-->
Όλοι ξέρουμε ότι οι ευθύνες των κομμάτων που ήταν στην εξουσία από το 1974, και σε ό,τι αφορά την αλληλουχία των γεγονότων τα οποία μέσα σε τρία χρόνια έριξαν την Ελλάδα στο βάθος του γκρεμού, είναι συντριπτικές. Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο διαιώνισαν τη διαφθορά και τα προνόμια, αλλά και επωφελήθηκαν από αυτά και ωφέλησαν τα μέγιστα τους προμηθευτές και τους δανειστές της Ελλάδας, την ώρα που οι κοινοτικοί θεσμοί απέστρεφαν το βλέμμα. Προκαλεί κατάπληξη, λοιπόν, που μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες οι ηγέτες της Ευρώπης ή το ΔΝΤ, μεταμορφωμένοι σε υπόδειγμα αρετής και χρηστής διαχείρισης, επιμένουν να επαναφέρουν στην εξουσία αυτά τα ίδια χρεοκοπημένα και ανυπόληπτα κόμματα, ενώ ταυτόχρονα καταγγέλλουν τον «ερυθρό κίνδυνο» που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ (ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς) υποσχόμενοι να διακόψουν την «τροφοδοσία», αν οι νέες εκλογές της 17ης Ιουνίου επιβεβαιώσουν την απόρριψη του Μνημονίου, που εκφράστηκε στις 6 Μαΐου.
Αυτή η επέμβαση όχι μόνο είναι καταφανώς αντίθετη με τους πιο στοιχειώδεις δημοκρατικούς κανόνες, αλλά συνεπάγεται επί πλέον δραματικές συνέπειές και για το κοινό μας μέλλον.
Αυτό θα συνιστούσε επαρκή λόγο για όλους μας για να μην επιτρέψουμε ως ευρωπαίοι πολίτες να καταπνιγεί η θέληση του ελληνικού λαού. Υπάρχει όμως κάτι πολύ σοβαρότερο. Εδώ και δύο χρόνια οι ηγέτες της ΕΕ, σε στενή συνεργασία με το ΔΝΤ, δραστηριοποιούνται για να απογυμνώσουν τον ελληνικό λαό από την κυριαρχία του. Με πρόσχημα τη δημοσιονομική εξυγίανση και τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας, επιβάλλουν μια δρακόντεια λιτότητα που καταπνίγει την οικονομική δραστηριότητα, οδηγεί στην εξαθλίωση την πλειονότητα του πληθυσμού, αποδιαρθρώνει το εργατικό δίκαιο. Τούτο το νεοφιλελεύθερης έμπνευσης πρόγραμμα «ανόρθωσης» οδηγεί στη διάλυση της παραγωγικής μηχανής και σε μαζική ανεργία. Για να μπορέσει να περάσει, χρειάστηκε να επιβληθεί ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης χωρίς προηγούμενο στη Δυτική Ευρώπη από τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου: ο κρατικός προϋπολογισμός υπαγορεύεται από την Τρόικα, η Βουλή υποβαθμίζεται σε θεσμό προσεπικύρωσης ειλημμένων αποφάσεων, το Σύνταγμα πολλές φορές παρακάμπτεται. Η έκπτωση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας συμβαδίζει με τον εξευτελισμό μιας ολόκληρης χώρας. Αλλά η έκπτωση αυτή δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, όπου προσλαμβάνει ακραίες μορφές. Η ΕΕ, όταν πρόκειται να επιβάλει μια λιτότητα αντίθετη σε κάθε οικονομικό ορθολογισμό, να συνδυάσει τις παρεμβάσεις του ΔΝΤ και της ΕΚΤ προς όφελος του τραπεζικού συστήματος ή να επιβάλει μη εκλεγμένες κυβερνήσεις τεχνοκρατών, θεωρεί αμελητέα ποσότητα όλους τους λαούς των ιδρυτικών εθνών.
