ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΧΡΕΗ

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑΣ

Ας πούμε μια διδακτική ιστορία για χώρες που έχουν υπέρογκα χρέη και υιοθετούν 'σοβαρές' οικονομικές πολιτικές για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Ο παραλληλισμός με Ελλάδα και Ευρωζώνη δεν είναι τυχαίος.

ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΧΡΕΗ

Τον Νοέμβριο του 1918 η αυτοκρατορική Γερμανία συνθηκολόγησε με την Αντάντ. Ο γερμανικός θρίαμβος επί του Τσάρου στο Ανατολικό Μέτωπο το 1917 που είχε ανοίξει τον δρόμο για τους Μπολσεβίκους, αποδείχθηκε προσωρινός. Η Γερμανία, αν και ο στρατός της στεκόταν ακόμη στα πεδία των μαχών, ήταν ηττημένη κατά κράτος. Μετά τέσσερα χρόνια σφαγών με τους αγγλογάλλους αποικιοκράτες στους λασπότοπους του Βελγίου και της Γαλλίας, ο πραγματικός νικητής ήταν η ανερχόμενη δύναμη των ΗΠΑ.

Η Συνθήκη των Βερσαλλιών τον επόμενο χρόνο υπαγορεύτηκε όμως από τους αγγλογάλλους αποικιοκράτες, που έκαναν στο πλάι τους 'αφελείς και ιδεολόγους' Αμερικανούς. Οι όροι της πολλοί και επαχθείς. Ο επαχθέστερος ήταν να αποδεχθεί η Γερμανία την ευθύνη του πολέμου, να δεχθεί ληστρικές παραχωρήσεις και να καταβάλει τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις. Τα ποσά εκφρασμένα σε χρυσά γερμανικά μάρκα ήταν εξωπραγματικά (περίπου 225 δις). Δύο χρόνια μετά, οι μεγάθυμοι νικητές μείωσαν την αρχική απαίτηση στα 130 δις, δηλαδή πάνω από 300% του γερμανικού ΑΕΠ. Οι πληρωμές για τόκους, χρεωλύσια και έξοδα κατοχής θα έφταναν το 10% του γερμανικού ΑΕΠ ετησίως. Η Γερμανία είχε βουλιάξει στα χρέη. 

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥΔΕΑ* 

Α. Η παγκόσμια δομική καπιταλιστική κρίση και η οικονομική θεωρία

1. Η παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2007-8 έχει βάλει τον παγκόσμιο καπιταλισμό σε μία μακρά περίοδο αναταραχής. Η κρίση αυτή είναι μία βαθειά δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Οι ρίζες της βρίσκονται στην προηγούμενη μεγάλη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, που εκδηλώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και κράτησε όλη τη δεκαετία του 1970. Η τελευταία ήταν μία κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου (δηλαδή μία τυπική κρίση α-λα-Μαρξ βασισμένη στο νόμο της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους).

Ξεκίνησε από την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους λόγω της ανοδικής τάσης της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου, που οδήγησε στην υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου (δηλαδή στην αδυναμία επαρκώς κερδοφόρας επένδυσης του διαθέσιμου και κυρίως του πρόσθετου κεφαλαίου) και τελικά στο μπλοκάρισμα και την αναστροφή της μεγέθυνσης του συστήματος που είχε συμβεί κατά τη διάρκεια της «χρυσής εποχής» της καπιταλιστικής συσσώρευσης της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου. Η κρίση αυτή είχε τις ρίζες της, όπως όλες οι μεγάλες καπιταλιστικές κρίσεις, στη βασική σφαίρα λειτουργίας του συστήματος δηλαδή στη σφαίρα της παραγωγής. Τα θεμελιακά αυτά προβλήματα εκφράσθηκαν – όπως πάντα γίνεται – και στη σφαίρα της ανταλλαγής με την εμφάνιση του φαινομένου του στασιμοπληθωρισμού όταν έγινε προσπάθεια η κρίση να αντιμετωπισθεί με τόνωση της ζήτησης από το κράτος. Η κρίση της δεκαετίας του 1970 έβαλε το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα σε μία μακρά περίοδο αναδιαρθρώσεων σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος της εργατικής τάξης στην προσπάθεια να βρεθεί μία λύση στο δομικό πρόβλημα υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και χαμηλής κερδοφορίας του συστήματος. Τα κύματα αυτά καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων πήραν διάφορες μορφές με κυρίαρχη αυτή του νέοφιλελευθερισμού. Αντικειμενικός στόχος αυτών των πολιτικών καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης ήταν η ανάσχεση της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους, μέσω της κινητοποίησης όλων εκείνων των δυνάμεων που δρουν ενάντια στο νόμο.

ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

Toυ Θ. ΚΑΤΣΑΝΕΒΑ*

Η τραγωδία της Αργεντινής, διαστρεβλώνεται συστηματικά από το διεθνές και το δικό μας πολιτικοδημοσιογραφικό κατεστημένο, για να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για αποτυχημένες συνταγές που εφαρμόζονται εδώ. Η χώρα αυτή, αποτελεί επιτυχές παράδειγμα απεξάρτησης από από ένα σκληρό νόμισμα όπως το δολάριο και απεγκλωβισμού από το διεθνή χρηματιστηριακό ιμπεριαλισμό. Μια περίπτωση δηλ. που μας αφορά, αφού με το σκληρό ευρώ και τον επελαύνοντα Μερκελισμό εξοντώνεται η Ελλάδα και οι άλλες περιφερειακές ευρωπαϊκές χώρες. Γι΄αυτό και το διεθνές κατεστημένο των μέσων μαζικής παραπληροφόρησης, διαστρεβλώνει κατάφωρα την πραγματικότητα που την αφορά.

