Ο εκβιασμός δεν είναι πατριωτισμός

Σταύρος Χριστακόπουλος

Αυτό το ρημάδι το «πατριωτικό καθήκον», το οποίο ανέσυρε χθες ο Γιάννης Στουρνάρας για να δικαιολογήσει τον εκβιασμό προς τα ασφαλιστικά ταμεία και όλους τους υπόλοιπους κατόχους ομολόγων στο εσωτερικό, δεν είναι δικό του εφεύρημα.

Από τον Γ. Α. Παπανδρέου, την εποχή που μας έσερνε στην άβυσσο των μνημονίων, μέχρι την υπό τον Σαμαρά συγκυβέρνηση των τριών, με κορώνες περί πατριωτισμού δικαιολογούν όλα τα εγκλήματα εις βάρος του ελληνικού λαού και της χώρας οι ολίγιστες ηγεσίες της.

Μόνο που το έργο, το οποίο αναγγέλλει ο Στουρνάρας, το έχουμε ξαναδεί: με το PSI επί Παπαδήμου, που άφησε πίσω του συντρίμμια. Όχι μόνο στα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία είδαν διά της βίας να κουρεύονται τα αποθεματικά τους, αλλά και στους ταλαίπωρους μεμονωμένους αποταμιευτές, εκ των οποίων κάποιοι πριν από λίγες μέρες «στόλιζαν» με γιαούρτια και μουσταλευριές το πορτρέτο του προέδρου της Ν.Δ. στα γραφεία της στη Συγγρού.

Όποιος έχει τη στοιχειώδη μνήμη βεβαίως μπορεί να θυμηθεί μερικές... λεπτομέρειες. Και να θέσει μερικά απλά ερωτήματα:

● Το κούρεμα, μέσω PSI, των ομολόγων που κατείχαν οι τράπεζες δεν έφερε την ανάγκη της ανακεφαλαίωσής τους;

● Αυτή η ανακεφαλαίωση δεν έφερε την ανάγκη της «δόσης - μαμούθ», για την οποία μας πιλατεύουν τώρα οι «εταίροι»;

● Αυτή η δόση – δηλαδή η «διαπραγμάτευση» που υποτίθεται πως γίνεται στο όνομά της – δεν έφερε μέχρι τώρα ένα επιπλέον μνημόνιο, ένα θηριώδες μεσοπρόθεσμο, τη θεσμική κατεδάφιση της Βουλής με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, τις ρήτρες αυτόματης λήψης νέων μέτρων (πάλι με παράκαμψη της Βουλής) και τον δεσμευμένο από τους δανειστές ειδικό λογαριασμό, ο οποίος θα καταπίνει σαν μαύρη τρύπα κάθε ευρώ που κινείται ή παράγεται στην Ελλάδα;

● Γι’ αυτήν τη δόση δεν τίθεται τώρα ως προϋπόθεση το νέο αναγκαστικό κούρεμα των ήδη κουρεμένων ομολόγων;

● Ένας άθλιος φαύλος κύκλος δεν είναι όλη αυτή η φαρσοκωμωδία με τα αλλεπάλληλα κουρέματα, που το ένα προκαλεί το άλλο;

● Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν είναι αυτοί που συγκυβερνούσαν στο πρώτο κούρεμα και συγκυβερνούν επίσης στο δεύτερο; 

Ελλάς - Γαλλία… ανοησία

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ένας απίστευτος ξαφνικός έρωτας για τον Ολάντ έχει προκύψει τις τελευταίες μέρες στη χώρα μας. Ανάλογος, ίσως, του… «πανικού» που έχει καταλάβει τις αγορές εν όψει της σχεδόν βέβαιης εκλογής του Φρανσουά στη θέση του Σαρκοζί. Ξαφνικά ο… «άχρωμος και άοσμος» Ολάντ τείνει να αναγορευθεί σε οιονεί σωτήρα της Ελλάδας από την «άσπλαχνη» Γερμανία. Προπαγάνδα πανικόβλητων, απίστευτη προχειρότητα ή απλώς… ανοησία; Υποτίθεται, λοιπόν, ότι ο Ολάντ αμφισβητεί το γερμανικής εμπνεύσεως Δημοσιονομικό Σύμφωνο, κοινώς το σύμφωνο μόνιμης λιτότητας. Είναι όμως έτσι; Η απάντηση είναι, δυστυχώς, κατηγορηματική: Όχι. Ο Ολάντ, στο πλαίσιο της προεκλογικής του εκστρατείας, και μόνο γι’ αυτό, ποτέ δεν ζήτησε κάτι περισσότερο από μια «επένδυση» του συγκεκριμένου συμφώνου με προβλέψεις ανάπτυξης.