ΤΙ ΜΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΕΘΟΔΕΥΤΗΚΕ Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΟΥΣ

-->

Μας λένε ότι όλα αυτά τα ολέθρια για τη συντριπτική πλειονότητα του λαού μέτρα που αποφάσισε το κυβερνητικό επιτελείο με την τρόικα των ξένων δανειστών – νέα φορολογική καταιγίδα επί το πλείστον στα ίδια υποζύγια, ατέρμονες περικοπές μισθών και συντάξεων, λεηλασία σε πρώτη φάση του εθνικού πλούτου, ότι έχει απομείνει από επιχειρήσεις στο κράτος, των κοινωνικών αγαθών, των υποδομών - είναι για το καλό μας, για τη διάσωση της πατρίδας από την λεγόμενη πτώχευση. Μια χώρα με υπηκόους απόλυτα ενδεείς, ανέστιους, απροστάτευτους και ανελεύθερους, δηλαδή μια Πατρίδα χωρίς πολίτες δεν νοείται. Ούτε και αυτοί που συστηματικά την προετοιμάζουν είναι πατριώτες, αλλά πατριδοκάπηλοι.

Είναι άραγε ο στόχος που θέτουν υπεράνω όλων των άλλων η ολοσχερής αποπληρωμή του δυσβάστακτου χρέους για τον οποίο λαμβάνουν νέες απεχθείς χρηματοδοτήσεις προς όφελος της χώρας και πρωτίστως του λαού της; Κατηγορηματικά όχι. Όπως ρητά προβλέπεται στη δανειακή σύμβαση που έχουν υπογράψει, και ακολουθείται ευλαβικά, οι χρηματοδοτήσεις αυτές οδεύουν απευθείας στην εξόφληση προηγουμένων υποχρεώσεων κεφαλαίου που λήγουν και μάλιστα με λογιστικές εγγραφές. Και με τον τρόπο αυτό ένα τμήμα του χρέους που ήταν σε απλές ομολογίες μετατρέπεται σε βαρύ ενυπόθηκο χρέος με πλήρη εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και διογκώνεται ποσοτικά. Όλα γίνονται προς όφελος των υφισταμένων ιδιωτών κυρίως ξένων τοκογλύφων και κερδοσκόπων δανειστών.

 

Δύο ερωτήματα

1) Πώς φτάσαμε όμως σε τέτοιο δυσθεώρητο ύψος χρέους; Μαζί άραγε τα φάγαμε και ποιους περιλαμβάνει αυτό όπως τεχνηέντως λέει ο κ. Πάγκαλος;             

2) Μπορεί να αποπληρωθεί το τεράστιο αυτό χρέος στο ακέραιο, από το παραγόμενο στη χώρα μας εισόδημα, σε ένα ορατό χρονικό διάστημα;    

1) ΚΥΡΙΕΣ ΑΙΤΙΕΣ

Α. Πολεμικοί εξοπλισμοί – σκοπιμότητα και σχετικές υπερτιμολογήσεις (100 δις)

Μια ματιά να ρίξει κανείς στα ποσά που δαπανώνται διεθνώς για εξοπλισμούς νομίζει πως η Ελλάδα είναι η στρατιωτική υπερδύναμη της Ευρώπης και της Μεσογείου. Ενδεικτικά, όταν κατά μέσο η ΕΕ των 27 δαπανά το 1,6% του ΑΕΠ της για εξοπλισμούς, η Ελλάδα αφιερώνει το 3,3%. Ποσοστό διπλάσιο του μέσου ευρωπαϊκού και τριπλάσιου αυτού που δαπανούν άλλες γειτονικές χώρες όπως οι μεσογειακές ευρωπαϊκές. Πρόκειται δε για εξοπλισμούς εν πολλοίς αχρείαστους μια και επιβάλλονται από το ΝΑΤΟ εξυπηρετώντας τις επιθετικές, τρομοκρατικές του αποστολές και όχι τη φύλαξη των συνόρων.

Β. Υπέρογκοι τόκοι – απαγόρευση έκδοσης χρήματος, διαφορές επιτοκίων του ζουρλομανδύα που λέγεται ευρώ. (100 – 150 δις)

Εξυπηρέτηση δημόσιου χρέους

Οι δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους από το 1991 μέχρι και το 2011 ανήλθαν σε 513 δισ. Ευρώ (για τόκους 196 δις για χρεωλύσια 315 δις). (προυπολογισμός 2011 σελ 165. Οι δε εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων μόνο τα τελευταία 9 χρόνια (2003 – 2011) ανέρχονται σε 151 δισ. Εύκολα συνάγεται ότι τα τελευταία 20 χρόνια έχουμε πληρώσει δύο φορές το δημόσιο χρέος.

