ΤΙ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΝ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΟΥ ΜΑΪΟΥ 2012 ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ

Το αποτέλεσμα των εκλογών αποτυπώνει καθαρά τη βίαιη αντίδραση του ελληνικού λαού σε όσα δεινά έχει υποστεί  τα δύο τελευταία χρόνια, με αφορμή την επέλαση των ξένων δανειστών στο εσωτερικό της χώρας, παίρνοντας τα κλειδιά από την εθελόδουλη ολιγαρχία και το διεφθαρμένο πολιτικό της προσωπικό, που τη διάσωσή τους αντιλαμβάνονται μόνο ως επίθεση στον εσωτερικό εχθρό, με τη συμμετοχή τους στη λεηλασία της ζωής του και την αρπαγή του πλούτου του.

Μετά τις αλλεπάλληλες εξεγέρσεις του λαού, οι οποίες συντελέστηκαν εν μέσω πολλαπλών και τεράστιων εμποδίων, είτε από τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό είτε από τους ελεγχόμενους συνδικαλιστικούς μηχανισμούς, είτε των αδυναμιών των ηγεσιών των πολιτικών δυνάμεων που διεκδικούν τη γνήσια εκπροσώπησή του να ενωθούν σε κοινούς αγώνες, του δόθηκε για πρώτη φορά η δυνατότητα να εκφραστεί με την ψήφο του.

Το αποτέλεσμα ήταν εκκωφαντικό. Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση οι παγιωμένες πολιτικές δυνάμεις αναδιατάχθηκαν εξ ολοκλήρου. Σε πρώτη ανάγνωση αυτό προκαλεί ενθουσιασμό, λόγω της απερίφραστης καταδίκης του δικομματισμού των πολιτικών δυνάμεων εξουσίας. Αρκεί όμως αυτό για την αντιστροφή της πορείας που έχουν χαράξει το διεθνές ληστρικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και οι εγχώριοι εκπρόσωποι και σύμμαχοί τους, και την απαλλαγή μας από τις ασφυκτικές δεσμεύσεις που έχουν επιβληθεί στο όνομα της εξασφάλισης αποπληρωμής του τεράστιου χρέους;       

Το μεγάλο ερώτημα είναι αν το πολιτικό σκηνικό που ο λαός ανέδειξε με την ψήφο του είναι σε θέση να πραγματώσει τις βαθύτερες, αλλά ανεξερεύνητες επιθυμίες του. Δυστυχώς για το λαό, η αγανάκτηση, η οργή, η εκδίκηση των υπευθύνων στα μάτια του και γενικά η αντίδραση με βάση το θυμικό έχει πολύ στενά όρια, τη στιγμή μάλιστα που το σύστημα έχει άπειρες δυνατότητες εναλλακτικών επιλογών που ήδη έχουν τεθεί σε εγρήγορση και εφαρμογή.    

Το πρώτο άκρως ανησυχητικό στοιχείο είναι η ανάδειξη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ σε κοινοβουλευτική δύναμη με υψηλό ποσοστό. Πέραν από τις τεράστιες ευθύνες των πολιτικών δυνάμεων που σκοπίμως ή άθελά τους αψήφησαν την ανάπτυξη του φαινομένου, που δεν έχει στην παρούσα φάση σημασία να επισημάνουμε, το ζητούμενο είναι πώς ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας προχώρησε σε ένα τέτοιο βήμα και ανέδειξε το σύγχρονο ναζισμό σε υπολογίσιμη πολιτική δύναμη. Ποιες κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις οδήγησαν το 7% περίπου του εκλογικού σώματος που ψήφισε να παραχωρήσει την ψήφο του στο σύγχρονο ναζισμό; Η φυσιογνωμία του πολιτικού – παραστρατιωτικού αυτού μορφώματος ήταν αντιληπτή από εκείνους που του έδωσαν την ψήφο τους; Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ άδραξε τη «χρυσή ευκαιρία» που της έδωσε το καθεστώς να αναπτύξει μια δημαγωγική εθνικιστική ρητορική, που συμπεριέλαβε: α) την αντίδραση στην κατάπτωση του εθνικού φρονήματος απέναντι στην υποτέλεια του καθεστώτος στις δυνάμεις των ξένων δανειστών με β) τον φόβο, την αγωνία και την εχθρότητα του κόσμου απέναντι στην ανεξέλεγκτη ροή ενός τεράστιου μεταναστευτικού ρεύματος, που υπονομεύει στα μάτια του τις ήδη δύσκολες συνθήκες της καθημερινής ζωής του. Η άγρια ρητορική και η πομπώδης «στρατιωτικού τύπου» παρουσία, σε συνδυασμό με την πώληση προστασίας σε αδύναμες κοινωνικές ομάδες, παράλληλα με την ανταπόκριση στη διάχυτη διάθεση του κόσμου για δυναμικές επεμβάσεις, χωρίς ξεκάθαρο περιεχόμενο, που δεν είναι σε θέση ο ίδιος να κάνει λόγω αδυναμίας, την ανέδειξε σε ένα ρόλο «δυναμικού κοινωνικού προστάτη». Όλα αυτά σημαίνουν ότι στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων υφέρπει πλέον ανοιχτά μια φασιστική τάση.

