Μνημόνιο ή Σύριζα

 Απόστολου Αποστολόπουλου

Το διεφθαρμένο πολιτικό καθεστώς σείεται συθέμελα αλλά αντιστέκεται, ακόμα. Το ζητούμενο των εκλογών είναι η ανατροπή του, επιτέλους. Αυτό το αίτημα, της οριστικής απαλλαγής από το διεφθαρμένο σύστημα, είναι, πριν από όλα και πάνω από όλα, το κίνητρο συσπείρωσης ποικίλων δυνάμεων, περί τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι ούτε η ανατροπή του καπιταλισμού, ούτε ο σοσιαλισμός, ούτε τίποτα άλλο μεγαλεπήβολο. Μπορεί να φαίνεται ανεπαρκές σε κάποιους. Αλλά χωρίς την ανατροπή τίποτα δεν μπορεί να προσχωρήσει. 

Η σύγκρουση έχει πάρει δικομματική μορφή, τη διαμάχη ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό είναι προσωρινό. Ο δικομματισμός δεν θα επανέλθει, προσώρας. Διότι το καθεστωτικό σκέλος του, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχει σαπίσει και στις δυο εκδοχές του. Η μνημονιακή παράταξη, (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) είτε νικήσει είτε ηττηθεί, θα αναζητήσει νέους φορείς και καινούργια πρόσωπα, αν θέλει να επιβιώσει. Συζητήσεις και διεργασίες βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη. Η ανασύνταξη, όμως, επιχειρείται με την ανακύκλωση παλαιών ή νεότερων πρωταγωνιστών (στελέχη του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ, Παπαδήμος, κλπ) που ελπίζουν ότι θα εμφανιστούν ως νέα πρόσωπα επειδή αποσύρθηκαν, για λίγο, από το προσκήνιο. Τα αυθεντικά καινούργια πρόσωπα αποδεικνύονται φθαρμένα όσο τα παλαιά, πχ ο κ. Τζήμερος που κατάκτησε τη διασημότητα με την προς Μέρκελ επιστολή του όπου διακήρυσσε: εξοχότατη, αν ήμουν στη θέση σας θα έλεγα να πάει στην κόλαση αυτή η χώρα. Ελπίζει ότι αυτός θα τη γλιτώσει;
Ωστόσο και η ποικιλόχρωμη αντιμνημονιακή παράταξη έχει σκοτεινά σημεία. Είναι πχ άγνωστο αν θα επιβιώσει η απόπειρα της λαϊκής Δεξιάς (οι Ανεξάρτητοι Έλληνες) να αποκτήσει αυτόνομη πολιτική παρουσία, με διάρκεια. Η ρήξη, στο πλαίσιο της συντηρητικής παράταξης, μεταξύ νεοφιλελεύθερων και «λαϊκών» είναι υπαρκτή. Το φαινόμενο των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» φαίνεται να ενοχλεί σχεδόν όλο το πολιτικό φάσμα που τους αντιμετωπίζει είτε δια της αποσιώπησης είτε με παρωχημένους αφορισμούς. Το κοινωνικό/ταξικό υπόβαθρο αυτού του κόμματος (και, ιδίως, η δυναμική του), παραμένει αδιευκρίνιστο, οι εραστές των ταξικών αναλύσεων δεν ασχολούνται, ως τώρα. Το ερώτημα είναι ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσει το κομμάτι της κοινωνίας που στήριξε τους Αν. Έλληνες.

Η κριτική, πιο σωστά η ανελέητη, αήθης, επίθεση, στον ΣΥΡΙΖΑ από το διεφθαρμένο καθεστώς του ΠΑΣΟΚ/ΝΔ βασίζεται στο φόβο ότι μπορεί να χάσουν οριστικά τη νομή της εξουσίας, με τα πλούσια οφέλη της. Βασίζεται στο φόβο ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ πετύχει θα φανεί πόσο ανάξιοι ήταν και παραμένουν. Φοβούνται επειδή οι «Βρυξέλλες» έχουν ήδη προαναγγείλει ότι θα βάλουν νερό στο κρασί τους, πολύ ή λίγο θα το δούμε.
Οι «Βρυξέλλες», το Βερολίνο ειδικά, ως κυρίαρχη Δύναμη, θα κρίνουν την τύχη της Ελλάδας, όχι μόνο με οικονομικά κριτήρια αλλά συνυπολογίζοντας τη γεωπολιτική αξία της χώρας, σε σχέση με την υπόγεια οξεία διαμάχη με τις ΗΠΑ, για την κυριαρχία στην Ευρώπη. Τα περιθώρια των «Βρυξελλών» να συμβιβαστούν με την οποιαδήποτε κυβέρνηση των Αθηνών είναι ευρύτατα. Και θα αποδειχθεί μετεκλογικά, αν νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως διαφαίνεται.
Η αριστερή κριτική απευθύνεται… σε άλλο κόμμα, σε άλλο κόσμο, σε άλλη χώρα. Ουδέποτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ως σύνολο, διακήρυξε ότι στόχος του ήταν ή είναι η (κομμουνιστική) επανάσταση. Στην πράξη άλλαξε, σιωπηρά, τη στάση του απέναντι στο Μάαστριχτ αλλά επιμένει ότι θέλει να κινηθεί εντός ΕΕ, με αριστερή κατεύθυνση - τα όρια μένει να διαπιστωθούν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πάντως δεν μπορεί να αγνοήσει ότι ο κόσμος, οι (νέοι) ψηφοφόροι του, δεν είναι κομμουνιστές, πολλοί δεν είναι καν αριστεροί, όπως δείχνουν τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων, σίγουρα δεν είναι επαναστάτες. Ούτε μπορεί να παραβλέψει ότι τουλάχιστον το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος στρέφεται ακόμα προς τις μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις, παρά τη διαφθορά τους, νομίζοντας ότι εκεί θα βρει σιγουριά. Αυτά δεν μπορεί να αγνοηθούν επί ποινή διχασμού. Τέλος η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα (να έχουμε συναίσθηση των μεγεθών), αδύναμη (στα πρόθυρα κατάρρευσης), με διεθνείς δεσμεύσεις και εξαρτήσεις, όπως άλλωστε όλες οι χώρες.

Αριστερό, επαναστατικό, (δηλαδή πολύ δύσκολο) σήμερα φαίνεται να είναι η αποκατάσταση της αξιοπρέπειας, προσωπικής και εθνικής, η εντιμότητα στη διακυβέρνηση και η απόφαση να τιμωρηθούν οι ένοχοι, όσοι μας έφεραν ως εδώ, ενώ διακήρυσσαν ότι μας σώζουν αλλά πλούτιζαν εις βάρος μας. Αν σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει και τα καταφέρει σ’ αυτά, θα μπορεί να αναφωνήσει: ες αύριο τα σπουδαία.