ΤΟ ΑΚΡΑΙΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΝΑΖΙΣΤΕΣ ΕΦΟΡΜΟΥΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Για τον αγανακτισμένο Σαχινίδη

Αν θέλουν οι Σαχινίδηδες αυτής της χώρας να ανακαλύψουν άκρα και ταυτίσεις με τη φασιστική ακροδεξιά, ας θυμηθούν με ποιους συνυπέγραψαν τη συγκάλυψη του ξεπουλήματος της Αγροτικής  

Του Δημήτρη Καραμάνη

Tην περασμένη εβδομάδα, ο Φ. Σαχινίδης αποκάλυψε - από το βήμα της βουλής - τον ένοχο για την άνοδο της φασιστικής ακροδεξιάς. Ο πρώην υπουργός της κυβέρνησης Παπαδήμου συνεχίζοντας την σκέψη Πάγκαλου και (ορισμένων εκ των πλέον προβεβλημένων) αρθογράφων της Καθημερινής, ανακάλυψε ταύτιση πρακτικών και απόψεων της Χρυσής Αυγής με το κίνημα των πλατειών στο οποίο συμμετείχε και στήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Εκ πρώτης όψεως, ο ισχυρισμός Σαχινίδη για όσους βρέθηκαν στο Σύνταγμα τις μέρες των Αγανακτισμένων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αστείος. Στις μέρες που ζούμε, όμως τέτοιες φράσεις όχι μόνο δεν αποτελούν αστείο αλλά αποκαλύπτουν πολύ πιο βαθείς φόβους του πολιτικού προσωπικού που φέρει την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση.

Ο πρώην υπουργός και όλοι όσοι ασπάζονται τον ισχυρισμό του, δεν διακατέχονται από άγνοια. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι αξίες και οι πρακτικές που ηγεμόνευσαν στο Σύνταγμα δεν έχουν καμία σχέση με αυτές των φασιστών. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι ένα κίνημα αμφισβήτησης, έχοντας ως κεντρικό αίτημα του τη δημοκρατία παρά τις πολλαπλές ταυτότητες στο εσωτερικό του, ουδεμία σχέση μπορεί (και θέλει) να έχει με την ακροδεξιά.

Για ποιο λόγο όμως, ο Σαχινίδης και οι συν αυτώ επιμένουν σε έναν ισχυρισμό που είναι έωλος και διαστρεβλωτικός;

Το μνημονιακό μπλόκ ετοιμάζεται σήμερα ανανεωμένο (;) για τη νέα μεγάλη επιχείρηση του σχεδίου της εσωτερικής υποτίμησης που ξεκίνησε το Μάη του 2010. Μετρώντας οφέλη και απώλειες, έρχεται αντιμέτωπο με δύο μεγάλους βραχνάδες: το μαζικό κίνημα αντίστασης και την αριστερά.

Οι δύο αυτοί αντίπαλοι, σε καιρούς κυριαρχίας και ηγεμονίας των από πάνω, παραμένουν μαχητικοί, ενδεχομένως υπολογίσιμοι, πιθανώς ενοχλητικοί.

Σήμερα που τα χαρτιά ξαναμοιράζονται και το πολυπόθητο σημείο ισορροπίας έχει χαθεί, το κίνημα και η αριστερά είναι πλέον απόλυτα επικίνδυνοι αντίπαλοι.

Ένα κίνημα που έχει μεγαλώσει πέρα και έξω από τα καναλιζαρισμένα πλαίσια του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού που εξέθρεψε ο δικομματισμός, μέσα στις πλατείες, στις απεργίες, στις λαϊκές συνελεύσεις και στα δίκτυα αλληλεγγύης, είναι ένας αντίπαλος που πρέπει να συκοφαντηθεί,να ταυτιστεί με το κακό παρελθόν «που μας έφερε ως εδώ», να κατασταλεί.

Η Αριστερά, που έδωσε τις μάχες σαν οργανικό κομμάτι του κινήματος, μη φοβούμενη την αλληλομόλυνση με το λαό που αυθόρμητα επέλεξε να κατέβει στους δρόμους και τις πλατείες, είναι σήμερα ορατός πόλος αμφισβήτησης της κυριαρχίας των νεοφιλελεύθερων. Αφού δεν ενσωματώθηκε, πρέπει να ηττηθεί.

Ο Σαχινίδης και οι συνοδοιπόροι του,φοβούνται. Φοβούνται την σύνδεση της αριστεράς με το λαό που υποφέρει. Φοβούνται ένα κίνημα που βάζει ως στόχο,όχι πλέον μισθολογικά αιτήματα αλλά τη συνολική ανατροπή της νεοφιλελεύθερης μνημονιακής πολιτικής - ακριβώς επειδή ένα τέτοιο κίνημα ακυρώνει εξ’ αρχής το σχέδιο του κοινωνικού αυτοματισμού και της στοχοποίησης των «συντεχνιών». Η μέρα που η εργατική τάξη θα αποτελεί στο λόγο τους μια μεγάλη συντεχνία, δεν αργεί.

Φοβούνται τον ΣΥΡΙΖΑ που επέλεξε την εμπλοκή του με κάθε μικρή ή μεγάλη διαδικασία αντίστασης στα χρόνια των μνημονίων και κατάφερε να μετατρέψει αυτή τη διαδικασία αλληλεπίδρασης με το κίνημα σε ανταγωνιστικό πολιτικό σχέδιο. Θα ήταν ευχής έργον για τους κυρίαρχους, ολόκληρη η αριστερά να εγκλωβιζόταν σε μια λογική αυτόκλητης πρωτοπορίας που αναπαράγει το κουφάρι της και διαβουλεύεται με τον εαυτό της την ήττα της γραμμής της, στην πλάτη εξαθλιωμένων ανθρώπων που ξεγελιούνται από αυταπάτες.

Αν θέλουν οι Σαχινίδηδες αυτής της χώρας να ανακαλύψουν άκρα και ταυτίσεις με τη φασιστική ακροδεξιά, ας δουν τις εικόνες των εξαθλιωμένων στα κέντρα κράτησης και ας τις συγκρίνουν με αυτές των κακοποιημένων από τα τάγματα εφόδου του Μιχαλολιάκου.

Ας θυμηθούν με ποιους συνυπέγραψαν τη συγκάλυψη του ξεπουλήματος της Αγροτικής και με ποιους συμφώνησαν να χαρίσουν εκατομμύρια στις ΠΑΕ.

Αν θέλουν να βρουν τα άκρα είναι απλό. Ας βάλουν στη μια πλευρά της ζυγαριάς αυτούς που στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας ευθύνονται για τα τρία εκατομμύρια φτωχών, μαζί με αυτούς που μαχαιρώνουν, επίσης στο όνομα της πατρίδας, φτωχούς άλλου χρώματος.

Από την άλλη θα είμαστε εμείς, οι ακραίοι της αξιοπρέπειας.

Πηγή: left

Δημήτρης Καραμάνης

REDNotebook