ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ «ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΤΡΟΦΗ» ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΠΟΥΝΑ*

Σε τούτη την αμφίρροπη στιγμή της αντιπαράθεσης, τούτη την ώρα της ιστορικής καμπής όπου κρίνεται σε σημαντικό βαθμό η ανατροπή του ιδεολογικοπολιτικού ισοζυγίου σε βάρος του κινήματος, των εργατικών αγώνων και των κοινωνικών αντιστάσεων, των ιδεών της Αριστεράς, είναι αναγκαίο να παρθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ σημαντικές και τολμηρές αποφάσεις!

Επτά μήνες μετά από τις εκλο­γές του Ιούνη και ιδιαί­τε­ρα μετά την πα­ρα­λα­βή της δόσης και την υπο­γρα­φή του τρί­του μνη­μο­νί­ου από την κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά που σή­μα­νε ταυ­τό­χρο­να την έναρ­ξη μιας λυσ­σα­σμέ­νης επί­θε­σης κατά της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας, του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και της αρι­στε­ράς, προ­κύ­πτει η ανά­γκη για ανα­στο­χα­σμό και επα­να­δια­τύ­πω­ση της γραμ­μής από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ο Σα­μα­ράς, πα­ρό­τι κι­νεί­ται στο σαθρό έδα­φος της κρί­σης και επι­χει­ρεί να εφαρ­μό­σει ένα πρό­γραμ­μα γε­μά­το αντι­φά­σεις και αστο­χί­ες, όπως ο υφε­σια­κός του χα­ρα­κτή­ρας, ωστό­σο έχει εν­θαρ­ρυν­θεί από τις προ­πα­γαν­δι­στι­κές δυ­να­τό­τη­τες που του έδωσε η σχε­τι­κή επι­τυ­χία της υπο­γρα­φής του τρί­του μνη­μο­νί­ου και η πα­ρα­λα­βή της δόσης και ορ­γα­νώ­νει ένα «δεύ­τε­ρο κύμα» μνη­μο­νια­κής επί­θε­σης, πολύ πιο σκλη­ρό και ξε­κά­θα­ρα στο­χευ­μέ­νο στις ερ­γα­τι­κές και κοι­νω­νι­κές κα­τα­κτή­σεις και στην αρι­στε­ρά.

Η πρό­σφα­τη έκ­θε­ση του ΔΝΤ για την Ελ­λά­δα είναι κυ­νι­κά απο­κα­λυ­πτι­κή και για τις δυ­σκο­λί­ες μα και για τους στό­χους του αστι­κού στρα­το­πέ­δου, σε διε­θνή μά­λι­στα κλί­μα­κα. Ανα­φέ­ρει ως ση­μα­ντι­κό­τε­ρο πρό­βλη­μα στην υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τος το με­γά­λο πο­σο­στό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ότι αυτό συ­νε­πά­γε­ται.

Το «κε­ντρο – ακρο - δεξιό» σχέ­διο του Σα­μα­ρά

Ο Σα­μα­ράς στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα επι­χει­ρεί την ανα­σύ­ντα­ξη του ελ­λη­νι­κού αστι­σμού μέσα στην κρίση. Επι­διώ­κει την συ­γκρό­τη­ση της πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης της άρ­χου­σας τάξης, μέσα από την κα­τάρ­ρευ­ση του πα­λιού δι­κομ­μα­τι­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος στην κα­τεύ­θυν­ση μιας δι­κτα­το­ρί­ας της αγο­ράς στοι­χι­σμέ­νης στις ευ­ρω­παϊ­κές και διε­θνείς νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες στρα­τη­γι­κές και κτι­σμέ­νης πάνω στην συ­ντρι­βή των δη­μο­κρα­τι­κών κοι­νω­νι­κών και ερ­γα­τι­κών κα­τα­κτή­σε­ων. Για να το πε­τύ­χει αυτό πρέ­πει να τσα­κί­σει τον μεί­ζο­να κίν­δυ­νο: την Αρι­στε­ρά. Ως πο­λι­τι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση, δη­λα­δή τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλλά και συ­νο­λι­κό­τε­ρα, ως μνήμη αγώ­νων και κα­τα­κτή­σε­ων του κι­νή­μα­τος και ως ιστο­ρι­κή ανα­τρο­πή του ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κού ισο­ζυ­γί­ου στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία.

