"Plan A" και "Plan B", υπάρχουν στην πολιτική μονόδρομοι;

Γιάννη Τζιάλλα

Από την "Ίσκρα" 26/10/2012

Μια κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά μπορεί να οδηγηθεί σε αναγκαστικούς συμβιβασμούς, σε υπαναχωρήσεις κι οπισθοδρομήσεις λόγω αρνητικών ή «ευαίσθητων» γι΄ αυτήν πολιτικών συσχετισμών. Μια κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά είναι ένα «plan B», ένα εναλλακτικό σχέδιο

Υπάρχει η άποψη πως είναι μονόδρομος για τον ΣΥΡΙΖΑ να θέσει το ζήτημα της κοινωνικής αλλαγής μαζί με τις άλλες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς το εναλλακτικό σχέδιό του για την κοινωνική αλλαγή σε Ελλάδα και Ευρώπη. Αυτό το σχέδιο, γράφει ο Γ. Μηλιός σε άρθρο του στην Αυγή, δεν είναι απλώς το "Plan A", είναι το μοναδικό σχέδιο που υπάρχει, δεν υπάρχει "Plan B".

"Η εναλλακτική πρόταση της εθνικής αναδίπλωσης, της περιχαράκωσης εντός των συνόρων, οδηγεί σε μια αναγκαστική συμμαχία με την εθνική αστική τάξη, η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα την επιπλέον υποτίμηση της εργασιακής δύναμης, θα στραφεί αναγκαστικά ενάντια στους μετανάστες αλλά και σε όσα κράτη δυνητικά αποτελούν «ανταγωνιστές» της χώρας «μας». Αυτή η στρατηγική όχι απλώς δεν βρίσκεται στα «αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ», αλλά δεν είναι καν αριστερή, είναι εθνικιστική-αστική στρατηγική." (Η Αυγή 21/10/2012)

Πολύ ενδιαφέρουσα η άποψη του καθηγητή Μηλιού κι αποτελεί την αφετηρία του συλλογισμού μου. Ας δούμε λίγο ποιο είναι αυτό το "Plan A" του ΣΥΡΙΖΑ.

Αναφέρω επιγραμματικά:

* Ακύρωση μνημονίων και καταγγελία δανειακών συμβάσεων

* Κοινωνική προστασία - Ανασύσταση και εξυγίανση του κοινωνικού κράτους

* Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του με ρυθμό αποπληρωμής που συνδέεται με τον ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας

* Δημοσιονομική σταθεροποίηση και παραγωγική ανασυγκρότηση

* Κρατικοποίηση τραπεζών – ΔΕΚΟ

* Αναδιοργάνωση θεσμών και πολιτικού συστήματος

* Δημόσια διοίκηση – αποκέντρωση

* Παιδεία - επιστήμες – πολιτισμός

* Επίλυση του μεταναστευτικού ζητήματος - χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων

* Απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ - κλείσιμο των στρατιωτικών βάσεων

Τα παραπάνω σημεία που αφορούν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ εντάσσονται σε μια πορεία προς τον στρατηγικό στόχο του κόμματος, που δεν είναι άλλος από τον σοσιαλισμό και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Η ύπαρξη και μόνο ενός τέτοιου "plan A", προϋποθέτει, νομίζω, απαραιτήτως την ύπαρξη ενός "plan B". Κι εξηγούμαι:

Δεν είναι αυτονόητο πως η πραγματοποίηση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, προϋποθέτει την βαθιά ρήξη με ευρωπαϊκές συνθήκες που έχουν ήδη υπογράψει προηγούμενες κυβερνήσεις;

Δεν θα έρθει σε ρήξη με τη συνθήκη του Μάαστριχτ και τα αποτελέσματά της; Το άρθρο 73β της εν λόγω συνθήκης προβλέπει απαγόρευση "οποιουδήποτε περιορισμού των κινήσεων κεφαλαίων". ενώ με το άρθρο 102α υιοθετείται η "αρχή της οικονομίας της αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό".

Πώς είναι δυνατόν να γίνουν κρατικοποιήσεις τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων, επιστροφή των ΔΕΚΟ καθ΄ ολοκληρία στο δημόσιο χωρίς την κοινωνικοποίηση των κεφαλαίων και των μερισμάτων των ιδιωτών;

Πώς θα γίνει η παραγωγική ανασυγκρότηση στη γεωργία π.χ., όταν η χώρα δεσμεύεται από την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) πως μπορεί να χρησιμοποιήσει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα ώστε να υποστηρίξει με αυτόν τον τρόπο την συνεταιριστική αναδιοργάνωση της γεωργικής παραγωγής σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης;

Πώς μπορούμε να μιλάμε για επίλυση του μεταναστευτικού ζητήματος και χορήγηση αδειών παραμονής και ταξιδιωτικών εγγράφων, χωρίς να θεωρούμε αυτονόητη την ταυτόχρονη ρήξη με τη συνθήκη Δουβλίνο 2 και τα ευρωπαϊκά στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών;

Και για να μην μακρηγορώ, ενδεικτικά αναφέρω το σύμφωνο σταθερότητας, τη συνθήκη της Σορβόνης και τη διακήρυξη της Μπολόνια για την παιδεία, την άσκηση της νομισματικής πολιτικής από την ΕΚΤ με όλες τις επακόλουθες συνέπειες.

