Ο ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει την ευθύνη της ανατροπής

Αναδημοσίευση από το RProject

Γιώργος Σαπουνάς* | 09.10.2012

Για το εργατικό και λαϊκό κίνημα είναι σαφές πως δεν υπάρχουν διλήμματα σχετικά με το αν είναι πολύ νωρίς για να απαιτηθεί η πτώση της κυβέρνησης. Τούτο εδώ είναι ένα καίριο συμπέρασμα με άμεσες συνέπειες για τις πολιτικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ.

Η συ­ζή­τη­ση που αφορά στο «είδος» και τον «τρόπο» της αντι­πο­λί­τευ­σης που πρέ­πει να ασκή­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από τη θέση της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης σ’ αυτή την συ­γκυ­ρία – συ­ζή­τη­ση που άνοι­ξε αμέ­σως μετά τις εκλο­γές και πήρε επί­και­ρα χαρακτηρι­στι­κά μετά την ομι­λία του προ­έ­δρου της ΚΟ Α.Τσί­πρα στη ΔΕΘ, στα όρ­γα­να του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ, στη Γραμ­μα­τεία, στην ΚΟ και στην επι­τρο­πή προ­γράμ­μα­τος, αλλά και στον κόσμο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ στις συ­νε­λεύ­σεις των το­πι­κών επιτροπών και ευ­ρύ­τε­ρα στην κοι­νω­νία – απο­κτά νέα διά­στα­ση και νόημα με την κι­νη­μα­τι­κή ανά­τα­ση που ξε­κί­νη­σε με τη Γε­νι­κή Απερ­γία της 26ης Σε­πτέμ­βρη και κλι­μα­κώ­θη­κε με τις συ­γκε­ντρώ­σεις της 9ης Οκτώ­βρη και τη μα­ζι­κή συ­γκέ­ντρω­ση στο Σύ­νταγ­μα, ενά­ντια στον ερ­χο­μό της Α. Μέρ­κελ.

Όλες αυτές τις μέρες δό­θη­κε μια απά­ντη­ση στο κρί­σι­μο ερώ­τη­μα που αφορά στην κα­τά­στα­ση του αγω­νι­στι­κού φρο­νή­μα­τος και της κι­νη­μα­τι­κής ετοι­μό­τη­τας της κοι­νω­νί­ας γε­νι­κό­τε­ρα και του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος πολύ πιο συ­γκε­κρι­μέ­να, μετά από πολλούς μήνες ύφε­σης της κοι­νω­νι­κής κι­νη­τι­κό­τη­τας, στα πλαί­σια της πο­λύ­μη­νης εκλο­γο­κε­ντρι­κής δια­δι­κα­σί­ας που προη­γή­θη­κε.

Για το ερ­γα­τι­κό και λαϊκό κί­νη­μα είναι σαφές πως δεν υπάρ­χουν δι­λήμ­μα­τα σχε­τι­κά με το αν είναι πολύ νωρίς για να απαι­τη­θεί η πτώση της κυ­βέρ­νη­σης. Τούτο εδώ είναι ένα καί­ριο συ­μπέ­ρα­σμα με άμε­σες συ­νέ­πειες για τις πο­λι­τι­κές επι­λο­γές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο που αυτές οι εξε­λί­ξεις λαμ­βά­νουν χώρα στο πλαί­σιο ανά­λο­γων ση­μα­ντι­κών ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων και στον υπό­λοι­πο ευ­ρω­παϊ­κό Νότο, στην Ισπα­νία, στην Πορ­το­γα­λία, αλλά και στη Γαλ­λία. Η ορθή επι­μο­νή στο κρι­τή­ριο ότι το πρό­βλη­μα που αντι­με­τω­πί­ζου­με δεν είναι ελ­λη­νι­κό, αλλά ευ­ρω­παϊ­κό και συ­να­κό­λου­θα και η λύση του, απο­κτά πραγ­μα­τι­κό και χρή­σι­μο νόημα, πρω­τί­στως όταν μπο­ρεί να ανα­γνω­ρί­σει τα κι­νη­μα­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της συ­γκυ­ρί­ας στην Ευρώ­πη. Η κοι­νω­νι­κή κι­νη­τι­κό­τη­τα στις χώρες του Νότου είναι το πλέον ευ­νοϊ­κό ευ­ρω­παϊ­κό πλαί­σιο για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τις ρι­ζο­σπα­στι­κές πο­λι­τι­κές επι­λο­γές, καθώς οι ίδιοι οι ευ­ρω­παϊ­κοί λαοί, και ιδιαί­τε­ρα ο ισπα­νι­κός, απα­ντούν και απορ­ρί­πτουν δυναμι­κά τις δήθεν πε­ρί­τε­χνες δια­πραγ­μα­τεύ­σεις των κυ­βερ­νή­σε­ών τους (π.χ. Ραχόι, Μόντι).  

