John Holloway
Της
Απόγνωσης και της Ελπίδας
Στους
απόκληρους του κόσμου, σε όλους εμάς που δεν συμβιβαζόμαστε με την πτώχευση της
ανθρωπότητας:
Τώρα,
περισσότερο από ποτέ, ο κόσμος βλέπει προς δύο κατευθύνσεις ταυτόχρονα.
Η μια πλευρά
κοιτάζει προς έναν σκοτεινό, καταθλιπτικό κόσμο. Έναν κόσμο με κλειστές πόρτες.
Την καταστροφή της ζωής, της δυνατότητας, της ελπίδας. Είναι οι εποχή της
λιτότητας. Πρέπει να μάθεις να ζεις με την πραγματικότητα. Πρέπει να υπακούς,
εάν θες να επιβιώσεις, να εγκαταλείψεις τα όνειρά σου. Μην ελπίζεις να ζήσεις
κάνοντας ό,τι σου αρέσει. Θα είσαι τυχερός αν τελικά βρεις μια δουλειά. Ίσως
μπορείς να σπουδάσεις αλλά μόνο αν οι γονείς σου έχουν χρήματα. Αλλά ακόμα κι
έτσι μη νομίζεις πως θα σπουδάσεις κάτι κριτικό. Η κριτική έχει τραπεί σε φυγή
από τα πανεπιστήμια και καλύτερα. Ποιο είναι το νόημα της κριτικής όταν όλοι
ξέρουμε ότι ο κόσμος ακολουθεί τη μοίρα του; Δεν υπάρχει εναλλακτική, μόνο η
πραγματικότητα του νόμου του χρήματος, οπότε ξέχασε τα όνειρά σου. Υπάκουσε,
δούλεψε σκληρά σε οποιαδήποτε κωλοδουλειά μπορείς να βρεις ή αλλιώς ζήσε μια
ζωή που θα ψάχνεις στα σκουπίδια, επειδή δεν θα υπάρχει κράτος πρόνοιας για να
σε προστατεύσει. Κοίτα, κοίτα την Ελλάδα και παραδειγματίσου! Αυτή είναι η
εξαθλίωση που σε περιμένει, αυτό θα σου συμβεί αν δεν υποκύψεις, αυτή είναι η τιμωρία
που επιβάλλει αυτό το σχολείο στα άτακτα παιδιά, σε αυτά που ελπίζουν πάρα
πολύ, σε αυτά που θέλουν πάρα πολλά.