Η ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, που εκφράζεται τυφλά σε μαζική αποστασιοποίησή τους από το πολιτικό σύστημα που τα εξαπάτησε, έχει και άλλες αδιέξοδες, συμπληρωματικές προς αυτό εκφάνσεις, τις οποίες ανέδειξε με την παρότρυνσή του, μέσα από τα επίσημα ή ανεπίσημα δίκτυα επικοινωνίας που έχουν αναπτυχθεί τοα τελευταίο διάστημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το νεοσύστατο κόμμα των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, με ένα μείγμα ρητορικής «εθνικής ανεξαρτησίας» σε ένα άκρως νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα και με πολιτικό προσωπικό που αντλήθηκε από τη δεξαμενή της δεξιάς. Το νεοσύστατο αυτό κόμμα την κατάλληλη στιγμή μπορεί να διαδραματίσει ένα σημαντικό ρόλο σε εναλλακτικά κυβερνητικά σενάρια για τη συνέχιση με ή χωρίς τροποποίηση της ακολουθούμενης πολιτικής των μνημονίων και των προγραμμάτων λιτότητας.   

Δυστυχώς φαίνεται και στις δύο αυτές περιπτώσεις, ενώ οι ψηφοφόροι, δεξιάς κυρίως κατεύθυνσης, επεδίωξαν να δείξουν την αντίθεσή τους στην ασκούμενη πολιτική εξαθλίωσης και να τιμωρήσουν τους «δύο υπεύθυνους», το αποτέλεσμα τους οδηγεί από άλλο, παραπλήσιο, δρόμο στη διατήρηση ή και επιδείνωση της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης.  

Οι εκλογές ανέδειξαν στο κοινοβούλιο με μια αξιόλογη παρουσία και μια άλλη συμπληρωματική δύναμη, αυτή τη φορά από το χώρο της «αριστεράς», τη ΔΗΜ.ΑΡ. η οποία εκφράζει μια διαφοροποίηση σε χαμηλούς, παρακλητικούς, τόνους σε σχέση με την ακολουθούμενη πολιτική, δηλώνοντας όμως ότι σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητεί τις συμφωνίες που υπέγραψαν οι εκπρόσωποι της συγκυβέρνησης του Μαύρου Μετώπου του Παπαδήμου. Για το νέο αυτό μόρφωμα που απορρόφησε πάρα πολλά στελέχη αυτή τη φορά από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και μάλιστα του «εκσυγχρονιστικού» λεγόμενου ρεύματος – που ηγήθηκε στη νεοφιλελεύθερη στροφή του – τα Μέσα Μαζικής Επιβολής έπαιξαν ένα αποτελεσματικό ρόλο, με τον καταιγισμό κατευθυνόμενων δημοσκοπήσεων.

Στο εκλογικό τοπίο, πέραν των αποτελεσμάτων που διαμόρφωσαν το συσχετισμό δυνάμεων εντός βουλής, θα πρέπει να επισημάνουμε και δύο άλλα σημαντικά στοιχεία για τη διάθεση του εκλογικού σώματος. Ένα υψηλό αθροιστικά ποσοστό σε μια πανσπερμία κομμάτων και μορφωμάτων, που αποτέλεσαν ανάχωμα σε μια προοδευτική κατεύθυνση της ψήφου διαμαρτυρίας, μεταξύ των οποίων ψηλά αθροιστικά ποσοστά λαμβάνουν τρείς ακραιφνώς νεοφιλελεύθεροι σχηματισμοί, η ΔΡΑΣΗ (Στέφανος Μάνος), η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ (Ντόρα Μπακογιάννη – Μητσοτάκη) και η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ του Τζήμερου. Αν εξετάσουμε την κοινωνική γεωγραφία των ψήφων των παρατάξεων αυτών διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για συνειδητή ψήφο από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Ένα μεγάλο ποσοστό αποχής, έστω και αν αποδίδεται σε δημογραφικούς και τεχνικούς παράγοντες. Τέλος, θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός του εκλογικού καταποντισμού του τρίτου κόμματος του Μαύρου Μετώπου, του ΛΑ.Ο.Σ. που έμεινε εκτός κοινοβουλίου.  

