ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΑ!

Του ΑΡΗ ΤΟΛΙΟΥ

Ας γίνει κάτι ξεκάθαρο από την αρχή: μετασχηματισμός μιας κοινωνίας, ριζικός στα όρια της επανάστασης (με τη λενινιστική έννοια), μέσω εκλογών που διεξάγει ένα αστικό κράτος, είναι δύσκολο να γίνει. Όμως, είναι παράλληλα σημαντικό το ότι ένα γεγονός (όπως μια εκλογική διαδικασία), εντός του θεσμικού πλέγματος ενός κράτους, μπορεί να προκαλέσει τομές και να πυροδοτήσει καταστάσεις τόσο απρόβλεπτες και δυναμικές που να γράψουν επαναστατική ιστορία.

Βεβαίως, όποιος περίμενε ότι οι εκλογές της 6ης Μάη θα ήταν επανάσταση για τον τόπο πλανάται. Αυτό πρέπει να γίνει σαφές, μαζί και με το γεγονός ότι η πολιτική διεξάγεται βάσει πραγματικότητας και όχι επιθυμιών ή υποθέσεων. Τέτοιο ιστορικό γεγονός δεν είναι ακόμα οι εκλογές της περασμένης Κυριακής – αλλά μπορούν να γίνουν, υπό κάποιες προϋποθέσεις.

Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η ηγεσία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά σε μια πρόκληση, τουλάχιστον παράδοξη για όσους είχαν συμβιβαστεί με την ιδέα μιας ριζοσπαστικής Αριστεράς, η οποία για δεκαετίες "ασθμαίνει" να εισέλθει με αγωνία και φιλότιμο στο Κοινοβούλιο. Αυτή η πρόκληση δεν είναι άλλη από την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, ως δεύτερος συνδυασμός στις εκλογές. Και αν για τον Αντώνη Σαμαρά, αυτή η εντολή απαντήθηκε μέσα σε λίγες ώρες από τα υπόλοιπα κόμματα, η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί στο επίκεντρο των εξελίξεων για αρκετές μέρες.

Ενδεχομένως, ένα συνηθισμένο αστικό κόμμα, με αριστερή επίκληση και ρητορεία, να γοητευόταν από τις φωνές που θα το καλούν να ενδώσει, να λειάνει τις πολιτικές του αιχμές και να συνεργαστεί με μνημονιακές και φιλομνημονιακές δυνάμεις εις το όνομα κάποιας "αόρατης" ανάγκης εθνικής συνεννόησης. Τονίζω τη λέξη "αόρατη", διότι η απτή, ορατή πραγματικότητα που βιώνει η ελληνική κοινωνία δεν αναγνωρίζει την ανάγκη ειρήνευσης εκ διαμέτρου αντίθετων συμφερόντων.

ΝΑ ΠΑΡΑΣΥΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ ΘΕΛΟΥΝ ΠΑΣΟΚ – ΝΔ!

Μέγα λάθος λοιπόν η "κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας"! Ο κόσμος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές ούτε απαιτεί τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση εθνικής καταστροφής ούτε επιθυμεί μνημόνιο με καλύτερους όρους! Το ύπουλο ψέμα της "ακυβερνησίας" έχει πολύ μικρά πόδια! Τέτοιου είδους διακυβέρνηση (όπως αυτή της τελευταίας τριακονταετίας και ειδικότερα, της τελευταίας διετίας) καλύτερα να λείπει από τον ελληνικό λαό! Εξάλλου, δεν αναρωτιούνται οι κυρίαρχοι κύκλοι: πως γίνεται να κυβερνήσεις κάποια χώρα, τη στιγμή που, βάσει μνημονιακών όρων, έχεις εκχωρήσει το μεγαλύτερο μέρος κυριαρχίας (λαϊκής και εθνικής) σε αυτή;

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευ. Βενιζέλος, έχοντας ιδιαίτερα βεβαρημένο παρελθόν σε συνταγματικές εκτροπές, καισαρικές μεγαλοστομίες και σενάρια τρομολαγνείας το αμέσως προηγούμενο διάστημα, έσπευσε δήθεν "ανιδιοτελώς" να δώσει υποστήριξη σε κυβέρνηση συνεργασίας, με τον όρο να συμμετέχει και ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς απαραίτητα να υπάρχουν στελέχη του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Πρόκειται για σενάριο μαύρης κωμωδίας! Από τη μια, θα επιχειρήσει να σύρει την Αριστερά σε "ανίερη συμμαχία", την οποία, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεχόταν, θα ήταν με πολιτικούς όρους που θα ακύρωναν το αξιακό και προγραμματικό του πλαίσιο, ενώ το ΠΑΣΟΚ θα κέρδιζε χρόνο για να ανασυνταχτεί, ασκώντας παράλληλα το ρόλο του "αντιπολιτευόμενου συγκυβερνήτη" (συνταγή Σαμαρά). Από την άλλη, αν ο ΣΥΡΙΖΑ αρνηθεί τη συμμαχία με ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, ο πρώην έγκριτος συνταγματολόγος και νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα τον εγκαλέσει για "απομονωτισμό" και "ανευθυνότητα".

