ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

 Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΡΙΒΙΖΑΚΗ*

Μέχρι τις 6 Μαΐου η Ελλάδα αντιμετωπιζόταν ως οικονομικό πειραματόζωο της Ευρωζώνης. Μετά την ανατροπή που έφεραν οι εκλογές, φαίνεται ότι αρκετοί βλέπουν τη χώρα μας στον νέο ρόλο του πολιτικού πειραματόζωου: Το πειραματόζωο μπορεί να βγάλει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και το ριψοκίνδυνο στοίχημα είναι να «συνετισθεί» το εκλογικό σώμα και να διορθώσει την ψήφο του αφού προηγουμένως τιμωρηθεί με κάποιο οικονομικό σοκ που θα δημιουργήσει έκρυθμη κοινωνική κατάσταση, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν των υπολοίπων, δυνητικά απείθαρχων Ευρωπαίων. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύεται αποσυνδέοντας την ακύρωση του μνημονίου από την δανειακή σύμβαση προκειμένου να αποφύγει να συνδέσει την ακύρωση του Μνημονίου με την έξοδο από την ευρωζώνη. Πρόκειται για ένα σφάλμα ολκής! Το ερώτημα τίθεται αμείλικτα: «Μνημόνιο ή ευρώ». Είναι σε θέση ο ΣΥΡΙΖΑ να απαντήσει καθαρά και με ειλικρίνεια στον ελληνικό λαό, για το τι θα συνέβαινε στη περίπτωση ακύρωσης του Μνημονίου; Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιτάσσει το επιχείρημα ότι οι χώρες της ευρωζώνης δεν έχουν το νομικό δικαίωμα να αποβάλλουν την Ελλάδα από αυτήν. Μπορούν όμως με μια σειρά κυρωτικών μέτρων να την εξωθήσουν από αυτήν. Ακόμη όμως κι αν παρέμενε στην ευρωζώνη η θέση της θα ήταν δυσμενής. Θα επρόκειτο για έναν αργό και βασανιστικό θάνατο, κάτι που συμβαίνει ήδη σήμερα. Η μόνη επιλογή που μένει είναι η ακύρωση του Μνημονίου και η έξοδος από την ευρωζώνη. Αυτό όμως σημαίνει προετοιμασία του ελληνικού λαού να δεχτεί τη μελλοντική κατάσταση εξόδου από την ευρωζώνη, χωρίς ωραιοποιήσεις αλλά και χωρίς καταστροφολογίες. Εάν δεν το πράξει, στην περίπτωση εξόδου, μετά το πρώτο σοκ, μια τέτοια κυβέρνηση θα έχει όλους τους εργαζόμενους απέναντί της και η κατάρρευσή της θα είναι θέμα χρόνου.

Η αναμφίβολα θετική εισβολή του ΣΥΡΙΖΑ στο εκλογικό σκηνικό της κατεστραμμένης Ελλάδας μπορεί να σημάνει μια ορισμένη ανατροπή; Η κατάσταση είναι τόσο ασταθής που παραδόξως η απάντηση είναι ναι. Αλλά υπό πολλές, πάρα πολλές προϋποθέσεις. Πρώτα απ' όλα, η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο εκβιασμός της ωρολογιακής βόμβας: ή αλλάζετε πολιτική ή όλα σκάνε στον αέρα. Ο εκβιασμός αυτός έχει βάση αφού η κατάσταση είναι τόσο ασταθής οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά σε όλη την ευρωζώνη. Η πολιτική εκτίμηση του ΣΥΡΙΖΑ ότι τα πράγματα αλλάζουν στην Ευρώπη καθώς φυσάει «αναπτυξιακό αέρας» με την εκλογή Ολάντ ισχύει ως προς το πρώτο σκέλος της. Τα πράγματα όντως αλλάζουν αλλά προς το χειρότερο. Η Ιταλία και η Ισπανία πιέζονται αφόρητα από τις αγορές, τα επιτόκια δανεισμού της 3ης και 4ης οικονομίας της ευρωζώνης είναι στα ύψη ενώ το ενδεχόμενο (κυρίως πολιτικό αλλά και οικονομικό) κόστος για την διάσωση των χωρών αυτών είναι δυσθεώρητο τόσο που κάνει την συζήτηση απαγορευτική. Την στιγμή που ολόκληρη η μεσόγειος είναι στο κόκκινο, μια πρόωρη έκρηξη σε Ιταλία ή Ισπανία θα έκανε την συζήτηση για την Ελλάδα ανέκδοτο.