Πρό­κει­ται για με­τω­πι­κή σύ­γκρου­ση και αντι­πα­ρά­θε­ση με τις αρι­στε­ρές ιδέες και τις κοι­νω­νι­κές και ερ­γα­τι­κές προσ­δο­κί­ες. Απέ­να­ντι στην ιστο­ρι­κή δυ­να­τό­τη­τα για ρή­ξεις και ανα­τρο­πές με σο­σια­λι­στι­κό ορί­ζο­ντα από την σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας αντι­πα­ρα­βάλ­λε­ται η εξί­σου υπαρ­κτή δυ­να­τό­τη­τα για την υπε­ρί­σχυ­ση της πυγ­μής του κα­θε­στώ­τος που εξυ­πη­ρε­τεί τα συμ­φέ­ρο­ντα του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου. Η κρίση απο­κα­λύ­πτει την πραγ­μα­τι­κή τα­ξι­κή φύση του συ­στή­μα­τος καθώς και τις συ­να­κό­λου­θες «κα­θα­ρές» επι­λο­γές για τα συ­γκρουό­με­να κοι­νω­νι­κά στρα­τό­πε­δα.  Πρό­κει­ται για την μάχη της ηγε­μο­νί­ας με όρους ιστο­ρι­κούς. Δεν θα ήταν υπερ­βο­λή εάν θε­ω­ρή­σου­με από την σκο­πιά του ιστο­ρι­κού χρό­νου, την τρέ­χου­σα συ­γκυ­ρία, ως ση­μείο κα­μπής.

Στο επί­κε­ντρο της επί­θε­σης βρί­σκε­ται η έν­νοια «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» καθώς ση­μα­το­δο­τεί την έναρ­ξη ανα­τρο­πών πολύ πιο ου­σια­στι­κών από την απλή εναλ­λα­γή μιας οποιασ­δή­πο­τε κυ­βέρ­νη­σης. Η ομι­λία του κοι­νο­βου­λευ­τι­κού εκ­προ­σώ­που της ΝΔ, Μ. Βο­ρί­δη,  στην πρό­σφα­τη συ­ζή­τη­ση στην Βουλή για την λίστα Λα­γκάρντ, ήταν απο­κα­λυ­πτι­κή καθώς «άνοι­ξε» την ει­κό­να της αντι­πα­ρά­θε­σης σε όλο το τα­ξι­κό και ιδε­ο­λο­γι­κό της εύρος. Υπο­στή­ρι­ξε πως η κυ­βέρ­νη­ση, η λει­τουρ­γία του συ­στή­μα­τος συ­νο­λι­κά, από την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δια­δι­κα­σία μέχρι την γε­νι­κή έν­νοια της νο­μι­μό­τη­τας, είναι η έκ­φρα­ση της «αστι­κής δη­μο­κρα­τί­ας», στα πλαί­σια της οποί­ας η αρι­στε­ρά είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη να χάνει,  ένα­ντι της «λαϊ­κής δη­μο­κρα­τί­ας» που απο­τε­λεί τον στόχο της αρι­στε­ράς, προ­κα­λώ­ντας ανοι­χτά, στα μάτια όλης της κοι­νω­νί­ας, τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να ση­κώ­σει το γάντι. Οι δη­λώ­σεις μα και οι επι­λο­γές του υπουρ­γού Δη­μό­σιας Τάξης, Ν. Δέν­δια ξε­περ­νούν τα προ­σχή­μα­τα. Ο στε­νός συ­νερ­γά­της του Σα­μα­ρά Φ. Κρα­νι­διώ­της, λει­τουρ­γώ­ντας ως «λαγός», μιλά απρο­κά­λυ­πτα με εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κούς όρους.

