Η ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ «ΑΠΟΙΚΙΑΣ» ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΟ «ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΧΟΝΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΣ»

Αναδημοσίευση από ISKRA

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ "ΨΕΥΤΟ" ΚΟΥΡΕΜΑ ΤΟΥ ΔΝΤ ΟΥΤΕ ΦΥΣΙΚΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ!

ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΜΕΣΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ!

Κορυφώνεται τούτες τις ώρες η διαμάχη ανάμεσα στη Γερμανία και το ΔΝΤ και σε προέκταση τις ΗΠΑ σχετικά με την αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους.

Το ΔΝΤ επιμένει σε μιας μορφής «κούρεμα» του χρέους της Αθήνας, ενώ η Γερμανία δείχνει να αντιστέκεται σθεναρά σε μια τέτοια εξέλιξη, τουλάχιστον, μέχρι τις γερμανικές εκλογές, προκειμένου να αποφύγει «πάση θυσία» το «πολιτικό κόστος». Σε αυτή την αντίληψή του το Βερολίνο φαίνεται ότι έχει καταφέρει να συντάξει, κακήν κακώς, όλο το Eurogroup. Κοινή κατεύθυνση του τελευταίου είναι να μην αγγιχτεί με τίποτα το κεφάλαιο των ελληνικών δανείων, ενώ είναι ανοικτό σε μείωση των επιτοκίων, επιμήκυνση της εξόφλησης, ίσως και επαναγορά ομολόγων.

Το «σιδηρούν μέτωπο» της Γερμανίας μοιάζει, όμως, να υφίσταται ρωγμές τα τελευταία εικοσιτετράωρα, αφού μια σειρά σημαίνοντες πολιτικοί και τραπεζικοί παράγοντες και οικονομολόγοι της ευρωζώνης και ειδικότερα γερμανικής σφραγίδας, τάσσονται απερίφραστα υπέρ του «κουρέματος» των ελληνικών δανείων (βλ. παρακάτω).

Και ενώ η ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση μαίνεται η συγκυβέρνηση της «αποικίας» περιμένει παθητικά, ως επιτήδειος φοβισμένος αμέτοχος, να τελειώσει «το τραγούδι της χοντρής κυρίας», για να χρησιμοποιήσουμε την έξυπνη φράση της Κριστίν Λαγκάρντ , προκειμένου να πληροφορηθεί την τύχη και το μέλλον της χώρας.

Κι όμως, όποια κι αν είναι η έκβαση της διαμάχης Γερμανίας και ΔΝΤ δεν προμηνύει καμιά θετική διέξοδο στο ελληνικό πρόβλημα.

Η Ελλάδα τούτη την ώρα χρειάζεται μια συνολική, χωρίς όρους, διαγραφή του χρέους ή τουλάχιστον του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του και όχι μιας μορφής νέο «κούρεμα» ανάλογο της κοροϊδίας του γνωστού PSI, που θα δώσει κάποια άλλοθι στο ΔΝΤ και κατά τ’ άλλα θα συνεχίσει το ελληνικό μαρτύριο.

Όπως η χώρα μας χρειάζεται απεγκλωβισμό από το Μνημόνιο, πράγμα που πρέπει να συντελεστεί ανεξάρτητα από τους εκβιασμούς και τα όρια των τροϊκανών δόσεων και του ευρώ.

Αντί, λοιπόν, η κυβέρνηση, ως διοίκηση αποικίας, να περιμένει τους συμβιβασμούς των ιμπεριαλιστών αφεντικών για να επιδαψιλεύσει «ψίχουλα», η χώρα όφειλε να αντιτάξει τη δική της φωνή και διεκδίκηση, η οποία στις παρούσες κρισιακές συνθήκες και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς θα ήταν όχι μόνο φωνή αξιοπρέπειας αλλά και άκρως αποτελεσματική, ανατρεπτική και νικηφόρα!