ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΦΟΡΜΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ!

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΕΛΑΝΤΗ*

Κατά το τελευταίο διάστημα αποδίδεται ιδιαίτερη σημασία από ορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς στο να υπάρξουν απολύτως «καθαρές» λύσεις στην παρούσα κοινωνική και πολιτική κρίση.

Λύ­σεις οι οποί­ες αντα­πο­κρί­νο­νται σε «κα­θα­ρά» και άνευ αντι­φά­σε­ων ερ­μη­νευ­τι­κά και πο­λι­τι­κά σχή­μα­τα, που απο­τυ­πώ­νουν μια κα­θα­ρή άλ­γε­βρα των τα­ξι­κών και κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων έτσι ώστε τα στρα­τό­πε­δα να είναι απο­λύ­τως σαφή και να απο­τε­λούν μια άμεση αντα­νά­κλα­ση της βα­σι­κής αντί­θε­σης της κα­πι­τα­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας, της διαί­ρε­σης και του αντα­γω­νι­σμού ανά­με­σα σε κε­φά­λαιο και μι­σθω­τή ερ­γα­σία. Αυτό το εγ­χεί­ρη­μα δεν είναι και­νού­ριο, έχει ξα­να­εκ­δη­λω­θεί τόσο στην πε­ρί­πτω­ση του κομ­μου­νι­σμού της «Τρί­της Πε­ριό­δου» (1928-1934) όσο και στην πε­ρί­πτω­ση της μαρ­ξι­στι­κής γερ­μα­νι­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας πριν από το 1914, με κύριο εκ­φρα­στή τον Καρλ Κά­ου­τσκι («ορ­θό­δο­ξος μαρ­ξι­σμός»).

Όμως, όπως έχει υπο­στη­ρι­χθεί βά­σι­μα από ση­μα­ντι­κούς μαρ­ξι­στές (όπως ο Μάο), κάθε «αντι­κεί­με­νο» κι­νεί­ται και με­τα­σχη­μα­τί­ζε­ται από την εσω­τε­ρι­κή βα­σι­κή του αντί­θε­ση όχι όμως με τρόπο αφη­ρη­μέ­νο αλλά σε συν­δυα­σμό και με άλλες εξω­τε­ρι­κές αντι­θέ­σεις, οι οποί­ες συχνά παί­ζουν το ρόλο του κα­τα­λύ­τη και ενερ­γο­ποιούν/ανα­δει­κνύ­ουν στην πλη­ρό­τη­τά της τη βα­σι­κή αντί­θε­ση (Μάο Τσε­τούνγκ «Για τις αντι­θέ­σεις»). Αυτό έχει απο­δει­χθεί πε­ρί­τρα­να από την ίδια την πραγ­μα­τι­κή επα­να­στα­τι­κή δια­δι­κα­σία σε σειρά από χώρες κατά τη διάρ­κεια του ει­κο­στού αιώνα. Η σο­σια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση και η οι­κο­δό­μη­ση του λαϊ­κού/ σο­σια­λι­στι­κού κοι­νω­νι­κού στρα­το­πέ­δου πά­ντο­τε εκ­δη­λώ­θη­κε μέσα από άμε­σους στό­χους, αι­τή­μα­τα και συ­γκρού­σεις που απέρ­ρε­αν μεν σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση από τη βα­σι­κή αντί­θε­ση αλλά ούτε ανα­φέ­ρο­νταν απο­κλει­στι­κά ή και κύρια σε αυτήν ούτε απέ­κλειαν τη συγ­χώ­νευ­ση και πολ­λών άλλων αντι­θέ­σε­ων, μέσα από τις οποί­ες πο­λώ­νο­νταν κατά τρόπο απο­τε­λε­σμα­τι­κό τα πράγ­μα­τα και οι δυ­νά­μεις σε βάρος της αστι­κής τάξης. Το «ψωμί και ει­ρή­νη» και «όλη η εξου­σία στα σο­βιέτ» στη Ρώ­σι­κη επα­νά­στα­ση, τα δη­μο­κρα­τι­κά και εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κά ζη­τή­μα­τα στη Γιου­γκο­σλα­βία, την Κίνα, το Βιετ­νάμ, την Ελ­λά­δα του ΕΑΜ κ.ά. 