Είτε ο ΣΥΡΙΖΑ (μόνος του ή με την στήριξη άλλων) καταφέρει να αποκτήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, είτε όχι, η επεξεργασία ενός τεκμηριωμένου συνεκτικού προγράμματος και η πολιτική συμμαχιών, θα πρέπει διαρκώς να βρίσκεται στις προτεραιότητές της αριστεράς. Η αναγκαιότητα ενός Αριστερού Μετώπου, πρώτο βήμα για την συγκρότηση Λαϊκού Μετώπου, με αντιευρωπαϊκό- δημοκρατικό προσανατολισμό είναι όρος εκ των ουκ άνευ για να βγει η χώρα από την κρίση, κάνοντας ταυτόχρονα ένα αποφασιστικό βήμα για μια παραπέρα πορεία ρήξεων και ανατροπών! Η αναγκαιότητα επεξεργασίας ενός προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας που θα αποτελέσει προσκλητήριο επαναπατρισμού του επιστημονικού προσωπικού που αναγκάστηκε να ξεριζωθεί και απάντηση στον ελληνικό λαό αν υπάρχει άλλος δρόμος χωρίς μνημόνια, φτώχεια, εξαθλίωση και ανεργία. Ακόμα, είναι αναγκαίο να συγκροτηθεί μια πλατιά ριζοσπαστική λαϊκή βάση που είτε θα στηρίξει ελέγχοντας μια αριστερή κυβέρνηση είτε θα αποτελέσει την αντιπολίτευση του δρόμου μια δεξιάς μνημονιακής κυβέρνησης. Μια πλατιά βάση που θα υπερασπίσει με τους αγώνες της την αντιμνημονιακή ετυμηγορία της όχι με την ανάθεση αλλά με την ενεργητική συμμετοχή της σε ένα παρατεταμένο λαϊκό αγώνα. Αυτή είναι η μόνη εγγύηση ότι σε πιθανή ήττα μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης η αριστερά στο σύνολο της δεν θα γυρίσει στην ανυποληψία του 3% ανοίγοντας τον δρόμο σε μια ακροδεξιά λύση. Όποια κι αν είναι η ερώτηση ο λαός είναι η απάντηση!

Τώρα στην περίπτωση που το αναβαπτισμένο μνημονιακό κεντροδεξιό μέτωπο υπό τον Σαμαρά, έχοντας όλο το επικοινωνιακό κατεστημένο των ΜΜΕ μαζί του, βγει νικητής είναι σίγουρο ότι η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει, θα έχει να αντιμετωπίσει όχι απλώς την ίδια, αλλά πολλή χειρότερη κατάσταση από τη σημερινή. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι η πτώση της θα είναι θέμα χρόνου. Επομένως, οι παραπάνω ανάγκες θα πρέπει να είναι διαρκώς στο οπτικό μας πεδίο.

Παρά τους παραπάνω περιορισμούς και αντιφάσεις είναι αναγκαίο σήμερα να απαντήσουμε στα ερωτήματα που βάζει η πραγματικότητα και όχι σε αυτά που θα θέλαμε να βάζει. Ο χρόνος έχει εξαιρετική σημασία καθώς δεν παρεμβαίνουμε σε πολιτικό κενό. Ότι είναι σήμερα ορθό πριν έναν μήνα μπορεί να ήταν λάθος. Σήμερα το ερώτημα είναι τι κυβέρνηση θα προκύψει στις 17 Ιούνη. Γι αυτό πρέπει να ψηφιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ όχι γιατί έχει την ιδανική πολιτική γραμμή, αλλά γιατί στη δεδομένη συγκυρία η νίκη του θα αποτελούσε το ισχυρότερο χαστούκι στις κυρίαρχες ευρωπαϊκές και εθνικές ελίτ, ενώ παράλληλα θα δημιουργούσε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πεδίο παρέμβασης για τις δυνάμεις τις κομμουνιστικής αριστεράς και θα πυροδοτούσε διαδικασίες ανασύνθεσης της αριστεράς.

*πηγή: antapocrisis.gr

Σάββατο 9 Ιουνίου 2012