Γ1. Χαμηλή φορολογική επιβάρυνση με φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις του πολυεθνικού και εγχώριου κεφαλαίου, επιχειρήσεων, κυρίως τραπεζών. (100 – 150 δις)

Σημειώνεται χαρακτηριστικά ότι τουλάχιστον για μια εικοσαετία (1989 – 2008) εκτεταμένης πιστωτικής επέκτασης και υψηλότατης κερδοφορίας του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, η πραγματική φορολογική του επιβάρυνση ήταν χαμηλότατη (περίπου 10% ετησίως κατά μέσο όρο).   

Γ2 Συνεχείς μονομερείς κρατικές ενισχύσεις του ελληνικού κεφαλαίου

Η διάσωση των προβληματικών επιχειρήσεων την δεκαετία του ’80 και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου των άμεσων ενισχύσεων προς τις επιχειρήσεις υπό την μορφή ρευστού. Σταθερά ωστόσο τις τελευταίες δεκαετίες οι ελληνικές επιχειρήσεις, ειδικότερα η αφρόκρεμα τους ενισχύονται με δις. κάθε χρόνο, υπό την μορφή αναπτυξιακών κινήτρων μέσω του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων. Τα σκάνδαλα και οι ρεμούλες ανθούν με συνεργούς τα δύο κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) και τις μεγάλες επιχειρήσεις, αυτές ακριβώς που επέβαλαν το Μνημόνιο και εμφανίζονται να ανησυχούν για τα ελλείμματα.

Δ. Ιδιωτικοποιήσεις

Με την επίκληση του εξορθολογισμού και της μείωσης του κράτους τα δημόσια έσοδα απώλεσαν πηγές εσόδων που απέδιδαν στο διηνεκές έναντι πινακίου φακής. Το παράδειγμα του ΟΤΕ που πουλήθηκε στην γερμανική Deutsche Telecom από την κυβέρνηση της ΝΔ κάτω από εντελώς αδιαφανείς διαδικασίες και με τίμημα που ισούταν με τα έσοδα του δημοσίου για έναν χρόνο είναι το πιο γνωστό αλλά δεν είναι και το μοναδικό.

Ε. Συμμετοχή στην ευρωζώνη

Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1981 και στην ευρωζώνη το 2002 αρχικά επιτάχυνε τις διαδικασίες εκκαθάρισης κεφαλαίου εις βάρος της μεταποίησης, της γεωργίας, της κτηνοτροφίας και της συνολικής απασχόλησης και, φυσικά, των δημοσίων εσόδων. Πέραν αυτού η αιτία για το χαμηλό ποσοστό των εξαγωγών στο σύνολο του ΑΕΠ (21% έναντι 40% για τη ζώνη του ευρώ) πρέπει να αναζητηθεί στην υιοθέτηση μιας νομισματικής πολιτικής όχι απλώς ακατάλληλης αλλά διαμετρικά αντίθετης με τα συμφέροντα της ελληνικής οικονομίας. Αρκεί να αναφέρουμε ότι η ελληνική οικονομία καλείται να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον ανατίμησης του «εθνικού» της νομίσματος μέσα σε μια 10ετία κατά 64% (τόσο έχει ανατιμηθεί το ευρώ έναντι του δολαρίου από τις 2/1/2002 μέχρι χθες) όταν κατά το παρελθόν ανά 7 χρόνια προέβαινε σε υποτιμήσεις.

Ζ. Ύφεση και μέτρα αντιμετώπισής της

Το ξέσπασμα της κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008, με αφορμή την κατάρρευση της Lehman Brothers οδήγησε σε μείωση τις καταναλωτικές δαπάνες και επίσης τα δημόσια και δη τα φορολογικά έσοδα σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Παράλληλα οι κρατικές παρεμβάσεις για την άμβλυνση των συνεπειών της κρίσης αύξησαν τις δημόσιες δαπάνες και διεύρυναν το έλλειμμα σε όλη την ΕΕ. Πολύ περισσότερο στην Ελλάδα.