 

Δεν είναι ορθή η πα­ρα­τή­ρη­ση ότι αυτή η ενερ­γο­ποί­η­ση της βα­σι­κής αντί­θε­σης μέσα από άλλες αντι­θέ­σεις στην πο­λι­τι­κή τα­ξι­κή πάλη συ­νε­πά­γε­ται ανα­γκα­στι­κά στά­δια ή απο­λύ­τως στε­γα­νές προ-σο­σια­λι­στι­κές φά­σεις της επα­να­στα­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας. Αντί­θε­τα, και σύμ­φω­να με μια ορθή εκ­δο­χή της θε­ω­ρί­ας της «διαρ­κούς επα­νά­στα­σης», στην εποχή του ιμπε­ρια­λι­σμού δεν τί­θε­ται θέμα κα­νε­νός στε­γα­νού/δια­κρι­τού στα­δί­ου, αλλά μόνο της σο­σια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης που θα επι­λύ­σει και τα ανε­πί­λυ­τα εθνι­κά, αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κά και άμεσα κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα. Η έν­νοια των με­τα­βα­τι­κών στό­χων και αι­τη­μά­των συν­δέ­ε­ται και με την έν­νοια του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος, την οποία οφεί­λου­με σε με­γά­λο βαθμό στο 4ο Συ­νέ­δριο της Γ' Διε­θνούς και στον Τρό­τσκι. Επο­μέ­νως, η διά­κρι­ση «στα­δί­ων» και «με­τα­βα­τι­κών στό­χων» δεν είναι απλώς ένας βυ­ζα­ντι­νι­σμός.

Ο ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

Μια πρώτη μορφή νε­ο­δογ­μα­τι­κού μαρ­ξι­σμού είναι το σύ­στη­μα σκέ­ψε­ων που υιο­θε­τεί η πλειο­ψη­φού­σα άποψη στο ΚΚΕ (η ηγε­σία του) όσον αφορά την κα­τά­κτη­ση της εξου­σί­ας από τη Λαϊκή Συμ­μα­χία. Η κα­τά­κτη­ση δεν εξει­δι­κεύ­ε­ται μέσα από ένα με­τα­βα­τι­κό σο­σια­λι­στι­κό πρό­γραμ­μα με εν­διά­με­σους στό­χους και αι­τή­μα­τα που να ξε­κι­νούν από το σή­με­ρα, που να ορ­γα­νώ­νουν το λαϊκό μπλοκ και να απο­διαρ­θρώ­νουν την αστι­κή εξου­σία (όπως λ.χ. στην Ελ­λά­δα του σή­με­ρα η κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων, η έξο­δος από το ευρώ και η εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και των με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων). Η απου­σία τέ­τοιων αι­τη­μά­των συ­νο­δεύ­ε­ται και από μια στρο­φή στην ανά­λυ­ση του ΚΚΕ για την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία και τη θέση της στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα. Ενώ ορθά η ηγε­σία του ΚΚΕ απο­μα­κρύ­νε­ται από την κλα­σι­κή θε­ω­ρία της «εξάρ­τη­σης» (που υιο­θε­τού­σε το ΚΚΕ από την 6η Ολο­μέ­λεια του 1934 ως τα τέλη της δε­κα­ε­τί­ας του 1990, θε­ω­ρώ­ντας την αστι­κή τάξη συλ­λή­βδην ως κο­μπρα­δό­ρι­κη και την επέν­δυ­ση του «ξένου κε­φα­λαί­ου» ως λη­στρι­κή), φτά­νει στο άλλο άκρο και δεν δεί­χνει να κα­τα­νο­εί καμία μορφή κυ­ριαρ­χί­ας και ανι­σο­με­τρί­ας μέσα στην αλυ­σί­δα, καμία σχέση υπο­τα­γής και κυ­ριαρ­χί­ας μέσα σε αυτήν (όπως η πε­ρί­πτω­ση των δια­φο­ρών στην αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα, στα εμπο­ρι­κά ισο­ζύ­για, στην πραγ­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή ισχύ κ.ά.). Έτσι, απο­μα­κρύ­νε­ται από την άρ­θρω­ση αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κών αι­τη­μά­των (όπως η άμεση σύ­γκρου­ση με την Ευ­ρω­ζώ­νη, η σύ­γκρου­ση με τον κρα­τι­σμό του «αστι­κού κρά­τους έκτα­κτης ανά­γκης») και τα υπο­τι­μά με­τα­θέ­το­ντας τη λαϊκή εξου­σία σε μια «απο­κα­λυ­πτι­κή» και απροσ­διό­ρι­στη μελ­λο­ντι­κή στιγ­μή. Επί­σης, εμ­μέ­σως κα­τα­νο­εί την Ελ­λά­δα ως μια ιμπε­ρια­λι­στι­κή χώρα και στη βάση αυτή θε­ω­ρεί ότι καμία φι­λο­λαϊ­κή, δη­μο­κρα­τι­κή ή αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή κα­τά­κτη­ση δεν μπο­ρεί να προη­γη­θεί της λαϊ­κής/ερ­γα­τι­κής εξου­σί­ας. Ούτε έχει νόημα η συ­γκρό­τη­ση μιας με­τα­βα­τι­κής αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης στην πο­ρεία προς την κα­τά­κτη­ση της εξου­σί­ας και την εγκαι­νί­α­ση της σο­σια­λι­στι­κής με­τά­βα­σης.