Οι Έλληνες κατ’ επανάληψη έκαναν γνωστή την αντίθεσή τους σ’ αυτή την πολιτική που καταστρέφει τη χώρα με πρόσχημα τη σωτηρία της! Αναρίθμητες μαζικές διαδηλώσεις, 17 ημέρες γενικών απεργιών σε δύο χρόνια, καθώς και οι δράσεις πολιτικής ανυπακοής ή το κίνημα των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα, ήταν αδιαμφισβήτητα σημάδια άρνησης και αντίθεσης στη μοίρα που τους επιφυλάσσουν, χωρίς να τους ρωτήσουν. Τι απάντηση έμελλε να δοθεί σ’ αυτή την κραυγή απελπισίας και εξέγερσης; Διπλασιασμός της θανατηφόρας δόσης και αστυνομική καταστολή! Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο πλήρους απονομιμοποίησης των κυβερνώντων, η προσφυγή στις κάλπες φάνηκε να αποτελεί τη μοναδική διέξοδο προκειμένου να αποφευχθεί η κοινωνική έκρηξη.
Από εδώ και πέρα το ζήτημα είναι ξεκάθαρο: τα αποτελέσματα της 6ης Μαΐου δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία για τη μαζική απόρριψη της πολιτικής που επιβάλλει η τρόικα. Και μπροστά στην προοπτική μιας νίκης του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 17ης Ιουνίου έχει ξεκινήσει μια καμπάνια παραπληροφόρησης και εκφοβισμού τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στην Ευρώπη. Αποβλέπει στον αποκλεισμό του ΣΥΡΙΖΑ από τον κύκλο των αξιόπιστων συνομιλητών. Τα πάντα επιτρέπονται προκειμένου να απονομιμοποιηθεί, ξεκινώντας από την ταμπέλα του «εξτρεμιστή» και από τον παραλληλισμό του με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Όλα του κόσμου τα κακά έχουν καταλογιστεί στον ΣΥΡΙΖΑ: δόλια εξαπάτηση και διγλωσσία, ανευθυνότητα και παιδαριώδης διεκδικητισμός. Αν πιστέψουμε αυτή την εμπαθή προπαγάνδα, που παίρνει τη σκυτάλη από τον ρατσιστικό στιγματισμό του ελληνικού λαού, ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει σε κίνδυνο τις ελευθερίες, την παγκόσμια οικονομία και την ευρωπαϊκή οικοδόμηση. Οι ηγέτες μας και οι Έλληνες εκλογείς θα έπρεπε λοιπόν να αναλάβουν από κοινού την ευθύνη να του φράξουν τον δρόμο. Κραδαίνοντας την απειλή μιας αποβολής από την ευρωζώνη και τους γνωστούς οικονομικούς εκβιασμούς, επιχειρούν να χειραγωγήσουν τη λαϊκή ψήφο. Πρόκειται για μια όψη της «στρατηγικής του σοκ», με την οποία οι κυρίαρχες ομάδες προσπαθούν να υφαρπάξουν την ψήφο του ελληνικού λαού, με βάση τα συμφέροντά τους, που διατείνονται ότι συμπίπτουν με τα δικά μας.
Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, δεν θα μπορούσαμε να σωπάσουμε μπροστά σ’ αυτήν την απόπειρα να στερήσουν από έναν ευρωπαϊκό λαό την ίδια του τη κυριαρχία, για την οποία η προσφυγή στις εκλογές αποτελεί το τελευταίο μέσο. Πρέπει να σταματήσει άμεσα αυτή η εκστρατεία κατασυκοφάντησης του ΣΥΡΙΖΑ και οι απειλές αποκλεισμού από την ευρωζώνη. Εναπόκειται στον ελληνικό λαό να αποφασίσει για την τύχη του απορρίπτοντας κάθε υπαγόρευση, απορρίπτοντας τα θανατηφόρα φάρμακα που του χορηγούν οι «σωτήρες» του, και να δρομολογήσει αυτοβούλως τις απαραίτητες συνεργασίες για την υπέρβαση της κρίσης, μαζί με τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς.
Από την πλευρά μας, θεωρούμε ότι είναι πια καιρός να αντιληφθεί η Ευρώπη το μήνυμα που έστειλε η Αθήνα στις 6 Μαΐου. Είναι καιρός να εγκαταλειφθεί μια πολιτική η οποία, για να σώσει τις τράπεζες, μετατρέπει την κοινωνία σε σωρό ερειπίων και θέτει τους λαούς υπό κηδεμονία. Επείγει να τεθεί τέρμα στην αυτοκτονική εκτροπή ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος, που μεταβιβάζει την κυβερνητική εξουσία στους ειδικούς και θεσμοθετεί την παντοδυναμία των συντελεστών του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη που θα είναι έργο των ίδιων της των πολιτών, στην υπηρεσία των συμφερόντων τους.
