Bαγγέλης και Αντώνης νόμιζαν πως έκαναν την κοινωνία… βρικόλακα!

Διονύσης Ελευθεράτος

Το 75% του ευρώ, τα ... βαμπίρ (που- ευτυχώς- δεν ήταν τελικά) και το «σοκ» για τη Χρυσή Αυγή
(δημοσιεύθηκε στο «iefimerida.gr», 7/5/2012)

Δεν μοιάζει με ειρωνεία της τύχης; Η παταγώδης κατάρρευση του δικομματισμού, του οποίου η ισχύς ήταν «σήμα κατατεθέν» του μεταπολιτευτικού σκηνικού, συντελείται επειδή η κοινωνία έκανε «παντιέρα» ένα δίπολο που χαρακτήρισε την πρώιμη, ενθουσιώδη Μεταπολίτευση!

Ποιο είναι αυτό το δίπολο; Αφενός η αρχή ότι προέχουν οι ανθρώπινες ανάγκες, αφετέρου η απέχθεια προς τα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Τα «διατάσσομεν», τα οποία σε ορισμένες ιστορικές περιόδους επιβάλλονται με τα τανκ και άλλοτε εκπορεύονται από τα think tank των οικονομικών και πολιτικών ελίτ, των αρπακτικών του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του ανεκδιήγητου κηφηναριού των Βρυξελλών, το οποίο – άμα λάχει να΄ ουμε- ακυρώνει όσα δημοψηφίσματα έχουν προγραμματιστεί για κοτζάμ Ευρωσύνταγμα (2005). Προς δόξαν της ... «θεμελιωμένης στην ΕΕ» δημοκρατίας -βεβαίως, βεβαίως...

Αυτό που διεμήνυσε η κοινωνία στις Μαρίες Αντουανέτες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ήταν απλούστατο, αυτονόητο: «Παιδάκια, σας διέφυγε μία λεπτομέρεια... Ότι εμείς πρέπει να επιβιώσουμε. Αν αυτό το πράγμα στους δικούς σας κώδικες καταγράφεται ως ... λαϊκισμός ή ανευθυνότητα, άντε στο διάολο».

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ λάνσαραν – καθένας με τον τρόπο του- την αντίληψη ότι νοείται «σωτηρία μιας χώρας», με ταυτόχρονη καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου των ... ιθαγενών που μένουν σε αυτήν. Ε, δεν γίνεται...

Όταν δεν ευημερούν ... ούτε οι αριθμοί

Τα δυο πάλαι ποτέ ισχυρά κόμματα αντιμετώπισαν τον κόσμο σαν να επρόκειτο, όχι για κοινωνία, αλλά για ένα άθροισμα από ... βαμπίρ. Έπεται η εξήγηση.

«Μια κοινωνία δεν θρέφεται μόνο με ΑΕΠ» είπε κάποτε ο αμερικανός οικονομολόγος Πολ Σάμουελσον, αλλά οι ... φωστήρες – σωτήρες του Αντώνη και του Βαγγέλη θέλησαν (το φοβερό είναι ότι ακόμη θέλουν) να πλάσουν τον homo non- mumerous. Τον άνθρωπο που θα συντηρείται (;) χωρίς καν να «ευημερούν οι αριθμοί».

Σε ένα χρόνο Μνημονίου το ελληνικό ΑΕΠ έπεσε 7% - κάτι που είχε να συμβεί από τις αρχές του 20ου αιώνα, εξαιρουμένων των περιόδων... πολέμου. Σε δυο έτη το δημόσιο χρέος εκτοξεύτηκε από το 120% στο 153%, το δε δεύτερο «πακέτο διάσωσης» βασίστηκε στην – μάλλον αυθαίρετη- «αισιόδοξη» πρόβλεψη πως θα ξαναβρεθούμε στο 120% το .. 2020. Με το γνωστό και διαρκώς διογκούμενο κοινωνικό κόστος.

Σε ένα έτος εδώ, στην Ελλάδα, χάσαμε κατά μέσο όρο το 25,3 % του εισοδήματός μας. Στο ίδιο χρονικό διάστημα, στη δεύτερη παγκοσμίως χώρα σε απώλειες, τη Νότια Κορέα, το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 6%...

Αυτοί που «ανέκριναν» και τον αυτόχειρα...

Τι μας είπαν, λοιπόν, οι Μαρίες Αντουανέτες; Να συντηρηθούμε, σαν βρικόλακες, με το ... αίμα των διπλανών μας. Μας κατέταξαν όλους σε καμιά τετρακοσαριά «συντεχνίες» και μας παρακίνησαν – επί της ουσίας – να χαιρόμαστε με την οδύνη του διπλανού μας. Να τσακώνονται οι εργαζόμενοι των 800 με εκείνους των 1.100 ευρώ. Οι άνεργοι δίχως επίδομα με εκείνους που το έχουν – ακόμη. Να χαιρόμαστε που έκλεισε ένα Κέντρο Υγείας στην περιοχή μας, σκεπτόμενοι πως κάποιοι «κηφήνες» δημόσιοι υπάλληλοι – ίσως παντελώς άγνωστοι σε εμάς- «την πληρώνουν».