Η ηγε­σία του ΚΚΕ δεν μπο­ρεί να εξη­γή­σει πώς θα φτια­χτεί το ερ­γα­τι­κό/λαϊκό κοι­νω­νι­κό μπλοκ, πώς τα με­σαία στρώ­μα­τα, οι μι­κρο­με­σαί­οι αγρό­τες και η δια­νό­η­ση θα συ­νε­νω­θούν με την ερ­γα­τι­κή τάξη και με ποιο πλαί­σιο άμε­σων στό­χων και κα­τα­κτή­σε­ων. Επει­δή ο μαρ­ξι­σμός της είναι δογ­μα­τι­κός, θε­ω­ρεί ότι η τα­ξι­κή το­πο­θέ­τη­ση των τά­ξε­ων είναι άμεσο και ανα­γκα­στι­κό απο­τέ­λε­σμα του δο­μι­κού τα­ξι­κού τους προσ­διο­ρι­σμού. Όμως, η πραγ­μα­τι­κή τα­ξι­κή πάλη είναι απεί­ρως συν­θε­τό­τε­ρη και αντι­φα­τι­κό­τε­ρη από τα απλου­στευ­τι­κά και μη­χα­νι­στι­κά αυτά σχή­μα­τα. Μην ερ­μη­νεύ­ο­ντάς την, το ΚΚΕ αυ­το­κα­τα­δι­κά­ζε­ται στην πο­λι­τι­κή αδρά­νεια και στην υπο­βάθ­μι­ση του ρόλου του μέσα στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα.

