Αναμονή και συμβιβασμός ή σύγκρουση και ανατροπή;

31.01.2013 αναδημοσίευση από http://antapocrisis.gr

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

1. Κα­τα­σκευά­ζε­ται διαρ­κώς το νέο κοι­νω­νι­κό μο­ντέ­λο μιας νέας Ελ­λά­δας φτω­χών, ανέρ­γων, πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νων, με κι­νέ­ζι­κους μι­σθούς, μέσα στην ΕΕ και με νό­μι­σμα το ευρώ. Μιας Ελ­λά­δας υπο­βαθ­μι­σμέ­νης και έτοι­μης να απο­δε­χθεί ένα διε­θνές ασφυκτι­κό πλαί­σιο. Μια τα­ξι­κή κό­λα­ση για τους ερ­γα­ζό­με­νους και ένας τα­ξι­κός παρά­δει­σος για το ντό­πιο και ξένο κε­φά­λαιο. Συ­νε­χί­ζε­ται, βα­θαί­νει και επε­κτεί­νε­ται η κρίση χρέ­ους του ευ­ρω­παϊ­κού νότου, ενώ εφαρ­μό­ζε­ται πλέον συ­νο­λι­κά στην ΕΕ το νέο δη­μο­σιο­νο­μι­κό σύμ­φω­νο. Συ­γκρο­τεί­ται και θε­σμι­κά -και όχι μόνο πο­λι­τι­κά και οι­κο­νο­μι­κά- η πα­νευ­ρω­παϊ­κή λι­τό­τη­τα στο πλαί­σιο της στρα­τη­γι­κής της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας και της εξό­δου της ευ­ρω­παϊ­κής ηπεί­ρου από τον βάλτο της κρί­σης.

Οδηγού­μα­στε σε επι­στρο­φή σε ένα μα­κρι­νό πα­ρελ­θόν πο­λι­τι­κά, κοι­νω­νι­κά, πο­λι­τι­στι­κά. Το νέο φο­ρο­λο­γι­κό πολ­λα­πλα­σιά­ζει την επί­θε­ση στα με­σο­στρώ­μα­τα και στις δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας. Οι φόροι μαζί με τις αυ­ξή­σεις στη ΔΕΗ θα ρου­φή­ξουν από τα ψί­χου­λα του μι­σθού, ενώ οι μι­κρο­κα­τα­θέ­σεις που απέ­μει­ναν δη­μεύ­ο­νται εμ­μέ­σως υπέρ των δα­νει­στών. Οι άνερ­γοι αυ­ξά­νο­νται, κα­τα­στρέ­φο­νται επαγ­γέλ­μα­τα και μηδε­νί­ζο­νται οι προσ­δο­κί­ες όλης της νε­ο­λαί­ας. Οι αυ­το­κτο­νί­ες πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται, το πτω­χο­κο­μείο με­γα­λώ­νει. Εδώ οδή­γη­σε τη χώρα η με­γά­λη ιδέα της με­τα­πο­λί­τευ­σης, η ιδέα του κοι­νού ευ­ρω­παϊ­κού σπι­τιού, του κοι­νού νο­μί­σμα­τος, της «ισχυ­ρής» Ελ­λά­δας.