Πάντως θα πρέπει να σημειωθεί ότι δύο από τις προπαγανδιζόμενες αιτίες του υψηλού δημόσιου χρέους, ήτοι ο μεγάλος αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα και η υψηλή δημόσια δαπάνη μισθοδοσίας και συνταξιοδότησή τους, καθώς και η εκτεταμένη φοροδιαφυγή δεν αληθεύουν, αφού κανένα από τα σχετικά μεγέθη δεν επαληθεύονται ως υψηλότερα τόσο σε σχέση με τις χώρες της Ε.Ε. αλλά και άλλες ανεπτυγμένες χώρες. Χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για την επιβολή μέτρων φορολογικής επιδρομής και συρρίκνωσης εισοδημάτων, δικαιωμάτων και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Συγκεκριμένα ως προς τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων η Ελλάδα κατατάσσεται στη 12^η θέση μεταξύ των χωρών της ΕΕ, ενώ η μισθολογική και συνταξιοδοτική δαπάνη των δημοσίων υπαλλήλων ανέρχεται στο 60% της μέσης δαπάνης στην ΕΕ (12 δις ευρώ για μισθούς και 7 δις ευρώ για συντάξεις το 2010).      

Τεράστιες είναι οι ευθύνες κυβερνήσεων και πολιτικού προσωπικού σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, αφού μετά την πτώση της δικτατορίας το χρέος αυξήθηκε και σε απόλυτους αριθμούς αλλά και ως ποσοστό του Α.Ε.Π. από 25% σε 140% και προβλέπεται να βαίνει αυξανόμενο, απεχθέστερο και επαχθέστερο και σε απόλυτους αριθμούς με τις νέες διεθνείς χρηματοδοτήσεις, αλλά και ως προς το Α.Ε.Π. το οποίο με την εφαρμογή των μέτρων που αυτές μας υποχρεώνουν συρρικνώνουν αφάνταστα και ακατάπαυστα την εσωτερική αγορά και την οικονομία και υπονομεύουν σκοπίμως τη δυνατότητα αποπληρωμής. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το χρέος των 300 δις ευρώ περίπου στα τέλη του 2010 ανέρχεται σε 350 δις σήμερα, ενώ η νέα χρηματοδότηση Ε.Ε. ΕΚΤ - Δ.Ν.Τ. αποπληρώνει προηγούμενες οφειλές. Μήπως είναι η πρόσθετη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών;   

Γιατί δεν διεκδίκησαν μέχρι σήμερα όπως κυβερνήσεις άλλων ευρωπαικών χωρών από το Γερμανικό κράτος τις πολεμικές αποζημιώσεις που μας οφείλουν καθώς και την αποπληρωμή του υποχρεωτικού κατοχικού δανείου, ποσά που αν αναχθούν σε σημερινά επίπεδα με τους τόκους θα επαρκούσαν για τον συμψηφισμό με το μεγαλύτερο μέρος τους χρέους. Αντί λοιπόν η πτωχή Ελλάδα και ο λαός της να αφαιμάζεται – αφού πρώτα τον έχουν λοιδωρήσει οι διεθνείς τοκογλύφοι και κερδοσκόποι με την κακοστημένη προπαγάνδα περί τεμπέληδων, υπερκαταναλωτικών όντων, που θα πρέπει να τιμωρηθούν τώρα με επώδυνα σε βάρος του μέτρα – υπέρ των κυρίαρχων συμφερόντων των ισχυρών ευρωπαικών χωρών και ιδίως της Γερμανίας, θα πρέπει σθεναρά να διεκδικήσει τα νόμιμα δικαιώματά της και όχι να αποδέχεται μια νέα βάρβαρη επίθεση από τους ίδιους δυνάστες, αναζητώντας συμμάχους αλλού.  

Πως οδηγηθήκαμε ως εδώ; Ήταν ένα καλοστημένο παιχνίδι στο οποίο καίριο ρόλο είχε η τελευταία ελληνική κυβέρνηση με σειρά απαράδεκτων ενεργειών που προετοίμασαν ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία τον επίσημο αποκλεισμό από τις λεγόμενες διεθνείς «αγορές» κεφαλαίου. Δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων, διευκολύνσεις κερδοσκόπων για υποτιμητική κερδοσκοπία στα ελληνικά ομόλογα, παραχώρηση ελεύθερου εδάφους στους διεθνείς κερδοσκόπους για ανεξέλεγκτη χρήση παραγώγων παραπροϊόντων κερδοσκοπίας επί του χρέους. Είχε προηγηθεί μια περίοδος διακυβέρνησης της ΝΔ με πίεση των λαικών εισοδημάτων με φορολογικά και εισοδηματικά μέτρα αλλά και δημοσιονομική χαλάρωση και φοροελαφρύνσεις και μονομερείς κρατικές παροχές στις επιχειρήσεις που βοηθούσης και της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 οδήγησε σε τεράστια διόγκωση του ελλείμματος και του χρέους, και μια υφαρπαγή της ψήφου του ελληνικού λαού με συνειδητά, ασύστολα ψεύδη της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης.     

Υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση; Η εναλλακτική λύση είναι η Άρνηση - παύση πληρωμής του χρέους στους ξένους δανειστές με απαίτηση διαγραφής του συνόλου ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους αυτού, αφού αν συνυπολογίσουμε τα οφειλόμενα από τη Γερμανία ποσά θα πρέπει να μας οφείλουν και όχι να οφείλουμε. Χρήματα υπάρχουν λοιπόν αν σταματήσει να εξυπηρετείται το δημόσιο χρέος που μόνο φέτος για τόκους και χρεολύσια θα απορροφήσει 62 δισ. ευρώ. Τρεις φορές περισσότερα απ’ όσο οι αποδοχές και οι συντάξεις και δέκα φορές περισσότερα απ’ όσα θα πάνε στην Παιδεία. Να γιατί το δημόσιο χρέος δεν πρέπει να πληρωθεί. Το έχουμε ήδη πληρώσει πολλές φορές! Να γιατί πρέπει να διαγραφεί κάτω από μαζικούς λαϊκούς αγώνες που θα επιβάλλουν την ανατροπή του μνημονίου, της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου και των πολιτικών λιτότητας.

Το παράδειγμα αυτό έχει ακολουθηθεί μεταπολεμικά με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία  από μια σειρά χωρών όπως η Αργεντινή, ο Ισημερινός (Εκουαδόρ), η Ουρουγουάη, η Ρωσία, αλλά και η Ελλάδα επί Μεταξά στο μεσοπόλεμο.

Εξ άλλου με βάση το διεθνές δίκαιο δεν είναι να καταδικάζεται ένας ολόκληρος λαός σε ανέχεια μόνο και μόνο για τη ικανοποίηση των απαιτήσεων των δανειστών.  Πόσο μάλλον όταν οι ίδιοι γνώριζαν από όπως αποκάλυψε ο πολιτικός τους εκπρόσωπος κ. Γιούνγκερ την κατάσταση, αλλά συνέχιζαν την τακτική του δανεισμού έχοντας ήδη προσχεδιάσει τη σημερινή απόπειρα λεηλασίας και καταστροφής. 

Η “κρατούσα” θεωρία, θεωρεί ότι ένα κράτος έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την πληρωμή χρέους επικαλούμενο την “κατάσταση ανάγκης” (state of necessity), η οποία υιοθετείται από την Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ και αναφέρει ότι «ένα κράτος δεν μπορεί να κλείσει τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα δικαστήρια, να διαλύσει την αστυνομία, να παραμελήσει τις δημόσιες υπηρεσίες και να εκθέσει το λαό του σε συνθήκες χάους και αναρχίας, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τους δανειστές του, αλλοδαπούς ή ημεδαπούς».

Τέλος, μια άλλη πιο ριζοσπαστική θεωρία, θεωρεί ότι ένας λαός δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώσει χρέη τα οποία δεν ήταν σε όφελός του και ξεκίνησε με την άρνηση της σοβιετικής κυβέρνησης το 1921 να πληρώσει τα τσαρικά χρέη με την αιτιολογία ότι «κανένας λαός δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώσει την αξία των αλυσίδων που ο ίδιος φορούσε στην διάρκεια των αιώνων». Η προσέγγιση αυτή μας οδηγεί στην έννοια του “επαχθούς/απεχθούς” χρέους (odious debt). Tο “επαχθές” χρέος είναι το “βαρύ”, “ασήκωτο”, “αβάσταχτο” χρέος που συνοδεύεται και από άλλες δεσμεύσεις. Το “απεχθές” ή “επονείδιστο”, είναι εν πολλοίς και “αθέμιτο”, “μη νόμιμο”, “παράνομο”, “ανυπόφορο”, κ.ά. Για την απόδοση του όρου “odious debt” θεωρούμε ως πλέον δόκιμο όρο το “απεχθές” χρέος. Ωστόσο η χρήση του όρου “επαχθές” στον τίτλο του άρθρου έχει την έννοια να σηματοδοτήσει την “κατάσταση ανάγκης” (state of necessity) η οποία δικαιολογεί με βάση το διεθνές δίκαιο την νόμιμη άρνηση πληρωμής του χρέους, δεδομένου ότι μεγάλο μέρος του πέρα από “απεχθές” είναι και “επαχθές” και δεν μπορεί να αποπληρωθεί!