Ο ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Κατά έναν πα­ρά­δο­ξο τρόπο, με τα απο­τε­λέ­σμα­τα της ανά­λυ­σης και της πρα­κτι­κής της ηγε­σί­ας του ΚΚΕ εμ­φα­νί­ζε­ται να συ­γκλί­νει -από ρι­ζι­κά άλλες θέ­σεις- και ένα ση­μα­ντι­κό (πλειο­ψη­φι­κό) τμήμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της ηγε­σί­ας του. Ιδίως μά­λι­στα, αυτή η κρίση ανα­φέ­ρε­ται στην «από τα αρι­στε­ρά» δι­καιο­λό­γη­ση ση­μα­ντι­κών όψεων της ση­με­ρι­νής γραμ­μής μας. Κατά την άποψη αυτήν (όπως τεκ­μη­ριώ­νε­ται και από σ. του κύ­κλου των «Θέ­σε­ων»), δεν μπο­ρεί να τεθεί ου­σια­στι­κά κα­νέ­να ζή­τη­μα δια­κρι­τό της εσω­τε­ρι­κής σύ­γκρου­σης κε­φα­λαί­ου και ερ­γα­σί­ας στην Ελ­λά­δα, όπως και σε κάθε άλλη χώρα στην Ευ­ρω­ζώ­νη και την Ε.Ε. Η ανι­σο­με­τρία της κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης αλλά και της εκ­δή­λω­σης των απο­τε­λε­σμά­των της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης μέσα στην Ε.Ε. και την Ευ­ρω­ζώ­νη (π.χ. παρά την έντο­νη εκ­με­τάλ­λευ­ση των Γερ­μα­νών ερ­γα­ζο­μέ­νων, οι επι­πτώ­σεις της κρί­σης στο γερ­μα­νι­κό σχη­μα­τι­σμό αντα­να­κλώ­νται με ηπιό­τε­ρο τρόπο), παρά τις ση­μα­ντι­κές δια­φο­ρές που συ­νε­πά­γο­νται, δεν αξιο­λο­γού­νται ως πα­ρά­γο­ντες που επη­ρε­ά­ζουν ση­μα­ντι­κά την τα­ξι­κή πάλη σε κάθε χώρα. Η ερ­γα­τι­κή τάξη και οι σύμ­μα­χοί της σε κάθε χώρα συ­γκρού­ο­νται, κατά την άποψη αυτή, βα­σι­κά με το εθνι­κό τους κε­φά­λαιο και συμ­μα­χώ­ντας με­τα­ξύ τους προ­ω­θούν το με­τα­σχη­μα­τι­σμό/ αλ­λα­γή/ ανα­τρο­πή (τι από όλα;;;) της ση­με­ρι­νής δομής της Ευ­ρω­ζώ­νης ένα­ντι του συ­να­σπι­σμού των αστι­κών τά­ξε­ων. Μά­λι­στα, ο χρό­νος της σύ­γκρου­σης των ερ­γα­τι­κών τά­ξε­ων με την Ευ­ρω­ζώ­νη επι­χει­ρεί­ται να ανα­χθεί σε μια σχε­τι­κή συγ­χρο­νία, ώστε να μην απο­μο­νω­θεί καμία από αυτές από τις άλλες. Έτσι, με­τα­βα­τι­κά αι­τή­μα­τα και στό­χοι σύ­γκρου­σης/ρήξης ενός κρά­τους με αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση με την Ευ­ρω­ζώ­νη κα­τα­νο­ού­νται από αυτό το ρεύμα ως ανα­γκαία εθνι­κο­α­πο­μο­νω­τι­κοί ή και εθνι­κι­στι­κοί. Πέραν του ότι το ρεύμα αυτό κα­τα­νο­εί ούτως ή άλλως κάθε ανα­φο­ρά στο «εθνι­κό κρά­τος» και την «πα­τρί­δα» ως σαφώς εθνι­κι­στι­κή, ση­μα­ντι­κό­τε­ρο είναι το γε­γο­νός ότι κα­τα­λή­γει να αρ­νεί­ται σχε­δόν ανα­γκα­στι­κά αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κά και αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κά με­τα­βα­τι­κά αι­τή­μα­τα (όπως η ρήξη με το ευρώ) και κα­τα­νο­εί την ερ­γα­τι­κή κα­τά­κτη­ση της εξου­σί­ας -και μά­λι­στα εντός της Ευ­ρω­ζώ­νης- με από­λυ­τα φορ­μα­λι­στι­κό και αντι­δια­λε­κτι­κό τρόπο. Ο φορ­μα­λι­στι­κός αυτός μαρ­ξι­σμός αδυ­να­τεί να κα­τα­νο­ή­σει όχι μόνο το γε­γο­νός ότι κάθε ερ­γα­τι­κή τάξη θα πραγ­μα­το­ποι­ή­σει τη ρήξη με την αστι­κή τάξη και το ιμπε­ρια­λι­στι­κό πλέγ­μα με δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους και σε δια­φο­ρε­τι­κούς χρό­νους αλλά και δεν βλέ­πει τις πραγ­μα­τι­κές δυ­να­τό­τη­τες ερ­γα­τι­κού διε­θνι­σμού προς μια χώρα που συ­γκρού­ε­ται με την Ευ­ρω­ζώ­νη υπό αρι­στε­ρή ηγε­μο­νία από τις άλλες ερ­γα­τι­κές τά­ξεις της Ευ­ρώ­πης. Αν αυτό το εν­δε­χό­με­νο δεν είναι ισχυ­ρό -και εμείς πι­στεύ­ου­με ότι εί­ναι- γιατί θα ήταν ισχυ­ρό­τε­ρο το εν­δε­χό­με­νο μιας ταυ­τό­χρο­νης και απο­λύ­τως συ­ντο­νι­σμέ­νης δρά­σης της ερ­γα­σί­ας κατά της Ευ­ρω­ζώ­νης σε ευ­ρω­παϊ­κή κλί­μα­κα;