2. Σε αντί­θε­ση με αυτή την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, από το σύ­νο­λο του αστι­σμού (το τρι­κομ­μα­τι­κό καρ­τέλ της κυ­βέρ­νη­σης, τους δυ­να­μι­κούς πα­ρά­γο­ντες της οι­κο­νο­μί­ας, τους δια­μορ­φω­τές της κοι­νής γνώ­μης, τους Ευ­ρω­παί­ους εμπνευ­στές της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής και της τροϊ­κα­νής κα­το­χής) προ­βάλ­λε­ται διαρ­κώς μια ει­κο­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Ότι δήθεν είναι κοντά η υπέρ­βα­ση των αδιε­ξό­δων, ότι πιά­νουν τόπο οι θυ­σί­ες, ότι αλ­λά­ζει το κλίμα, ότι πέ­φτουν χρή­μα­τα στην αγορά. Δη­μιουρ­γού­νται ψευ­δαι­σθή­σεις, καλ­λιερ­γεί­ται μια πολ­λα­πλή ανα­μο­νή και προσ­δο­κί­ες που χρο­νο­λο­γι­κά προσ­διο­ρί­ζο­νται μετά τις γερ­μα­νι­κές εκλο­γές. Λένε ψέ­μα­τα με σκοπό να κερ­δί­σουν χρόνο, με στόχο να εμπε­δω­θούν ορι­στι­κά και αμε­τά­κλη­τα όλα τα μέτρα που έχουν επι­βά­λει τα δια­δο­χι­κά μνη­μό­νια. Μετά από μια τέ­τοια εμπέ­δω­ση η Ελ­λά­δα θα έχει με­τα­τρα­πεί σε κοι­νω­νι­κή και αν­θρώ­πι­νη χω­μα­τε­ρή, με το λαό εξο­ντω­μέ­νο και τη νε­ο­λαία εξο­ρι­σμέ­νη. Το έργο με τα ψέ­μα­τα έχει παι­χτεί ξανά και ξανά την τε­λευ­ταία τριε­τία, όταν κάθε φορά τα μέτρα θα ήταν «τα τε­λευ­ταία» και η ανά­πτυ­ξη θα ερ­χό­ταν στον επό­με­νο χρόνο. Όμως η κα­θί­ζη­ση της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας είναι τέ­τοια που κα­θι­στά αδύ­να­τη την υπη­ρέ­τη­ση του λη­στρι­κού χρέ­ους, ενώ οι νέες ρυθ­μί­σεις που ανα­μέ­νο­νται μετά τις γερ­μα­νι­κές εκλο­γές θα απαι­τή­σουν κι άλλο αίμα.

3. Φι­λο­τε­χνεί­ται διαρ­κώς η πο­λι­τι­κή Σα­μα­ρά αλλά και το πρό­σω­πο Σα­μα­ρά. Σύσ­σω­μος ο αστι­σμός εμ­φα­νί­ζει τον Σα­μα­ρά σαν τον άν­θρω­πο που θα μας βγά­λει από το αδιέ­ξο­δο. Χωρίς καμιά εξαί­ρε­ση (πρω­το­φα­νές για 39 συ­να­πτά χρό­νια) το σύ­νο­λο του αστι­κού κό­σμου αξιο­λο­γεί θε­τι­κά, απο­κλει­στι­κά τον Σα­μα­ρά, δί­νο­ντας ταυ­τό­χρο­να χώρο στην κρι­τι­κή του πα­ρελ­θό­ντος, εν μέρει και σε πλευ­ρές της τρι­κομ­μα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης. Ο ίδιος εμ­φα­νί­ζε­ται ανε­ξάρ­τη­τος, υπε­ρά­νω, ακρι­βο­θώ­ρη­τος, κα­θα­ρός και απο­σπα­σμέ­νος από το πο­λι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό σύ­στη­μα. Σπα­νί­ως εμ­φα­νί­ζε­ται και στη Βουλή, που απα­ξιώ­νε­ται διαρ­κώς, με­τα­τρε­πό­με­νη σε όρ­γα­νο επι­κύ­ρω­σης των προ­βλε­πό­με­νων από τα μνη­μό­νια. Ο Σα­μα­ράς προ­βάλ­λε­ται από πα­ντού σαν ο σω­τή­ρας πο­λι­τι­κός που θα υπερ­βεί την κρίση και θα μας βγά­λει στο «ξέ­φω­το». Είναι η βα­σι­κή επι­λο­γή του συ­στή­μα­τος, παί­ζουν τα ρέστα τους σε αυτό το χαρτί, κερ­δί­ζουν χρόνο. Είναι ο χρή­σι­μος άν­θρω­πος των Ευ­ρω­παί­ων, είναι ο αδια­φι­λο­νί­κη­τος ηγέ­της της πα­ρά­τα­ξης του ευρώ, είναι ο εκλε­κτός των Γερ­μα­νών.

