Από καλύτερες θέσεις ...

Δημήτρης Μπελαντής | 10.12.2012     

Rproject

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε ένα ποιοτικό βήμα προς την κατεύθυνση ενός ενιαίου ριζοσπαστικού αριστερού σχηματισμού, ο οποίος θα δυναμώσει την πάλη των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων ενάντια στις καπιταλιστικές πολιτικές και θα ανοίξει τον δρόμο όχι μόνο για την κυβέρνηση της Αριστεράς και την μεταμνημονιακή εποχή - πράγμα απολύτως αναγκαίο- αλλά και για την λαϊκή- εργατική εξουσία και τον σοσιαλισμό.

Πράγ­μα­τι, η εμ­βέ­λεια της πα­ρέμ­βα­σής μας και η όλη αρ­χι­τε­κτο­νι­κή, πλέον, της πο­λι­τι­κής τα­ξι­κής πάλης επι­βάλ­λουν έναν ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ενιαίο, δη­μο­κρα­τι­κό και απο­τε­λε­σμα­τι­κό. Άρα, την υπέρ­βα­ση του συ­νο­μο­σπον­δια­κού σχή­μα­τος και την δια­μόρ­φω­ση ενός ενιαί­ου κόμ­μα­τος.

Όμως, η απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα και η ενό­τη­τα δεν ση­μαί­νουν σε καμία πε­ρί­πτω­ση την ομο­φω­νία του στρα­το­πέ­δου και την σιωπή του νε­κρο­τα­φεί­ου. Προ­ξε­νεί εντύ­πω­ση μια  φο­βι­κή λο­γι­κή, η οποία εκ­φρά­σθη­κε ιδίως την Κυ­ρια­κή και κα­τευ­θυ­νό­ταν κατά της κα­τα­γρα­φής δια­φο­ρε­τι­κών προ­γραμ­μα­τι­κών και πο­λι­τι­κών θέ­σε­ων αλλά και κατά της ύπαρ­ξης δια­κρι­τών λι­στών στην εκλο­γή των μελών της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής.  Φο­βι­κή, καθώς κα­τα­νο­ού­σε την ανά­δυ­ση δια­φω­νιών ως αυ­τό­μα­τα κα­τα­στρε­πτι­κή για την ενό­τη­τα και απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα του χώρου. Οι δη­μο­κρα­τι­κές και πλου­ρα­λι­στι­κές  πα­ρα­δό­σεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς –πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου και του Συ­να­σπι­σμού-  πά­ντο­τε ευ­νο­ού­σαν ή πά­ντως δέ­χο­νταν την κα­τα­γρα­φή δια­φο­ρε­τι­κών πο­λι­τι­κών και ιδε­ο­λο­γι­κών  ρευ­μά­των και μά­λι­στα ανε­ξάρ­τη­τα από την σο­βα­ρό­τη­τα της εκά­στο­τε πο­λι­τι­κής συ­γκυ­ρί­ας. Αλλά και ιστο­ρι­κά στην ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά, οι πε­ρισ­σό­τε­ρες εσω­κομ­μα­τι­κές κρί­σεις οξύν­θη­καν και οδή­γη­σαν σε δια­σπα­στι­κά φαι­νό­με­να όχι επει­δή υπήρ­χαν σο­βα­ρές δια­φω­νί­ες αλλά   ακρι­βώς επει­δή επι­κρα­τού­σε μια αντί­λη­ψη –ιδίως στα ηγε­τι­κά κλι­μά­κια- μη απο­δο­χής της δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τας και του πλου­ρα­λι­σμού αλλά και κα­τα­νό­η­σης της ενό­τη­τας ως μο­νο­λι­θι­κό­τη­τας. Ας θυ­μη­θου­με, εδώ, την διά­σπα­ση του ιστο­ρι­κού ΚΚΕ το 1968, την κρίση της Πα­νελ­λα­δι­κής το 1978 στο ΚΚΕ Εσω­τε­ρι­κού, την  διπλή κρίση του 1989-1991 στο ΚΚΕ κλπ. Η άρ­νη­ση της δια­φω­νί­ας λει­τούρ­γη­σε ως το θερ­μο­κή­πιο των δια­σπά­σε­ων. Πα­ρ’ό­λα αυτά,  φθά­σα­με στο ση­μείο να συ­ζη­τά­με στην Συν­διά­σκε­ψη  για το αν θα απο­κλεί­σου­με δια πλειο­ψη­φί­ας την δυ­να­τό­τη­τα/ δι­καί­ω­μα  όποιων συ­ντρό­φων/ισσών το επι­λέ­γουν να συ­γκρο­τούν δη­μό­σια δια­κρι­τή λίστα. Και όλα αυτά σε ένα κόμμα που πρι­μο­δο­τεί με χί­λιους δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους τον δι­καιω­μα­τι­κό λόγο. Σε ένα κόμμα που αρέ­σκε­ται να ανα­φέ­ρει την Ρόζα Λού­ξε­μπουργκ και μά­λι­στα συχνά σε σχέση με την κλασ­σι­κή ρήση της ότι η ελευ­θε­ρία ανή­κει σε όσους σκέ­φτο­νται δια­φο­ρε­τι­κά.