Στα πλαί­σια αυτού του σχε­δια­σμού χρη­σι­μο­ποιού­νται όλα τα μέσα. Από τα ρε­τά­λια του κα­ταρ­ρέ­ο­ντος ΠΑΣΟΚ και της θλι­βε­ρής ΔΗΜΑΡ έως τα να­ζι­στι­κά τάγ­μα­τα εφό­δου της Χρυ­σής Αυγής. Από τον ισχυ­ρό ιδε­ο­λο­γι­κό μη­χα­νι­σμό των ΜΜΕ έως την λει­τουρ­γία της δι­καιο­σύ­νης και τα έν­στο­λα τάγ­μα­τα εφό­δου των ει­δι­κών κα­τα­σταλ­τι­κών μο­νά­δων της ελ­λη­νι­κής αστυ­νο­μί­ας.

Οι επι­θέ­σεις στις κα­τα­λή­ψεις κτι­ρί­ων είναι απλά το προ­α­νά­κρου­σμα και η προ­κλη­τι­κή δο­κι­μή απέ­να­ντι στις αντο­χές της αρι­στε­ρό­στρο­φης και δη­μο­κρα­τι­κής κοι­νω­νί­ας, προ­κει­μέ­νου να ακο­λου­θή­σουν τα συν­δι­κά­τα, το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και κάθε εί­δους κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση.

Πα­ράλ­λη­λα με την σκλη­ρή λι­τό­τη­τα και τα απρο­κά­λυ­πτα τα­ξι­κά μέτρα, και μετά την κα­τα­στο­λή, την κρα­τι­κή αυ­θαι­ρε­σία, την πε­ρι­στο­λή των δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των και τον ρα­τσι­σμό θα ακο­λου­θή­σει – ήδη προ­ε­τοι­μά­ζε­ται μέσω της υπό­θε­σης της ΑΟΖ – το πιο πα­ρα­δο­σια­κό και απο­τε­λε­σμα­τι­κό όπλο των αστών, αυτό του εθνι­κι­σμού.

Η πρό­κλη­ση απέ­να­ντι στην αρι­στε­ρά και τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αφορά στη αντε­πί­θε­ση ή στην ήττα!

Συ­μπε­ρά­σμα­τα για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από το πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν

Στο πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ βρέ­θη­κε από το μικρό πο­σο­στό του 4,5% στην θέση να διεκ­δι­κή­σει την κυ­βέρ­νη­ση στις εκλο­γές του Ιούνη. Αυτό συ­νέ­βη αφε­νός γιατί έβαλε στο πο­λι­τι­κό παι­χνί­δι - που ήδη το είχε κα­θο­ρί­σει η κρίση με τα ανε­λα­στι­κά όριά της – την εκ­δο­χή της «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς» και αφε­τέ­ρου γιατί νοη­μα­το­δό­τη­σε αυτή την επι­λο­γή με τον στόχο της άμε­σης και μο­νο­με­ρούς ανα­τρο­πής του μνη­μο­νί­ου. Οι πο­λι­τι­κοί του αντί­πα­λοι τότε μι­λού­σαν για «επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση» του μνη­μο­νί­ου.

Σή­με­ρα τα δι­λήμ­μα­τα της προ­ε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου, μνη­μό­νιο /αντι­μνη­μό­νιο, εξυ­πη­ρέ­τη­ση του χρέ­ους / δια­γρα­φή ακόμη και το ευρώ / δραχ­μή, μοιά­ζουν να έχουν «ξε­θυ­μά­νει»!