Αυτή η νέα Ευρώπη, στην οποία προσβλέπουμε από κοινού με τις αναδυόμενες δημοκρατικές δυνάμεις στην Ελλάδα, και για την οποία είμαστε διατεθειμένοι να αγωνιστούμε, είναι η Ευρώπη όλων των λαών της. Σε κάθε χώρα βρίσκονται αντιμέτωπες δύο Ευρώπες ηθικά και πολιτικά αντιθετικές: αυτή που αποστερεί τους ανθρώπους από δικαιώματα προς όφελος των τραπεζιτών και η εκείνη που επιβεβαιώνει το δικαίωμα όλων σε μια ζωή άξια του ονόματός της παρέχοντας στους ανθρώπους σε συλλογική κλίμακα τα μέσα για να τη ζήσουν. Αυτό που θέλουμε, λοιπόν, μαζί με τους αγωνιστές, τους εκλογείς και τους ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι ο αφανισμός της Ευρώπης, αλλά η επανίδρυσή της. Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός είναι εκείνος που υποδαυλίζει την άνοδο των εθνικισμών και της άκρας δεξιάς. Στην πραγματικότητα, αυτοί που όντως διασώζουν την ιδέα της Ευρώπης, είναι εκείνοι που προασπίζονται μια Ευρώπη ανοιχτή, βασισμένη στην ενεργό συμμετοχή των πολιτών της, οι υπερασπιστές μιας Ευρώπης όπου η λαϊκή κυριαρχία δεν καταλύεται, αλλά επεκτείνεται και προσφέρεται στη συμμετοχική της άσκηση.
Ναι, στην Αθήνα κρίνεται το μέλλον της δημοκρατίας στην Ευρώπη και το μέλλον της ίδιας της Ευρώπης. Κατά μία αξιοθαύμαστη ειρωνεία της ιστορίας, οι πτωχευμένοι και στιγματισμένοι Έλληνες ξαναβρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης που δίνουμε για το κοινό μας μέλλον.
Ας τους ακούσουμε, ας τους στηρίξουμε, ας τους υπερασπιστούμε!
Etienne BALIBAR, φιλόσοφος, Vicky SKOUMBI (περιοδικό αληthεια,), Michel VAKALOULIS, φιλόσοφος και κοινωνιολόγος
Συνυπογράφουν: Giorgio AGAMBEN, Tariq ALI, Elmar ALTVATER, Daniel ALVARO, Alain BADIOU, Jean-Christophe BAILLY, Fethi BENSLAMA, Fernanda BERNARDO, Jacques BIDET, Wendy ΒROWΝ, Judith BUTLER, Claude CALAME, Thomas COUTROT, Albano CORDEIRO, Yannick COURTEL, Costas DOUZINAS, Roland ERNE, Roberto ESPOSITO, Elisabeth GAUTHIER, François GEZE, Max GRATADOUR, Jean-Pierre KAHANE, Jason KARAÏNDROS, Jean-Marc LEVY-LEBLOND, Michael LOWY, Philippe MARLIERE, Ariane MNOUCHKINE, Jean-Luc NANCY, Toni NEGRI, Bertrand OGILVIE, Ernest PIGNON-ERNEST, Anastassia POLITI, Mathieu POTTE-BONNEVILLE, Jacques RANCIERE, Judith REVEL, Rossana ROSSANDA, Bernard STIEGLER, Michel SURYA, Bruno TACKELS, André TOSEL, Gilberte TSAÏ, Eleni VARIKAS, Dimitris VERGETIS, Jérôme VIDAL, Heinz WISMANN, Frieder Otto WOLF και πολλοί άλλοι.
Μετάφραση : Μπάμπης Γεωργούλας, Βίκη Σκούμπη
Η Βίκη Σκούμπη, ο Ετιέν Μπαλιμπάρ,
και ο Μιχάλης Βακαλούλης πήραν την πρωτοβουλία συγγραφής του παρακάτω
καλέσματος συμπαράστασης στον Ελληνικό λαό και υπεράσπισης της δημοκρατίας στην
Ελλάδα καιστην Ευρώπη απέναντι στους εκβιασμούς και εκφοβισμούς των
χρηματοπιστωτικών κύκλων και των πολιτικών εκφραστών τους. «Η αναφορά μας στον
ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ομολογία ιδεολογικής προσχώρησης αλλά κριτική υποστήριξη γιατί
αυτό που διακυβεύεται στην Ελλάδα σήμερα ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της χώρας
μας», τονίζουν οι ίδιοι. Το κάλεσμα μια συντομευμένη εκδοχή του οποίου
δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Libération της 5ης
Ιουνίου έτυχε μεγάλης ανταπόκρισης. Περισσότεροι από 250 ευρωπαίοι και
αμερικανοί πολίτες εκ των οποίων πολλά μεγάλα ονόματα της ευρωπαϊκής διανόησης
έχουν υπογράψε μέχρι σήμερα (το κάλεσμα εδώ).