Στις ημέ­ρες που προη­γή­θη­καν της με­γά­λης ερ­γα­τι­κής και λαϊ­κής κι­νη­το­ποί­η­σης ενά­ντια στη Μέρ­κελ, συ­νέ­βη­σαν κά­ποια, μι­κρό­τε­ρης κλί­μα­κας, αλλά ταυ­τό­χρο­να πολύ ση­μα­ντι­κά επει­σό­δια, με­τα­ξύ των οποί­ων η ει­σβο­λή των ερ­γα­τών των ναυ­πη­γεί­ων Σκα­ρα­μα­γκά στο υπουρ­γείο Εθνι­κής Άμυ­νας και η κα­τά­λη­ψη του μη­χα­νο­γρα­φι­κού της ΔΕΗ από συν­δι­κα­λι­στές της ΓΕΝΟΠ.

Η πρώτη πα­ρα­τή­ρη­ση αφορά στην αύ­ξη­ση του αυ­ταρ­χι­σμού της κυ­βέρ­νη­σης με ποιοτι­κά στοι­χεία ανα­βάθ­μι­σης της κα­τα­στο­λής από το επί­πε­δο της αστυ­νο­μι­κής βίας ενά­ντια στις ίδιες τις μα­ζι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις στο επί­πε­δο της στο­χευ­μέ­νης προσπάθειας εκ­φο­βι­σμού και κα­τα­συ­κο­φά­ντη­σης των ερ­γα­τι­κών αγώ­νων και των συν­δι­κά­των συ­γκε­κρι­μέ­να. Μπο­ρεί ο τρό­πος λει­τουρ­γί­ας και κί­νη­σης των γραφειοκρα­τι­κών ηγε­σιών και μιας κά­ποιας μειο­ψη­φί­ας «συν­δι­κα­λι­στι­κής αριστοκρα­τί­ας» τα προη­γούμε­να

χρό­νια να δί­νουν λαβή στην κυ­βέρ­νη­ση και τα ΜΜΕ να σπε­κου­λά­ρουν ενά­ντια στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα στο σύ­νο­λό του, ωστό­σο η υπερά­σπι­ση των ορ­γα­νω­μέ­νων δομών του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος σή­με­ρα (πρω­τί­στως των πρω­το­βάθ­μιων) απο­τε­λεί, μέσα στη φωτιά της πιο σκλη­ρής πάλης όλων των τελευ­ταί­ων δε­κα­ε­τιών, ελά­χι­στη προ­ϋ­πό­θε­ση για τη νίκη των αγώ­νων.

Η δεύ­τε­ρη πα­ρα­τή­ρη­ση αφορά την Αρι­στε­ρά και τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πιο συ­γκε­κρι­μέ­να. Η στάση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απέ­να­ντι στις κι­νη­μα­τι­κές εκ­φρά­σεις ήταν και είναι πάντα σαφώς πιο «ανοι­χτή» και ενί­ο­τε λυ­τρω­τι­κά δια­δρα­στι­κή απ’ ό,τι ο ανεκ­δι­ή­γη­τος σεχταρισμός του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ. Ωστό­σο η αμη­χα­νία ανα­φύ­ε­ται συχνά, χωρίς να αποφεύ­γο­νται σο­βα­ρά λάθη, όπως η το­πο­θέ­τη­ση του εκ­προ­σώ­που Τύπου σχε­τι­κά με την ει­σβο­λή των ερ­γα­τών στο Πε­ντά­γω­νο.