4. Η «νέα» πο­λι­τι­κή του Σα­μα­ρά και της τρι­κομ­μα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σής του είναι νόμος, τάξη, σι­δε­ρέ­νια πυγμή. Βία και μα­ζι­κή προ­λη­πτι­κή τρο­μο­κρα­τία. Οι βίλες Αμα­λί­ας και οι με­τα­νά­στες ήταν το προ­ε­όρ­τιο, η αντι­με­τώ­πι­ση των απερ­γών, οι επι­τά­ξεις και οι επι­δρο­μές των ΜΑΤ στα αμα­ξο­στά­σια, απο­τε­λούν στοι­χεία μιας ανα­γκαί­ας γι’ αυ­τούς πο­λι­τι­κής. Απευ­θύ­νε­ται κα­τα­σταλ­τι­κά και προ­λη­πτι­κά σε όλους αυ­τούς που προ­σπα­θούν ή θα προ­σπα­θή­σουν να αντι­στα­θούν. Στην ουσία, πε­τυ­χαί­νει με ένα σμπά­ρο δύο τρυ­γό­νια. Χτυπά τις κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις και τον αγω­νι­ζό­με­νο λαό, υιο­θε­τώ­ντας ταυ­τό­χρο­να στοι­χεία της πο­λι­τι­κής αντί­λη­ψης και πρα­κτι­κής της Χρυ­σής Αυγής. Στό­χος είναι η μα­ζι­κή τρο­μο­κρά­τη­ση, η συ­στη­μι­κή θω­ρά­κι­ση και κυ­ρί­ως η κοι­νω­νι­κή εμπέ­δω­ση του «ανί­κη­του» αυτής της πο­λι­τι­κής και της «ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας» των λαϊ­κών και ερ­γα­τι­κών αγώ­νων.

5. Ο λαός πα­ρα­κο­λου­θεί σα­στι­σμέ­νος, αμή­χα­νος και με φα­νε­ρή έλ­λει­ψη εμπι­στο­σύ­νης στο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα. Ο «κα­νέ­νας» κερ­δί­ζει, αλλά υπάρ­χει πρω­θυ­πουρ­γός και ο Σα­μα­ράς είναι ο κα­ταλ­λη­λό­τε­ρος. Βρι­σκό­μα­στε σε μια καμπή. Το τρίτο μνη­μό­νιο πέρα­σε, η κοι­νω­νία έχει αλ­λά­ξει ρι­ζι­κά προς το πολύ χει­ρό­τε­ρο, και πα­ράλ­λη­λα θεμελιώ­νε­ται μια μα­ζι­κή συ­νεί­δη­ση που θα ανέ­χε­ται τους χα­μη­λούς μι­σθούς - αν δεν τους επαι­τεί κιό­λας (σε εκα­τομ­μύ­ρια με­τριού­νται οι άνερ­γοι) - που θα ανα­μέ­νει με κάθε κό­στος απλά και μόνο το τέλος του μαρ­τυ­ρί­ου και όχι την επι­στρο­φή στη ανθρώ­πι­νη επι­βί­ω­ση. Όσο κυ­λά­ει ο χρό­νος, όσο πα­ρα­τεί­νε­ται ο βίος της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά, τόσο θα απελ­πί­ζε­ται και θα απο­καρ­διώ­νε­ται ο κό­σμος. Στην ουσία ο χρό­νος δου­λεύ­ει υπέρ μιας νέας κοι­νω­νι­κής συν­θή­κης, όπου οι φτω­χοί και πλη­βεί­οι θα είναι υπο­ταγ­μέ­νοι σε μια τρι­το­κο­σμι­κού τύπου «ανά­πτυ­ξη» και «ευ­η­με­ρία».

