Λείπει μόνο μια εθνική καταστροφή

Σταύρος Χριστακόπουλος

Η ψήφιση των μέτρων του μεσοπρόθεσμου απόψε το βράδυ αλλά και του προϋπολογισμού τις προσεχείς ημέρες αποτελεί την καμπή για τη μετάβαση στην επόμενη μέρα του πολιτικού συστήματος. Κατά τον Τσίπρα, αρχίζει η κατιούσα – ως εκ τούτου βάζει στην ατζέντα τις εκλογές. Κατ’ άλλους η ανασυγκρότηση του Κέντρου υπό τον Σαμαρά. Τίποτε όμως δεν είναι κατ’ ανάγκην ευθύγραμμο...

Η σεναριολογία των ημερών είναι, ομολογουμένως, πλούσια. Κανείς όμως δεν μπορεί να προδικάσει ότι οι υπολογισμοί του είναι ακριβείς, διότι απλούστατα κανένας πολιτικός σχεδιασμός ή πρόβλεψη δεν απέβη ακριβής. Οι μόνοι που δικαιώθηκαν ήταν όσοι εξ αρχής φώναζαν ότι αυτή η κρίση δεν θα αφήσει τίποτε όρθιο στην οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία, το παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο και τη χώρα ολόκληρη.

Πέραν αυτών, όλα τα υπόλοιπα απεδείχθησαν λόγια του αέρα. Ούτε όσοι προέβλεπαν τη νομοτελειακή εξέγερση δικαιώθηκαν ούτε όσοι υπόσχονταν ή προέβλεπαν τη «σωτηρία» της χώρας μέσω των μνημονίων ούτε όσοι υπολόγιζαν ότι μπορούν να εκμεταλλευθούν την κρίση. Ακόμη και όσοι τελικά αναδείχθηκαν μέσα από την κρίση δεν το είχαν στην ατζέντα τους.

Επίσης δεν δικαιώθηκαν όσοι έβλεπαν μόνο μια πλευρά του προβλήματος, αφού τελικά απεδείχθη αυτό που διατυμπανίζαμε εδώ και τρία χρόνια: και η κρίση και η συνακόλουθη κατάρρευση ήταν προφανές ότι θα είναι συνολική.

Αυτή η αδυναμία πολλών και διαφόρων τούς εμπόδισε να διαμορφώσουν σχέδια και προτάσεις αντιμετώπισης ή διαχείρισής της. Τώρα καλούνται εσπευσμένα να αλλάξουν ακόμη και ιδεολογικές σταθερές ή στρατηγικές δεκαετιών για να αντεπεξέλθουν στο βάρος της διάλυσης.

Οι οικτρές διαψεύσεις των τελευταίων χρόνων πληρώνονται τώρα ακριβά και θα πληρωθούν ακόμη ακριβότερα το επόμενο διάστημα, καθώς οι δανειστές και οι κερδοσκόποι – άλλοι ελεγχόμενοι από τους ίδιους και άλλοι αυτόνομοι – όχι μόνο έσπρωξαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, αλλά έρχονται τώρα να μοιραστούν τη λεία τους σε πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία σπρώχνοντας παράλληλα τον ελληνικό λαό στην ανέχεια, την υποδούλωση και, εν τέλει, στον Τρίτο Κόσμο.

Όσες πολιτικές δυνάμεις φιλοδοξούν όχι απλώς να παίξουν ρόλο την επόμενη περίοδο, αλλά και να διαμορφώσουν τη μελλοντική ταυτότητα της χώρας, οφείλουν να προχωρήσουν ταχύτατα στη διαμόρφωση σχεδίων μεγάλης κλίμακας και πνοής.

Επειδή όμως η πολιτική στην Ελλάδα κινείται με τους «δικούς της» – συνήθως αφασικούς – ρυθμούς, καλό είναι να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι από το παζλ της κατάρρευσης λείπει μόνο μια εθνική καταστροφή. Η οποία γίνεται όλο και πιο πιθανή όσο δεν μπαίνει φρένο στην κατάρρευση...