Όλοι ξέρουμε ότι οι ευθύνες των κομμάτων που ήταν στην εξουσία από το 1974, και σε ό,τι αφορά την αλληλουχία των γεγονότων τα οποία μέσα σε τρία χρόνια έριξαν την Ελλάδα στο βάθος του γκρεμού, είναι συντριπτικές. Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο διαιώνισαν τη διαφθορά και τα προνόμια, αλλά και επωφελήθηκαν από αυτά και ωφέλησαν τα μέγιστα τους προμηθευτές και τους δανειστές της Ελλάδας, την ώρα που οι κοινοτικοί θεσμοί απέστρεφαν το βλέμμα. Προκαλεί κατάπληξη, λοιπόν, που μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες οι ηγέτες της Ευρώπης ή το ΔΝΤ, μεταμορφωμένοι σε υπόδειγμα αρετής και χρηστής διαχείρισης, επιμένουν να επαναφέρουν στην εξουσία αυτά τα ίδια χρεοκοπημένα και ανυπόληπτα κόμματα, ενώ ταυτόχρονα καταγγέλλουν τον «ερυθρό κίνδυνο» που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ (ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς) υποσχόμενοι να διακόψουν την «τροφοδοσία», αν οι νέες εκλογές της 17ης Ιουνίου επιβεβαιώσουν την απόρριψη του Μνημονίου, που εκφράστηκε στις 6 Μαΐου.
Αυτή η επέμβαση όχι μόνο είναι καταφανώς αντίθετη με τους πιο στοιχειώδεις δημοκρατικούς κανόνες, αλλά συνεπάγεται επί πλέον δραματικές συνέπειές και για το κοινό μας μέλλον.
Αυτό θα συνιστούσε επαρκή λόγο για όλους μας για να μην επιτρέψουμε ως ευρωπαίοι πολίτες να καταπνιγεί η θέληση του ελληνικού λαού. Υπάρχει όμως κάτι πολύ σοβαρότερο. Εδώ και δύο χρόνια οι ηγέτες της ΕΕ, σε στενή συνεργασία με το ΔΝΤ, δραστηριοποιούνται για να απογυμνώσουν τον ελληνικό λαό από την κυριαρχία του. Με πρόσχημα τη δημοσιονομική εξυγίανση και τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας, επιβάλλουν μια δρακόντεια λιτότητα που καταπνίγει την οικονομική δραστηριότητα, οδηγεί στην εξαθλίωση την πλειονότητα του πληθυσμού, αποδιαρθρώνει το εργατικό δίκαιο. Τούτο το νεοφιλελεύθερης έμπνευσης πρόγραμμα «ανόρθωσης» οδηγεί στη διάλυση της παραγωγικής μηχανής και σε μαζική ανεργία. Για να μπορέσει να περάσει, χρειάστηκε να επιβληθεί ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης χωρίς προηγούμενο στη Δυτική Ευρώπη από τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου: ο κρατικός προϋπολογισμός υπαγορεύεται από την Τρόικα, η Βουλή υποβαθμίζεται σε θεσμό προσεπικύρωσης ειλημμένων αποφάσεων, το Σύνταγμα πολλές φορές παρακάμπτεται. Η έκπτωση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας συμβαδίζει με τον εξευτελισμό μιας ολόκληρης χώρας. Αλλά η έκπτωση αυτή δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, όπου προσλαμβάνει ακραίες μορφές. Η ΕΕ, όταν πρόκειται να επιβάλει μια λιτότητα αντίθετη σε κάθε οικονομικό ορθολογισμό, να συνδυάσει τις παρεμβάσεις του ΔΝΤ και της ΕΚΤ προς όφελος του τραπεζικού συστήματος ή να επιβάλει μη εκλεγμένες κυβερνήσεις τεχνοκρατών, θεωρεί αμελητέα ποσότητα όλους τους λαούς των ιδρυτικών εθνών.