6. Από τη μια, η ανα­μο­νή βοηθά στη συ­νέ­χι­ση της ίδιας πο­λι­τι­κής. Από την άλλη, οι απο­σπα­σμα­τι­κοί αγώ­νες που δεν συ­νο­λι­κο­ποιού­νται, που μέ­νουν αβο­ή­θη­τοι και ορφα­νοί πο­λι­τι­κής έκ­φρα­σης, που δεν πο­λι­τι­κο­ποιού­νται, επι­βα­ρύ­νουν τη λαϊκή συνεί­δη­ση με το αί­σθη­μα της ανι­κα­νό­τη­τας του κοι­νω­νι­κού υπο­κει­μέ­νου και του αγώνα του. Δια­μορ­φώ­νε­ται μια «κοινή γνώμη» που είναι δύ­σπι­στη στη δυ­να­τό­τη­τα της νίκης και στην ικα­νό­τη­τα των δυ­νά­με­ών της, ενώ ζυ­μώ­νε­ται για το ανί­κη­το των αντι­πά­λων. Αυτό οδη­γεί και στην απο­στρά­τευ­ση και στον ρε­α­λι­σμό της ανα­μο­νής και της ανά­θε­σης. Οδη­γεί στην απο­δο­χή των διε­θνών πλαι­σί­ων και των ντό­πιων πο­λι­τι­κών ανε­ξαρ­τή­τως ανα­λώ­σι­μων προ­σώ­πων και πρω­θυ­πουρ­γών. Κα­τευ­θύ­νει τη σκέψη ότι δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή λύση και διέ­ξο­δος. Αυ­θόρ­μη­τη αντί­στα­ση και κι­νή­μα­τα υπάρ­χουν και θα υπάρ­ξουν και στο μέλ­λον, όμως η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα -πέρα από τη θεω­ρία- απο­δει­κνύ­ει ότι χρειά­ζο­νται πε­ρισ­σό­τε­ρα πράγ­μα­τα για να υπάρ­ξει λύση. Εδώ είναι η δου­λειά της αρι­στε­ράς. Δου­λειά που ξε­χνιέ­ται εντέ­χνως με την επί­κλη­ση του ρε­α­λι­σμού των συ­σχε­τι­σμών, δου­λειά που κρύ­βε­ται πίσω από την «αυ­το­νο­μία των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των» σύμ­φω­να με την οποία η αρι­στε­ρά συ­μπα­ρί­στα­ται διά δη­λώ­σε­ων.

6. Ποιες είναι οι δια­θέ­σεις και οι σκο­ποί του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ; Θα σε­βα­στεί τα διε­θνή πλαί­σια, τον κα­τε­στη­μέ­νο ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμό, τα τρία μνη­μό­νια, τους νό­μους που ψη­φί­στη­καν, την τρόι­κα, το σύ­νο­λο της πο­λι­τι­κής και αστι­κής νο­μι­μό­τη­τας, ή όχι; Το ερώ­τη­μα δεν είναι ρη­το­ρι­κό. Δεν απα­σχο­λεί μόνο τα μέλη και τα στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Δεν απασχο­λεί μόνο το σύ­νο­λο της αρι­στε­ράς και των αρι­στε­ρών. Αφορά την κοι­νω­νία, προ­βλη­μα­τί­ζει το κοι­νω­νι­κό ρεύμα που μα­ζι­κά τον εκτό­ξευ­σε στην αξιω­μα­τι­κή αντιπο­λί­τευ­ση, που τον ψή­φι­σε με ελ­πί­δα και επι­φυ­λα­κτι­κό­τη­τα, και που τον πα­ρα­κο­λου­θεί με ερω­τη­μα­τι­κά. Γιατί από την ΔΕΘ μέχρι σή­με­ρα, βλέ­που­με όχι μόνο τη γνω­στή δι­γλωσ­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ούτε το δεξιό λόγο ορι­σμέ­νων βου­λευ­τών, τά­σε­ων και συ­νι­στω­σών, όσο τη συ­νε­χή διο­λί­σθη­ση, τη διαρ­κή υπο­στο­λή της όποιας ρι­ζο­σπα­στι­κής αντι­μνη­μο­νια­κής γραμ­μής. Είναι υπαρ­κτό πλέον το πο­λι­τι­κό ερώ­τη­μα αν ο προεδρι­κός λόγος είναι λόγος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή προ­σω­πι­κός. Αν δη­λα­δή βα­δί­ζει ο ΣΥΡΙΖΑ σε κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς ή σε κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα, σε «κυ­βέρ­νη­ση εθνικής σω­τη­ρί­ας».