Η άρση αυτού του ιδε­ο­λο­γι­κού εμπο­δί­ου και η σαφής  κα­τα­γρα­φή των δια­φο­ρε­τι­κών  από­ψε­ων και συ­να­κό­λου­θα και των δια­κρι­τών λι­στών σή­μα­νε μια με­γά­λη πο­λι­τι­κή νίκη για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Κα­τα­δεί­χθη­κε ότι είναι ένα με­γά­λο πο­λι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό ρεύμα που προ­χω­ρά μπρο­στά χωρίς να φο­βά­ται  να βου­λεύ­ε­ται, να δια­φω­νεί, να  συν­θέ­τει, να δη­μο­σιο­ποιεί τους δι­σταγ­μούς ακόμη και τα συ­γκυ­ρια­κά  «ρήγ­μα­τα» στο εσω­τε­ρι­κό του. Ότι δεν προ­σαρ­μό­ζε­ται, λοι­πόν, σε επι­τα­γές μο­νο­λι­θι­κό­τη­τας, οι οποί­ες δεν απορ­ρέ­ουν πια από κά­ποια στα­λι­νι­κή κα­θο­δή­γη­ση αλλά από έλ­λει­ψη αυ­το­πε­ποί­θη­σης απέ­να­ντι  στον λαό και από μια λο­γι­κή ανά­δει­ξης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως ενός τε­χνο­κρα­τι­κού, με­ταϊ­δε­ο­λο­γι­κού κυ­βερ­νη­τι­κού σχη­μα­τι­σμού. Ότι δεν απο­δέ­χε­ται την πα­γί­ω­ση χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών ενός «πο­λυ­συλ­λε­κτι­κού» κόμ­μα­τος  ( με την έν­νοια του catch all party) , ιδε­ο­λο­γι­κά ασπόν­δυ­λου και ορ­γα­νω­τι­κά με­τα­μο­ντέρ­νου, όπου το «χά­ρι­σμα» θα υπο­κα­θι­στά την συλ­λο­γι­κή δια­δι­κα­σία. Η ανη­συ­χία και ο εκνευ­ρι­σμός πολ­λών συ­νέ­δρων απέ­να­ντι στην έκ­φρα­ση της πο­λι­τι­κής δια­φω­νί­ας εξέ­φρα­σε –δυ­στυ­χώς- ελ­λεί­ψεις ή και με­τα­στρο­φές  στην δη­μο­κρα­τι­κή μας πο­λι­τι­κή κουλ­τού­ρα και πλημ­μέ­λειες/ανε­πάρ­κειες   απέ­να­ντι στην επί­θε­ση που εξα­σκεί ενα­ντί­ον μας το κε­φά­λαιο. 