O φορ­μα­λι­στι­κός και δογ­μα­τι­κός μαρ­ξι­σμός δεν βλέ­πει κα­θό­λου άλλες αντι­θέ­σεις που θα συγ­χω­νευ­θούν με τη βα­σι­κή σε μια ενό­τη­τα ρήξης, όπως α) η αντί­θε­ση ιμπε­ρια­λι­σμού-κυ­ριαρ­χί­ας- «εθνι­κής τα­πεί­νω­σης» και η σχέση του συ­ναι­σθή­μα­τος «εθνι­κής τα­πεί­νω­σης» με τη βαριά τα­ξι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση (βλ. και δη­μο­σκο­πή­σεις για το ευρώ), β) η αντί­θε­ση δη­μο­κρα­τία-κρά­τος έκτα­κτης ανά­γκης, γ) η αντί­θε­ση με­τα­ξύ νε­ο­φα­σι­σμού και δη­μο­κρα­τι­κού πο­λι­τι­κού φά­σμα­τος. Και στις τρεις αυτές αντι­θέ­σεις μπο­ρεί να ηγε­μο­νεύ­σει η Αρι­στε­ρά, υπό την αυ­στη­ρή προ­ϋ­πό­θε­ση ότι θα πα­ρέμ­βει σε αυτές και δεν θα αφή­σει το χώρο τους ανεκ­με­τάλ­λευ­το και βορά σε άλλες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις. Δια­φο­ρε­τι­κά, θα κα­τα­λή­γα­με στο άτοπο να μπο­ρεί να στη­ρι­χθεί όχι μόνο η αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση, αλλά και μια λαϊκή τα­ξι­κή εξου­σία πάνω στο έδα­φος –όσο ακόμη δεν έχουν ανα­τρέ­ψει οι ερ­γα­τι­κές τά­ξεις σε όλη την Ευ­ρώ­πη την ισχύ­ου­σα ΟΝΕ- της Ευ­ρω­ζώ­νης και της Ε.Ε.