Το ερώ­τη­μα είναι εύ­λο­γο τόσο από τις επι­σκέ­ψεις σε Γερ­μα­νία (και τις συ­ζη­τή­σεις με Σόι­μπλε και Φού­χτελ) και ΗΠΑ (με τις συ­να­ντή­σεις με εκ­προ­σώ­πους του υπουρ­γεί­ου εξω­τε­ρι­κών και του ΔΝΤ), όσο και από την τε­λευ­ταία συ­νέ­ντευ­ξη στη ΝΕΤ, στην Έ. Στάη. Δια­κη­ρύ­χτη­κε κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς, με­τα­σχη­μα­τί­στη­κε σε κυ­βέρ­νη­ση με την αρι­στε­ρά και τώρα απορ­ρί­πτε­ται προς χάριν της κυ­βέρ­νη­σης σω­τη­ρί­ας. Δια­κη­ρύ­χτη­κε ανέν­δο­τος αγώ­νας που ποτέ δεν έγινε, αντί­θε­τα υιο­θε­τή­θη­κε η πο­λι­τι­κή του ώρι­μου φρού­του. Χω­νεύ­ο­νται τα πάντα, από το τσά­κι­σμα της κλε­πτο­κρα­τί­ας, μέχρι την απο­δο­χή των τε­τε­λε­σμέ­νων ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων. Η πο­λι­τι­κή μέσα στα πλαί­σια της αστι­κής νο­μι­μό­τη­τας, της ατζέ­ντας και των κα­νό­νων που βάζει ο αντί­πα­λος, είναι πο­λι­τι­κή εκ­χώ­ρη­σης χώρου και χρό­νου στον αντί­πα­λο, δου­λεύ­ει υπέρ Σα­μα­ρά, τε­λι­κά είναι πο­λι­τι­κή που -είτε έχει, είτε δεν έχει αυ­τα­πά­τες- οδη­γεί στην εν­σω­μά­τω­ση. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και γε­νι­κά η αρι­στε­ρά, του­λά­χι­στον σε τού­τες τις στιγ­μές, δεν έχει ανά­γκη να προ­σελ­κύ­σει συ­ντη­ρη­τι­κούς ψη­φο­φό­ρους και συμ­μά­χους από μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις, ούτε πρό­σω­πα που ανα­ζη­τούν κο­λυμ­βή­θρα και στέγη με σκοπό να υπάρ­ξουν πο­λι­τι­κά.

Υπάρ­χει μια τε­ρά­στια δε­ξα­με­νή κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων και στρω­μά­των που έχουν απελευ­θε­ρω­θεί από τα παλιά όμοια κόμ­μα­τα του δι­κομ­μα­τι­σμού και που ανα­ζη­τούν πολι­τι­κή έκ­φρα­ση, διέ­ξο­δο και λύση. Δεν αδρα­νο­ποιείς τις δυ­νά­μεις του συ­στή­μα­τος παί­ζο­ντας τη συ­στη­μι­κή δύ­να­μη ή έστω την ικα­νό­τε­ρη να δια­πραγ­μα­τευ­θεί. Τα μηνύμα­τα λαμ­βά­νο­νται και επι­στρέ­φο­νται ανα­λό­γως με αι­τή­μα­τα και πιέ­σεις για παρα­πά­νω συμ­βι­βα­σμούς, για ορι­στι­κή εν­σω­μά­τω­ση. Πέρα από τις γνω­στές αμ­φι­ση­μί­ες και γε­νι­κό­τη­τες του προ­έ­δρου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, θα κάνει ή όχι -και ποιες- ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, θα παρ­θούν ή όχι πίσω του­λά­χι­στον οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις που έγι­ναν από το 2009 έως σή­με­ρα; Γιατί ολό­πλευ­ρα δι­καιώ­νε­ται το γνω­στό «βρε καλώς τα παι­διά» που βγαί­νει συ­νε­χώς από τα χα­μό­γε­λα στε­λε­χών της συ­γκυ­βέρ­νη­σης και των «διαπλε­κό­με­νων - κλε­πτο­κρα­τών» (από Λυ­κού­δη και Ξε­νο­γιαν­να­κο­πού­λου, έως τον πρώην υπουρ­γό Π. Καψή, τον ΔΟΛ κ.ά). Δυ­στυ­χώς όμως, τα μη­νύ­μα­τα ει­σπράτ­το­νται και από το λαό που προσ­δο­κά και ελ­πί­ζει, που αγω­νί­ζε­ται και που αρ­χί­ζει να πιστεύ­ει ότι είναι τρα­γι­κά μόνος του, ότι όλοι ίδιοι είναι. Στην ουσία ο Α.Τσί­πρας σαλ­πί­ζει την υπο­χώ­ρη­ση σε όλα τα μέ­τω­πα.