Ειδικότερα όσον αφορά το “απεχθές” χρέος, στο συγκεκριμένο προσδιορισμό του δεν υπάρχει πλήρης ομοφωνία, αλλά γίνεται κατ’ αρχήν δεκτός ο ορισμός που έδωσε ο Alexander N. Shack4 ο οποίος εισήγαγε την έννοιά του στο διεθνές δίκαιο, ως εκείνο το χρέος που είναι σε βάρος του λαού μιας χώρας στο οποίο δεν υπήρξε συναίνεσή του και το οποίο γνώριζαν οι πιστωτές. Ωστόσο, η κατ’ εξοχήν έμπρακτη εφαρμογή του στις διεθνείς σχέσεις, έγινε στην περίπτωση του χρέους του Ισημερινού (2008), παρότι η ντε φάκτο εφαρμογή του είχε προηγηθεί σε διάφορες διενέξεις από το 19ο αιώνα ως το τέλος του 20ού αιώνα5. Στη διευρυμένη έννοια του “απεχθούς” χρέους εντάσσονται όλα τα δάνεια που παραβιάζουν βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου (άδικος πλουτισμός, κατάχρηση δικαιώματος, δόλος, τοκογλυφία, βλάβη, υπερβολικό κόστος δανεισμού, χρήση ή απειλή χρήσης βίας κ.ά.), οι οποίες απορρέουν από τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών, την Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τη Διεθνή Σύμβαση για τα Πολιτικά Δικαιώματα, τη Σύμβαση για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα, τη Διακήρυξη για το Δικαίωμα στην Ανάπτυξη, τη Συνθήκη της Βιέννης που διέπει το δίκαιο των διεθνών συμβάσεων, κ.ά.

Η κινδυνολογία που εκπέμπεται από κυβέρνηση, ΜΜΕ, κυρίαρχους οικονομικούς κύκλους, αλλά εσχάτως και από το σύνολο του πολιτικού συστήματος με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, για τις ολέθριες επιπτώσεις από μια τέτοια ενέργεια είναι παντελώς ανυπόστατη. Κατ΄ αρχάς το πρωτογενές έλλειμμα του προυπολογισμού το 2011, ανέρχεται μόλις σε 3 δις ευρώ και θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί με εσωτερικό δανεισμό από τα ελληνικά νοικοκυριά. Όσο για τον μπαμπούλα της επιστροφής στη δραχμή, μια τέτοια ενέργεια συνοδευόμενη βέβαια από μια σειρά αναγκαίων προοδευτικών μέτρων για την παρεμπόδιση της κερδοσκοπίας, την αναδιάταξη της οικονομίας και την αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ της εργασίας και των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων θα ήταν ακόμη ευνοικότερη και θα έδινε εντονότερη αναπτυξιακή προοπτική με την επάνοδο στο προνόμιο της έκδοσης χρήματος και ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής (χρηματοδότηση ελλειμμάτων, διευκόλυνση διεθνούς ανταγωνιστικότητας, ομαλή αναδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης της χώρας. Στα πλαίσια αυτά θα έπρεπε να υπάρξει εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, που κακώς βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών, αφού 1) έχει λάβει ήδη γενναίες κρατικές κεφαλαιακές ενισχύσεις είτε με τη μορφή εγγυήσεων είτε με ρευστό – αγγίζουν τα 90 δις ευρώ – με βάση τις οποίες μάλιστα αντλούν φθηνή χρηματοδότηση από την Ε.Κ.Τ. και κερδίζουν από τη διαφορά επιτοκίου με ξένα χρήματα. 2) Αποτελούν ένα από τους υπαιτίους διαμόρφωσης του χρέους στα σημερινά επίπεδα, έχοντας με τις φοροελαφρύνσεις και διευκολύνσεις αποστερήσει εξαιρετικά φορολογικά έσοδα από το κράτος τουλάχιστον επί μια εικοσαετία υψηλότατης κερδοφορίας.        