Βεβαίως, είναι αλήθεια ότι μια κυβέρνηση στην οποία θα είχε σημαίνοντα ρόλο ένα δυναμικό κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς, θα μπορούσε να θέσει σαν άξονες σημαντικά, αλλά μικρότερα ζητήματα "αλλαγής", όπως π.χ. η αλλαγή ενός εκλογικού νόμου ακραίας καλπονοθείας, η οποία σε τέτοιες συνθήκες θα μπορούσε να δώσει ακόμα και ευρεία πλειοψηφία σε κυβέρνηση αριστερών δυνάμεων. Ωστόσο, το επιμέρους αίτημα της αλλαγής του εκλογικού νόμου δεν αρκεί. Το ένα και πλέον εκατομμύριο ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ζητούν πολλά περισσότερα. Υπάρχει περίπτωση τα πρώην μεγάλα κόμματα να δεχτούν την ακύρωση του μνημονίου; Υπάρχει περίπτωση να δεχθούν την εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των τραπεζών, των οποίων υπήρξαν πραγματικοί "μαικήνες" σαν κυβερνήσεις; Υπάρχει περίπτωση ο Α. Σαμαράς και ο Ευ. Βενιζέλος να δεχθούν την απόσυρση των ενυπόγραφων δεσμεύσεων τους; Υπάρχει περίπτωση οι πιστωτές να δεχθούν το σταμάτημα της - επονείδιστης για τον ελληνικό λαό - αποπληρωμής του απεχθούς χρέους;

ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΘΑΚΗ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ «ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ» !

Αν λοιπόν η Αριστερά (ριζοσπαστική, κομμουνιστική, αντικαπιταλιστική) θέλει να είναι συνεπής και σε αντιστοιχία με τους οραματικούς στόχους της κοινωνικής απελευθέρωσης και της λαϊκής εξουσίας, πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της και να συνεργαστεί πάνω σε ένα πρόγραμμα που θα πατάει στα επίδικα του σήμερα (ούτε του μακρινού παρελθόντος ούτε του μακρινού μέλλοντος), θα δίνει θετική διέξοδο και θα προσφέρεται για περαιτέρω επεξεργασία και ζύμωση στα ζητήματα που αφορούν το μνημόνιο (ακύρωση των όρων του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων), το δημόσιο χρέος (στάση πληρωμών και διαγραφή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του χρέους), το διεθνιστικό όραμα (έξοδος από την ευρωζώνη), κτλ. Μόνο αυτή η σύγκλιση, η οποία θα γίνει με πολιτικούς όρους και όχι ιδεολογικά προαπαιτούμενα (που έτσι κι αλλιώς υπάρχουν για να θυμίζουν τις διαφορές μας), θα μπορέσει πραγματικά να δώσει ώθηση και κατεύθυνση προς τη σοσιαλιστική προοπτική.

Η αλήθεια είναι ότι η ευθύνη είναι τεράστια. Ωστόσο, η ελληνική μυθολογία προσφέρεται σε τέτοιες περιπτώσεις για συμβολισμούς. Έτσι, η Οδύσσεια της ριζοσπαστικής Αριστεράς της επιβάλλει να αγνοήσει καταρχάς τις Σειρήνες της συνεργασίας με το μνημονιακό μπλοκ, να αντέξει τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη των κυρίαρχων κύκλων (ΜΜΕ, αστικά κόμματα, οικονομικοί κύκλοι, υπερεθνικοί παράγοντες) και να επιμείνει στην Ιθάκη: το σχηματισμό κυβέρνησης με πυρήνα τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και στήριξη από τους υπόλοιπους – και όχι αποκλειστικά κοινοβουλευτικούς - αριστερούς σχηματισμούς. Αυτό μπορεί να συμβεί, όμως, μόνο όσο πέφτουν τείχη, όχι όσο ορθώνονται. Αν καταφέρουμε αυτό, μπορεί να μιλήσουμε και για ανατροπές πρωτάκουστες και ρήξεις εκκωφαντικές σε διεθνές επίπεδο – όχι επανάσταση βέβαια, αλλά ίσως η αρχή μιας τέτοιας διαδικασίας. Και αν χρειαστούν και επαναληπτικές εκλογές για να επιτευχθεί αυτό, θα είμαστε εκεί.

Τρίτη 08 Μαΐου