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυτό που έχει αλ­λά­ξει είναι η ίδια η ζωή της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας καθώς πολλά από τα μέτρα που έχουν πε­ρά­σει με τα μνη­μό­νια έχουν πλέον ωρι­μά­σει ως πραγ­μα­τι­κή κοι­νω­νι­κή εμπει­ρία.   Στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έκανε την δια­φο­ρά γιατί ση­μα­το­δό­τη­σε την δυ­να­τό­τη­τα για μια αλ­λα­γή με άμε­σα­α­πο­τε­λέ­σμα­τα: την «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» που θα ανέ­τρε­πε την τάξη πραγ­μά­των των δα­νει­στών και των μνη­μο­νια­κών κυ­βερ­νή­σε­ων και δεν θα επέ­τρε­πε έτσι την κα­τα­στρο­φή των ζωής της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. Μαζί μ’ αυτή την προσ­δο­κία και την προ­ο­πτι­κή απο­κτού­σε ορ­μη­τι­κή δύ­να­μη και η επιρ­ροή των ιδεών της αρι­στε­ράς συ­νο­λι­κά. Εξάλ­λου τις εκλο­γές του Μάη και του Ιούνη τις επέ­βα­λε ο ίδιος ο αγω­νι­ζό­με­νος λαός που συ­γκλό­νι­σε την διε­θνή κοινή γνώμη με το μέ­γε­θος και την επι­μο­νή της αντί­στα­σης.

Σή­με­ρα, το ση­μείο κλει­δί που κα­θο­ρί­ζει εν πολ­λοίς και το φρό­νη­μα του κι­νή­μα­τος και της κοι­νω­νί­ας, η δυ­να­τό­τη­τα δη­λα­δή για μια άμεση αλ­λα­γή στην ζωή της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας , αφορά στην ανα­τρο­πή μα και στην ανα­στρο­φή της ήδη εφαρ­μο­σμέ­νης λι­τό­τη­τας. Η «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» σή­με­ρα, απο­κτά νόημα ως η δυ­να­τό­τη­τα της ανα­τρο­πής, όχι μόνο και γε­νι­κά του μνη­μο­νί­ου αλλά κυ­ρί­ως συ­γκε­κρι­μέ­να, των όρων που επέ­βα­λε το μνη­μό­νιο στην πραγ­μα­τι­κή ζωή: της ανερ­γί­ας, των απο­λύ­σε­ων, της κα­τάρ­ρευ­σης των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων, της αδυ­να­μί­ας θέρ­μαν­σης τον χει­μώ­να, της κα­ταρ­ρέ­ου­σας δη­μό­σιας Υγεί­ας και Παι­δεί­ας, της σκλη­ρής τα­ξι­κής φο­ρο­λο­γί­ας, της απε­λευ­θέ­ρω­σης της ερ­γο­δο­τι­κής αυ­θαι­ρε­σί­ας, της εξό­φθαλ­μης δι­κτα­το­ρί­ας των τρα­πε­ζών, της ίδιας της πε­ρι­στο­λής της δη­μο­κρα­τί­ας και της δι­καιο­σύ­νης.    Η επι­λο­γή της «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς» λοι­πόν ορί­ζε­ται από τον άμεσο χα­ρα­κτή­ρα της ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας. Απαι­τεί δε την επί­γνω­ση πως η επι­λο­γή αυτή ση­μαί­νει την συ­νο­λι­κή ρήξη με τις αστι­κές στρα­τη­γι­κές, χωρίς πε­ρι­θώ­ρια αυ­τα­πα­τών για δήθεν απο­τε­λε­σμα­τι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση των εν­δο­α­στι­κών αντι­θέ­σε­ων μέσα στην κρίση, στο ντό­πιο μα και στο διε­θνές επί­πε­δο.