Οι Έλληνες κατ’ επανάληψη έκαναν γνωστή την αντίθεσή τους σ’ αυτή την πολιτική που καταστρέφει τη χώρα με πρόσχημα τη σωτηρία της! Αναρίθμητες μαζικές διαδηλώσεις, 17 ημέρες γενικών απεργιών σε δύο χρόνια, καθώς και οι δράσεις πολιτικής ανυπακοής ή το κίνημα των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα, ήταν αδιαμφισβήτητα σημάδια άρνησης και αντίθεσης στη μοίρα που τους επιφυλάσσουν, χωρίς να τους ρωτήσουν. Τι απάντηση έμελλε να δοθεί σ’ αυτή την κραυγή απελπισίας και εξέγερσης; Διπλασιασμός της θανατηφόρας δόσης και αστυνομική καταστολή! Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο πλήρους απονομιμοποίησης των κυβερνώντων, η προσφυγή στις κάλπες φάνηκε να αποτελεί τη μοναδική διέξοδο προκειμένου να αποφευχθεί η κοινωνική έκρηξη.
Από εδώ και πέρα το ζήτημα είναι ξεκάθαρο: τα αποτελέσματα της 6ης Μαΐου δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία για τη μαζική απόρριψη της πολιτικής που επιβάλλει η τρόικα. Και μπροστά στην προοπτική μιας νίκης του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 17ης Ιουνίου έχει ξεκινήσει μια καμπάνια παραπληροφόρησης και εκφοβισμού τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στην Ευρώπη. Αποβλέπει στον αποκλεισμό του ΣΥΡΙΖΑ από τον κύκλο των αξιόπιστων συνομιλητών. Τα πάντα επιτρέπονται προκειμένου να απονομιμοποιηθεί, ξεκινώντας από την ταμπέλα του «εξτρεμιστή» και από τον παραλληλισμό του με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Όλα του κόσμου τα κακά έχουν καταλογιστεί στον ΣΥΡΙΖΑ: δόλια εξαπάτηση και διγλωσσία, ανευθυνότητα και παιδαριώδης διεκδικητισμός. Αν πιστέψουμε αυτή την εμπαθή προπαγάνδα, που παίρνει τη σκυτάλη από τον ρατσιστικό στιγματισμό του ελληνικού λαού, ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει σε κίνδυνο τις ελευθερίες, την παγκόσμια οικονομία και την ευρωπαϊκή οικοδόμηση. Οι ηγέτες μας και οι Έλληνες εκλογείς θα έπρεπε λοιπόν να αναλάβουν από κοινού την ευθύνη να του φράξουν τον δρόμο. Κραδαίνοντας την απειλή μιας αποβολής από την ευρωζώνη και τους γνωστούς οικονομικούς εκβιασμούς, επιχειρούν να χειραγωγήσουν τη λαϊκή ψήφο. Πρόκειται για μια όψη της «στρατηγικής του σοκ», με την οποία οι κυρίαρχες ομάδες προσπαθούν να υφαρπάξουν την ψήφο του ελληνικού λαού, με βάση τα συμφέροντά τους, που διατείνονται ότι συμπίπτουν με τα δικά μας.
Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, δεν θα μπορούσαμε να σωπάσουμε μπροστά σ’ αυτήν την απόπειρα να στερήσουν από έναν ευρωπαϊκό λαό την ίδια του τη κυριαρχία, για την οποία η προσφυγή στις εκλογές αποτελεί το τελευταίο μέσο. Πρέπει να σταματήσει άμεσα αυτή η εκστρατεία κατασυκοφάντησης του ΣΥΡΙΖΑ και οι απειλές αποκλεισμού από την ευρωζώνη. Εναπόκειται στον ελληνικό λαό να αποφασίσει για την τύχη του απορρίπτοντας κάθε υπαγόρευση, απορρίπτοντας τα θανατηφόρα φάρμακα που του χορηγούν οι «σωτήρες» του, και να δρομολογήσει αυτοβούλως τις απαραίτητες συνεργασίες για την υπέρβαση της κρίσης, μαζί με τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς.
