ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ Μνημόνιο, ναι ή όχι;

Το ερώτημα είναι σαφέστατο: Τι είδους κυβέρνηση θέλουν οι Ελληνες, μνημονιακή ή αντιμνημονιακή; Κυβέρνηση δηλαδή που να υλοποιεί κατά γράμμα τις εντολές των Γερμανών, της ΕΕ και του ΔΝΤ ή κυβέρνηση που να αρνείται αυτή την πολιτική; Οι εκλογές της 6ης Μαΐου έδωσαν μερική απάντηση. Συντρίβοντας το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και διαλύοντας το δικομματικό σύστημα, οι ψηφοφόροι κατέστησαν πασίδηλο ότι απορρίπτουν κατηγορηματικά την πολιτική του Μνημονίου και γι’ αυτό καταβαράθρωσαν στα εκλογικά Τάρταρα τα κόμματα που στήριξαν εμπράκτως την πολιτική αυτή. Καταπόντισαν το ΠΑΣΟΚ στο 13% και τη ΝΔ στο 19% και πέταξαν τον ΛΑΟΣ εκτός Βουλής.

Η καταδίκη της μνημονιακής πολιτικής από το εκλογικό σώμα είναι αδιαφιλο­νίκητη. Δεν απάντησε όμως ο ελληνικός λαός τι είδους αντιμνημονιακή κυβέρνηση θέλει. Το 17% του ΣΥΡΙΖΑ ή το 11% των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου, με τα άλλα αντιμνημονιακά κόμματα να παίρνουν μικρότερα ποσοστά, κατά κανέναν τρόπο δεν υποδηλώνουν κυβερνητική επιλογή.

Κυβερνητική πλειοψηφία δεν συνιστά κατά κανέναν τρόπο ούτε το άθροισμα των ποσοστών των αριστερών κοινοβουλευτικών κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ), το οποίο μόλις ξεπερνά το 31% – πέραν του γεγονότος ότι η άθροιση αυτή είναι παντελώς αυθαίρετη πολιτικά σήμερα, δεδομένου ότι ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ αρνούνται τη μεταξύ τους συνεργασία. Μόνο η σύμπραξή τους με τον Π. Καμμένο θα δημιουργούσε ποσοστό (42%) που θα αντανακλούσε όντως την επιθυμία του 60% των ψηφοφόρων που ψήφισαν πάσης φύσεως και πολιτικής αποχρώσεως αντιμνημονιακά κόμματα.

Αναλλοίωτο παραμένει το ζητούμενο. Μνημονιακή ή αντιμνημονιακή κυβέρνηση; Ορθώς καλείται εκ νέου στις κάλπες ο λαός για να δώσει απάντηση στο ερώτημα αυτό. Στις 6 Μαΐου όμως τα μνημονιακά κόμματα κατατροπώθηκαν, όταν οι ψηφοφόροι κλήθηκαν να αποφανθούν επί του ζητήματος αυτού. Αν πουν στον κόσμο ότι τον ξανακαλούν να ψηφίσει για το ίδιο ζήτημα, δεν αποκλείεται να υποστούν ακόμη μεγαλύτερη ήττα. Προσπαθούν λοιπόν να πείσουν τον λαό ότι αυτή τη φορά ψηφίζει δήθεν για κάτι άλλο, όχι για την εκλογή κυβέρνησης υπέρ ή κατά του Μνημονίου.

Δεν είναι δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της Ελλάδας στο ευρώ οι εκλογές του Ιουνίου, όπως αναληθώς ισχυρίζονται κάποιοι. Δεν είναι καν δημοψήφισμα υπέρ ή κατά του Μνημονίου, οπότε η έκβασή του θα ήταν εκ των προτέρων βέβαιη. Την εκλογή μνημονιακής ή αντιμνημονιακής κυβέρνησης θα αποφασίσουν οι ψηφοφόροι σε έναν μήνα, με όσα η επιλογή τους αυτή συνεπιφέρει. Ο πρωτοφανούς έντασης ψυχολογικός πόλεμος που έχει εξαπολυθεί με στόχο την παγίδευση του εκλογικού σώματος σε πλαστά διλήμματα, αντανακλά απλώς τη σκληρότητα της μάχης.

Μόνη επιλογή η ΝΔ απέμεινε για το κατεστημένο, πολιτικό και οικονομικό. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε τροχιά εξαφάνισης από τον πολιτικό χάρτη. Το νέο κεντροαριστερό κόμμα που θα το αντικαταστήσει δεν έχει ακόμη δημιουργηθεί και φυσικά δεν θα εμφανιστεί σε έναν μήνα. Αρα το ΠΑΣΟΚ είναι προσωρινά -υπογραμμίζουμε τη λέξη «προσωρινά»- αδύνατον να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις. Οπου και να πάει, θα πάει σαν «τσόντα».

Πρώτη τη Δεξιά πρέπει να αναδείξει πάση θυσία στις εκλογές του Ιουνίου το σύστημα, διαφορετικά θα είναι πιθανότατος ο σχηματισμός κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, αν βγει αυτός πρώτος και πάρει αυτός τις 50 επιπλέον έδρες. Αν δεν βγει πρώτη η ΝΔ, τότε θα σχηματιστεί κατά βάση αντιμνημονιακή κυβέρνηση – άρα το πολιτικό τοπίο θα ανατραπεί εκ βάθρων.

Υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ είναι το μετεκλογικό πολιτικό ρεύμα. Η Δεξιά έχει διάσπαρτες τις δυνάμεις της. Ο Αντώνης Σαμαράς δίνει «γη και ύδωρ» σε όποιον βρει μπροστά του – ακόμη και στην… Ντόρα! Γνωρίζει ότι το βράδυ των εκλογών ή θα γίνει πρωθυπουργός ή θα… καρατομηθεί πολιτικά επιτόπου, αν ο ΣΥΡΙΖΑ βγει πρώτος. Η μάχη θα είναι ανελέητη.