άνθρωπος και ως Έλληνας αισθάνομαι την ίδια κατάθλιψη και οργή που ένοιωθα εκείνες τις σκοτεινές εποχές. Επομένως θεωρήστε ότι ουσιαστικά δεν κατοικώ στην ίδια χώρα με κείνους και γι’ αυτό δεν θέλω να πω τίποτα γι’ αυτούς.

2. Γιατί ο κόσμος δεν αντιδρά, παρά την συνεχιζόμενη κρίση;

Μ.Θ. Αν μεταφερθούμε και πάλι σε κείνη την εποχή, θυμάμαι ότι ο Λαός μας είχε παγώσει. Θα μου πείτε ότι τότε τελικά ορισμένοι πέρασαν στην ένοπλη αντίσταση. Όμως χωρίς να θέλω να υποτιμήσω αυτό το γεγονός, πιστεύω ότι εάν δεν υπήρχε το Στάλινγκραντ και η συμμαχία των τριών κολοσσών (ΗΠΑ, Αγγλίας και Σοβιετικής Ένωσης), τα πράγματα θα ήταν και τότε δύσκολα. Γιατί ο Λαός για να αντιδράσει όπως θα ήθελε, πρέπει να βλέπει φως στην άκρη του δικού του τούνελ. Αυτού που οδηγεί στην επανακατάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας και Αξιοπρέπειας.

ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ Β

Με την εκλογή της Πολιτικής Επιτροπής ολοκληρώθηκαν την Κυριακή (19/5)  οι εργασίες της Συνδιάσκεψης για τη συγκρότηση του ΣΧΕΔΙΟΥ Β ως πολιτικού φορέα. 

Η πρόταση για την συγκρότηση και τις πολιτικές του Σχέδιου Β εγκρίθηκε ομόφωνα με 2 λευκά. 

Οι εργασίες της Συνδιάσκεψης άρχισαν τo Σάββατο(18/5) το μεσημέρι στην αίθουσα ΚΥΒΕ του Δήμου Περιστερίου. 

Ρεπορτάζ για την εκκίνηση του Σχεδίου Β μετέδωσαν το Reuters, το BBC, το Al Jazeera και άλλα διεθνή μέσα.

Η αίθουσα ήταν διακοσμημένη με τα σκίτσα του γερμανού ζωγράφου George Grosz.

Όπως εξήγησε η Ελένη Δημοπούλου εκ μέρους του Πολιτιστικού Τμήματος, «η σημερινή Ελλάδα προσομοιάζει όλο και περισσότερο με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης το 1920, στην ανεργία, την πείνα και την εκκόλαψη της βίας».

Στη Συνδιάσκεψη έγιναν πέντε εισηγήσεις: 1) του Αλέκου Αλαβάνου, με έμφαση στον καθολικό χαρακτήρα του Σχέδιου Β και με θέμα, Αναζητάμε την πατρίδα των παιδιών μας, 2) του Τάσου Σταυρόπουλου, μέχρι τώρα Γραμματέας του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής έκανε τη γενική εισήγηση για τη συγκρότηση του Σχεδίου Β ως πολιτικού φορέα, 3) του Θόδωρου Μαριόλη από το Οικονομικό Τμήμα με θέμα «(Δι-)έξοδος), 4) της φοιτήτριας ιατρικής Σοφίας Κουκίδου για ένα Σχέδιο Β για το Κοινοβούλιο και 5) του Λεωνίδα Μωραίτη φοιτητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου, με θέμα προσέγγιση σε ένα Σχέδιο Β για τη Νεολαία.

Χαιρετισμούς απηύθυναν οι Χρήστος Μπίστης από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Σωτήρης Μάρταλης από τη ΔΕΑ.