Τα συ­μπε­ρά­σμα­τα δεν προ­κύ­πτουν αβί­α­στα στην Αρι­στε­ρά και πρωτίστως στον ΣΥΡΙ­ΖΑ – αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση. Το ζή­τη­μα δεν αφορά στο ποιος είναι πιο ριζοσπα­στι­κός, πιο κι­νη­μα­τι­κός, πιο «αρι­στε­ρός», ούτε ασφα­λώς στην –ανε­πί­και­ρη με το σχη­μα­τι­κό τρόπο που διε­ξά­γε­ται– συζήτη­ση για τη σχέση του κόμ­μα­τος (της Αρι­στε­ράς) με το κί­νη­μα. Εάν δη­λα­δή πρέ­πει το κόμμα να επι­χει­ρεί την πλέον αυ­στη­ρή κα­θο­δή­γη­ση του κινή­μα­τος, με τα γνω­στά σε­χτα­ρι­στι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα ή στον αντί­πο­δα, εάν –ελέω ανε­ξαρ­τη­σί­ας του κι­νή­μα­τος–  το κόμμα δεν πρέ­πει ούτε να καλεί πρω­τα­γω­νι­στι­κά, ούτε να με­τέ­χει εμ­φα­νώς (π.χ. με τα κομ­μα­τι­κά πανό) στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις.

Το ζή­τη­μα αφορά στην εκτί­μη­ση για το πο­λι­τι­κό πλαί­σιο της τα­ξι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης σή­με­ρα στην Ελ­λά­δα και τη λει­τουρ­γία της ως υπό­δειγ­μα για τους λαούς και την Αρι­στε­ρά σε όλη την Ευ­ρώ­πη.

Η τρι­κομ­μα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά πα­ρα­παί­ει μέσα στις άλυ­τες αντι­φά­σεις και τα αδιέ­ξο­δα της κρί­σης σε ευ­ρω­παϊ­κό και διε­θνές επί­πε­δο. Το ΔΝΤ αρ­νεί­ται να πληρώσει και απαι­τεί κού­ρε­μα για να γίνει το χρέος βιώ­σι­μο, η ΕΕ αρ­νεί­ται για την ώρα μια τέ­τοια λύση, το ελ­λη­νι­κό χρέος δεν είναι βιώ­σι­μο, τα θα­να­τη­φό­ρα για την κοι­νω­νία και την οι­κο­νο­μία μέτρα δεν αρ­κούν μο­νί­μως και τα τα­μεια­κά δια­θέ­σι­μα εξα­ντλού­νται στο τέλος του Νο­έμ­βρη. Ακόμη και το τα­ξί­δι υπο­στή­ρι­ξης της Μέρ­κελ επι­βε­βαιώ­νει την ανά­γκη για «αγορά χρό­νου». Σαν συ­νέ­πεια αυτών των αδιε­ξό­δων η κυ­βέρ­νη­ση αυ­ξά­νει τον αυ­ταρ­χι­σμό και την κα­τα­στο­λή, ολι­σθαί­νο­ντας στα­θε­ρά σε ακρο­δε­ξιάς κοπής επι­λο­γές που κι­νού­νται ορια­κά στα πλαί­σια του Συ­ντάγ­μα­τος και των νόμων, όπως η πρό­σφα­τη ενερ­γο­ποί­η­ση του χου­ντι­κού νόμου για την απαγόρευση των συ­γκε­ντρώ­σε­ων.