Εάν το ση­μείο κλει­δί, ο στό­χος για άμεση αλ­λα­γή και ανα­τρο­πή, αντι­κα­τα­στα­θεί από κά­ποια γε­νι­κό­λο­γη, θολή και μα­κρο­πρό­θε­σμη προ­ο­πτι­κή, η δια­φο­ρά απέ­να­ντι στην τρέ­χου­σα κυ­βέρ­νη­ση χλο­μιά­ζει καθώς και ο Σα­μα­ράς από την πλευ­ρά του υπό­σχε­ται το ίδιο, την προ­ο­πτι­κή της ανά­καμ­ψης και ανά­πτυ­ξης!Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν το πε­ριε­χό­με­νο της «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς» σχε­τι­κο­ποιεί­ται από εκ­δο­χές κυ­βέρ­νη­σης εθνι­κής και κοι­νω­νι­κής σω­τη­ρί­ας και οι προ­γραμ­μα­τι­κές αιχ­μές που έδω­σαν το στίγ­μα της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς ως δύ­να­μης ανα­τρο­πής, από «ρε­α­λι­στι­κές» προ­σαρ­μο­γές στο υφι­στά­με­νο πλαί­σιο της κρί­σης.

Η «ρε­α­λι­στι­κή» στρο­φή που ξε­κί­νη­σε με την εκ­φώ­νη­ση του κυ­βερ­νη­τι­κού προ­γράμ­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην ΔΕΘ, και βα­σί­στη­κε στην εξα­γω­γή των εντε­λώς αντί­στρο­φων συ­μπε­ρα­σμά­των από την ξαφ­νι­κή εκλο­γι­κή άνοδο του σχη­μα­τι­σμού της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς, δεν έλαβε υπόψη ένα ακόμη κρί­σι­μο κρι­τή­ριο για τις αμ­φίρ­ρο­πες και σκλη­ρές αντι­πα­ρα­θέ­σεις: τον σχε­δια­σμό με βάση το χει­ρό­τε­ρο σε­νά­ριο! Στην προ­κεί­με­νη πε­ρί­πτω­ση αυτό δεν θα μπο­ρού­σε να ση­μαί­νει την εκτί­μη­ση της πα­ρα­μο­νής σε κάθε πε­ρί­πτω­ση στην ευ­ρω­ζώ­νη ανε­ξάρ­τη­τα από την σφο­δρό­τη­τα της σύ­γκρου­σης με τις κυ­ρί­αρ­χες ευ­ρω­παϊ­κές στρα­τη­γι­κές δί­νο­ντας ου­σια­στι­κά προ­τε­ραιό­τη­τα στο ευρώ ένα­ντι της τα­ξι­κής σύ­γκρου­σης , ούτε την βε­βαιό­τη­τα ότι η κυ­βέρ­νη­ση δεν θα πάρει την δόση, ούτε βέ­βαια την δια­κη­ρυγ­μέ­νη εκτί­μη­ση για την πτώση της κυ­βέρ­νη­σης τον Μάρτη! Δεν θα μπο­ρού­σε να ση­μαί­νει την εκτί­μη­ση ότι το κί­νη­μα θα φου­σκώ­σει και πάλι, ανε­ξάρ­τη­τα από τις πο­λι­τι­κές και τις ορ­γα­νω­τι­κές επι­λο­γές αρι­στε­ράς. Δεν θα μπο­ρού­σε και δεν μπο­ρεί να ση­μαί­νει ότι σ’ αυτές τις συν­θή­κες το αστι­κό μπλοκ και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο η δεξιά – ακρο­δε­ξιά πο­λι­τι­κή εκ­προ­σώ­πη­σή του θα δε­σμεύ­ε­ται «ανε­λα­στι­κά» από τους κα­νό­νες μιας κά­ποιας «αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κής» λει­τουρ­γί­ας.

