Στη στροφή του διαβόλου

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Την επόμενη εβδομάδα δεν κρίνονται τα νέα μέτρα λιτότητας των 13,5 δις € ή ο εργασιακός μεσαίωνας που προγραμματίζεται, με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αλλά η νομιμοποίηση της κυβέρνησης να τα επιβάλλει, καθώς επίσης η έγκριση ή μη της πολιτικής υποτέλειας που ακολουθεί – εκτός αυτού, τόσο το μέλλον των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης, όσο και η επιβίωση ή όχι της Δημοκρατίας στον πλανήτη.

Οι κίνδυνοι της Ελλάδας, μέσα από τη διαφαινόμενη πιθανότητα μη επιβίωσης της κυβέρνησης συνεργασίας, η οποία θα συνοδευόταν από μεγάλες «αλλαγές» (bank runs, κατάρρευση του χρηματιστηρίου, εξεγέρσεις κλπ.), έχουν αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό – ενώ, ανεξάρτητα από την ικανότητα ή μη της αντιπολίτευσης να αναλάβει την εξουσία, η ΕΕ δεν πρόκειται ποτέ να την αποδεχθεί.

Φυσικά καμία διεθνής συνθήκη δεν υποχρεώνει τους Έλληνες να σεβαστούν τα υπογεγραμμένα – αφού η χώρα τους ευρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι βουλευτές της ψήφισαν κάτω από συνθήκες εκβιασμών, άγνοιας και τρομοκρατίας, ενώ έχει καταπατηθεί εμφανώς το Σύνταγμα της.

Αντίθετα, οι Έλληνες έχουν καθήκον να προστατέψουν την πατρίδα τους από τους εισβολείς – επομένως, να αντιδράσουν συλλογικά, πριν ακόμη οδηγηθούν λεηλατημένοι, εξαθλιωμένοι και εντελώς κατεστραμμένοι, μέσα από εμφυλίους πολέμους, στην απόλυτη χρεοκοπία, στη δικτατορία και στην υποδούλωση.

Σε σχέση με τα παραπάνω οφείλουμε ίσως να υπενθυμίσουμε ότι, το πρώτο «μνημόνιο» (2010) που υπεγράφη από την Ελλάδα, με εξαίρεση βέβαια τη συμμετοχή του ΔΝΤ, το τοκογλυφικό επιτόκιο και τον περιορισμένο χρόνο αποπληρωμής, δεν ήταν απόλυτα καταστροφικό – ενώ μία ικανή, επαρκής και σοβαρή κυβέρνηση, μη ενδοτική φυσικά, θα μπορούσε τότε να οδηγήσει τη χώρα σχετικά εύκολα στην έξοδο από την κρίση.

Το δεύτερο όμως «μνημόνιο», το οποίο ψηφίσθηκε δυστυχώς από τη Βουλή το Φεβρουάριο του 2012, είναι εξαιρετικά εγκληματικό, αφού:

(α) η Ελλάδα υπέγραψε μόνη της την επίσημη χρεοκοπία της, αποδεχόμενη τη διαγραφή χρέους και «πυροβολώντας τα πόδια της»,

(β) επέτρεψε το αποικιοκρατικό αγγλικό δίκαιο στις ανταλλαγές ομολόγων με τους ιδιώτες πιστωτές, παρά τις προηγούμενες συνεχείς αρνήσεις και αντίθετες διαβεβαιώσεις του τότε διορισμένου πρωθυπουργού της,

(γ) παραιτήθηκε από την ασυλία κατάσχεσης των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου της, από την Εθνική της κυριαρχία δηλαδή (μοναδική περίπτωση παγκοσμίως),

(δ) υποτάχθηκε πλήρως στους δανειστές της και τόσα πολλά άλλα, τα οποία δεν θα αποδεχόταν καμία κυβέρνηση στον πλανήτη - ακόμη και η πιο δειλή.

Φυσικά καμία διεθνής συνθήκη δεν υποχρεώνει τους Έλληνες να σεβαστούν τα υπογεγραμμένα – αφού η χώρα τους ευρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι βουλευτές της ψήφισαν κάτω από συνθήκες εκβιασμών, άγνοιας και τρομοκρατίας, ενώ έχει καταπατηθεί εμφανώς το Σύνταγμα της.

Αντίθετα, οι Έλληνες έχουν καθήκον να προστατέψουν την πατρίδα τους από τους εισβολείς – επομένως, να αντιδράσουν συλλογικά, πριν ακόμη οδηγηθούν λεηλατημένοι, εξαθλιωμένοι και εντελώς κατεστραμμένοι, μέσα από εμφυλίους πολέμους, στην απόλυτη χρεοκοπία, στη δικτατορία και στην υποδούλωση.