Τα ψέματα του διεθνούς κατεστημένου

Εμφανίζονται στα ΜΜΕ και αναπαράγονται πληθωρικά, κάποιες υποκινούμενες «πορτοκαλί» κινητοποιήσεις, οι οποίες χαρακτηρίζονται  ως δήθεν μαζική λαϊκή αντίθεση στην ανεξάρτητη πορεία της Αργεντινής. Αλλά ακόμα και αυτές οι ίδιες φωτογραφίες που δείχνουν τις επίμαχες πρόσφατες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, φανερώνουν καθαρά λίγες εκατοντάδες ή  χιλιάδες συγκεντρωθέντες που είναι αναμενόμενο, υποκινούμενοι ή μη, να συνευρίσκονται  σε διαδηλώσεις σε μια δημοκρατική χώρα 40 εκ. κατοίκων. Γίνονται αναφορές  στην αμφιλεγόμενη παρακράτηση ενός Αργεντίνικου σκάφους σε κάποιο λιμάνι της Αφρικής, ύστερα από απόφαση διεθνούς δικαστηρίου που οφείλεται σε  χρέη του ιδιοκτήτη του, ή πιθανώς σε  απαιτήσεις  κατόχων  Αργεντίνικων ομολόγων που δε δέχτηκαν τη συμψηφιστική πρόταση για τα παλαιότερα χρέη της χώρας. Και αυτό,  σε αντίθεση με όσους την αποδέχτηκαν και εξοφλήθηκαν στο ακέραιο  εφέτος το καλοκαίρι.

Ολιγαρχίες ελέω ψήφου

Περικλής Κοροβέσης

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχει αρχίσει μια γόνιμη συζήτηση κατά πόσο η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία είναι δημοκρατία και όχι ολιγαρχία. Παράλληλα, τίθεται το ερώτημα κατά πόσο η Άμεση Δημοκρατία της Αρχαίας Αθήνας, είναι δυνατόν να εφαρμοστεί σήμερα και κάτω από ποιες συνθήκες. Και πριν μπούμε στο κυρίως θέμα μας, ας απορρίψουμε ένα μύθο που σχεδόν έχει γίνει μια ιστορική βεβαιότητα. Οι δυτικές δημοκρατίες διεκδικούν τις ρίζες τους στην Αθηναϊκή Δημοκρατία. Το πολίτευμα της Αθήνας πέθανε με την έλευση των Μαδεδόνων και μέχρι στιγμής δεν έχει αναστηθεί. Ακόμα και το όνομα Δημοκρατία είχε ξεχαστεί. Οι Ρωμαίοι το αντικατέστησαν με το Res- Publica που δεν είχε ούτε το περιεχόμενο ούτε τη λειτουργία της αρχαίας Αθήνας.

Η φιλελεύθερη δημοκρατία έχει ληξιαρχική πράξη γέννησης. Είναι μόνο τρεισήμισι αιώνων και γεννήθηκε στην Αγγλία του Κρόμγουελ. Και όταν μόνη της για ενάμισι περίπου αιώνα, μέχρι να έρθουν οι επαναστάσεις στην Αμερική και τη Γαλλία, που επεξεργάστηκαν η κάθε μια αυτό το μοντέλο με το δικό της τρόπο. Πάνω σε αυτά τα μοντέλα στηρίχθηκε το σύγχρονο μοντέλο του κοινοβουλευτισμού, που ήταν άγνωστο στην Αθήνα και αντίθετο με τις πολιτειακές αρχές της.

Η έννοια του κράτους στην άμεση δημοκρατία δεν υπήρχε και κυβερνούσε συλλογικά ο Δήμος, ενώ στον κοινοβουλευτισμό κυβερνάει το κράτος ερήμην των πολιτών. Και μπορεί τα πρώτα κοινοβούλια της ανθρωπότητας να ήταν μεγάλες επαναστάσεις, όσο και αν είχαν από τη γέννα τους το στοιχείο της εξουσίας μιας τάξης επάνω σε μια άλλη τάξη και το στοιχείο ανισότητας είχε διατηρηθεί ανέπαφο από την εποχή της φεουδαρχίας.

Πεθαίνοντας για την «ευρωζώνη»: η παλαιά γερμανική προσέγγιση

Από το RedNoteBook via Συσπείρωσης Αριστερών Μηχανικών

του Δημήτρη Μπελαντή

Η ήττα του 1918 και οι Βερσαλλίες έβαλαν στην ηττημένη Γερμανία καθήκοντα απλής επιβίωσης. Όμως, το σχέδιο αυτό δεν έσβησε στους ιμπεριαλιστικούς γερμανικούς κύκλους, εξ ου και αναβίωσε με τον ναζισμό. Εδώ, το σχέδιο της «Μέσης Ευρώπης» και της «Οικονομικής Ευρωπαϊκής Ένωσης» έλαβε ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις

«Πρέπει να δημιουργήσουμε μια Κεντρική Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση, με κοινές συμφωνίες (άρσης) φόρων και δασμών, η οποία θα περιλαμβάνει την Γαλλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Δανία, την Αυστροουγγαρία, την Πολωνία και ίσως την Ιταλία, Σουηδία και Νορβηγία. Αυτή η Ένωση δεν θα έχει μόνο συντακτική ανώτατη εξουσία, κατά τρόπο που όλα τα μέλη της θα είναι ίσα, αλλά στην πραγματικότητα θα τεθεί υπό γερμανική ηγεσία και πρέπει να σταθεροποιήσει την γερμανική οικονομική κυριαρχία στην Μέση Ευρώπη (“ Mitteleuropa”)» [1].