Ο Σα­μα­ράς επι­διώ­κει να κα­θο­ρί­σει το πλαί­σιο της πο­λι­τι­κής αντιπαράθεσης, βάζοντας τα όρια του «ρε­α­λι­σμού», του «εθνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος», των κυ­ρί­αρ­χων ιδεο­λο­γη­μά­των και σε συ­νερ­γα­σία με τα διαπλεκό­με­να ΜΜΕ επι­χει­ρεί να εγκλω­βί­σει όχι μόνο τους ητ­τη­μέ­νους και θλι­βε­ρούς συμ­μά­χους του (ΠΑ­ΣΟΚ-ΔΗ­ΜΑΡ), αλλά το σύ­νο­λο του πο­λι­τι­κού φά­σμα­τος, πρω­τί­στως τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, καθώς και όλη την κοινωνία. Η πο­λι­τι­κή της πυγ­μής και του τρό­μου απο­κα­λύ­πτει, εάν αυτή κυ­ριαρ­χή­σει, το ζο­φε­ρό μέλ­λον για τη ζωή της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας σε όλο το φάσμα των δι­καιω­μά­των, από το δι­καί­ω­μα στην ερ­γα­σία και τη ζωή έως το πε­ριε­χό­με­νο της ίδιας της δη­μο­κρα­τί­ας.

Η Αρι­στε­ρά, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­σει απο­τε­λε­σμα­τι­κά τις προ­κλή­σεις με «συμ­πτω­μα­τι­κό» τρόπο. Τη μια να καλεί τον κόσμο σε μαζι­κή δια­μαρ­τυ­ρία για τη Μέρ­κελ και την άλλη να παίρ­νει απο­στά­σεις από τις κι­νη­μα­τι­κές εκ­φρά­σεις οργής, αν όχι κατά πε­ρί­πτω­ση κε­ντρι­κά στε­λέ­χη του να τις κα­τα­δι­κά­ζουν. Τη μια να μιλά για ανατρο­πή μνη­μο­νί­ων και διεκ­δί­κη­ση δια­γρα­φής του χρέ­ους, την άλλη να απορ­ρί­πτει κάθε μο­νο­με­ρή ενέρ­γεια και να δη­λώ­νει πως «δεν εί­μα­στε μπα­τα­χτζή­δες». Τη μια να λέει ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ και δεν δεχόμαστε καμιά θυσία για το ευρώ και την άλλη να δη­λώ­νει ότι δεν θα το αμ­φι­σβη­τή­σει ποτέ.

Η κρι­τι­κή αυτή δεν αφορά σε ζη­τή­μα­τα στρα­τη­γι­κής και ιδε­ο­λο­γί­ας. Αφορά πρω­τί­στως στο ρε­α­λι­σμό! Δεν υπάρ­χει δια­χει­ρι­στι­κό σχέ­διο της ση­με­ρι­νής κρί­σης και ιδιαί­τε­ρα στην Ελ­λά­δα χωρίς από­λυ­τη τα­ξι­κή μο­νο­μέ­ρεια. Για τον Σα­μα­ρά και την τάξη που εκ­προ­σω­πεί αυτό είναι ξε­κά­θα­ρο. Δεν μπο­ρεί η Αρι­στε­ρά να επι­τύ­χει κοινω­νι­κές συ­ναι­νέ­σεις που η ίδια η κρίση διέρ­ρη­ξε και δεν μπο­ρεί να εξυ­πη­ρε­τή­σει κα­νέ­να σχέ­διο αστι­κού εξορ­θο­λο­γι­σμού. Όταν λέμε πως πρέ­πει να φο­ρο­λο­γη­θεί το με­γά­λο ντό­πιο κε­φά­λαιο, για να ζήσει η υπό­λοι­πη κοι­νω­νία, αυτό δεν αφορά μόνο στο «τρί­γω­νο της αμαρ­τί­ας». Όταν λέμε πως το χρέος δεν είναι του λαού και δεν είναι βιώ­σι­μο, ση­μαί­νει πως αυτό πρέ­πει σε κάθε πε­ρί­πτω­ση να δια­γρα­φεί.