Το πα­ρά­δειγ­μα της λί­στας Λα­γκάρντ

Η πε­ρί­πτω­ση της λί­στας Λα­γκάρντ είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή. Το σκάν­δα­λο στο­χο­ποιεί κατά από­λυ­τη προ­τε­ραιό­τη­τα τα στε­λέ­χη του ΠΑΣΟΚ και αφή­νει αλώ­βη­το τον Σα­μα­ρά, στον βαθμό που δεν πα­ρα­σύ­ρει σε πτώση την κυ­βέρ­νη­ση, εν­δε­χό­με­νο μάλ­λον όχι και τόσο πι­θα­νό. Η μη στο­χο­ποί­η­ση του Σα­μα­ρά χάνει από τα μάτια τον κύριο εχθρό. Ωστό­σο μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή στο­χο­ποί­η­ση δεν μπο­ρεί να γίνει επαρ­κώς στο πεδίο της «συ­γκά­λυ­ψης των διε­φθαρ­μέ­νων». Γι αυτό και ο Σα­μα­ράς επι­τέ­θη­κε στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όχι δια της συ­ζή­τη­σης για την λίστα αλλά θέ­το­ντας την ατζέ­ντα «τάξη και ασφά­λεια» ένα­ντι «δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των» και τρο­φο­δο­τώ­ντας αυτή την αντι­πα­ρά­θε­ση με τις κα­τα­σταλ­τι­κές προ­κλή­σεις στις κα­τα­λή­ψεις και στα πα­νε­πι­στή­μια.

Η λίστα Λα­γκάρντ απο­τε­λού­σε και απο­τε­λεί μέ­γι­στη ευ­και­ρία και δυ­να­τό­τη­τα ανά­δει­ξης του πραγ­μα­τι­κού σκαν­δά­λου του οποί­ου ηγε­σία σή­με­ρα είναι ο ίδιος ο Σα­μα­ράς και το δεξιό σχέ­διό του: το σκάν­δα­λο της φο­ρο­λο­γι­κής ασυ­λί­ας του πλού­του και ιδιαί­τε­ρα του με­γά­λου ντό­πιου κε­φα­λαί­ου καθώς και της λει­τουρ­γί­ας του ίδιου του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού συ­στή­μα­τος. Η εκ­με­τάλ­λευ­ση αυτής της δυ­να­τό­τη­τας περνά μέσα από την προ­βο­λή της εναλ­λα­κτι­κής πρό­τα­σης της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς, σε συν­θή­κες απο­λύ­τως ευ­νοϊ­κές για την ανά­δει­ξή της, και ταυ­τό­χρο­να ευ­και­ρία για την ανά­κτη­ση της πρω­το­βου­λί­ας και της επι­λο­γής της πο­λι­τι­κής ατζέ­ντας: εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών, πε­ριο­ρι­σμός και έλεγ­χος της κί­νη­σης των κε­φα­λαί­ων, βαριά φο­ρο­λο­γία στο με­γά­λο κε­φά­λαιο στο σύ­νο­λό του.

Αντ’ αυτού η αντι­με­τώ­πι­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πε­ριο­ρί­στη­κε σε νο­μι­κά κυ­ρί­ως επι­χει­ρή­μα­τα γύρω από το ζή­τη­μα της δια­φθο­ράς, της δια­πλο­κής και των ποι­νι­κών ευ­θυ­νών, με φτωχό απο­λο­γι­σμό. Την ίδια ώρα ο τα­ξι­κός και πο­λι­τι­κός αντί­πα­λος εντεί­νει την επί­θε­σή του στην καρ­διά των ιδε­ο­λο­γι­κών ζη­τη­μά­των και όσο βλέ­πει την αμή­χα­νη αντι­με­τώ­πι­ση από την πλευ­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τόσο απο­θρα­σύ­νε­ται.

Ώρα για αρι­στε­ρή στρο­φή και αντε­πί­θε­ση!

Σε τούτη την αμ­φίρ­ρο­πη στιγ­μή της αντι­πα­ρά­θε­σης, τούτη την ώρα της ιστο­ρι­κής κα­μπής όπου κρί­νε­ται σε ση­μα­ντι­κό βαθμό η ανα­τρο­πή του ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κού ισο­ζυ­γί­ου σε βάρος του κι­νή­μα­τος, των ερ­γα­τι­κών αγώ­νων και των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων, των ιδεών της Αρι­στε­ράς, είναι ανα­γκαίο να παρ­θούν από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ση­μα­ντι­κές και τολ­μη­ρές απο­φά­σεις!