Μ. Γλέζος: Να μας δώσουν οι Γερμανοί αυτά που μας οφείλουνε

Ημερομηνία: 21/11/2012

Πηγή: www.tvxs.gr

Ο ήρωας της Εθνικής Αντίστασης Μανόλης Γλέζος, εξηγεί στην Κρυσταλία Πατούλη και το tvxs, όλα τα ζητήματα γύρω από το χρέος της Γερμανίας προς την Ελλάδα, με αφορμή το νέο του βιβλίο «Και ένα μάρκο να ήταν…».

«Έχω πει επανειλημμένως ότι αυτή η υπόθεση του χρέους της Γερμανίας προς την Ελλάδα, πρέπει να περάσει στα χέρια του ελληνικού λαού. Πρέπει να δημιουργηθούν οργανώσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα, οι οποίες θα διεκδικούν το δίκαιο. Αυτό που δικαιούμαστε. Δεν ζητάμε τίποτα παραπάνω από το δίκαιό μας. Δεν επαιτούμε. Απαιτούμε και αξιώνουμε να μας δώσουν οι Γερμανοί αυτά που μας οφείλουνε, και που τα έχουν δώσει σε όλα τα άλλα κράτη εκτός από την Ελλάδα!».

ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ, ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥ

Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ*

Το φαινόμενο της «αθέτησης πληρωμών» δημόσιου χρέους, δηλ. της «πτώχευσης» ή «χρεοκοπίας» ή «παύσης πληρωμών» ενός κράτους, έχει μεγάλο βάθος χρόνου. Τους τελευταίους δύο αιώνες η υπερχρέωση κρατών συνδέεται κυρίως με τις οικονομικές κρίσεις, πολεμικές συγκρούσεις, ακραία φαινόμενα κερδοσκοπίας, κακοδιαχείρισης δημόσιων οικονομικών, ανισότιμες οικονομικές σχέσεις μεταξύ αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών, κά. Ειδικότερα σε περιόδους κρίσεων «υπερπαραγωγής» (υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου), η ζήτηση δανειακού κεφαλαίου εντείνεται για την κάλυψη των αναγκών ρευστότητας, κρατών και επιχειρήσεων, λόγω μείωσης εσόδων και αύξησης ελλειμμάτων και πτώσης αντίστοιχα του κύκλου εργασιών, ενώ επιδεινώνονται οι όροι δανεισμού. Σοβαρές διαταραχές στη νομισματική σφαίρα με μορφή χρηματοπιστωτικών και τραπεζικών κρίσεων, μπορούν να εκδηλωθούν ανεξάρτητα από τις οικονομικές κρίσεις εντείνοντας τα φαινόμενα υπερχρέωσης και εκδήλωσης δημοσιονομικών κρίσεων με αντίστοιχους κινδύνους χρεοκοπίας. Γιαυτό η ιστορία των οικονομικών κρίσεων τους τελευταίους δύο αιώνες θα λέγαμε ότι αποτελεί «προοίμιο» της ιστορίας των κρατικών χρεοκοπιών. Κάθε δημοσιονομική κρίση (η κρίση δημόσιου χρέους), εκτός από τις γενικότερες αιτίες που συνδέονται με βαθύτερες αντιφάσεις της κεφαλαιοκρατικής (καπιταλιστικής) αναπαραγωγής έχουν και ειδικότερες αιτίες που συνδέονται με τις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας.

ΣΑΜΙΡ ΑΜΙΝ: «Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΣΗΛΘΕ ΣΤΗ ΓΕΡΟΝΤΙΚΗ ΤΟΥ ΦΑΣΗ»

Από την Iskra

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ETUDES MARXISTES» ΚΑΙ ΤΟΝ RUBEN RAMBOER

Η Iskra παραθέτει το πρώτο μέρος της συνέντευξης του Σαμίρ Αμίν στο περιοδικό Etudes Μarxistes και τον Ruben Ramboer το δημοσιεύθηκε μεταφρασμένο στα ελληνικά από το blog ΠΕΡΓΑΔΙ. Στη συνέχεια, ακολουθεί το δεύτερο μέρος της συνέντευξης το οποίο αναδημοσιεύθηκε στα γαλλικά και τα ιταλικά από το blog CONTRAMEE.

Το πρώτο μέρος της συνέντευξης έχει ως έξης:

ΣΑΜΙΡ ΑΜΙΝ: «Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΣΗΛΘΕ ΣΤΗ ΓΕΡΟΝΤΙΚΗ ΤΟΥ ΦΑΣΗ»

“Η νεοκλασική οικονομική σκέψη είναι ένα ανάθεμα για τον σύγχρονο κόσμο.”

Ο Samir Amin, 81 ετών, δεν μασάει τα λόγια του όταν αναφέρεται σε πολλούς συναδέλφους του οικονομολόγους. Και ακόμα λιγότερο στην πολιτική των κυβερνήσεων. «Λιτότητα για να μειωθεί το χρέος; Ψεύδονται ασύστολα».

“Ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος; Φράσεις κενές περιεχομένου.”