Δεν υπάρ­χουν άλλα πε­ρι­θώ­ρια για μια δια­χεί­ρι­ση «μείγ­μα­τος» πο­λι­τι­κής και επικοινω­νια­κής τα­κτι­κής. Τα «στοι­χή­μα­τα» που παί­ζο­νται σή­με­ρα είναι ιστο­ρι­κής κλί­μα­κας. Αφο­ρούν στην ίδια τη λει­τουρ­γία του κα­πι­τα­λι­σμού και όχι απλά στην αλ­λα­γή της κυ­βέρ­νη­σης. Το κυ­ρί­αρ­χο κρι­τή­ριο σ’ αυτή την αντι­πα­ρά­θε­ση αφορά στην πρω­το­βου­λία των κι­νή­σε­ων και στη δυ­να­τό­τη­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να εμπνεύ­σει την εμπιστο­σύ­νη σε ολο­έ­να και με­γα­λύ­τε­ρο κοι­νω­νι­κό κομ­μά­τι στο πλαί­σιο της ανατροπής και της ξε­κά­θα­ρα εναλ­λα­κτι­κής πρό­τα­σης της Αρι­στε­ράς.

Η Αρι­στε­ρά, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να πάρει την ευ­θύ­νη! Να βάλει τη δική του ατζέ­ντα και να μη διο­λι­σθαί­νει ούτε στιγ­μή μέσα στο πλαί­σιο και την ατζέ­ντα του αντι­πά­λου. Τα χρο­νι­κά πε­ρι­θώ­ρια είναι απροσ­διό­ρι­στα και ως εκ τού­του πρέ­πει να μπει ορι­στι­κό τέλος στην αμ­φι­θυ­μία και τις επαμ­φο­τε­ρί­ζου­σες συ­μπε­ρι­φο­ρές και εκ­φω­νή­σεις. Πρέ­πει να γίνει απο­λύ­τως ξε­κά­θα­ρο πως άλλη δύ­να­μη εκτός από τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και τη λαϊκή πλειο­ψη­φία, που συ­ντρί­βε­ται από την κρίση, αλλά συ­νά­μα δρα και αντι­στέ­κε­ται, δεν υπάρ­χει για να στη­ρί­ξει την εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση της Αρι­στε­ράς. Την «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς»! Και κάτι τέ­τοιο ση­μαί­νει την ανά­λη­ψη της ευ­θύ­νης και όλων των συ­να­κό­λου­θων συ­γκε­κρι­μέ­νων κα­θη­κό­ντων που αντι­στοι­χούν στην οργάνω­ση του κι­νή­μα­τος και των αντι­στά­σε­ων. Ση­μαί­νει σαφή επι­λο­γή τα­ξι­κής και κοι­νω­νι­κής απεύ­θυν­σης, ξε­κά­θα­ρη πο­λι­τι­κή γραμ­μή και στό­χους στη βάση των προγραμ­μα­τι­κών αιχ­μών που έφε­ραν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη θέση και το ρόλο που έχει σή­με­ρα:

Κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς – Επι­μο­νή στην ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς.

Καμιά θυσία για το ευρώ – Το ευρώ δεν είναι φετίχ.

Μο­νο­με­ρής, άμεση ανα­τρο­πή του μνη­μο­νί­ου και δια­γρα­φή χρέ­ους.

Προ­στα­σία των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων, εγ­γύ­η­ση της λει­τουρ­γί­ας των δη­μό­σιων σχο­λεί­ων και νο­σο­κο­μεί­ων, απόρ­ρι­ψη των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και των ΔΕΚΟ, βαριά φο­ρο­λό­γη­ση του κε­φα­λαί­ου και παύση πλη­ρω­μών προς τους διε­θνείς και ντό­πιους το­κο­γλύ­φους.

*μέλος της Γραμ­μα­τεί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