7. Από πότε οι «φο­νιά­δες των λαών» Αμε­ρι­κά­νοι «προ­τι­μούν να κά­νουν φί­λους, παρά εχθρούς»; Τι μπο­ρού­με να συ­ζη­τή­σου­με για τους στρα­τιω­τι­κούς εξο­πλι­σμούς μαζί τους, από το να δη­λώ­σου­με ρητά πως θα μη­δε­νί­σου­με τις στρα­τιω­τι­κές μας δα­πά­νες για να αυ­ξή­σου­με τις δα­πά­νες σε παι­δεία, υγεία, πρό­νοια; Για ποια συ­νέ­χεια και συ­νέ­πεια της εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής «μας» κά­νου­με λόγο; Αυτή είναι η ανε­ξαρ­τη­σία; Να χτυ­πή­σου­με την Μέρ­κελ μέσω Ομπά­μα και μέσω ΔΝΤ; Να θε­ω­ρεί αρι­στε­ρός ηγέ­της ότι η μο­να­δι­κή δυ­να­τό­τη­τα βρί­σκε­ται στη ρωγμή και τη σύ­γκρου­ση ΔΝΤ και ΕΕ. Ενώ νω­ρί­τε­ρα ορ­κι­ζό­μα­στε στον ευ­ρω­παϊ­σμό και στο ευρώ; Αν ξε­φύ­γου­με από την εθε­λο­τυ­φλία ορι­σμέ­νων, αυτό που δυ­στυ­χώς μένει, είναι το αί­τη­μα για αμε­ρι­κά­νι­κη βίζα στο τα­ξί­δι προς την ανά­λη­ψη της δια­κυ­βέρ­νη­σης. Γιατί είναι σωστό να συμ­μα­χείς και με τον διά­ο­λο, αλλά η επό­με­νη πρό­τα­ση στο γνω­στό τσι­τά­το αφορά τους όρους και τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις.

Με ποιους όρους λοι­πόν συ­ζη­τά­ει ο Α.Τσί­πρας για τον ενερ­γεια­κό πλού­το της χώρας και τη γε­ω­στρα­τη­γι­κή της θέση; Με τους όρους Σα­μα­ρά-Λα­ζα­ρί­δη-Κρα­νι­διώ­τη, με την υιο­θέ­τη­ση της στρα­τη­γι­κής τους που είναι η συμ­μα­χία ΗΠΑ- Ισ­ρα­ήλ - Ελ­λά­δας; Με το αγο­ραίο «πτω­χεύ­σα­με, ανοί­ξα­με και σας πε­ρι­μέ­νου­με»;

Επι­πλέ­ον, γιατί αυτή η δογ­μα­τι­κή επι­μο­νή και εμ­μο­νή στο ευρώ; Γιατί είναι ανό­η­τη και επι­κίν­δυ­νη η συ­ζή­τη­ση για έξοδο από την ευ­ρω­ζώ­νη, αν ισχύ­ει το «καμιά θυσία για το ευρώ»; Γιατί να απο­δε­χτού­με τους τρα­πε­ζί­τες, την ΕΚΤ, το νέο σύμ­φω­νο, τους όρους και τα μνη­μό­νια, με βάση το προ­βαλ­λό­με­νο από την Μέρ­κελ πλαί­σιο του ευρώ;

Αλή­θεια , τι αντι­μνη­μο­νια­κό και αντι­συ­στη­μι­κό υπάρ­χει στη λαϊκή δεξιά ή ακόμα περισ­σό­τε­ρο σε δυ­νά­μεις της τρόι­κας εσω­τε­ρι­κού ώστε να μπο­ρούν να απο­τε­λέ­σουν όλοι αυτοί οι μνη­μο­νια­κοί, σύμ­μα­χες δυ­νά­μεις σε μια κυ­βέρ­νη­ση μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ; Κυ­βέρ­νη­ση αρι­στε­ράς θέ­λου­με (με αυτό το σύν­θη­μα κερ­δή­θη­κε το εκλογικό πο­σο­στό των τε­λευ­ταί­ων εκλο­γών) ή ευ­ρω­α­τλα­ντι­κό σού­περ μάρ­κετ με όλα τα προ­ϊ­ό­ντα του συ­στή­μα­τος;

Γιατί ξε­χνιέ­ται διαρ­κώς ότι μια κυ­βέρ­νη­ση του συ­στή­μα­τος πέ­φτει, όπως ακρι­βώς δια­τη­ρεί­ται μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς, δη­λα­δή με τη διαρ­κή προ­σφυ­γή στο λαό, με την ορ­γά­νω­ση του λαού, με την ανά­λη­ψη της ευ­θύ­νης και την προ­ε­τοι­μα­σία συ­γκρού­σε­ων, με την ανα­τρο­πή του «ρε­α­λι­σμού» των συμ­βι­βα­σμών.