Του RUBEN RAMBOER

Ξεχάστε το Nouriel Roubini, γνωστό και ως Δρ Doom, τον Αμερικανό οικονομολόγο που έγινε διάσημος επειδή το 2005 προέβλεψε το τσουνάμι, του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο Samir Amin, ήταν αυτός που είχε ανακοινώσει την κρίση στις αρχές της δεκαετίας του 1970. “Εκείνη την εποχή, οικονομολόγοι όπως ο Frank, ο Arrighi, ο Wallerstein, ο Magdoff, ο Sweezy και εγώ, είχαμε πει ότι η νέα Μεγάλη Ύφεση είχε ήδη αρχίσει. Η Μεγάλη. Όχι κάποια συνηθισμένη με τις ταλαντώσεις της, όπως τόσες πολλές μέχρι τότε, θυμάται ο Samir Amin, Επίτιμος Καθηγητής, Διευθυντής του Φόρουμ του Τρίτου Κόσμου στο Ντακάρ και συγγραφέας πολλών βιβλίων μεταφρασμένα σε όλο τον κόσμο. “Μας πέρασαν για ανόητους. Ή για κομμουνιστές που επιθυμούσαν να γίνει κάτι τέτοιο. Όλα πήγαιναν κατ’ευχή, κυρία Μαρκησία του … Αλλά η Μεγάλη Ύφεση άρχισε πραγματικά εκείνη την περίοδο και η πρώτη φάση της κράτησε από το 1972-73 μέχρι το 1980. “

ΔΙΟΜΗΔΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ: Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΕΦΗΒΟΣ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΦΑΙΡΕΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

Μία μπλούζα αιματοβαμμένη και σκισμένη βρίσκεται ανάμεσα στα εκθέματα των θυμάτων του Πολυτεχνείου, είναι εκείνη που φορούσε ο 17χρονος μαθητής Διομήδης Κομνηνός, ο οποίος έπεσε νεκρός τη νύχτα της 16ης Νοεμβρίου 1973.

Ηταν ένα από τα 24 θύματα που οι άνθρωποι της χούντας δολοφόνησαν, ένα από τα πρώτα θύματα της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Το βράδυ εκείνης της Παρασκευής εκατοντάδες διαδηλωτές, πολίτες, φοιτητές, μαθητές βρέθηκαν βρίσκονταν εντός και εκτός του προαυλίου του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων.

Ανάμεσα τους και ο Κύπριος Διομήδης Κομνηνός, μαθητής λυκείου μέσα στο Πολυτεχνείο, ο οποίος βγήκε από το προαύλιο του ιδρύματος και μαζί με άλλους συνομήλικους του βρέθηκαν στη στη γωνία 3ης Σεπτεμβρίου, Μάρνη και Αβέρωφ. Η ώρα ήταν μεταξύ 21:30 και 21:45 όλοι τους έκαναν τους τραυματιοφορείς, βοηθούσαν τους τραυματίες και προσπαθούσαν να τους προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες, ώσπου μία σφαίρα καρφώθηκε στην καρδιά του άτυχου Διομήδη Κομνηνού. Ο δολοφόνος του βρισκόταν μόλις 10 μέτρα μακριά. Ηταν ένας από τους άνδρες της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως.

Αμέσως οι υπόλοιποι διαδηλωτές που ήταν μαζί του τον μετέφεραν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΕΕΣ, ωστόσο ήταν αργά. Ο 17χρονος μαθητής Διομήδης Κομνηνός ήταν νεκρός, οι χουντικοί τον είχαν δολοφονήσει εν ψυχρώ γιατί έκανε το λάθος να βοηθήσει τραυματισμένους πολίτες.

Το άψυχο κορμί του μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, το μετέπειτα Γενικό Κρατικό.

Μαρτυρία: «Από σφαίρες ελεύθερων σκοπευτών τα θύματα του Πολυτεχνείου»

Ποιες είναι οι αποκαλύψεις του Διευθυντή της χειρουργικής κλινικής του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Τι λέει για τη Χρυσή Αυγή!

Στη μακρά και επιτυχή ιατρική του καριέρα, ο γιατρός κ. Κώστας Χαρώνης έχει να επιδείξει ένα τεράστιο αριθμό χειρουργικών επεμβάσεων.

«29.500 επεμβάσεις πραγματοποίησα, αλλά ουδέποτε απέκτησα περιουσία», αναφέρει συχνά. «Η μόνη μου.. πολυτέλεια, ήταν οι σπουδές των τριών γιων μου».

Δυο επεμβάσεις, ωστόσο, δεν θα τις ξεχάσει, όπως λέει ποτέ. «Ήταν δυο νεαροί που είχαν δεχθεί πυρά στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, οι οποίοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στα χέρια μου», λέει συγκινημένος.

Στις 16 και τη 17η Νοεμβρίου ο κ. Χαρώνης, ως διευθυντής της Γ’ χειρουργικής κλινικής του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου, (τότε Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών), κλήθηκε να σηκώσει το κύριο βάρος περίθαλψης των εκατοντάδων τραυματιών που κατέφταναν από το Πολυτεχνείο και τις γύρω περιοχές του κέντρου των Αθηνών.

Μιλώντας στο Pheme.gr ο κ. Χαρώνης προβαίνει σε μια μεγάλη αποκάλυψη. Όπως αναφέρει στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, το ’73, έδρασαν ελεύθεροι σκοπευτές, οι οποίοι χτυπούσαν από ψηλά στο ψαχνό.

«Τα πρώτα θύματα και οι πιο βαριά τραυματίες είχαν βληθεί από ψηλά. Πιθανώς από μπαλκόνια και ταράτσες παρακείμενων πολυκατοικιών», επισημαίνει ο κ. Χαρώνης.

Στο συμπέρασμα αυτό έχει καταλήξει ο γιατρός, έπειτα από «πλήρη μελέτη τροχιάς», όπως αναφέρει, την οποία διενήργησε.

Σύμφωνα με τα συμπεράσματα των ερευνών που πραγματοποίησε, «οι πρώτοι και βαριά τραυματίες είχαν βληθεί από πάνω προς τα κάτω».

Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, οι ελεύθεροι σκοπευτές χτύπησαν πισώπλατα, όπως αναφέρει. «Είδα θύματα που εβλήθησαν στην πλάτη, πλάτη προς καρδιά και σπονδυλική στήλη».