Πώς μπορεί κανείς να μιλά για σοσιαλισμό αν δεν έρθει σε βαθιά ρήξη με όλα τα παραπάνω; Και άραγε τα ευρωπαϊκά και διεθνή κεφάλαια και οι υπερεθνικές δομές τους (γιατί, ας μην αυταπατόμαστε, αυτό είναι η ΕΕ), θα κάτσουν "με σταυρωμένα τα χέρια" να μας βλέπουν να οικοδομούμε σοσιαλισμό και δεν θα σπεύσουν να στραγγαλίσουν την χώρα με όποιο μέσο, φανερό ή κρυφό, νόμιμο ή παράνομο, θεσμικό ή εξωθεσμικό ακόμα και ...παρακρατικό βρεθεί στη διάθεσή τους;

Ο μόνος τρόπος να πραγματοποιήσουμε το "plan A" λοιπόν, είναι να επεξεργαστούμε το "plan B". Το πώς δηλαδή θα σταθούμε στα πόδια μας και θα απαντήσουμε στη λυσσαλέα μάχη που θα ακολουθήσει ο σχηματισμός Αριστερής Κυβέρνησης προς μια σοσιαλιστική κατεύθυνση.

Είναι το ίδιο μια "κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά" με μια "κυβέρνηση της Αριστεράς";

Και βέβαια όχι κι αυτό το γνωρίζουμε όλοι. Μια κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά μπορεί να οδηγηθεί σε αναγκαστικούς συμβιβασμούς, σε υπαναχωρήσεις κι οπισθοδρομήσεις λόγω αρνητικών ή "ευαίσθητων" γι΄ αυτήν πολιτικών συσχετισμών. Μια κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά είναι ένα "plan B", ένα εναλλακτικό σχέδιο!

Το "plan A" στο οποίο πρέπει να στρέψουμε όλες μας τις δυνάμεις είναι η "κυβέρνηση της Αριστεράς". Μόνο ένα μετωπικό σχήμα στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θα συμπορευτεί με το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι άλλες δυνάμεις της Αριστεράς θα έχει τις περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας στη σκληρή δοκιμασία της εφαρμογής του προγράμματός μας και προς αυτή την κατεύθυνση και παρά τις δυσκολίες, οι πιέσεις μας πρέπει να είναι έντονες και συνεχείς.

Ήδη έχουν ακουστεί πολλά περί "εθνικής αναδίπλωσης", "αναγκαστική συνεργασία με την ελληνική αστική τάξη" ακόμα και "εθνικισμό" (!) στο βαθμό που υπάρχει προς επεξεργασία μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την ευρύτερη Αριστερά μια πρόταση που προβάλλει το "Καμία θυσία για το Ευρώ" και υποστηρίζει πως η ΕΕ δεν είναι μονόδρομος για τους λαούς της Ευρώπης. Είμαι σίγουρος πως θα ακουστούν ακόμη περισσότερα.

Έχει ήδη εκφραστεί δημόσια μια, κατά τη γνώμη μου, σχεδόν "βολονταριστική" αντίληψη για την "Ευρώπη που θέλουμε", μια άποψη που μοιάζει να συγχέει τον εδαφικό προσδιορισμό "Ευρώπη" με την ΕΕ και να παραγνωρίζει τον ξεκάθαρα ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ένωσης. Μιλά για την ταξική πάλη σε ευρωπαϊκό επίπεδο χωρίς όμως να λαμβάνει αρκετά σοβαρά υπόψιν πως λόγω αφενός του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης και αφετέρου του "αδύναμου κρίκου" της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, μπορεί οι εξελίξεις στην Ελλάδα (στο συγκεκριμένο εθνικό πλαίσιο δηλαδή) να είναι ραγδαίες κι αποφασιστικής σημασίας.

Η ταξική πάλη μπορεί να οξυνθεί απότομα και σε ένα καθεστώς όπου "οι επάνω" δεν μπορούν να κυβερνήσουν και "οι κάτω" δεν θέλουν να κυβερνηθούν, το ζήτημα της εξουσίας μπορεί να τεθεί πολύ νωρίτερα απ΄ ότι περιμένουμε. Σε καμία περίπτωση η παραμονή στην ευρωζώνη και την ΕΕ στο όνομα ενός πανευρωπαϊκού σοσιαλιστικού οράματος δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για κάποια υπαναχώρηση από το πρόγραμμά μας, για κάποια καθυστέρηση, για κάποια αναμονή μέχρι οι συνθήκες να ωριμάσουν και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Η επικράτηση του σοσιαλισμού στην Ελλάδα και η πάλη κατά των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κυβερνήσεων είναι ο στόχος που θα δώσει επιπλέον ώθηση στο ευρωπαϊκό και γιατί όχι, στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Η επικράτηση του σοσιαλισμού στην Ελλάδα ως ένα πρώτο βήμα θα είναι μια αποφασιστική διεθνιστική νίκη. Η οργάνωση και η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος σε εθνικό επίπεδο, η αμφισβήτηση των καπιταλιστικών σχέσεων και η ανάπτυξη νέων δομών εξουσίας είναι το επαναστατικό στοίχημα που θα πρέπει να κερδηθεί την επόμενη μέρα. Και σε αυτή την κατεύθυνση, σε αυτόν τον "μονόδρομο" για την ελληνική εργατική τάξη, η διεθνιστική αλληλεγγύη, η συμπόρευση όχι μόνο με το ευρωπαϊκό αλλά με το παγκόσμιο εργατικό κίνημα είναι το όπλο μας.