Και επί της ου­σί­ας, όμως. Κα­τα­γρά­φη­κε, μέσα από την σύ­γκλι­ση δια­φο­ρε­τι­κών ιδε­ο­λο­γι­κών ρι­ζο­σπα­στι­κών  υπο­ρευ­μά­των , η διά­θε­ση να προ­χω­ρή­σει η πο­λι­τι­κή  τα­ξι­κή σύ­γκρου­ση  σε βάθος, να προ­χω­ρή­σουν οι ρή­ξεις της ερ­γα­τι­κής τάξης και του λαού  με το ελ­λη­νι­κό  κε­φά­λαιο και τους διε­θνείς και ευ­ρω­παϊ­κούς συ­νε­ταί­ρους του. Ιδίως η σχε­δόν υπερ­ψή­φι­ση της τρο­πο­λο­γί­ας για το χρέος και το ευρώ που κα­τέ­θε­σαν το Αρι­στε­ρό Ρεύμα και η Αρι­στε­ρή Ανα­σύν­θε­ση με πο­σο­στό κοντά στο 50 % απο­τε­λεί ένα κα­τα­λυ­τι­κό και ισχυ­ρό μή­νυ­μα προς τα επι­τε­λεία του κε­φα­λαί­ου και της Ε.Ε. , προς το κα­ταρ­ρέ­ον πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα, ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν είναι αλώ­σι­μος, ανα­λώ­σι­μος και χει­ρα­γω­γή­σι­μος. Ότι κάθε προ­σπά­θεια ολο­μέ­τω­πης  πί­ε­σης πάνω σε μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς  από τους κυ­ρί­αρ­χους είναι δυ­να­τόν να απο­κρου­στεί, ότι κάθε τάση ανα­δί­πλω­σης, συμ­βι­βα­σμού, υπο­χώ­ρη­σης είναι δυ­να­τόν να ανα­σχε­θεί και να νι­κη­θεί. Ο φόβος και η αμη­χα­νία  των κα­θε­στω­τι­κών ΜΜΕ απέ­να­ντι σε αυτό το μή­νυ­μα υπήρ­ξε εμ­φα­νής-άρα­γε τους έχει πιά­σει και αυ­τούς ο «πόνος» για την ενό­τη­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ; To ζή­τη­μα ότι το ευρώ δεν είναι το κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό όριό μας, ότι σε μια κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης η ρήξη με την ευ­ρω­ζώ­νη μπο­ρεί να κα­τα­στεί απα­ραί­τη­τη για την ερ­γα­τι­κή τάξη και τον λαό, ότι προ­βάλ­λε­ται και ένα εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο,  λει­τουρ­γεί ως ένα «πο­λι­τι­κό σκάν­δα­λο» για το κε­φά­λαιο και τους συμ­μά­χους του –δε­δο­μέ­νου ότι το ευρώ και η έντα­ξη στην «οι­κο­γέ­νεια των ισχυ­ρών»  απο­τε­λούν βα­σι­κή «εθνι­κή αφή­γη­ση» για την αστι­κή μας τάξη από το 1980 μέχρι και σή­με­ρα Δε­δο­μέ­νου ότι η σχέση με το ευρώ συ­μπυ­κνώ­νει εθνι­κούς και διε­θνείς συ­σχε­τι­σμούς δύ­να­μης σε βάρος της ερ­γα­σί­ας και δεν συ­νι­στά απλώς μια νο­μι­σμα­τι­κή επι­λο­γή. Αλλά και πέρα από το ευρώ- η τάση βα­θέ­μα­τος της σύ­γκρου­σης πε­ρι­λαμ­βά­νει και άλλα ση­μεία όπως το εν­δε­χό­με­νο μο­νο­με­ρούς δια­γρα­φής του χρέ­ους και παύ­σης πλη­ρω­μών, η ανα­γκαία εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών, η ανα­γκαία επα­να­ε­θνι­κο­ποί­η­ση και κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των ΔΕΚΟ και των επι­χει­ρή­σε­ων στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας, η ανα­συ­γκρό­τη­ση της οι­κο­νο­μί­ας με μοχλό τον δη­μό­σιο τομέα και με όρους κοι­νω­νι­κού και ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου.  Η δική μας «έκτα­κτη ανά­γκη» απέ­να­ντι στην δική τους.  Όλα αυτά συ­νε­πά­γο­νται την προ­ε­τοι­μα­σία του λαού για με­γά­λες κοι­νω­νι­κές  συ­γκρού­σεις και όχι την διά­χυ­ση μιας αντί­λη­ψης ότι όλα θα αλ­λά­ξουν «ομαλά» , ότι θα «αλ­λά­ξουν όλα για να μην αλ­λά­ξει τί­πο­τε» κατά την γνω­στή έκ­φρα­ση του Λα­μπε­ντού­ζα. Την προ­ε­τοι­μα­σία του λαού για να μην κα­τα­ντή­σου­με ένα ελ­λη­νι­κό ΑΚΕΛ.

