ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ. ΑΣ ΒΑΔΙΣΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ!

Αναδημοσίευση από την ISKRA Tου ΓΙΑΝΝΗ ΤΖΙΑΛΛΑ*

Μετά και τις τελευταίες εξελίξεις, οι τριγμοί στην Τρικομματική κυβέρνηση αρχίζουν να παίρνουν τη μορφή ρήξεων που φαίνεται να μην μπορούν εύκολα να ξεπεραστούν. Τα σενάρια που προκύπτουν είναι πολλά, αλλά κανένα από αυτά δεν φαίνεται να μπορεί να σώσει τη συγκυβέρνηση στο άμεσο μέλλον. Ωστόσο, το κατεστημένο και οι δανειστές δείχνουν να μην έχουν παίξει ακόμα το τελευταίο τους χαρτί.

Ο Σαμαράς ακόμα κι αν προκηρύξει εκλογές και τις χάσει, θα είναι αυτός που θα πάρει το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος, αφού θα κάνει τα πάντα για να διατηρήσει το προφίλ του "συνεπούς φιλοευρωπαϊστή" και του ανθρώπου που μπορεί να ηγηθεί με επιτυχία κυβερνητικών συνασπισμών, οι οποίοι αν και θα έχουν πρότερα καταρρεύσει, αυτό θα έχει γίνει με πολιτική ευθύνη όχι τόσο της ΝΔ, αλλά των πολιτικών της συμμάχων (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ).

Σε αυτό το πλαίσιο, ο ηττημένος εκλογικά Σαμαράς, απλά θα κρατήσει το ρόλο μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης που θα επιδιώξει να συγκεντρώσει στους κόλπους της ολόκληρο το "μνημονιακό μπλοκ" και με την υποστήριξη της ΕΕ, της ελληνικής αστικής τάξης και μεγάλου μέρος των media, θα αποτελεί την πάντα "αξιόπιστη" λύση και τη μόνη δύναμη ικανή να διαπραγματευτεί με τους ευρωπαίους εταίρους το μέλλον της Ελλάδας εντός της ευρωζώνης.

Σε αυτά τα πλαίσια, με μια Αριστερά χωρισμένη χοντρικά σε τρεις πολιτικούς σχηματισμούς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και με τον ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται προ των πυλών της διακυβέρνησης, αλλά πολύ μακριά ακόμη από την εξουσία, καλούμαστε να συνδιαμορφώσουμε εν όψει συνεδρίου με ενότητα και βαθύ ριζοσπαστισμό τις αρχές λειτουργίας του κόμματος, την τακτική και την στρατηγική του.

Η δυσκολία αυτού του εγχειρήματος δεν έγκειται μόνο στο γεγονός ότι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ "ζυμώνονται" πολιτικά διαφορετικές απόψεις, αλλά πολύ περισσότερο στο ότι το αποτέλεσμα αυτών των διεργασιών που θα κορυφωθούν στο ιδρυτικό συνέδριο, θα πρέπει να είναι τόσο ένα κόμμα που θα είναι ικανό να διαχειριστεί μια διακυβέρνηση που θα προασπιστεί τα συμφέροντα των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, όσο κι ένας ζωντανός οργανισμός που θα απλώσει της φλέβες και τα νεύρα του βαθιά μέσα στην ελληνική κοινωνία και θα ανοίξει το δρόμο για να κατακτηθεί η εξουσία του εργαζόμενου λαού.

Ωστόσο, όποιο πρότυπο διακυβέρνησης και εξουσίας κι αν έχει ο καθένας από μας στο κεφάλι του, ένα είναι σίγουρο: Κανένα από αυτά τα πρότυπα δεν ταιριάζουν με τους σχεδιασμούς των δανειστών και της ελληνικής πλουτοκρατίας στο βαθμό που αμφισβητούν την παντοδυναμία τους. Και όποια μορφή κι αν έχει αύριο η κυβέρνηση που θα σχηματίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα χτυπηθεί ανηλεώς και με όλα τα μέσα.

Σε αυτή τη συγκυρία πρέπει να εξασφαλίσουμε πώς:

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν θα προχωρήσει σε εκπτώσεις ή αναδιπλώσεις στο όνομα της προσέγγισης της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά θα προχωρήσει σε ένα δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης με κοινωνικούς και ταξικούς όρους. Ο δρόμος προς την κυβέρνηση και την εξουσία ποτέ δεν άνοιξε για την Αριστερά με προεκλογικές "μεταγραφές" κορυφαίων στελεχών που μαζί τους κουβαλάνε και τα ψηφαλάκια τους, αλλά με βαθιές τομές στην κοινωνία με ανοιχτό το μέτωπο για την ιδεολογική ηγεμονία και με αγώνα μέσα στα συνδικάτα και στις γειτονιές. Σε αυτό το πλαίσιο η συμπαράταξη όλων των δυνάμεων της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) πρέπει να αποτελεί κεντρικό πολιτικό στόχο κι όχι μια ευκαιριακή καμπάνια.

2. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εξασφαλίσει την ομοφωνία προς τα έξω κυρίως από τα στελέχη πρώτης γραμμής, την προβολή, δηλαδή, από κοινού των αποφάσεων των συλλογικών οργάνων στην ελληνική κοινωνία. Οι προσωπικές απόψεις θα πρέπει να τίθενται μόνο ως τέτοιες και πάντοτε με το ξεκαθάρισμα ότι αποτελούν απόψεις μελών ή στελεχών κι όχι απόψεις ή αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάθε περίπτωση η αναγνώριση των οργάνων, του συντονιστικού και του πολιτικού τους ρόλου καθώς και η ενιαία δημόσια προβολή του προγράμματος και των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ είναι ζήτημα πρώτης γραμμής πέρα κι έξω από κάθε προσωπική άποψη ή φιλοδοξία.

3. Η ακύρωση των μνημονίων καθώς και των εφαρμοστικών τους νόμων και η καταγγελία των δανειακών συμβάσεων στο σύνολό τους κι όχι μόνο των "επαχθών όρων" όπως έχει ακουστεί (αφού όλοι οι όροι είναι επαχθείς και αποικιοκρατικού τύπου) και κυρίως: η μη αναγνώριση του χρέους, πρέπει να αποτελούν το πρώτο σύνθημα στο λαό, τον πολιορκητικό κριό ενάντια στην Τρικομματική. Ο όρος "μη αναγνώριση του χρέους" πρέπει να προβληθεί στην πρώτη γραμμή γιατί έχει να κάνει με την αμφισβήτηση της σχέσης δανειστή-οφειλέτη. Κι ακριβώς η καταγγελία αυτής της σχέσης θα ακυρώσει στην πράξη κάθε δανειακή σύμβαση αλλά και το σύνολο του χρέους, θα ανοίξει το δρόμο στην εθνική ανεξαρτησία.

Φυσικά, στην πορεία, μια Κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί και πρέπει να αποζημιώσει όποιους θεωρεί πως έχουν δίκαιες απαιτήσεις (νοσοκομεία, πανεπιστήμια, ασφαλιστικά ταμεία κλπ) χωρίς όμως να μπορούν να εγείρουν ανάλογες αξιώσεις οι τραπεζίτες και οι λοιποί ιμπεριαλιστές βασιζόμενοι στο pari passu.

Την ίδια στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εμβαθύνει την επεξεργασία της πρότασής του προς την κατεύθυνση της επαναφοράς των όρων δανεισμού στο εθνικό δίκαιο και να εξασφαλίσει πως δεν θα μπορεί να υπάρξει πλέον παραίτηση από ασυλίες και δήμευση της δημόσιας περιουσίας. Παράλληλα με όλα τα παραπάνω χρειάζεται και η ανάλογη θεσμική θωράκιση, η οποία θα προκύψει τόσο από το τακτικό νομοθετικό έργο της βουλής, αλλά κι από αναθεώρηση του Συντάγματος. Αυτό το θέμα θα πρέπει να συζητηθεί εκτενώς και να μελετηθεί η πρόταση για την δυνατότητα σύγκλισης συντακτικής εθνοσυνέλευσης.

4. Στην περίπτωση διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και υλοποίησης του προγράμματός του, είναι βέβαιη η σύγκρουση με την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Η κυβέρνησή της Αριστεράς εκ των πραγμάτων και βάσει προγράμματος θα έρθει σε ρήξη με θεμελιώδεις ευρωπαϊκές συνθήκες (Μάαστριχτ, Λισσαβόνας, Δουβλίνου, Μπολόνιας, Κ.Α.Π., συνθήκη για το ευρώ και την ΕΚΤ). Η διακοπή της χρηματοδότησης θα είναι το πρώτο μέτρο που θα πάρει η ΕΕ για να πνίξει την κυβέρνηση της Αριστεράς και σε δεύτερο χρόνο ενδέχεται να ακολουθήσουν σχεδιασμοί για την απομάκρυνση από την ευρωζώνη.