8. Ο νέος απα­ραί­τη­τος κύ­κλος αγώ­νων που έχου­με ανά­γκη δεν μπο­ρεί να μην αντλεί δι­δάγ­μα­τα από τα προη­γού­με­να χρό­νια. Δεν μπο­ρού­με να επι­στρέ­ψου­με στους με­ρι­κούς και απο­σπα­σμα­τι­κούς συν­δι­κα­λι­στι­κούς αγώ­νες πί­ε­σης της προ μνη­μο­νί­ων Ελ­λά­δας. Ούτε αρ­κούν από μόνοι τους οι κοι­νω­νι­κοί αγώ­νες. Η αρι­στε­ρά πρέ­πει να ανα­λά­βει την ευ­θύ­νη της ορ­γά­νω­σης και εξα­πό­λυ­σης αυτού του νέου κύ­κλου αγώ­νων, ενταγ­μέ­νων σε μια με­τω­πι­κή πο­λι­τι­κή, σε μια πο­λι­τι­κή με­τώ­που διε­ξό­δου προς όφε­λος των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας. Η αρι­στε­ρά μέσα και έξω από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πρέ­πει να ανα­λά­βει την πρω­το­βου­λία, να ανα­λά­βει την ευ­θύ­νη για μια με­γά­λη πα­ρα­τε­τα­μέ­νη σύ­γκρου­ση, για ένα κοι­νω­νι­κό μέ­τω­πο που θα οπλί­ζε­ται από ένα με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα επι­βί­ω­σης και άμε­σης ανά­καμ­ψης του ερ­γα­ζό­με­νου κό­σμου, για μια ανε­ξάρ­τη­τη αλλά κα­θό­λου μο­να­χι­κή πο­ρεία της χώρας. Από την ανά­πο­δη, η Ελ­λά­δα μπο­ρεί να είναι το ερ­γα­στή­ρι μιας νέας αυ­θε­ντι­κά λαϊ­κής και διε­θνι­στι­κής πο­ρεί­ας πολ­λών χωρών και λαών της Ευ­ρώ­πης. Οι δυ­νά­μεις της εκτός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αρι­στε­ράς σή­με­ρα έχουν ισχυ­ρό­τε­ρους λό­γους να ανα­θε­ω­ρή­σουν το ρόλο τους σε λο­γι­κή ενερ­γη­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης για τον «εκ­βια­σμό» μιας με­τω­πι­κής συ­μπα­ρά­τα­ξης που θα δίνει προ­ο­πτι­κή και διέ­ξο­δο. Η ανα­μο­νή απο­τυ­χί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν απο­τε­λεί πο­λι­τι­κή διείσ­δυ­σης και έκ­φρα­σης των φτω­χών στρω­μά­των. Το σύ­στη­μα επι­διώ­κει ένα συμ­βι­βα­σμέ­νο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με απο­κλει­σμέ­νες και απο­μο­νω­μέ­νες αρι­στε­ρές φωνές, δυ­νά­μεις και πο­λι­τι­κές, και η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ -στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση- δεν προ­βάλ­λει αντι­στά­σεις στις επι­διώ­ξεις του συ­στή­μα­τος. Θε­τι­κές, επι­θε­τι­κές, ει­λι­κρι­νείς με­τω­πι­κές πρω­το­βου­λί­ες είναι απα­ραί­τη­τες. Κα­νέ­νας δεν μπο­ρεί να πε­ρι­μέ­νει την επι­στρο­φή στις πα­λιές ήρε­μες μέρες κοι­νο­βου­λευ­τι­κής και εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής επι­βί­ω­σης. Για το λαό οι μέρες που έρ­χο­νται θα είναι κο­λα­σμέ­νες.