Ποια η Στρατηγική του αστισμού σήμερα και τι θα πρέπει να κάνει η Αριστερά

του Δημήτρη Κατσορίδα

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο στόχος του αστικού μπλοκ είναι να κερδίσει χρόνο, μέχρι να ανασυγκροτηθεί εκ νέου το πολιτικό σύστημα. Για να γίνει αυτό, ένας μόνο τρόπος υπάρχει: να εκθέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, βάζοντάς τον σε μία οικουμενική κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», η οποία απλώς θα «αναδιαπραγματευτεί» απλά και μόνο το Μνημόνιο, εφόσον η τρόϊκα δεν θέλει επί της ουσίας να αλλάξουν οι όροι του και αυτό φαίνεται από τις συνεχείς δηλώσεις τους.

Στην ιστορία δύο, κραυγαλέες, φορές το πολιτικό σύστημα ανασυγκροτήθηκε, βάζοντας συνυπεύθυνη την Αριστερά: το 1989 με την συγκυβέρνηση και το 1944 με την κυβέρνηση «εθνικής ενότητας».

Θα αναφέρω το ιστορικό παράδειγμα του 1944, με τα λόγια του ίδιου του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος ομολογεί ότι τα Δεκεμβριανά του 1944 ήταν μια σχεδιασμένη στρατηγική από τις δυνάμεις του αστισμού, διότι μόνο μέσω αυτών μπορούσαν να «τα πάρουν όλα» από την Αριστερά, όπως ο ίδιος ο Παπανδρέου ομολογεί. Ο ίδιος, πάλι, παραδέχεται ότι επειδή ο παλιός πολιτικός κόσμος ήταν εντελώς αδύναμος και χωρίς ερείσματα, ο μόνος τρόπος για να ανασυγκροτηθεί ήταν να χρησιμοποιήσουν το ΕΑΜ σε κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», ώστε έτσι να μπορέσουν να επιστρέψουν στην Ελλάδα.

Ας αφήσουμε, όμως, τον ίδιο τον Γεώργιο Παπανδρέου να μιλήσει, για να δούμε πως σκέφτονται σε τέτοιες περιπτώσεις οι αστοί πολιτικοί. Σε επιστολή του, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Καθημερινή», στις 2-3-1948,1 μεταξύ πολλών άλλων λέει τα εξής αποκαλυπτικά: «…Εις την Ανατολήν, αι ένοπλαι δυνάμεις μας είχον αποσυντεθεί από την Στάσιν. Και εις την Ελλάδα το ΚΚΕ είχε καταστή παντοδύναμον…

Δια να έλθωμεν εις τας Αθήνας –ως αντίπαλοι του ΚΚΕ– δεν διαθέταμεν, δυστυχώς, ούτε εις το εσωτερικόν, ούτε εις το εξωτερικόν, ελληνκάς δυνάμεις, αριθμητικώς επαρκείς δια να αντιμετωπίσουν τας μυριάδας του ΕΛΑΣ…

Ιδού, διατί, μόνον η συμμετοχή του ΚΚΕ εις την Κυβέρνησίν μας ήνοιγε τα πύλας της Ελλάδος. Και δια τούτο την επεδίωξα –και ευτυχώς κατορθώθη…

Το συμπέρασμα είναι ότι ο Δεκέμβριος ημπορεί να θεωρηθή ‘’δώρον του Υψίστου’’. Αλλά, δια να υπάρξη ο Δεκέμβριος, έπρεπε προηγουμένως να είχωμεν έλθει εις την Ελλάδα και τούτο ήτο δυνατόν μόνον με την συμμετοχήν και του ΚΚΕ εις την κυβέρνησιν, δηλαδή με τον Λίβανον.

… Και δια να μη γίνη η Στάσις  – ‘’το δώρον του Υψίστου’’ [εννοεί τα Δεκεμβριανά, Δ.Κ.]–  έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσην αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθή ειρηνικώς τον αφοπλισμόν του ή να επιχειρήση την Στάσιν, υπό συνθήκας όμως πλέον, αι οποίαι ωδήγουν εις την συντριβήν του.

Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια.

Γ. Παπανδρέου

1/3/48»

Η αιματηρή τρομοκρατία που ακολούθησε της ήττας των Δεκεμβριανών επιβεβαίωσε τον αδυσώπητο κανόνα όλων των μαχών και φυσικά όλων των εκμεταλλευτικών κοινωνιών: ότι αλλοίμονο στην εκμεταλλευόμενη τάξη και στις δυνάμεις που την εκπροσωπούν αν δείξουν εμπιστοσύνη στις προθέσεις του αντιπάλου και δεν αποτολμήσουν να διεκδικήσουν και να πάρουν την εξουσία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τώρα, χειρίζεται το ζήτημα της μη συμμετοχής σε «Οικουμενική Κυβέρνηση», «εθνικής σωτηρίας», σε γενικές γραμμές καλά. Αντιστέκεται.

Όμως, ο λόγος του, είναι αναγκαίο να γίνει πιο επιθετικός.

Σήμερα, ο στρατός του αντιπάλου είναι σκόρπιος και σε υποχώρηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να διαθέτει ηθική υπεροχή.

Χρειάζεται να επιδείξει αποφασιστικότητα και πέρασμα στην επίθεση.

Αυτή τη στιγμή, το αποφασιστικό σημείο της μάχης είναι να επιμείνουμε ότι θέλουμε να κυβερνήσει η Αριστερά, έστω και στην βάση των Πέντε Σημείων, έστω και με ψήφο ανοχής, ώστε να εκφράσει την αντι-μνημονιακή ψήφο, αλλά τελικά όλοι οι υπόλοιποι δεν θέλουν να κυβερνήσει.

Οποιοιδήποτε άλλοι συμβιβασμοί θα είναι εις βάρος μας, επειδή δεν θα αντιστοιχούν με τον πολιτικό συσχετισμό των δυνάμεων που έχει διαμορφωθεί και θα οδηγήσουν στη δίνη και άλλων υποχωρήσεων.