1985: Η ματωμένη επέτειος του Πολυτεχνείου

Ημερομηνία: 17/11/2012

Πηγή: www.tvxs.gr

17 Νοέμβρη 1985, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ο 15χρονος μαθητής Μιχάλης Καλτεζάς, πέφτει νεκρός από σφαίρα του αστυνομικού Α. Μελίστα.

Στις 17 Νοεμβρίου του 1985, η πορεία για την 12η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είχε ξεκινήσει και ολοκληρωθεί ομαλά, χωρίς να σημειωθούν επεισόδια. Στα Εξάρχεια, μια ομάδα ΜΑΤ ανταλλάσσει λεκτικούς διαξιφισμούς με ομάδα νεαρών. Στο σημείο φτάνουν επιπλέον αστυνομικές δυνάμεις καταστολής από παρακείμενη «κλούβα» ενώ πολλαπλασιάζονται και οι νεαροί. Τα επεισόδια σύντομα εξαπλώνονται στο κέντρο της Αθήνας. Μια ομάδα νεαρών πετάει μολότοφ προς την κλούβα. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας, ήταν ο μοναδικός, που οι συνάδελφοι του τον περιγράφουν ως πανικόβλητο και εκτός εαυτού. Σημαδεύει και πυροβολεί πισώπλατα τον 15χρονο μαθητή Μιχάλη Καλτεζά, ο οποίος απομακρυνόταν από το σημείο και ο οποίος, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, δεν συμμετείχε στα επεισόδια. Η σφαίρα βρίσκει στο κρανίο τον 15χρονο μαθητή.

Ο ανήλικος μεταφέρεται από ασθενοφόρο στον Ευαγγελισμό όπου απλά διαπιστώνεται ο θάνατός του. Το όνομά του προστίθεται στη λίστα των θυμάτων της αστυνομικής βίας σε επέτειο για το Πολυτεχνείο, μαζί με αυτά των Κούμη και Κανελλοπούλου.

1980: Κουμής - Κανελλοπούλου. Οι πρώτοι νεκροί μετά και για το Πολυτεχνείο

Στις 16 Νοέμβρη του 1980 δολοφονήθηκαν από άνδρες των ΜΑΤ, η Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο Ιάκωβος Κουμής, κατά τη διάρκεια της πορείας του Πολυτεχνείου. 7 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη, το 1980 οι εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου κορυφώθηκαν στις 16 Νοέμβρη, ημέρα Κυριακή με την καθιερωμένη πορεία.

Η κυβέρνηση Ράλλη είχε απαγορέψει τη χρονιά εκείνη στην πορεία να κατευθυνθεί προς την Αμερικάνικη πρεσβεία και σύμφωνα με την απαγόρευση οι διαδηλωτές επιτρέπονταν να φτάσουν μόνο ως το Σύνταγμα και εκεί να διαλυθούν.

Η πλειοψηφία της ΕΦΕΕ πειθάρχησε παρά τους λεονταρισμούς των προηγουμένων ημερών, αλλά κάμποσες χιλιάδες διαδηλωτών αποφάσισαν να ακολουθήσουν την αριστερή μειοψηφία της ΕΦΕΕ (ΠΠΣΠ, ΑΑΣΠΕ, ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος-Β' Πανελλαδική κ.α.) επιχειρώντας να συνεχίσουν προς την αμερικανική πρεσβεία.

«Η πορεία ανέβηκε την οδό Σταδίου, συνέχισε στην πλατεία Συντάγματος, όπου συγκεντρωμένοι στο πεζοδρόμιο πολίτες διαφόρων παρατάξεων έβριζαν όσους συμμετείχαν, και μπήκε στην οδό Β. Σοφίας. Στο ύψος της βουλής είχαν παραταχθεί οι “δυνάμεις αποκατάστασης της τάξης”. Για λίγα λεπτά τα δύο μέτωπα έμειναν ακίνητα και ανταλάχθηκαν κάποιες φράσεις. Στην συνέχεια το μπλοκ των διαδηλωτών έκανε τα πρώτα βήματα προς τον σχηματισμό των Ματ και τότε αυτά επιτέθηκαν. Η μάζα των διαδηλωτών ήταν πυκνή και η υποχώρηση ήταν δύσκολη» (Μαρτυρία από το Εντός Εκτός Εναλλάξ).

Εσείς κύριε Σαμαρά τι πιστεύετε άραγε;

Ημερομηνία: 16/11/2012

Αναδημοσίευση από Lefteria - News

Ακούμε και φρίττουμε με την Χρυσή Αυγή που αμφισβητεί τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, αλλά κανείς δεν ασχολείται με πρώην υπουργούς και νυν στυλοβάτες της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, όπως ο Βορίδης και ο Γεωργιάδης, οι οποίοι εκφέρουν, χρόνια τώρα, ακριβώς τις ίδιες απόψεις.

Για τον Βορίδη δεν χρειάζεται να αμφισβητήσουμε τα φιλοχουντικά του αισθήματα. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Σαμαρά υπήρξε Πρόεδρος της Νεολαίας της ΕΠΕΝ και Πρόεδρος του Ελληνικού Μετώπου.

Πασίγνωστη πλέον η φωτογραφία του απο το συνέδριο της ΕΠΕΝ στο Καραβελ, κάτω απο το πορτραίτο του Αρχηγου Παπαδόπουλου.

Η Εθνική Πολιτική Ένωσις (ΕΠΕΝ) ήταν ένα εθνικιστικό πολιτικό κόμμα που ιδεολογικά υπεράσπιζε το καθεστώς της χούντας των Συνταγματαρχών. Η ΕΠΕΝ ιδρύθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1984 με ιδρυτή και "πνευματικό" ηγέτη, τον έγκλειστο στις φυλακές Κορυδαλλού, Γεώργιο Παπαδόπουλο.

