Το μεγάλο μας τσίρκο

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ INPRECOR 18 4 2012

Ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε γι’ ακόμα μια χρονιά και κάπως έτσι μπήκαμε και τυπικά στην προεκλογική περίοδο. Μετά από πολλά μπρος-πίσω, τη Μεγάλη Τετάρτη -ημέρα του μυστικού δείπνου κατά τας γραφάς- ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε την ολοκλήρωση του θεάρεστου και εθνοσωτήριου έργου της κυβέρνησής του και γνωστοποίησε ότι οι εκλογές θα διεξαχθούν στις 6 Μαΐου.

Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες, ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες

Ο Λουκάς Παπαδήμος δεν παρέλειψε ως εθναπόστολος να μας προτρέψει να ψηφίσουμε τα κόμματα που στήριξαν την κυβέρνησή του και κυρίως το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. «Είμαι σίγουρος ότι ως κοινωνία -είπε μεταξύ άλλων- θα επενδύσουμε στη δημιουργία και όχι στην αποδόμηση. Αυτό σημαίνει να επιλέξουμε το δρόμο που διασφαλίζει τη θέση της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ. Το δρόμο της δημοσιονομικής εξυγίανσης και των διαρθρωτικών αλλαγών». Και κάπως έτσι οι πολυπόθητες για πολλούς εκλογές, που πέρασαν από 40 κύματα, τουλάχιστον προκηρύχτηκαν.

Θεωρητικά τώρα το λόγο έχει ο λαός, ο οποίος δεν είναι και τόσο κυρίαρχος όταν η χώρα του βρίσκεται σε καθεστώς διεθνούς οικονομικού ελέγχου. Τη Μεγάλη Δευτέρα η διευθύντρια του ΔΝΤ μας είπε ευθέως ότι δεν πρέπει να ψηφιστούν «ακραία φιλολαϊκά κόμματα» εννοώντας όποια πολιτική δύναμη δεν στηρίζει το μνημόνιο και κάλεσε το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να «πουν την αλήθεια» στο εκλογικό σώμα. Επί της ουσίας η Κριστίν Λαγκάρντ υπενθύμισε στους προέδρους των δύο κομμάτων ότι έχουν υπογράψει και έχουν αναλάβει συγκεκριμένες δεσμεύσεις με το 2^ο μνημόνιο. Με νεότερη παρέμβασή της τη Μεγάλη Πέμπτη, ζήτησε να υπάρξει εκ νέου κυβερνητικός συνασπισμός απ’ τα κόμματα που δεσμεύονται να εφαρμόσουν τη δανειακή σύμβαση. Και κάπως έτσι μπήκαμε «με το δεξί» στην επίσημη προεκλογική περίοδο. Παρεμπιπτόντως η κυρία Λαγκάρντ όταν της ζητήθηκε ένα σχόλιο για τις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας (σ.σ. υπήρξε στέλεχος του κόμματος του Νικολά Σαρκοζί και τέως υπουργός οικονομικών της χώρας) απέφυγε να πάρει θέση γιατί, σύμφωνα με την ίδια, πρέπει να παραμείνει «πολιτικά ουδέτερη».