Τέλος, ο φορ­μα­λι­στι­κός μαρ­ξι­σμός της πλειο­ψη­φί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπο­ρεί να έχει απτά και πραγ­μα­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα στην ελ­λη­νι­κή ερ­γα­τι­κή τάξη και να την ορ­γα­νώ­σει απο­τε­λε­σμα­τι­κά κατά του κε­φα­λαί­ου. Αυτό συν­δέ­ε­ται, βε­βαί­ως, και με το γε­γο­νός ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει χα­λα­ρό­τε­ρους ορ­γα­νω­τι­κούς δε­σμούς με το ορ­γα­νω­μέ­νο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα από εκεί­νους που του­λά­χι­στον μέχρι πρό­σφα­τα είχε το ΚΚΕ. Δεν είναι, όμως, αυτός ο βα­σι­κός λόγος. Ο βα­σι­κός λόγος είναι το γε­γο­νός ότι στην πραγ­μα­τι­κή κοι­νω­νι­κή κα­τά­στα­ση δεν μπο­ρείς να κερ­δί­σεις την ερ­γα­τι­κή τάξη σε ένα ανα­τρε­πτι­κό σχέ­διο, αν την αντι­με­τω­πί­σεις απο­κλει­στι­κά ως το θύμα της οι­κο­νο­μι­κής τα­ξι­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης. Αν δεν συν­δέ­σεις δη­λα­δή την ογκού­με­νη οι­κο­νο­μι­κή τα­ξι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση με την εμπει­ρία της αντι­δρα­στι­κής πια πο­λι­τι­κής κα­τα­πί­ε­σης από το ελ­λη­νι­κό κρά­τος αλλά και την ηγε­σία της Ευ­ρω­ζώ­νης, με την εμπει­ρία της φα­σι­στι­κής βίας, με την εμπει­ρία της «τα­πεί­νω­σης του εθνι­κού συ­ναι­σθή­μα­τος» που προ­κα­λεί η τρόι­κα και η ηγε­σία της Ε.Ε. αντι­με­τω­πί­ζο­ντας την Ελ­λά­δα ως μη κυ­ρί­αρ­χο κρά­τος, με την εμπει­ρία της πο­λι­τι­στι­κής αλ­λο­τρί­ω­σης. Δεν είναι, άλ­λω­στε, τυ­χαίο ότι ο φορ­μα­λι­στι­κός μαρ­ξι­σμός στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σπα­νί­ως εξει­δι­κεύ­ε­ται σε ένα πραγ­μα­τι­κό τα­ξι­κό ανα­τρε­πτι­κό πρό­γραμ­μα αλλά, αντι­θέ­τως, πα­ρεκ­κλί­νει συχνά προς την κα­τεύ­θυν­ση του με­τα­νε­ω­τε­ρι­κού κι­νη­μα­τι­σμού, μι­λώ­ντας πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο στην πράξη για την «ετε­ρό­τη­τα» και πολύ λι­γό­τε­ρο για την «τα­ξι­κή ταυ­τό­τη­τα» - σε αυτό δε δια­φέ­ρει από τον πα­λαιό­τε­ρο δογ­μα­τι­κό μαρ­ξι­σμό, στα­λι­νι­κό ή ακρο­α­ρι­στε­ρό. Αυτό είναι άμεσο απο­τέ­λε­σμα μιας ερ­γα­στη­ρια­κής και απο­λύ­τως εν­νοιο­κρα­τι­κής προ­σέγ­γι­σης της ερ­γα­τι­κής τάξης, μα­κριά από τα πραγ­μα­τι­κά τα­ξι­κά βιώ­μα­τα και εμπει­ρί­ες, μιας προ­σέγ­γι­σης που προ­σι­διά­ζει πε­ρισ­σό­τε­ρο σε ακα­δη­μαϊ­κούς κύ­κλους και στις εν­νοιο­λο­γι­κές κα­τη­γο­ρί­ες του με­τα­δο­μι­σμού.

Όπως ο στα­λι­νι­κός φορ­μα­λι­στι­κός μαρ­ξι­σμός κα­τα­λή­γει στην πρα­κτι­κή απρα­ξία, τον κομ­μα­τι­κό στρα­το­πε­δι­σμό και την αδυ­να­μία με­τα­βο­λής των πο­λι­τι­κών συ­σχε­τι­σμών στην Ελ­λά­δα και την Ευ­ρώ­πη, έτσι και ο φορ­μα­λι­στι­κός μαρ­ξι­σμός εντός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οδη­γεί σε μια πα­θη­τι­κή στάση που απω­θεί τις συ­γκε­κρι­μέ­νες ρή­ξεις με το ελ­λη­νι­κό κε­φά­λαιο και τους διε­θνείς ιμπε­ρια­λι­στές υπο­στη­ρι­κτές του και «αφη­γεί­ται» τον ανα­γκα­στι­κό προ­ο­δευ­τι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό της Ευ­ρω­ζώ­νης καλ­λιερ­γώ­ντας τις σχε­τι­κές αυ­τα­πά­τες. Όπως ακρι­βώς ο Κά­ου­τσκι πριν από το 1914 με το φορ­μα­λι­στι­κό μαρ­ξι­σμό του υπο­στή­ρι­ζε στην πράξη τον υπαρ­κτό ρε­φορ­μι­σμό της ηγε­σί­ας του Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος Γερ­μα­νί­ας, έτσι και ο σύγ­χρο­νος φορ­μα­λι­στι­κός μαρ­ξι­σμός στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πα­ρο­πλί­ζει και ακυ­ρώ­νει -παρά το τα­ξι­κό του ύφος- δυ­νά­μεις και δυ­να­τό­τη­τες που μπο­ρούν να εντα­χθούν σε ένα πραγ­μα­τι­κό ανα­τρε­πτι­κό σχέ­διο και ευ­νο­εί «συ­ντη­ρη­τι­κές» πα­ρεκ­κλί­σεις από τις πο­λι­τι­κές μας δε­σμεύ­σεις.

*ΠΗΓΗ: rproject.gr

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013