Περιμένοντας την Μέρκελ

Στην Αθήνα την Τρίτη θα υπάρχει μια αντίθεση. Από τη μία τα κόκκινα χαλιά στο Μάξιμου και την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Από την άλλη οι χιλιάδες πολίτες που σε κατάσταση απόγνωσης, για αυτό που ζουν και πολύ περισσότερο γι’ αυτό που έρχεται,  θα διαδηλώνουν απέναντι στην Καγκελάριο, την ηθική αυτουργό  της βίαιης εξαθλίωσης τους, μέσω των Μνημονίων. Είναι οι δύο κόσμοι, που η Γερμανική Ευρώπη  του ευρω-μάρκου και της νέας αποικιοκρατίας,δημιούργησε στην Ελλάδα.

Ανάμεικτα είναι τα συναισθήματα για τον ερχομό Μέρκελ στην Αθήνα. Το πολιτικό σύστημα διοίκησης της χώρας έχει προσδοκίες σταθεροποίησης από την παρουσία της Καγκελαρίας. Επίσης δίνει μεγάλη σημασία στις τυχόν φραστικές δεσμεύσεις Μέρκελ, για παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη.  Όλα για το σύστημα και την επονομαζόμενη «Ελληνική τρόικα», στηρίζονται στην εκταμίευση της δόσης των 31,5 δισ. ευρώ, που θα δώσει άλλη μια  χρονική παράταση, στο ελληνικό ζήτημα. Κανείς φυσικά δεν ασχολείται ακόμη και σήμερα, με το πώς θα επιλυθεί το ελληνικό ζήτημα.

Γιατί επί της ουσίας ούτε αυτά τα 31,5 δισ. ευρώ είναι λύση. Πέρα από τη μυθολογία που έχει αναπτυχθεί για τον όγκο του δανείου, αυτό μοιράζεται με τέτοιο τρόπο, που δεν δίνει λύση. Στην ουσία τα 20 δις. ευρώ, προορίζονται για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, που προχωρώντας με γοργό ρυθμό στις συγχωνεύσεις τους, αποτελούν και τη μόνη ελπιδοφόρο παράμετρο για το μέλλον. Είναι δηλαδή μια βασική διαρθρωτική αλλαγή.

6-7 δισ. ευρώ, προορίζονται για να δοθούν σε επιχειρήσεις και ιδιώτες, που τους χρωστά το κράτος επιστροφή φόρου και ΦΠΑ.  Θα καλύψουν δηλαδή «τρύπες» και δεν πρόκειται να αλλάξουν την εικόνα στην αγορά και την οικονομία. Απλά κάποιες πτωχεύσεις επιχειρήσεων, μπορεί και να καθυστερήσουν λίγους μήνες.

Από τα υπόλοιπα που απομένουν υπάρχουν κάποια ομόλογα που λήγουν και περίπου 2 δισ. ευρώ, που θα καρπωθεί για τις ανάγκες του το ελληνικό δημόσιο. Στην ουσία μιλάμε δηλαδή για ένα ποσό, αντίστοιχο, με μια δημοπρασία εντόκων γραμματίων, μικρότερη μάλιστα από προηγούμενη που χρησιμοποιήθηκε για την εξυπηρέτηση στη λήξη προηγούμενων ομολόγων, επί  Στουρνάρα στο υπουργείο Οικονομικών.

Μάλιστα το πακέτο των 31, 5 δισ. ευρώ  χάνει περαιτέρω την αξία του, αν ισχύσει αυτό που βάσιμες πληροφορίες από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, εκτιμούν ως βεβαιότητα. Ότι θα δοθεί  σε δόσεις και όχι, μια και έξω. Αφού ο στόχος είναι με αυτό να υπάρξει «χειραγώγηση» της ελληνική πολιτικής και εφαρμογή των Μνημονιακών δεσμεύσεων της χώρας, χωρίς καθυστερήσεις.

Από την άλλη πλευρά τα μέτρα των 13,5 δισ. ευρώ, που λαμβάνονται ακόμη και αν κινηθούν μέχρι τα 11,5 δισ. ευρώ, στην πλειοψηφία τους , μέχρι του ποσού των 9 δισ. ευρώ, αφορούν μισθούς , συντάξεις και συγκεκριμένους φόρους. Αυτό σημαίνει ότι περίπου 10 δισ. ευρώ, θα βγουν από την ήδη σε κατάρρευση ελληνική αγορά.  Τι σημαίνει αυτό, σε μια οικονομία που ακόμη και σήμερα στηρίζεται στον κύκλο της κατανάλωσης και όχι της παραγωγής και των εξαγωγών; Νέες χρεοκοπίες, περισσότερες απολύσεις, νέο έλλειμμα κεφαλαίων.  Με άλλους όρους περισσότερη ύφεση, περισσότερη ανεργία, νέα μείωση μισθών και ασφαλιστικών εισφορών, περισσότερο ρίσκο αναταραχής και αποσταθεροποίησης, που επηρεάζει τις επενδύσεις.