Ενώ όσον αφορά τα ασφαλιστικά ταμεία που κατέχουν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου θα μπορούσε – καθόλου δεν απαγορεύεται η διακριτική επωφελής μεταχείρισή τους έναντι άλλων δανειστών, αφού προσφέρουν κοινωνικά αγαθά, συντάξεις και άλλες παροχές για τα οποία έχουν αναλάβει περιουσιακές υποχρεώσεις έναντι εισφορών – να υπάρξει ειδική ρύθμιση.    

Η σημερινή σκόπιμη εμμονή υπέρ του ευρώ ευνοεί κυρίως τους τραπεζίτες, οι οποίοι με δημόσια χρήματα που αντλεί το κράτος από τον ελληνικό λαό, κερδοσκοπούν και απαιτούν στο ακέραιο σε σκληρό νόμισμα – ευρώ – τις οφειλές από τα δάνεια που έχουν χορηγήσει, ενώ μισθωτοί και συνταξιούχοι με τις συνεχείς εισοδηματικές περικοπές και άλλα κοινωνικά στρώμματα με την πίεση που ασκεί η υφεσιακή πολιτική αλλά και τις φορολογικές επιδρομές υφίστανται τη λεγόμενη «εσωτερική υποτίμηση» δηλαδή μια άνευ προηγουμένου ανακατανομή εισοδημάτων υπέρ του μεγάλου, τραπεζικού και χρηματιστικού κεφαλαίου. Τουλάχιστον μια λελογισμένη διολίσθηση – υποτίμηση ενός ελληνικού νομίσματος της δραχμής θα είχε πιο συμμετρική επίπτωση μεταξύ των διαφόρων εισοδηματικών ομάδων και δεν θα δημιουργούσε ασφυξία στους δανειολήπτες οι οποίοι ήδη πληρώνουν υπέρογκους τόκους σε σχέση με άλλους ευρωπαίους, αλλά στο ίδιο σκληρό νόμισμα, στους κρατικοδίαιτους με τα χρήματα των φορολογουμένων «τραπεζίτες».

Θα πρέπει τέλος να σημειωθεί ότι απώτερος στόχος όλων αυτών των μέτρων που σχεδιάζονται μεθοδικά και συστηματικά είναι όχι μόνο η πτώχευση του ελληνικού κράτους αλλά και του λαού, αφού με την σταδιακή εξαθλίωσή του με ατέρμονες περικοπές μισθών και συντάξεων, θα εξανεμισθούν πλήρως οι αποταμιεύσεις όσων νοικοκυριών έχουν ακόμη κάποιες για τη συμπλήρωση της διαβίωσης, ενώ όσοι οφείλουν σε τράπεζες δεν θα είναι σε θέση να αποπληρώσουν τα χρέη τους με τη συρρίκνωση των εισοδημάτων με αποτέλεσμα τον πλειστηριασμό και την εκποίηση των ακινήτων που τους έχουν απομείνει. Οι περισσότερες άλλωστε τράπεζες της χώρας κυρίως όσες έχουν απομείνει σε κρατικό έλεγχο θα έχουν μεταβιβαστεί σε ξένα συμφέροντα. Η πτώση των τιμών των ακινήτων θα είναι τέτοιας έκτασης που θα απαξιώσει και τα περιουσιακά στοιχεία και όσων δεν οφείλουν σε τράπεζες. Η αναβαλλόμενη προς το παρόν πτώχευση από τους ψευτο - εθνοσωτήρες θα πραγματοποιηθεί αφού φθάσουν το λαό στην απόλυτη πτώχευση και μεταβιβάσουν οι ελληνικές και ξένες τράπεζες το μεγαλύτερο μέρος των ομολόγων που κατέχουν στα κράτη που με τη σειρά τους θα έχουν στα χέρια τους όλα τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας. Αναρωτιέται κανείς μετά από το ζοφερό αυτό μέλλον που περιγράφεται σε τι διαφέρει από την κατάκτηση της χώρας με πολεμικά μέσα. Τα νομισματικά μέσα και συγκεκριμένα στην περίπτωσή μας το ευρώ αφού στη δεκαετία που λειτούργησε αποτέλεσε ένα μηχανισμό μεταφοράς πλούτου από τις αδύναμες χώρες στις πιο ισχυρές της ευρώπης θα γίνει τελικά η σύγχρονη πολεμική μηχανή κατάκτησης της χώρας μας και του λαού της.                  

Γιάννης Δουλφής

12 Ιουνίου 2010