Από την πλευρά μας, θεωρούμε ότι είναι πια καιρός να αντιληφθεί η Ευρώπη το μήνυμα που έστειλε η Αθήνα στις 6 Μαΐου. Είναι καιρός να εγκαταλειφθεί μια πολιτική η οποία, για να σώσει τις τράπεζες, μετατρέπει την κοινωνία σε σωρό ερειπίων και θέτει τους λαούς υπό κηδεμονία. Επείγει να τεθεί τέρμα στην αυτοκτονική εκτροπή ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος, που μεταβιβάζει την κυβερνητική εξουσία στους ειδικούς και θεσμοθετεί την παντοδυναμία των συντελεστών του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη που θα είναι έργο των ίδιων της των πολιτών, στην υπηρεσία των συμφερόντων τους.
Αυτή η νέα Ευρώπη, στην οποία προσβλέπουμε από κοινού με τις αναδυόμενες δημοκρατικές δυνάμεις στην Ελλάδα, και για την οποία είμαστε διατεθειμένοι να αγωνιστούμε, είναι η Ευρώπη όλων των λαών της. Σε κάθε χώρα βρίσκονται αντιμέτωπες δύο Ευρώπες ηθικά και πολιτικά αντιθετικές: αυτή που αποστερεί τους ανθρώπους από δικαιώματα προς όφελος των τραπεζιτών και η εκείνη που επιβεβαιώνει το δικαίωμα όλων σε μια ζωή άξια του ονόματός της παρέχοντας στους ανθρώπους σε συλλογική κλίμακα τα μέσα για να τη ζήσουν. Αυτό που θέλουμε, λοιπόν, μαζί με τους αγωνιστές, τους εκλογείς και τους ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι ο αφανισμός της Ευρώπης, αλλά η επανίδρυσή της. Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός είναι εκείνος που υποδαυλίζει την άνοδο των εθνικισμών και της άκρας δεξιάς. Στην πραγματικότητα, αυτοί που όντως διασώζουν την ιδέα της Ευρώπης, είναι εκείνοι που προασπίζονται μια Ευρώπη ανοιχτή, βασισμένη στην ενεργό συμμετοχή των πολιτών της, οι υπερασπιστές μιας Ευρώπης όπου η λαϊκή κυριαρχία δεν καταλύεται, αλλά επεκτείνεται και προσφέρεται στη συμμετοχική της άσκηση.
Ναι, στην Αθήνα κρίνεται το μέλλον της δημοκρατίας στην Ευρώπη και το μέλλον της ίδιας της Ευρώπης. Κατά μία αξιοθαύμαστη ειρωνεία της ιστορίας, οι πτωχευμένοι και στιγματισμένοι Έλληνες ξαναβρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης που δίνουμε για το κοινό μας μέλλον.
Ας τους ακούσουμε, ας τους στηρίξουμε, ας τους υπερασπιστούμε!
Etienne BALIBAR, φιλόσοφος, Vicky SKOUMBI (περιοδικό αληthεια,), Michel VAKALOULIS, φιλόσοφος και κοινωνιολόγος
Συνυπογράφουν: Giorgio AGAMBEN, Tariq ALI, Elmar ALTVATER, Daniel ALVARO, Alain BADIOU, Jean-Christophe BAILLY, Fethi BENSLAMA, Fernanda BERNARDO, Jacques BIDET, Wendy ΒROWΝ, Judith BUTLER, Claude CALAME, Thomas COUTROT, Albano CORDEIRO, Yannick COURTEL, Costas DOUZINAS, Roland ERNE, Roberto ESPOSITO, Elisabeth GAUTHIER, François GEZE, Max GRATADOUR, Jean-Pierre KAHANE, Jason KARAÏNDROS, Jean-Marc LEVY-LEBLOND, Michael LOWY, Philippe MARLIERE, Ariane MNOUCHKINE, Jean-Luc NANCY, Toni NEGRI, Bertrand OGILVIE, Ernest PIGNON-ERNEST, Anastassia POLITI, Mathieu POTTE-BONNEVILLE, Jacques RANCIERE, Judith REVEL, Rossana ROSSANDA, Bernard STIEGLER, Michel SURYA, Bruno TACKELS, André TOSEL, Gilberte TSAÏ, Eleni VARIKAS, Dimitris VERGETIS, Jérôme VIDAL, Heinz WISMANN, Frieder Otto WOLF και πολλοί άλλοι.
Μετάφραση : Μπάμπης Γεωργούλας, Βίκη Σκούμπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου