Και τώρα, τι; (Μέρος 1ο – Η μνημονιακή προοπτική)

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι και το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου, αλλά και το τι θα πράξει η όποια μετεκλογική κυβέρνηση, θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό προς ποια κατεύθυνση θα κινηθούμε ως Ελλάδα, ενδεχομένως δε και ως Ευρώπη. Δύο κεντρικοί δρόμοι ανοίγονται: Συνέχιση της Μνημονιακής Πολιτικής από τη μία, Ακύρωσή της και προσπάθεια εύρεσης Εναλλακτικής Λύσης από την άλλη!  

Του Γιώργου Ρεκλείτη

Δρόμος 1ος – Μνημονιακή Κυβέρνηση

Αυτή λογικά μπορεί να προκύψει με νίκη της ΝΔ στις εκλογές και συνεργασία της με το ΠΑΣΟΚ και ενδεχομένως με άλλα μνημονιακά κόμματα (πχ Δημιουργία Ξανά-Δράση). Τα παπαγαλάκια της TV θριαμβεύουν σε αυτό το σενάριο, και ο κόσμος τρέχει να λουφάξει τρομαγμένος μη και βγουν οι «κομμουνισταί» και του πάρουν το σπίτι (είναι εξάλλου σαφώς προτιμότερο να το πάρει η τράπεζα)! 

 Δείτε εδώ: http://thepressproject.gr/theme.php?id=21395

ένα άρθρο για την οικονομική τρομοκρατία και την ωμή «έξωθεν» παρέμβαση στη δημιουργία «κοινής γνώμης». Μία τέτοια εξέλιξη μόνο καταστροφική μπορεί να είναι! Η πολιτική της ακραίας λιτότητας και του ξεπουλήματος της Δημόσιας περιουσίας (στο όνομα αφενός της «ανάγκης» για άμεση εύρεση πόρων για να αποπληρωθούν απλά οι τρέχοντες τόκοι, αφετέρου μιας στρεβλής «εξυγίανσης» του Δημοσίου στη λογική «πονάει κεφάλι – κόψει κεφάλι), οδηγούν τη χώρα σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.

Ένα κράτος έχει βασικά 4 είδη εσόδων: α) Δημόσιες Επιχειρήσεις, β) Θετικό εμπορικό ισοζύγιο, γ) Φόρους και δ) Νέα Δάνεια. Η μνημονιακή λογική ξεκινάει μηδενίζοντας το πρώτο, με ακραίες ιδιωτικοποιήσεις, ξεκινώντας μάλιστα από τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις (τα «φιλέτα»). Αυτό, μπορεί να φέρει κάποια λεφτά στα ταμεία (πολύ λίγα μιας και οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται με τη μορφή ξεπουλήματος), αλλά αφενός αυτά τα λεφτά δεν πάνε για ανάπτυξη της οικονομίας (παρά μόνο για αποπληρωμή τόκων, όπως βλέπουμε ήδη να γίνεται), αφετέρου θα στερήσουν από τη χώρα ένα από τα βασικά της έσοδα, πράγμα το οποίο θα σκάσει στα μούτρα μας στους προϋπολογισμούς των επόμενων χρόνων. Το εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας, από την άλλη, ξέρουμε όλοι που βρίσκεται! Και χωρίς σοβαρό σχεδιασμό ανάπτυξης, αυτό το ισοζύγιο δεν πρόκειται να αλλάξει. Αλλά για ποια ανάπτυξη μπορεί να μιλήσει μια χώρα που βουτάει όλο και πιο βαθιά στην ύφεση; Ξέρουμε πολύ καλά τι εννοεί το δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ όταν μιλάει για ανάπτυξη! Μήπως είναι «ανάπτυξη», για παράδειγμα, το ξεπούλημα του χρυσού της Χαλκιδικής ή το ξεπούλημα των κερδοφόρων επιχειρήσεων του Δημοσίου; Άρα τι μένει; Φόροι και νέα δάνεια! Και βέβαια, πόσους φόρους θα εισπράξει το κράτος με τους μισθούς να πέφτουν συνεχώς, την ανεργία να καλπάζει και τη φοροδιαφυγή στα μεγάλα εισοδήματα να κάνει πάρτι; Παρεμπιπτόντως, είναι βολικό να αποκαλούνται συλλήβδην «τεμπέληδες» όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά ήταν οι μόνοι που δεν μπορούσαν να φοροδιαφύγουν, γιατί το κράτος ήξερε πόσα τους πληρώνει! Βεβαίως, μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι, αν γίνουν νέες επενδύσεις στην Ελλάδα, θα έχουμε και νέους φόρους, άρα και νέα έσοδα. Το μοντέλο των ΗΠΑ δηλαδή. Μόνο που η Ελλάδα δεν έχει την ισχύ των ΗΠΑ, ώστε να εξασφαλίζει, με θεμιτά και αθέμιτα μέσα, την συνεχή ανάπτυξη των επιχειρήσεων από τις οποίες εισπράττει φόρους, για να μπορεί να βασιστεί αποκλειστικά σε αυτόν τον τομέα εσόδων. Για παράδειγμα, αν δεν πάει καλά η Βιομηχανία Όπλων των ΗΠΑ, μπορούν πάντα να κάνουν (και κάνουν) έναν πόλεμο. Αν δεν πάνε καλά οι εταιρίες που εκμεταλλεύονται τον υπόγειο και υπέργειο πλούτο της Λατινικής Αμερικής, μπορούν πάντα να στήσουν μία δικτατορία (τώρα τελευταία αυτό το παιχνίδι έχει χαλάσει λιγάκι, αλλά τι να κάνουμε), και πάει λέγοντας. Ούτε είναι η Ελλάδα μια μικροσκοπική χώρα σαν την Ισλανδία, για να μπορεί, με 2-3 επενδυτικά έργα, να αυξήσει το ΑΕΠ της κατά 50% και να ξεμπερδεύει! Άρα λοιπόν, η μνημονιακή πολιτική οδηγεί νομοτελειακά σε «μεθόδους τεχνητής αποφυγής της χρεοκοπίας» μέσω νέων δανείων, μέχρι να βρεθεί ο μηχανισμός να ξεφορτωθούν την Ελλάδα χωρίς επιπτώσεις στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Και τότε, με μια κοινωνία διαλυμένη και ένα κράτος-παρία, η Ελλάδα γίνεται μια πολύ όμορφη αποικία της ΕΕ, με τα «φιλετάκια» της αγορασμένα για ψίχουλα και φθηνό (εξαθλιωμένο) εργατικό δυναμικό. Το πείραμα επέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε!

Κάνουν τα τηλεοπτικά παπαγαλάκια πολύ συχνά ερωτήσεις σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ του τύπου: «Μπορείτε να εξασφαλίσετε ότι δεν θα καταρρεύσει η ελληνική οικονομία;» Εγώ αντιστρέφω την ερώτηση: Μπορεί καμία από τις προτεινόμενες «στρατηγικές» το εξασφαλίσει αυτό; Φυσικά και όχι! Ή μήπως γλίτωσαν οι χώρες της ευρωζώνης που ακολούθησαν πιστά τις συνταγές του ΔΝΤ; Που βρίσκονται τώρα η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία; Ας ψάξουμε λιγάκι να δούμε τι κατάληξη είχε η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών που... «σώθηκαν» με τη βοήθεια του ΔΝΤ!

Το πιο ωραίο με όλη αυτή την ιστορία είναι πως, ενώ μέχρι τις 5 Μάη το μνημόνιο ήταν αδιαπραγμάτευτο σε κάθε του λεπτομέρεια, και οτιδήποτε άλλο ήταν απλά ισοδύναμο της χρεωκοπίας, της επιστροφής στη δραχμή και της δευτέρας παρουσίας, τώρα όλοι (ακόμα και φωνές από τους ίδιους τους δανειστές μας!) μιλάνε για «διαπραγμάτευση» και «να δούμε κάποιες λεπτομερείς» και πάνω απ’ όλα για... ανάπτυξη! Πού ήταν όλοι αυτοί όταν το μνημόνιο ήταν αδιαπραγμάτευτο; Και μετά κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ για λαϊκισμό και υποκρισία! Ακόμα, όμως, και αν γίνει το θαύμα και μία κυβέρνηση ΝΔΣΟΚ (κακά τα ψέματα, ένα κόμμα είναι) αποφασίσει να πιέσει προς κάποιες αλλαγές, δεν μας απαντάνε στην ερώτηση που θέτουν πρώτη αυτές τις μέρες στο ΣΥΡΙΖΑ: κι αν εταίροι και δανειστές σας πουν «όχι»; Προφανώς, τότε θα συνεχίσουμε όμορφα και μνημονιακά το δρόμο προς το γκρεμό! Αλλά αυτή η ερώτηση δεν τίθεται καν στους τηλεαστέρες του ΝΔΣΟΚ, αφενός γιατί δεν έχει απάντηση, αφετέρου γιατί δεν έχει ουσία, μιας και δεν πρόκειται να φτάσουμε μέχρι εκεί! Εγώ προσωπικά, μετά από 20-30 χρόνια προεκλογικών παροχολογιών και αρλουμπολογίας από το ΝΔΣΟΚ, απλά δεν τους πιστεύω (ποτέ δεν τους πίστευα). Και τα «8 σημεία» του Βενιζέλου ή τα «18 σημεία» του Σαμαρά, λοιπόν, δεν μου λένε τίποτα.