Η Μέρκελ όμως δεν έρχεται στην Αθήνα, μόνον ως Αυτοκράτειρα της νέας Μεγάλης Γερμανίας της Ευρώπης  για να διαβεβαιώσει τους υπηκόους της, ότι θα παραμείνουν στην αυτοκρατορία και δεν θα γίνουν βορά στους βαρβάρους των «αγορών». Έρχεται κατά βάση για δουλειές. Να κλείσει τις συμφωνίες πόρων και δικτύων, που θέλει η Γερμανία επί της Ελλάδας.  Μονάδες της ΔΕΗ, τη διαχείριση του Ελληνικού,  τα τραίνα και το δίκτυο των χερσαίων μεταφορών, την ΕΛΒΟ, που τη θέλουν και Ισραηλινοί, παρέμβαση στο υπό διαμόρφωση τραπεζικό πεδίο, αποδιοργάνωση του ελληνικού εφοπλισμού που είναι ιδιαίτερα ισχυρός και σαρώνει τις Γερμανικές ναυτιλιακές, Ειδικές Οικονομικές Ζώνες και άλλα.

Ο χρονικός προσδιορισμός της επίσκεψης, που προέκυψε από την αγωνία  της Αθήνας, να μην υπάρξει αποσταθεροποίηση και γενικευμένες ταραχές ενόψει των νέων μέτρων λιτότητας, βίαιης πτωχοποίησης και ύφεσης, αλλά και εξαιτίας των προβλημάτων ρευστότητας που μπορεί να προκύψουν στο Δημόσιο και ειδικά στις τράπεζες, αν η δόση δεν εκταμιευθεί μέχρι το τέλος Νοεμβρίου, ευνοεί απόλυτα το Βερολίνο και για τον λόγο αυτό έκανε άμεσα αποδεκτό το αίτημα.

Η Ελλάδα στην παρούσα φάση, με την Αμερική στην τελευταία φάση των εκλογών και μετά την ατυχή εμφάνιση Ομπάμα  στο πρώτο ντιμπέιτ, απέναντι στον Ρόμνει, είναι σε απόλυτη ομηρία στη διάθεση της Γερμανίας. 

Ουσιαστικά  θα σπεύσει να δώσει «γη και ύδωρ», χωρίς καμία αντίρρηση. Αυτό ήταν και το νόημα της πολιτικά προκλητικής δήλωσης Σαμαρά, περί φίλης και συμμάχου Γερμανίας. Αφού η Γερμανία ούτε φίλη, ούτε σύμμαχος υπήρξε ιστορικά για την Ελλάδα.  Αλλά με τη  δήλωση αυτή η τρικομματική κυβέρνηση συνασπισμού προδικάζει την εξέλιξη της επίσκεψης, όχι τόσο στο επίπεδο των δημόσιων δηλώσεων, αλλά των παρασκηνιακών δεσμεύσεων παραχώρησης.  Το ίδιο κάνει και ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Κουβέλης με την αποδοχή από την πλευρά του κόμματος του, πριν την άφιξη Μέρκελ  του πακέτου περιοριστικών μέτρων, που κατήρτισε ο Στουρνάρας και η τρόικα.

Τι μπορεί να πάρει ως αντισταθμιστικά η Ελλάδα; Επί του παρόντος τίποτα και για τον λόγο αυτό και οι δηλώσεις Σόιμπλε.  Στο εγγύς μέλλον και με δεδομένο ότι στο σημερινό Eurogroup, συμφωνείται  η συγκρότηση του μόνιμου μηχανισμού, ESM, να υπάρξει διαχωρισμός των δανείων για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από εκείνα  που προορίζονται για το δημόσιο χρέος, που σημαίνει περίπου 50 δις ευρώ μείον στο λογαριασμό, άρα θα φτιάξουν και τα νούμερα για  το ΔΝΤ, ως προς την βιωσιμότητα του χρέους, ώστε να ολοκληρώσει την αποπληρωμή των υποχρεώσεων του βάση των Μνημονίων.

Επίσης σε ένα- δύο χρόνια που η ύφεση θα δημιουργήσει νέο αδιέξοδο για την Ελλάδα, να υπάρξει ένα  haircut, στα δημόσια, όπως ονομάζονται ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, που έχει στη διάθεση της η ΕΚΤ, περνώντας τα στον ESM, γεγονός που έχει ήδη, κατά παράλογο τρόπο θεωρηθεί ως δεδομένο στο προϋπολογισμό της Ελλάδας για το 2013, που ούτως ή άλλως, δεν έχει ρεαλιστική βάση, εξαιτίας των υπερ-αισιόδοξων παραδοχών στα δεδομένα.

Η μόνη διαπραγμάτευση που μένει για τους εξαθλιωμένους και απολύτως προδομένους από το πολιτικό σύστημα  Έλληνες, είναι να βγουν στους δρόμους κατά εκατοντάδες χιλιάδες, σε μια τεράστια διαδήλωση.  Είναι κάτι που θα λάβει υπόψη της η Καγκελαρία, αν όχι στις απαιτήσεις της, τουλάχιστον στους σχεδιασμούς της. Όλα τα άλλα έχουν προδιαγραφεί και αποφασισθεί…