Η ανά­γνω­ση της κοι­νω­νί­ας στο πλαί­σιο της κρί­σης, της πό­λω­σης και των διερ­γα­σιών στις συ­νει­δή­σεις, με όρους εκλο­γι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου και ως άθροι­σμα ατο­μι­κών επι­λο­γών ψήφου δεν ωφε­λεί. Οδη­γεί σε ανα­ζη­τή­σεις για την διεύ­ρυν­ση του εκλο­γι­κού πο­σο­στού με στο­χεύ­σεις στα «με­σαία στρώ­μα­τα» και στον «με­σαίο χώρο». Όμως αυτή η ανά­γνω­ση είναι απα­τη­λή μέσα στην δίνη της τα­ξι­κής και ιδε­ο­λο­γι­κής πό­λω­σης. Μέσα στο πλαί­σιο της αντι­πα­ρά­θε­σης για την «ηγε­μο­νία». Η απά­ντη­ση και η προ­ο­πτι­κή βρί­σκε­ται στην ανα­γνώ­ρι­ση των όρων που ανα­πτύσ­σουν την δυ­να­μι­κή των ιδεών της αρι­στε­ράς και της κοι­νω­νι­κής κί­νη­σης.

Επι­λο­γή των αντι­πά­λων η δια­σπο­ρά του φόβου, της εξα­το­μι­κο­ποί­η­σης, της αδρα­νο­ποί­η­σης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και των κι­νη­μά­των, η επι­βο­λής δια της πυγ­μής του «νόμου και της τάξης» που θα δια­σφα­λί­σει την πιο σκλη­ρή τα­ξι­κή απά­ντη­ση στην κρίση προς όφε­λος των ντό­πιων με­γα­λο­α­στών αλλά και των διε­θνών κα­πι­τα­λι­στι­κών κέ­ντρων.

Επι­λο­γή της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς, ιδιαί­τε­ρα στην θέση της εν­δε­χό­με­νης «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς», οφεί­λει να είναι η οι­κο­δό­μη­ση των όρων που συ­γκρο­τούν την δυ­να­μι­κή των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων και του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και η υπο­στή­ρι­ξή τους πρα­κτι­κά, πο­λι­τι­κά και ιδε­ο­λο­γι­κά. Κάτι τέ­τοιο ση­μαί­νει την εγκα­τά­λει­ψη της άπο­ψης πως η κα­τά­στα­ση του μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος είναι ανε­ξάρ­τη­τη από την κί­νη­ση και τις πο­λι­τι­κές επι­λο­γές του μα­ζι­κού κόμ­μα­τος της αρι­στε­ράς και την εγκα­τά­λει­ψη της γραμ­μής της «ρε­α­λι­στι­κής προ­σαρ­μο­γής».

