Απελπισμένοι με στιλ

Κατερίνα Αγγελιδάκη

Τα γκροτέσκα επεισόδια της περασμένης εβδομάδας στο Πεντάγωνο εξέπληξαν πολλούς και σόκαραν άλλους τόσους. Θα συμφωνήσω ότι είναι κακό να μπουκάρεις σαν ταύρος στην καρδιά της άμυνας της χώρας σου. Αν μη τι άλλο, είναι σαν να λες στην παγκόσμια κοινότητα ότι είσαι πολίτης μιας χώρας που μοιάζει με απέραντο ξέφραγο αμπέλι.

Αλλά πριν βγάλει κανείς φετφά καταδικάζοντας όσους το τόλμησαν - όπως έκαναν σχεδόν όλα τα εγχώρια ΜΜΕ -, οφείλει να δει ποιοι το έκαναν και για ποιον λόγο. Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: ότι δεν είναι αφόρητος λαϊκισμός να λες την αλήθεια. Αν η αλήθεια είναι τραχιά, άθλια, ανυπόφορη, δεν φταίει αυτός που τη λέει, πόσο μάλλον εκείνος που την υφίσταται. Και η αλήθεια είναι ότι αυτοί που σήκωσαν τα ρολά του Πενταγώνου δεν έχουν να φάνε. Είναι ουσιαστικά άνεργοι (6 μήνες απλήρωτοι), απελπισμένοι, πολίτες σε δεινή κρίση και επιεικώς άγριοι.

Κι εμείς τι ζητάμε; Να είναι απελπισμένοι με μέτρο. Νηστικοί με αρχές. Χρεωμένοι με στιλ. Αποσυνάγωγοι με ορθόφρονα κρίση. Νομοταγείς πάνω απ’ όλα.

Μόνο που το κράτος που απαιτεί νομιμότητα είναι το πρώτο που την παραβιάζει, αθετώντας τις συμφωνίες του, αδιαφορώντας για τα θύματά του και στέλνοντας αδιάβαστο κάθε πολίτη που θέλει να σέβεται τον εαυτό του.

Ολόκληρο το εγχώριο πολιτικό σύστημα είναι έκνομο, αφού δεν μπορεί να εξασφαλίσει την υγεία, την εργασία και τη στοιχειώδη επιβίωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων. Απ’ τη στιγμή που εξαθλιώνει τη μια κοινωνική ομάδα μετά την άλλη, αδιαφορώντας για τις παράπλευρες απώλειες, δεν είναι σε θέση να κουνήσει κανένα δάχτυλο, ούτε να παραδώσει μαθήματα κοινωνικής ευπρέπειας και ευνομίας, αν δεν φροντίσει πρώτα να νομιμοποιήσει τον εαυτό του απέναντι σε μια κοινωνία στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Αν το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να κάνει το αυτονόητο, δηλαδή να υπερασπιστεί τις ζωές όλων μας, ας φρουρήσει τουλάχιστον όλα τα δημόσια κτήρια. Γιατί ο αχός από τα μέτρα που ισοπεδώνουν και τα ολίγα που έχουν απομείνει όρθια, θα είναι πολύς, δριμύς και ανεξέλεγκτος. Προβλέπω πως στο άμεσο μέλλον δεν θα κινδυνεύσουν μόνο τα κτήρια. Οι απελπισμένοι που αλληθωρίζουν απ’ την ανέχεια θα μπουκάρουν και στα γραφεία των τηλεαστέρων που τους περνάνε γενεές δεκατέσσερις, ακόμα και στο Μαξίμου, αν ξεχάσει κανείς να κλειδώσει την πίσω πόρτα. Γιατί όλα έχουν ένα όριο. Και η απελπισία το δικό της.