Αποσπάσματα από την ομίλια του Αλ. Αλαβάνου:

"ΑΝΑΖΗΤΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ" 

Γαλλία, η επιστροφή του Πουλαντζά

Η ΑΥΓΗ 19.05.2013

Μια συζήτηση του Στάθη Κουβελάκη με τους Νικολά Βιεγεκάζ και Ραζμίγκ Κεσεγιάν

Μετά από τριάντα χρόνια ολοκληρωτικής εξαφάνισης του Νίκου Πουλαντζά από το εκδοτικό τοπίο και γενικότερα από την θεωρητική συζήτηση της Γαλλίας επανεκδόθηκε και κυκλοφόρησε πριν από λίγες βδομάδες από τον εκδοτικό οίκο Les prairies ordinaires το ύστατο έργο του, Κράτος, εξουσία, σοσιαλισμός, που θεωρείται και η πνευματική του διαθήκη. Είναι προφανές ότι πρόκειται για ένα μείζον γεγονός, η σημασία του οποίου υπερβαίνει τον εκδοτικό χώρο και συνδέεται με τις γενικότερες διεργασίες που συντελούνται στη χώρα όπου, μετά την παγκόσμιας εμβέλειας άνθιση των τριών πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών, η ριζοσπαστική θεωρία και η αριστερή πολιτική υπέστησαν ίσως την πιο εντυπωσιακή, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, καθίζηση. Για να συζητήσουμε τα επίδικα αυτής της ενδιαφέρουσας συγκυρίας συναντήσαμε τους συντελεστές της επανέκδοσης του πουλαντζιανού έργου: τον υπεύθυνο των εκδόσεων Les prairies ordinaires και δοκιμιογράφο Νικολά Βιεγεκάζ και τον Ραζμίγκ Κεσεγιάν, καθηγητή κοινωνιολογίας στη Σορβόννη που επιμελήθηκε και προλόγισε τον τόμο, ο οποίος περιλαμβάνει επίσης έναν επίλογο του γνωστού θεωρητικού του κράτους και συνεχιστή της παράδοσης του έλληνα μαρξιστή Μπομπ Τζέσοπ.

Στ. Κ.

«Η ΕΡΗΜΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ»...

Του ΣΤΑΘΗ*

Οταν θα τελειώσει η κρίση, θα έχει παγιωθεί. Θα έχει εγκαθιδρύσει νέο καθεστώς. Ως την επόμενη κρίση. Το νέο τοπίο που η κρίση δημιούργησε στην Ελλάδα είναι ήδη ορατό και είναι ο χειρότερος εαυτός του προηγούμενου.

Σε αυτό το νέο τοπίο οδήγησε (εκτός απ’ τη διεθνή συγκυρία ή μάλλον παράλληλα με τη διεθνή συγκυρία) η τριακονταετής διακυβέρνηση της χώρας απ’ τον δικομματικό μονοκομματισμό. Ο ίδιος αστικός μονοκομματισμός σε τρισυπόστατη παραλλαγή, θέτει τώρα τους νέους όρους (θεσμούς) διακυβέρνησης της χώρας στις νέες συνθήκες.

Αυτό που πρόκειται να κυβερνηθεί (η Ελλάδα) είναι εν πρώτοις υποτελές (και καθόλου βέβαιον ότι θα παραμείνει αρτιμελές). Περισσότερον υποτελές παρά ποτέ, διότι καθ’ όλην την ιστορία του το νεώτερο ελληνικό κράτος ήταν εξαρτημένο από άλλες Δυνάμεις και πολύ συχνά εξαρτυμένο σε μέρος απ’ αυτές.

Κατά δεύτερον, αυτό που πρόκειται να κυβερνηθεί (η Ελλάδα) παρουσιάζει πλέον περισσότερον χαρακτηριστικά χώρου παρά χώρας, προτεκτοράτου παρά κράτους.