Αλλά και η κα­τα­γρα­φή ει­δι­κό­τε­ρα  της «Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας» με 25,7 % παρά τις τε­ρά­στιες επι­θέ­σεις και πιέ­σεις, στις οποί­ες υπε­βλή­θη, είναι ένα κο­ρυ­φαίο –θε­τι­κά- πο­λι­τι­κό γε­γο­νός. Δεί­χνει τις ιστο­ρι­κές δυ­να­τό­τη­τες ενός πλα­τιού και πο­λύ­μορ­φου ρεύ­μα­τος ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ,  ενός ρεύ­μα­τος, το οποίο έρ­χε­ται από το μέλ­λον και όχι από το πα­ρελ­θόν, ενός ρεύ­μα­τος του οποί­ου η «Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα» απο­τε­λεί τον πυ­ρή­να και την αφε­τη­ρία και όχι το ιστο­ρι­κό του όριο. Ενός ρεύ­μα­τος που πε­ρι­λαμ­βά­νει δυ­νά­μει και πολ­λές δυ­νά­μεις, που κα­τα­γρά­φη­καν τώρα στο Ενιαίο Ψη­φο­δέλ­τιο κάτω από τους συ­γκε­κρι­μέ­νους όρους αυτής της δια­δι­κα­σί­ας.

Τέλος, μια πα­ρα­τή­ρη­ση για το ζή­τη­μα των γρα­φειο­κρα­τιών και των μη­χα­νι­σμών. Η άποψη που πρό­τει­νε την λίστα της «Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας» λοι­δω­ρή­θη­κε ως γρα­φειο­κρα­τι­κή και ως προ­ϊ­όν μη­χα­νι­σμών, προ­ερ­χό­με­νων από τις πα­λιές «συ­νι­στώ­σες». Κατά πρώ­τον, γρα­φειο­κρα­τι­κά φαι­νό­με­να έχουν υπάρ­ξει σε όλες τις ως τώρα συ­νι­στώ­σες (και αυτές του «Ενιαί­ου Ψη­φο­δελ­τί­ου» και εκεί­νες της «Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας») . Κατά δεύ­τε­ρον, η πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση των από­ψε­ων και των δια­φω­νιών  και η μη συ­γκά­λυ­ψή τους πά­ντο­τε ενι­σχύ­ει την δη­μο­κρα­τία και απο­δυ­να­μώ­νει τον γρα­φειο­κρα­τι­σμό.  Κατά τρί­τον, τα μορ­φώ­μα­τα της πο­λυ­κομ­μα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας πά­ντο­τε συ­νο­δεύ­ο­νται και από όψεις ολι­γαρ­χί­ας ή γρα­φειο­κρα­τι­σμού. Αυτό, όμως, δεν μας κάνει να επι­λέ­γου­με την γρα­φειο­κρα­τία του μο­νο­κομ­μα­τι­κού κρά­τους, όχι αυτού που (δεν) υπάρ­χει σή­με­ρα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλλά εκεί­νου που θα μπο­ρού­σε να δη­μιουρ­γη­θεί  κατά προ­βο­λή των από­ψε­ων της «ομο­φω­νί­ας».