Αυτοκτόνησε ο συνταξιούχος στο Σύνταγμα κι ο Πάρις Κουκουλόπουλος έστειλε ... κλητήρα στον άλλο κόσμο για να παραλάβει την «απολογία» που θα ... όφειλε να συντάξει ο αυτόχειρας, με αντικείμενο «τις ευθύνες των φαρμακοποιών για την αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης».!... Όλοι ένοχοι, λοιπόν, για κάποιο λόγο. Άρα δικαίως τιμωρούμενοι.

Όταν τελείωσαν οι «συντεχνίες», μας κάλεσαν να απολαύσουμε τη διαπόμπευση των δυστυχισμένων ιερόδουλων. Οι νταβατζήδες και κυρίως το κύκλωμα του «τράφικινγκ» εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας...

Τα βαμπίρ, όμως, έχουν και μια αδυναμία. Με εξαίρεση μια περίπτωση της σπαρταριστής κωμωδίας «Η Νύχτα των Βρυκολάκων», του Ρομάν Πολάνσκι, κάθε φορά που δείχνεις σε έναν βρικόλακα σταυρό, αυτός παραλύει. Ε, εδώ, δεν μας έδειχναν σταυρό, αλλά ...ευρώ. «Μην κινείσαι- θα βγούμε από το ευρώ»...

Ο φόβος του χειρότερου, όταν ζεις το χειρότερο...

Στο επόμενο χρονικό διάστημα είναι μάλλον δεδομένο ότι θα συζητήσουμε πολύ (και) για το ευρώ- όρεξη να έχουμε. Πιθανότατα μάλιστα θα αρχίσουμε να συζητάμε σοβαρά (κάτι που δεν πολυσυμβαίνει έως τώρα), λαμβάνοντας υπ΄ όψη όσα γίνονται ανά την Ευρώπη. Αυτό που διεμήνυσε όμως ο κόσμος, προς το παρόν, στις Αντουανέτες είναι πως κανένα νόμισμα δεν συνιστά «προστασία» ή «ευτυχία», εάν δεν φθάνει – ή δεν μένει- στην τσέπη σου.

Εάν οι Αντουανέτες συνεχίσουν να επικαλούνται το ευρώ για να μας κρατήσουν στην παρούσα, θανάσιμη κινούμενη άμμο, πολύ σύντομα θα δουν το 75% που τάσσεται υπέρ της παραμονής στην Ευρωζώνη να πέφτει. Γρήγορα. Άλλωστε και το δικό τους ποσοστό στην κοινωνία, δηλαδή η επιρροή του δικομματισμού, μέχρι χθες 80% ήταν...

Ο φόβος κάποιου χειρότερου που ελλοχεύει, δεν μπορεί επ΄ άπειρον να καθηλώνει όποιον βιώνει διαρκώς την εξέλιξη του κακού σε χειρότερο και κατόπιν σε... ακόμη χειρότερο.

Προσπάθησαν διάφορες Αντουανέτες να μας πείσουν ότι ήμασταν το «όνειδος» της Ευρώπης, αλλά τελικά δεν μπόρεσαν να κρύψουν ότι εμείς απλώς «βγήκαμε στη σέντρα» πρώτοι.

Μας είπαν ότι τη «λύση» δίνουν ακριβώς εκείνες οι ιδεοληψίες που έκαναν την Ιρλανδία «πρωταθλήτρια Ευρώπης» στο έλλειμμα και... ασυναγώνιστη στο εξωτερικό χρέος – δηλαδή στο δείκτη, ο οποίος δείχνει τόσο το δημόσιο, όσο και το ιδιωτικό χρέος.

«Τα κράτη δανείζονται 600 φορές ακριβότερα...»

Προσπάθησαν να μας πείσουν ότι είναι λογικό να δυστυχήσουμε για τη δόξα ενός ευρωπαϊκού οικονομικού μοντέλου το οποίο μεταξύ άλλων, όπως έγραψε προσφάτως κι ο παλιός Γάλλος πρωθυπουργός Μισέλ Ροκάρ, επιβάλλει να «δανείζονται τα κράτη 600 φορές ακριβότερα από όσο οι Τράπεζες».

Έβγαλαν από το λεξιλόγιό τους την έννοια «εσωτερικός δανεισμός» (έκδοση λαϊκού ομολόγου με επιτόκιο ας πούμε 3 – 4%, για το εγχώριο αποταμιευτικό κοινό), για να μη θυμώσουν οι τραπεζίτες. Εκείνοι που κάνουν ακόμη ... ό, τι θέλουν, ανεξέλεγκτοι, έχοντας λάβει ένα ολόκληρο (!) ετήσιο ΑΕΠ σε εγγυήσεις και ρευστό- αρχής γενομένης από το πακέτο των 28 δισ. ευρώ, του Κώστα Καραμανλή.

Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο μας νουθετούσαν να ξεχάσουμε πώς φθάσαμε ως εδώ και να επικεντρωθούμε στο μέλλον. Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή αναζητούσαν την αιτία του κακού στην εποχή του Αντρέα, του Πλαστήρα ή του Κωλέττη. Ό,τι θέλουμε, αρκεί να μην αντιληφθούμε το ειδικό βάρος των πεπραγμένων της τελευταίας διετίας στο όλο δράμα που βιώνουμε. Το «πράσινο» πρώτο Μνημόνιο, το δίχρωμο δεύτερο...

Έλα όμως που οι αριθμοί είναι ζόρικοι... Με όλα μας τα χάλια, με όλα τα κουσούρια που είχε ή δεν είχε η οικονομία μας, το 2010 το ελληνικό ΑΕΠ ήταν 232 δισεκατομμύρια ευρώ. Δεν ήταν φυσικά επίδοση... για πάρτι, αλλά ούτε και για χαρακίρι. Τι ανακαλύπτει κανείς, εάν επεξεργαστεί τα επί μέρους στοιχεία και κάνει τις δέουσες αναγωγές; Ότι κάθε απασχολούμενος στην Ελλάδα θα μπορούσε να λαμβάνει κατά μέσο όρο 2.580 ευρώ μηνιαίως και κάθε συνταξιούχος 1.500 ευρώ. Κατά μέσο όρο...

Και στο τέλος ... απόρησαν με τη Χρυσή Αυγή!

Εάν η κοινωνία είχε συνειδητοποιήσει πλήρως πόσο ψέμα έχει καταναλώσει τα τελευταία δύο χρόνια, ίσως τιμωρούσε ακόμη σκληρότερα τα κόμματα που την «πέρασαν» για βρικόλακα - ή φιλοδόξησαν να την μετατρέψουν σε κάτι τέτοιο...

Τι μένει; Α, ναι, τα δάκρυά τους για τη Χρυσή Αυγή. Πολύ ...λογικό και συνεπές, δεν νομίζετε; Ο αρχηγός των μεν, στη συγκέντρωση του Ζαππείου, σχεδόν διακήρυττε πως κάθε μετανάστης είναι «τύραννος». Οι δε συγκυβέρνησαν με το ΛΑ.Ο.Σ του σλόγκαν «οι καθαροί Έλληνες».

Αμφότεροι ούρλιαζαν την 28η Οκτωβρίου, σαν συνταγματάρχες του 1950, επειδή στη Θεσσαλονίκη στο άτυπο ... ματς «παρέλαση Vs διαδήλωση» σημειώθηκε «2». Έβλεπες τον εξοργισμένο μετα- μοντέρνο «πράσινο» Μπουτάρη (ασχέτως αν τον ψήφισαν και αριστεροί) να ωρύεται κι απορούσες, αν αυτό που γυάλιζε στο αφτί του ήταν σκουλαρίκι, ή στρατιωτικό παράσημο που απλώς ... μετακόμισε. Μετά, θρήνησαν για το ποσοστό της Χρυσής Αυγής...

Κατανοεί ο γράφων, κάτι. Ότι ειδικά η ΝΔ, με την «ατζέντα» που διαμόρφωσε στην τελική ευθεία προς τις εκλογές, ήλπιζε να «καλύψει» η ίδια το «κοινό» της ακροδεξιάς. Τελικά ... έστειλε επιπρόσθετο κόσμο στη Χρυσή Αυγή.

Οι άνθρωποι νόμιζαν ότι θα επιτύγχαναν περίπου ό,τι κατάφεραν παλιότερα ο Μπερλουσκόνι κι ο Σαρκοζί – να «ενσωματώσουν» μεγάλο τμήμα της «σκληρής» Δεξιάς. Υπάρχει όμως μια διαφορά: Ο «καβαλιέρε» κι ο Νικολά αυτά τα έκαναν όταν είχαν την πολιτική «ηγεμονία» στις χώρες τους. Εκεί τα «κλασσικά» ακροδεξιά κόμματα θύμισαν τους λαγούς -δρομείς στο στίβο: Ώθησαν την mainstream Κεντροδεξιά σε ταχύτερη – και πιο απότομη- στροφή, δεξιότερα.

Η ΝΔ φιλοδοξούσε να το πετύχει αυτό, ως ο κυρίως... δρομέας της Κεντροδεξιάς; Προφανώς δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι έπασχε από θλάση και καρδιακή αρρυθμία ταυτοχρόνως...

ΠΗΓΗ: ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