Η υποταγή της Ευρώπης

Η βιοπολιτική και οικονομική βία των τραπεζών και του Βερολίνου ανατρέπουν το μεταπολεμικό ιδεολόγημα της ευρωπαϊκότητας, του κοινωνικού κράτους και της δημοκρατίας, προαναγγέλλοντας ένα νέο μεσαίωνα

του Μάκη Ανδρονόπουλου

Η Ευρώπη  σοκαρίστηκε από την βιαιότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα των τραπεζών στην Κύπρο και κυρίως, από την  νέα -υπό θεσμοθέτηση-  διαδικασία «διάσωσης» στην ευρωζώνη, αλλά και από την δρομολόγηση της αναθεώρησης της Συνθήκης της Λισαβόνας. Οι Ευρωπαίοι αντιλαμβάνονται πως έχουν δρομολογηθεί ερήμην τους απρόσμενες εξελίξεις, ραγδαίες, όλο και πιο βίαιες που έχουν ξεκάθαρο πλέον βιοπολιτικό χαρακτήρα. Δηλαδή, ότι η εξουσία (βιοεξουσία) εστιάζει την παρέμβασή της στις συνθήκες ζωής των πολιτών, με στόχο να τις αναπλάσει, προκειμένου να εξυπηρετήσει το σύστημα και την οικονομία του. Έχει στόχο να κατευθύνει με βιολογικούς όρους τον πληθυσμό σε συγκεκριμένη συμπεριφορά και αποδοχή, μέσα από την διασπορά του φόβου και της αβεβαιότητας, μέσα από πειθαρχικές διαδικασίες, αλλά και μέσα από τις συνθήκες υγείας, διατροφής και διαβίωσης … Συνειδητοποιούν οι λαοί  που έχουν ως νόμισμα το ευρώ, ιδιαίτερα, μια εκτεταμένη διαδικασία ιδιωτικοποίησης της ευρωζώνης…

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΣΗΜΕΙΟ ΔΙΑΚΛΑΔΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Tου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΜΑΡΙΟΛΗ *

Κατά τη Γενική Θεωρία των Συστημάτων, όταν η συσσώρευση ποσοτικών μεταβολών σε ένα σύστημα υπερβεί ορισμένο όριο, σημειώνεται ποιοτική μεταβολή στη δυναμική συμπεριφορά του ή, αλλιώς, «διακλάδωση» (bifurcation). Η ευστάθεια, η παλινδρομική αστάθεια, η κυκλοειδής περιφορά ή, εναλλακτικά, η χαοτική κίνηση διαδέχονται η μία την άλλη. Όσον αφορά την ΕΕ, ένα καθοριστικό σημείο διακλάδωσης ήταν η εισαγωγή του ευρώ. Μέσα σε λιγότερο από μία δεκαετία, αυτή η εισαγωγή οδηγεί, αναπόφευκτα, σε νέα διακλάδωση.

1. Η Κατάσταση

Στην Ελλάδα, έπειτα από τέσσερα χρόνια εφαρμογής της εσωτερικής υποτίμησης, η «επίσημη» ανεργία έχει υπερβεί το 27% και η αθροιστική μείωση του ΑΕΠ το 20%. Η ανάλυση των στοιχείων (βλέπε Μαριόλης, 2012α) δείχνει ότι ακόμα και αν αυξηθεί, εφεξής, το ΑΕΠ με μέσο ετήσιο ρυθμό 1%, τότε μετά από μία δεκαετία η ανεργία θα είναι στο 30%. Δείχνει, επίσης, ότι για να αρχίζει να συμπιέζεται η ανεργία πρέπει, από αύριο κιόλας, το ΑΕΠ να αρχίζει να αυξάνεται με ρυθμό πάνω από 2%. Έτσι, για να έχουμε μία συμπίεση της ανεργίας στο π.χ. 10% μέσα σε 5 έτη, απαιτείται αύξηση του ΑΕΠ με μέσο ετήσιο ρυθμό 5.4%, ο οποίος ενέχει αύξηση της απασχόλησης με μέσο ετήσιο ρυθμό 4.4%, δηλ. τη δημιουργία 181 χιλιάδων θέσεων εργασίας ανά έτος.