Το Σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι

Το γεγονός πάντως που σημάδεψε την απόφαση για τη διενέργεια των εκλογών και έγινε μεγάλη προσπάθεια απ’ τα κυρίαρχα τηλεοπτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να ελεγχθεί ως προς τις διαστάσεις του είναι ένα πράγματι πρωτοφανές περιστατικό. Πρόκειται για την αυτοκτονία του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού στην πλατεία Συντάγματος. Ήταν Τετάρτη 4 Απριλίου λίγο πριν τις 9 το πρωί. Πάνω του βρέθηκε και ένα σημείωμα, το οποίο υποδηλώνει με τον πλέον σαφές τρόπο ότι πρόκειται για την πρώτη πολιτική ενέργεια στη χώρα που ένας άνθρωπος την υπογράφει με το αίμα του χάρη σε δική του πρωτοβουλία. «Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στο Μουσολίνι», καταλήγει στο σημείωμά του ο αυτόχειρας συνταξιούχος, του οποίου η αυτοκτονία δεν είναι η πρώτη στην περίοδο της κρίσης, αλλά είναι η πρώτη αυτοκτονία που γίνεται σε δημόσια θέα και έχει ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα που ξεπερνάει τα οποιαδήποτε προσωπικά αδιέξοδα μπορεί να έχει κάποιος. Μάλιστα η τελευταία του πράξη είναι η αποτέφρωση της σορού του στη Βουλγαρία ύστερα από επιθυμία του ίδιου. Ακολουθούν συγκεντρώσεις και την επόμενη μέρα της αυτοκτονίας, ο πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας δέχεται δολοφονική επίθεση απ’ τα ΜΑΤ και χειρουργείται στο κεφάλι. Πρόκειται για μια ενέργεια με εξέχουσα σημειολογία. Το θύμα είναι ταυτόχρονα και συνδικαλιστής και άνθρωπος του τύπου και της ενημέρωσης. Από θαύμα βρίσκεται στη ζωή. Έτσι συμπληρώνεται σ’ αυτή τη φάση ο κύκλος του αίματος που άνοιξε με το νεκρό εργάτη απεργό τον Οκτώβριο του 2011. Έχει προηγηθεί ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου με το λαό απόντα απ’ την παρέλαση καθώς η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει κηρύξει δια της πλαγίας στρατιωτικό νόμο στο κέντρο της Αθήνας. Και κάπως έτσι φτάνουμε στην επίσημη ανακήρυξη των εκλογών.

Αυτός που πίστευε και καρτερούσε

Στις 12 Απριλίου –πρώτη μέρα της επίσημης προεκλογικής περιόδου- πληροφορηθήκαμε απ’ την Ελληνική Στατιστική Αρχή ότι η ανεργία τον Ιανουάριο του 2012 έφτασε το 1.084.000 άτομα, με σχεδόν 1000 ανθρώπους να χάνουν κάθε μέρα τη δουλειά τους καθ’ όλη τη διάρκεια του προηγούμενου χρόνου. Μάλιστα το καινούργιο, ποιοτικά ενδιαφέρον, στοιχείο είναι πως πλέον οι μισοί Έλληνες δουλεύουν και οι άλλοι μισοί θέλοντας και μη, κάθονται. Οι απασχολούμενοι εκτιμάται ότι είναι 3.880.120 άτομα, ενώ ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός ανήλθε στα 3.342.853 άτομα. Για πρώτη φορά πρωταθλήτρια στην ανεργία είναι η καρδιά της χώρας και της οικονομίας όπου συγκεντρώνονται τα 2/3 του πληθυσμού, η Αττική με 23,2% (τον Ιανουάριο του 2011 είχε 14,2%) ξεπερνώντας το πανελλαδικό ποσοστό της ανεργίας που ανήλθε στο 21,8%.

Ίσως αυτό εξηγεί με επιστημονικούς και πραγματικούς οικονομικούς όρους εν πολλοίς και την αιτία που το μεταναστευτικό γίνεται προσπάθεια ν’ αποτελέσει κυρίαρχο θέμα στην προεκλογική ατζέντα, με όρους ακροδεξιάς ρητορικής, με ιδεολογικά πογκρόμ, με επιχειρήσεις σκούπες στο κέντρο της Αθήνας, με στρατόπεδα συγκέντρωσης και μια φασιστικής έμπνευσης μεθόδευση που στιγματίζει συλλήβδην τους μετανάστες ως εγκληματίες που θέτουν σε κίνδυνο και τη δημόσια υγεία. Στην πραγματικότητα έχουμε επαναφορά του δικαίου του αίματος που είναι και το φυτώριο των φασιστικών αντιλήψεων. Οι μετανάστες που ως εφεδρικός στρατός σε προηγούμενες περιόδους -κατά πολύ μικρότερης ανεργίας για τους γηγενείς- χρησιμοποιήθηκαν ως μοχλός πίεσης για τη μείωση μισθών και μεροκάματων τώρα περισσεύουν. Φρόντισαν κάποιοι άλλοι ξένοι, που οι κυρίαρχοι κύκλοι της χώρας τους αποκαλούν εταίρους, να επιβάλλει μειώσεις μισθών και επί της ουσίας κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων με πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, κάνοντας έτσι περιττούς τους μετανάστες ως εφεδρικό στρατό.