Όσοι ακόμα αυταπατώνται πως η θεσμική και μόνο διαπραγμάτευση στα πλαίσια της ΕΕ με όρους "λογικής κι επιχειρημάτων" θα αποδώσει καρπούς, πλανώνται πλάνην οικτράν και μάλλον δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι σημαίνει "υπερεθνικές καπιταλιστικές δομές". Μάλλον έχουν ξεχάσει την στρατιωτική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, τα "παιχνιδάκια" με το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Τη διπροσωπία της ΕΕ ακόμα κι όσον αφορά στους όρους και τα κριτήρια ένταξης νέων χωρών, τα οποία γίνονται "λάστιχο" όταν αυτές οι χώρες εντάσσονται σε συγκεκριμένες σφαίρες επιρροής (πρόσφατο παράδειγμα η Κροατία) κλπ. Η ευρωζώνη πια έχει γίνει η ίδια ένα τεράστιο μνημόνιο. Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι απαραίτητη η επεξεργασία ενός σχεδίου Β, το οποίο θα απαντά αποτελεσματικά κι αποφασιστικά στις προσπάθειες ΕΕ κι αγορών να στραγγαλίσουν την Ελλάδα και θα προλαμβάνει το δυνατόν κάθε κίνηση του αντιπάλου. Το ενδεχόμενο επιστροφής σε ένα εθνικό νόμισμα, στο πλαίσιο μας δέσμης μέτρων για την οικονομία, που θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων εθνικοποίηση των τραπεζών, προστατευτικά μέτρα για την εισροή συναλλάγματος, επιστροφή όλων των ΔΕΚΟ στο δημόσιο και εθνικοποίηση μεγάλων τομέων της παραγωγής με σαφή στόχο την εθνική παραγωγική ανασυγκρότηση, πρέπει να μελετηθεί σοβαρά.

5. Τελικά ο στρατηγικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι άλλος από ένα νέο οικονομικό-κοινωνικό σχηματισμό, τον σοσιαλισμό, δεν μπορεί και δεν πρέπει ούτε για μια στιγμή να αποτελέσει τις αρχαιοελληνικές καλένδες στις οποίες θα μετατίθεται κάθε φορά η επίλυση των προβλημάτων του ελληνικού λαού για κάποιο απώτερο μέλλον όταν κι αν οι συνθήκες το επιτρέψουν.

Ο στρατηγικός μας στόχος θα πρέπει να είναι μια διαδικασία εν τω γίγνεσθαι, όχι μόνο από την πρώτη μέρα της κυβέρνησης της Αριστεράς, αλλά από τώρα. Από τη δημιουργία των επιτροπών πρωτοβουλίας και αλληλεγγύης όχι σε φιλανθρωπική βάση αλλά ως ενεργές λαϊκές δομές που θα αμφισβητήσουν την κυρίαρχη εξουσία επιθετικά. Από τη διαδικασία σύστασης του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ , από την επεξεργασία κι όλας του κυβερνητικού μας προγράμματος. Σε αυτή την κατεύθυνση ο διεθνισμός και η συμπόρευση με την εργατική τάξη και τα κινήματα της Ευρώπης είναι απαραίτητη προϋπόθεση, μια προϋπόθεση που θα πρέπει να παλέψουμε απαρέγκλιτα είτε βρεθούμε εντός είτε εκτός της ευρωζώνης ή της ΕΕ.

6. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δομηθεί ως ένα πολιτικό κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, μακριά από προσωποκεντρικές λογικές και εκβιαστικά διλήμματα (τύπου ΠΑΣΟΚ ή Δεξιά), τα οποία τέθηκαν κατά το παρελθόν στον Ελληνικό λαό και μόνο στόχο είχαν να τον βάλουν "στο ψυγείο" για 30 χρόνια. Κανένα πολιτικό μορατόριουμ δεν μπορεί και δεν πρέπει να τηρηθεί για καμία ηγεσία της Αριστεράς. Η εσωκομματική δημοκρατία πρέπει να ευνοεί τον γόνιμο διάλογο, τις διαφωνίες και τις συνθέσεις. Η κριτική που πρέπει να ασκείται στο νέο φορέα πρέπει να είναι σκληρή και ειλικρινής πρώτα και κύρια από τα ίδια του τα μέλη. Στην κρίσιμη αυτή στιγμή, δεν μπορούμε να περιμένουμε καμία φωτισμένη ηγεσία να μας καθοδηγήσει εξ ουρανού, πρέπει να αναλάβουμε ο καθένας την ευθύνη και την τεκμηρίωση των λόγων και των έργων του. Πρέπει να ανοίξουμε τον δρόμο στον εργαζόμενο λαό να διεκδικήσει και να πιέσει προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού μέσα από μαχητικούς αγώνες και μόνο αυτός μπορεί σε τελική ανάλυση να εξασφαλίσει πως ούτε αναδιπλώσεις θα υπάρξουν, ούτε πισωγυρίσματα στην πολιτική μας. Ο μόνος δρόμος για να περάσουμε από τη διακυβέρνηση στην εξουσία, είναι να εμπιστευτούμε τον λαό μας και να οδηγηθούμε σε έναν νέο, σύγχρονο μπολσεβικισμό, ικανό να οδηγήσει μέσω αποφασιστικών πολιτικών και κοινωνικών ρήξεων στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, στην εθνική ανεξαρτησία, στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην εξουσία των εργαζόμενου λαού.

*μέλος της οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ στο Παρίσι

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012