Στην ταυτότητα της οργάνωσης, η Νεολαία ΕΠΕΝ δηλώσε πως είναι μία πατριωτική-εθνικιστική οργάνωση νεολαίας. Ιδρύθηκε το 1984 και πρόεδρος της νεολαίας διορίστηκε από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο ο Νίκος Μιχαλολιάκος (σήμερα Γενικός Γραμματέας της Χρυσής Αυγής) και μετά την παραίτησή του, ο Μάκης Βορίδης.

Πόσοι ήταν πραγματικά οι νεκροί του Πολυτεχνείου;

Ημερομηνία: 17/11/2012

Το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών το 2002 διεξήγαγε έρευνα με σκοπό να διασαφηνίσει ανάμεσα σε άλλα τον πραγματικό αριθμό και την ταυτότητα των νεκρών.

Ο πραγματικός αριθμός των νεκρών κατά τη διάρκεια εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένει ακόμη και σήμερα ένα μεγάλο ερώτημα. Το καθεστώς τότε αναγνώριζε επίσημα 15 νεκρούς. Όμως φήμες και μαρτυρίες όσων είχαν καταθέσει μεταγενέστερα για αυτή την υπόθεση στον εισαγγελέα, Δημήτριο Τσεβά, έκαναν λόγο για 400 ή και 500 νεκρούς στο Πολυτεχνείο και ομαδικούς τάφους στο νεκροταφείο του Ζωγράφου. Το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών το 2002, με διευθυντή τον Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, υπό την σκιά αυτών των πληροφοριών διεξήγαγε έρευνα με σκοπό να διασαφηνίσει ανάμεσα σε άλλα τον πραγματικό αριθμό και την ταυτότητα των νεκρών. 

1973 - 2012 «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία»: αιτήματα σε εκκρεμότητα

Ημερομηνία: 14/11/2012

Για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» αγωνίστηκαν στο Πολυτεχνείο. Τι απ' αυτά έχουμε σήμερα;

Η προσυγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ για αύριο: 3 μ.μ. στην Πλ. Κλαυθμώνος. Διαβάστε παρακάτω τα σχετικά καλέσματα και ανακοινώσεις.

Ύστερα από σχεδόν τέσσερις δεκαετίες κοινωνικών αγώνων, τα αιτήματα του Πολυτεχνείου μένουν αδικαίωτα. Μόλις χτες, χιλιάδες διαδήλωσαν σε όλη την Ελλάδα, ζητώντας κατ' ουσίαν αξιοπρέπεια κι ελευθερία.

Το καθεστώς της Χούντας, που κατέρρευσε υπό το βάρος των αντιφάσεών του, υπήρξε φαύλο και αυταρχικό (αποκαλυπτικό το σχετικό ρεπορτάζ του "Ιού" για τα σκάνδαλα της Χούντας). Κάτι που βλέπουμε να επαναλαμβάνεται. Στηρίχτηκε στους ασφαλίτες και τους πρόθυμους συνομιλητές, κάτι όχι πολύ διαφορετικό από τα σημερινά δεδομένα .  Σκληρή καταστολή, τρομοκρατία, επινοημένοι "εσωτερικοί εχθροί" (που μπορεί να τους λένε μετανάστες, οροθετικές πόρνες ή και... αριστερή αντιπολίτευση που θέλει να καταστρέψει τη χώρα) όλα αυτά συνθέτουν ένα σκηνικό όχι συνηθισμένο, για τις τελευταίες 4 δεκαετίες έστω. Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό ακραίας ταξικής επίθεσης, ξενοφοβίας, στρατοπέδων συγκέντρωσης για μετανάστες, η ακροδεξιά βρίσκει το πιο πρόσφορο έδαφος. Και για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα, "εφευρίσκεται" η θεωρία των δύο άκρων...

Το 1940 είπαμε "όχι". Το 2012 λέμε "ναι" στους Γερμανούς;

28 Οκτωβρίου 2012, 14:27

Zougla.gr

Τον Απρίλιο του 1941 η Γερμανία κηρύττει τον πόλεμο στην Ελλάδα. Το Ρούπελ αντιστέκεται αλλά οι ορδές της Βέρμαχτ σαρώνουν τη γιουγκοσλαβική αντίσταση και εισέρχονται στο ελληνικό έδαφος. Η Ελλάδα παραδίδεται. Η Κατοχή αρχίζει. Η σβάστικα υψώνεται στην Ακρόπολη.
Τον Μάιο του 2010 δεκαετίες μετά, η Ελλάδα παραδίδεται στους δανειστές της. Κυριαρχούσα οικονομική δύναμη στην Ευρώπη είναι η Γερμανία. Το Βερολίνο επιβάλλει τους όρους δανεισμού της χώρας. Η ελληνική σημαία εξακολουθεί να κυματίζει στην Ακρόπολη αλλά οι τεχνοκράτες του Βερολίνου επιβάλλουν το ιδιότυπο καθεστώς κατοχής και οικονομικής κυριαρχίας.

Το 1940 η Ελλάδα, όλη η Ελλάδα, είπε το δικό της «ΌΧΙ» στη βαρβαρότητα του ευρωπαϊκού φασισμού.

Το 2012 η Ελλάδα σύρθηκε να πει το «ΝΑΙ» στον πλήρη έλεγχο της οικονομίας της και στη βάρβαρη εσωτερική υποτίμηση.

Οικονομική κρίση: τότε και τώρα

Η ΑΥΓΗ Ημερομηνία δημοσίευσης: 28/10/2012

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι πολύ πιθανό ότι η κρίση του 1930 θα είχε διαρκέσει πολύ περισσότερο χρόνο, και με ασύγκριτα βαρύτερο ανθρώπινο και οικονομικό κόστος, εάν ο πρόεδρος Ρούζβελτ δεν είχε εξ αρχής εντοπίσει και στοχοποιήσει τους υπεύθυνους γι’ αυτήν, χρηματιστήρια, κερδοσκόπους, τραπεζίτες, κι εάν δεν είχε λάβει εξ αρχής μέτρα που περιόρισαν αποφασιστικά την ασυδοσία τους, που θέσπισαν αυστηρές κανονιστικές ρυθμίσεις και υπεύθυνη δημόσια επιτήρηση πάνω στην ανευθυνότητα και ασυδοσία των αγορών. Όταν ο αμερικανός πρόεδρος αποφάσισε την αποσύνδεση του δολαρίου από τον χρυσό και τη διολίσθηση του αμερικανικού νομίσματος, είχε σαν κύριο στόχο να συντρίψει τις πληρωμές για τόκους στους πιστωτές του δημοσίου. Οι τελευταίοι κατήγγειλαν ότι με την προεδρική απόφαση επέρχεται το τέλος του δυτικού πολιτισμού... Μέχρι το 1934, όλοι οι οικονομικοί σύμβουλοι στον Λευκό Οίκο είχαν παραιτηθεί, καταγγέλλοντας τον πρόεδρο. Ο ίδιος, τους απέδωσε τη σύνθετη επωνυμία banksters (νεολογισμός, που συνδυάζει τις λέξεις τραπεζίτες και γκάνγκστερς) και αυτοί, με τη σειρά τους, τον ανακήρυξαν ως υπ’ αριθμόν ένα δημόσιο κίνδυνο. Ωστόσο, παρά τα νομισματικά μέτρα που κατέβασαν το κόστος του χρήματος σε μηδενικά επίπεδα, η ανεργία παρέμενε ακόμη υψηλή και δεν μειώθηκε παρά μόνον όταν ο Ρούζβελτ πέρασε στη δεύτερη φάση του «ανορθόδοξου» προγράμματός του, στη δημόσια χρηματοδότηση γιγαντιαίων δημοσίων έργων, με μαζικές προσλήψεις ανέργων. Σύμφωνα με τον βρετανό Κέυνς, ο οποίος επισκέφθηκε τον αμερικανό πρόεδρο στον Λευκό Οίκο το 1934, ο τελευταίος δεν είχε επαρκή οικονομική παιδεία, αλλά διέθετε λαϊκό αισθητήριο, παρά την αριστοκρατική καταγωγή του. Οι αγρότες και οι άνεργοι τον ενέπνεαν περισσότερο απ’ όλους μαζί τους οικονομολόγους, ενώ παράλληλα οι άνθρωποι του μεγάλου κεφαλαίου του προξενούσαν δυσπιστία και αηδία.

Ο νεοφιλελευθερισμός απέναντι στη δημοκρατία

Η ΑΥΓΗ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ Ημερομηνία δημοσίευσης: 21/10/2012

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΣΑΜΠΕΚΗ

(Με αφορμή το βιβλίο του Josef Grim Feinberg, Δημοκρατίες χωρίς δήμο;, μτφρ. Γερ. Λυκιαρδόπουλος, Έρασμος, Αθήνα 2012)

Καθώς οι ριζοσπαστικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις τους έχασαν τη λαϊκή υποστήριξη, άρχισαν να λένε πως ο μέσος άνθρωπος δεν ήταν σε θέση να πάρει αποφάσεις ζωτικής οικονομικής και διαχειριστικής σημασίας. Αποκαλούσαν “λαϊκισμό” ή “δημαγωγία” το “να λένε οι πολιτικοί στον κόσμο αυτό που ήθελε ν’ ακούσει” και το να εφαρμόζουν μόνο πολιτικές που αποδεικνύονται δημοφιλείς. Οι “δημοκράτες” δεν ήταν τόσο “ανεύθυνοι” ώστε να φοβούνται να πράξουν αυτό που ήταν “αναγκαίο” επειδή δεν θα άρεσε στον κόσμο. Χρησιμοποιώντας εκείνα τα μαζικά μέσα ενημέρωσης τα οποία έλεγχαν απολύτως, έκαναν τεράστιες προσπάθειες να πείσουν τον λαό να παραιτηθεί από το δικαίωμά του να κρίνει: τα πολύπλοκα ζητήματα, έλεγαν, πρέπει ν’ αφήνονται στην κρίση των ειδικών. Οι “δημοκράτες” φαίνονταν να θέλουν να εξαφανιστεί ο δήμος. [...] Η δημοκρατία, συνεπώς, έπρεπε να μετατραπεί σε μια καθαρά τυπική υπόθεση όπου οι ψηφοφόροι θα εξέλεγαν ελεύθερα μεταξύ πολλών κομμάτων, εκ των οποίων κανένα δεν είχε τη δύναμη ν’ αλλάξει την πορεία της εθνικής προόδου (σ. 37-38).

Το παραπάνω εκτενές παράθεμα από το βιβλίο του Joseph Feinberg, Δημοκρατία χωρίς δήμο;, θα αποτελούσε μάλλον κατάχρηση χώρου αν δεν συμπύκνωνε με ιδιαίτερα ευσύνοπτο τρόπο μια σειρά συμπτωμάτων φθοράς ή ακόμα και παρακμής που εύκολα εντοπίζει κανείς (και) στις λεγόμενες «δυτικές» δημοκρατίες της εποχής μας.

Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο

TERRY EAGLETON

Η ΑΥΓΗ Ημερομηνία δημοσίευσης: 21/10/2012

Προδημοσίευση από το ομώνυμο, νέο βιβλίο του Τέρρυ Ήγκλετον, που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Πατάκη

Το Μανιφέστο του Κομουνιστικού Κόμματος έχει χαρακτηριστεί, με γνώμονα την επιρροή που άσκησε, "αναμφίβολα το πιο σημαντικό κείμενο του δέκατου ένατου αιώνα". Ελάχιστοι διανοητές, αντίθετα με πολιτικούς, επιστήμονες, στρατιώτες, θρησκευτικές μορφές κτλ, έχουν αλλάξει τον ρου της ιστορίας τόσο αποφασιστικά όσο ο συγγραφέας του. Δεν υπάρχουν καρτεσιανές κυβερνήσεις, πλατωνιστές αντάρτες ή εγελιανά συνδικάτα. Ούτε καν οι πλέον αδυσώπητοι επικριτές του Μαρξ δεν αρνούνται ότι ο τελευταίος μετέβαλε ριζικά τον τρόπο με τον οποίο κατανοούμε την ανθρώπινη ιστορία. Ο αντισοσιαλιστής διανοητής Λούντβιχ φον Μίζες περιέγραψε τον σοσιαλισμό ως "το πιο ισχυρό μεταρρυθμιστικό κίνημα της ιστορίας, την πρώτη ιδεολογική τάση που δεν περιορίζεται σ' ένα τμήμα της ανθρωπότητας, αλλά έχει οπαδούς από όλες τις φυλές, τα έθνη, τις θρησκείες και τους πολιτισμούς". Κι όμως κυκλοφορεί ευρέως η περίεργη άποψη ότι πλέον ο Μαρξ και οι θεωρίες του ανήκουν οριστικά στο παρελθόν - κι αυτό συμβαίνει αμέσως μετά το ξέσπασμα μιας από τις πιο σαρωτικές καπιταλιστικές κρίσεις που έχουν ποτέ καταγραφεί. Ο μαρξισμός, επί μακρόν η πιο πλούσια θεωρητικά και η πιο ασυμβίβαστη πολιτικά κριτική του καπιταλισμού, τοποθετείται αυτάρεσκα από κάποιους στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Η δημοκρατία της Βαϊμάρης και η Ελλάδα του 2012: αναλογίες, μεταφορές και διαφορές

21 Οκτωβρίου 2012 

Τα όρια και οι κίνδυνοι των ιστορικών αναλογιών, η υπεράσπιση της δημοκρατίας, ο πολιτισμός της Βαϊμάρης, η «στριμωγμένη ταυτότητα», η χρήση και κατάχρηση του Καρλ Σμιτ

Σήμερα, μαζί με την «Αυγή», κυκλοφορεί το τομίδιο «Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και οι σημερινές “αναβιώσεις” της» (Μανόλης Αγγελίδης, Κατερίνα Καρακάση, Μάκης Κουζέλης, Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, Χρήστος Χατζηιωσήφ). Τα κείμενά του βασίζονται στις εισηγήσεις της ημερίδας που οργάνωσε, τον Απρίλιο του 2012, το Ινστιτούτο «Νίκος Πουλαντζάς». Με την ευκαιρία, και καθώς το ζήτημα της Βαϊμάρης παραμένει σταθερά στην ημερήσια διάταξη της δημόσιας συζήτησης, συζητήσαμε με τον Μάκη Κουζέλη, καθηγητή κοινωνικής θεωρίας και κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μέλος του Δ.Σ. του «Πουλαντζά».

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

 

συνέντευξη του Μάκη Κουζέλη

Οι αναλογίες και οι (απειλητικοί) παραλληλισμοί μεταξύ της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και της σημερινής Ελλάδας επανέρχονται διαρκώς στη δημόσια συζήτηση. Ξεκινώντας, θα θέλαμε ένα σχόλια επ’ αυτού.

 Νομίζω ότι είναι ένα σχήμα, το οποίο ίσως βοηθάει σε κάποια σημεία, όπως όλα τα σχήματα, αλλά είναι παρακινδυνευμένο, ιδίως όταν χρησιμοποιείται με ευκολία. Θυμάμαι, λ.χ., μια από τις πρώτες φορές που το άκουσα, στη συνέλευση του Τμήματός μας, στο Πανεπιστήμιο. Ενώ συζητούσαμε, νομίζω για τον νόμο Διαμαντοπούλου, σηκώθηκε ένας συνάδελφος, έξαλλος, και άρχισε να επισείει τον κίνδυνο της Βαϊμάρης.

Το σχήμα αυτό εντοπίζεται στον κίνδυνο: Βαϊμάρη = κίνδυνος = άνοδος του ναζισμού. Και, επίσης, ως σήμανση της περίφημης θεωρίας των «άκρων», της άποψης ότι η Αριστερά είναι επικίνδυνη, γιατί, παράγοντας οξύτητα, άνοιξε τον δρόμο στον ναζισμό. Βέβαια, πρόκειται για πολύ μερική και επιλεκτική ανάγνωση της Βαϊμάρης. Απουσιάζει, από αυτήν, όλο το τεράστιο κεφάλαιο του πολιτισμού – θα επανέλθω σε αυτό –, όπως απουσιάζουν, επίσης, τα δύο κρισιμότερα ζητήματα που αναδεικνύει η βιβλιογραφία όσον αφορά τη Βαϊμάρη: αφενός η ανοχή των αστικών δυνάμεων – αλλά αρχικά και των επαναστατικών – απέναντι στη ναζιστική ακροδεξιά, αφετέρου, και κυρίως, το ζήτημα της αποσταθεροποίησης της δημοκρατίας.