Μουγκός, φαρμακωμένος στέκει και θωρεί

Σ’ αυτή τη χώρα λοιπόν, όπου ντόπιοι και ξένοι εργάτες περισσεύουν. Όπου η κυρίαρχη ελίτ βγάζει την εθνική κυριαρχία της χώρας στο σφυρί και προκειμένου να ικανοποιήσει τις αξιώσεις των δανειστών δε διστάζει να αιματοκυλεί διαδηλώσεις, το πολιτικό τοπίο είναι εξαιρετικά ρευστό και κάθε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη. Ωστόσο διαφαίνονται ορισμένες τάσεις. Πρώτο: ΠΑΣΟΚ και ΝΔ βρίσκονται σε ιστορικά χαμηλά απ’ τη μεταπολίτευση. Στις ως τώρα δημοσκοπήσεις μόλις και μετά βίας συγκεντρώνουν 40-45% και οι δύο μαζί. Και το κυριότερο δείχνουν πλήρη αδυναμία να αναστρέψουν τις φυγόκεντρες τάσεις. Δεύτερο: Εξίσου ρευστά είναι τα πράγματα στο χώρο της αριστεράς όπου κανείς δε μπορεί να αποκλείσει ακόμη και ανατροπή των συσχετισμών στο συγκεκριμένο χώρο που δείχνει συγκεντρώνει σχετικά μεγάλο ποσοστό ως σύνολο. Τρίτο: Το κόμμα του Πάνου Καμένου «Ανεξάρτητοι Έλληνες». Για πρώτη φορά καταγράφεται τέτοια δυναμική για καινούργιο κόμμα του αστικού χώρου που αμφισβητεί ανοιχτά τις σημερινές δεσμεύσεις της χώρας και δείχνει ικανό να χτυπήσει ακόμη και την τρίτη θέση στον εκλογικό χάρτη. Τέταρτο, αλλά πολύ επικίνδυνο: Όλες ή σχεδόν όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν είσοδο ενός φασιστικού-νεοναζιστικού κόμματος όπως της Χρυσής Αυγής στην ελληνική βουλή μετά την πτώση της χούντας το 1974.

Το μόνο σαφές που καταμαρτυρούν οι έρευνες της κοινής γνώμης είναι πως η κοινωνική κινητικότητα και η πολιτική κίνηση σε επίπεδο κοινωνίας είναι τόσο μεγάλη και τέτοια που αδυνατεί να βρει ενιαία έκφραση και να πάρει χαρακτηριστικά πολιτικού ρεύματος ικανού να αμφισβητήσει σε επίπεδο διακυβέρνησης τη σημερινή πορεία της χώρας. Και αυτό δεν είναι πρόβλημα της κοινωνίας, αλλά των υπαρχόντων κομμάτων και ιδίως της Αριστεράς και των πιο συνεπών δυνάμεών της, που παραχωρούν χώρο στις επιθέσεις του συστήματος να της φορτώνει μέχρι και το προπατορικό αμάρτημα, επωάζοντας έτσι το αυγό του φιδιού και στρώνοντας το έδαφος για κάθε ενδεχόμενο προς ακόμα πιο ανοιχτές μορφές πολιτικής αντίδρασης για να κυβερνηθεί ο τόπος. Όπως άλλωστε είπε και ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μισέλ Ροκάρ: «Δεν μπορεί να κυβερνηθεί δημοκρατικά ένας λαός που τους στερείς το 25% του εισοδήματός του, παρά μόνο με πραξικόπημα».

Σημείωση: «Το μεγάλο μας τσίρκο» ήταν ο τίτλος της θεατρικής παράστασης του Ιάκωβου Καμπανέλη που παίχτηκε επί χούντας. Οι υπότιτλοι προέρχονται από στίχους ενός τραγουδιού που γράφτηκε για την παράσταση, το «Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι», σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου και ερμηνεία Νίκου Ξυλούρη και Τζένης Καρέζη. Ηχητικά αποσπάσματα του έργου και των τραγουδιών υπάρχουν στο youtube.