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει στο πεδίο της κε­ντρι­κής πο­λι­τι­κής έκ­φρα­σης να επι­στρέ­ψει στην θέση της «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς» ως θέση ανε­λα­στι­κή και με πε­ριε­χό­με­νο πο­λι­τι­κό και ιδε­ο­λο­γι­κό. Να ση­κώ­σει με αυ­το­πε­ποί­θη­ση το γάντι της, ακρο­δε­ξιάς και σκλη­ρά τα­ξι­κής, πρό­κλη­σης από την κυ­βέρ­νη­ση του Σα­μα­ρά. Να αντι­πα­ρα­βά­λει στους δήθεν «κα­νό­νες της νο­μι­μό­τη­τας» το άμεσο συμ­φέ­ρον του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. Να βάλει στο επί­κε­ντρο των προ­γραμ­μα­τι­κών αιχ­μών που εκ­φω­νεί δη­μό­σια τον στόχο για άμεση ανα­τρο­πή και ανα­στρο­φή της λι­τό­τη­τας με όλα τα ανα­γκαία για αυτόν τον στόχο, μέτρα: εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και των ΔΕΚΟ, βαριά φο­ρο­λο­γία στο κε­φά­λαιο, άμεση και μο­νο­με­ρή ανα­τρο­πή του μνη­μο­νί­ου, αθέ­τη­ση πλη­ρω­μών το­κο­χρε­ο­λυ­σί­ων, διεκ­δί­κη­ση δια­γρα­φής του χρέ­ους, υπε­ρά­σπι­ση και εμ­βά­θυν­ση της δη­μο­κρα­τί­ας απέ­να­ντι στο αστυ­νο­μι­κό κρά­τος και τον φα­σι­στι­κό κίν­δυ­νο.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει ως μα­ζι­κό κόμμα των χι­λιά­δων μελών να ανα­πτύ­ξει ένα σχέ­διο δρά­σης πέρα και δίπλα από την πα­θη­τι­κή αλ­λη­λεγ­γύη, με επί­κε­ντρο τους αγώ­νες που σή­με­ρα διε­ξά­γο­νται και αυ­τούς που βρί­σκο­νται προ των πυλών μέσα από το σχέ­διο ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης του Δη­μο­σί­ου. Επι­τρο­πές στή­ρι­ξης των απερ­γών σή­με­ρα στο ΜΕΤΡΟ,  στα ναυ­πη­γεία και αύριο στις τρά­πε­ζες και στις ΔΕΚΟ. Πρω­το­βου­λί­ες κοι­νών δρά­σε­ων με τους ερ­γα­ζό­με­νους για την υπε­ρά­σπι­ση της δη­μό­σιας και δω­ρε­άν Υγεί­ας και Παι­δεί­ας. Στή­ρι­ξη και ανά­πτυ­ξη ρι­ζο­σπα­στι­κών, κι­νη­μα­τι­κών πρω­το­βου­λιών στο συν­δι­κα­λι­στι­κό πεδίο που μπο­ρούν να στη­ρί­ξουν την ου­σια­στι­κή αλ­λα­γή των συ­σχε­τι­σμών στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα.

Η πα­γκό­σμια κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση, η ευ­ρω­παϊ­κή κρίση χρέ­ους βα­θαί­νουν διαρ­κώς και ανα­δει­κνύ­ουν ολο­έ­να νέες αντι­φά­σεις, νέους κιν­δύ­νους για τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και την Αρι­στε­ρά μα και νέες ευ­και­ρί­ες. Ο ρόλος του «ελ­λη­νι­κού υπο­δείγ­μα­τος» πα­ρα­μέ­νει κρί­σι­μος κρί­κος στην εξέ­λι­ξη της κρί­σης με επί­κε­ντρο το πο­λι­τι­κό πεδίο. Κρί­σι­μος για τους δα­νει­στές, τους  ντό­πιους αστούς και τα διε­θνή κα­πι­τα­λι­στι­κά, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα κέ­ντρα αλλά επί­σης και για τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας, τους λαούς και την Αρι­στε­ρά σε όλη την Ευ­ρώ­πη. Ωστό­σο αυτή η δια­δι­κα­σία δεν εξε­λίσ­σε­ται ερή­μην των πο­λι­τι­κών επι­λο­γών της Αρι­στε­ράς, ιδιαί­τε­ρα στο μέ­γε­θος της κοι­νω­νι­κής υπο­στή­ρι­ξης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Τα λάθη και οι αστο­χί­ες μπο­ρούν να είναι πο­λύ­τι­μα εάν προ­κα­λούν εξα­γω­γή συ­μπε­ρα­σμά­των και όχι ιδε­ο­λη­πτι­κές εμ­μο­νές στους δρό­μους της ήττας. Οι δυ­να­τό­τη­τες βρί­σκο­νται μπρο­στά μας!

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013