Το μόνο ενθαρρυντικό και ελπιδοφόρο στοιχείο που θέτει βαθιά τη σφραγίδα του είναι η τεράστια εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και η μετατροπή του σε ρυθμιστικό παράγοντα της νέας πολιτικής συγκυρίας. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά ήταν εκείνη που προσέλκυσε μια μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών στην κοίτη ενός νέου ρεύματος με εξαιρετική δυναμική και αξιώσεις ανατροπής της υπάρχουσας κατάστασης. Σε τι συνίσταται αυτή η πρόταση; Σε δύο θεμελιώδη, αλληλένδετα ζητήματα. Την ενότητα των δυνάμεων της αριστεράς με προοπτική μιας κυβερνητικής πλειοψηφίας για την αλλαγή της πολιτικής, μέσα από την καταγγελία των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, με αμφισβήτηση του χρέους, τουλάχιστον ως προς την τεράστια ποσοτική του διάσταση. Δυστυχώς η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. δεν θέλει να αντιληφθεί την κρισιμότητα των περιστάσεων και να αρθεί στο ύψος τους και θυσιάζει τις τύχες του λαού στο βωμό της περιχαράκωσης του μικρομάγαζου, της άμετρης αλαζονίας και της ψευτοεπαναστατικής ρητορικής και γυμναστικής, αποκλείοντας και μετεκλογικά την οποιαδήποτε συνομιλία για το σχηματισμό κυβέρνησης με κορμό την αριστερά σε αντιμνημονιακή κατεύθυνση που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ήδη τιμωρήθηκε από την ωριμότητα των ψηφοφόρων που επέλεξαν αριστερά και ήδη ο συσχετισμός δυνάμεων κρίθηκε, ας ελπίσουμε τελεσίδικα. Η διαίρεση των λαϊκών αντιμνημονιακών δυνάμεων είναι το τελευταίο όπλο και καταφύγιο των κρατούντων και το ρόλο αυτό παίζει αντικειμενικά τουλάχιστον η ξεπερασμένη ηγεσία του Κ.Κ.Ε.

Η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης από τα δύο μνημονιακά κόμματα Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ., που συνετρίβησαν μεν στην κάλπη, αλλά ελέω εκλογικού νόμου συγκέντρωσαν ικανό αριθμό εδρών, θα κάνουν ότι μπορούν για να σχηματίσουν και πάλι κυβέρνηση, με την προσθήκη συνεταίρου. Ο σχηματισμός κυβέρνησης είναι η πρώτη τους επιλογή, για την ακρίβεια είναι και η μόνη. Αν χάσουν τώρα την εξουσία, ίσως δεν την ξαναβρούν σύντομα. Η αντίδραση, λοιπόν, των ψηφοφόρων, όπως εκφράστηκε στις εκλογές της 6 Μαϊου, έμεινε μετέωρη, γιατί δεν αποδεσμεύτηκαν στο βαθμό που έπρεπε από προκαταλήψεις και συναισθήματα. Η προσκόληση στη δεξιά παράδοση, δεν επέτρεψε σε μεγάλη μερίδα τους να αφουγκρασθούν τα αιτήματα της εποχής και να επιλέξουν τολμηρά με βάση τα προτάγματα του κάθε πολιτικού σχηματισμού. Υπάρχουν επίσης αυταπάτες, παρά τη λαίλαπα των μέτρων που επιβλήθηκαν και αναμένονται, για μια ως εκ θαύματος επιστροφή στο παρελθόν. Η νίκη των λαϊκών δυνάμεων θα έρθει επομένως, όχι με τη διάθεση τιμωρίας και με το θυμικό, αλλά είτε με τους αγώνες που θα ακολουθήσουν στο προσεχές διάστημα απέναντι στα απίστευτης αγριότητας μέτρα που έχει σχεδιάσει το καθεστώς, είτε αν του δοθεί άμεσα μια δεύτερη εκλογική ευκαιρία. Επειδή αναμένεται να γίνουν τα πάντα ώστε αυτή η ευκαιρία να αποκλειστεί, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να κάνει ότι μπορεί, αξιοποιώντας αγωνιστικά τη δεξαμενή των νέων ψηφοφόρων του, για να την επιβάλει.  Άλλωστε επαναληπτικές εκλογές θα έθεταν σε πολύ δυσχερή θέση και όσους συντηρούν τη διαίρεση των λαϊκών αντιμνημονιακών δυνάμεων. Και αυτό θα ήταν πολύ χειρότερο για το καθεστώς από την συντριβή των κομμάτων της συγκυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει σύντομα να στραφεί στις λαϊκές δυνάμεις που τον στήριξαν εκλογικά, αλλά και στις άλλες πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς που μπορούν να αντιληφθούν την κρισιμότητα των περιστάσεων και την ευκαιρία της συγκυρίας που άνοιξε η ανταπόκριση μεγάλου τμήματος του λαού, για να ενδυναμώσει τη θέση, την παρουσία και την πρότασή του. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να υιοθετηθεί από όλες τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που επιδιώκουν ειλικρινά την απεμπλοκή από τη σημερινή κατάσταση, τις δανειστικές συμβάσεις, τα μνημόνια και το χρέος για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για το λαό. Το διακύβευμα είναι κρίσιμο, η συστράτευση σ’ αυτό το στόχο άκρως απαραίτητη.   

 Γιάννης Δουλφής