Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου θα μείνουν στην ιστορία για
όλους τους λόγους που μπορούν να φανταστούν οι αναγνώστες της "Αυγής"
και τους οποίους δεν έχει νόημα να επαναλάβουμε. Ένα διάχυτο αίσθημα, το βράδυ
της Κυριακής, ήταν η βαθιά πεποίθηση από συντρόφους και συντρόφισσες ότι
«μπορεί να χάσαμε τις εκλογές, αλλά γρήγορα η κυβέρνηση της Αριστεράς θα γίνει
πραγματικότητα». Αυτή η πεποίθηση εδράζεται στο γεγονός ότι, όπως και να
συγκροτηθεί η νέα κυβέρνηση, θα απολαύει χαμηλής νομιμοποίησης από τη
χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία, τα μέτρα του επόμενου διαστήματος θα είναι
εξαιρετικά σκληρά και η κοινωνική αντίδραση, σε συνδυασμό με μια ισχυρότατη
αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση, θα οδηγήσουν αργά ή γρήγορα ξανά στις
κάλπες, όπου η Αριστερά θα θριαμβεύσει.
Η παραπάνω πεποίθηση -και η ανάλυση στην οποία βασίζεται-
έχει ορθά επιχειρήματα και αυξημένες πιθανότητες να επαληθευτεί. Όμως δεν
λαμβάνει υπόψη την αντίδραση ενός αντιπάλου, ο οποίος, αν είναι ορθολογικός, θα
έχει διδαχτεί από τα πρόσφατα λάθη του και θα θελήσει να αποφύγει με κάθε μέσο
την επανάληψη της διακινδύνευσης των ζωτικών του συμφερόντων. Θα θελήσει δηλαδή
να εκμεταλλευτεί τον χρόνο μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση για να
κατασκευάσει ένα «τείχος προστασίας» της κυβέρνησης και να φράξει πιο
αποτελεσματικά τον δρόμο στην ενδεχόμενη αναρρίχηση της Αριστεράς.
Το εκλογικό αποτέλεσμα δίνει τη δυνατότητα στις
συστημικές δυνάμεις να εκπονήσουν ένα τέτοιο σχέδιο εκμεταλλευόμενες τις βαθιές
αντιφάσεις που διαπιστώνονται μέσα στην κοινωνία. Και από τη στιγμή που η
οικονομία δεν αποτελεί και το πιο προνομιακό τους πεδίο για αντιπαράθεση, η
ατζέντα πολύ γρήγορα θα μεταφερθεί στη δημοκρατία, τα δικαιώματα, τον φόβο, την
εγκληματικότητα, τους μετανάστες. Εκεί θα επιλέξουν να μεταφέρουν την
αντιπαράθεση για να ευνουχίσουν την αποτελεσματικότητα της αριστερής
αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο φόβος της οποίας το σίγουρο είναι πως στοιχειώνει
ακόμα και τα όνειρά τους. Μια κυβέρνηση που θα απαρτίζεται από τις
υπερσυντηρητικές συνιστώσες της Νέας Δημοκρατίας, σε συνδυασμό με την
κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της Χρυσής Αυγής, δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού
και φαντασιώσεις περί κανονικότητας τους πολιτικού βίου. Το μείγμα αυστηρής
λιτότητας και ανθρωπιστικής κρίσης από τη μία και κυβερνητικής κυριαρχίας των
υπερσυντηρητικών με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της Χ.Α., από την άλλη,
αποτελεί εγγύηση ότι η πολιτική περίοδος που θα ακολουθήσει δεν θα μοιάζει πολύ
με την προηγούμενη.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Να μπει τέλος στην προκλητικότητα της Χρυσής Αυγής
Στο αμέσως επόμενο διάστημα, μια σειρά από πρωτοβουλίες
είναι απαραίτητες. Ενδεικτικά:
* Πρώτον, ως αξιωματική αντιπολίτευση, πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να
εκμεταλλευτεί στο έπακρον τον ρόλο του ως θεσμικός υπερασπιστής της
δημοκρατίας. Σε αυτό το επίπεδο πρέπει να επιμείνει με κάθε τρόπο και να
ασκήσει τη μέγιστη πίεση για το ξεκαθάρισμα της σύνδεσης Χρυσής Αυγής -
Αστυνομίας - παρακράτους. Πολλές φορές ισχυριζόμαστε -και σωστά- ότι για να
αντιμετωπιστεί η Ακροδεξιά πρέπει να δώσουμε βάρος σε κοινωνικές πρωτοβουλίες σε
γειτονιές που γκετοποιούνται. Παρατηρώντας τι έχει συμβεί από τις 6 Μαΐου και
μετά, νομίζω ότι κάτι τέτοιο δεν αρκεί πλέον. Η προκλητική ασυλία του υποκόσμου
της Χ.Α. από την Αστυνομία και οι σχέσεις της με το οργανωμένο έγκλημα
αποτελούν πηγή διατήρησης του υπάρχοντος status quo, αλλά και περαιτέρω
ενίσχυσης της Ακροδεξιάς. Η στρατολόγηση νέων θα συνεχίζεται όσο η συμμορία θα
εγκληματεί κακουργηματικά και θα παραμένει στο απυρόβλητο. Μια αξιωματική
αντιπολίτευση οφείλει να βάλει τέλος σε αυτή τη σχέση που τροφοδοτεί την
προκλητικότητα της Χ.Α.. Πόσο μάλλον όταν μέσα στα καθήκοντα της Χ.Α., στη νέα
πολιτική περίοδο μετά τις 17 Ιουνίου, θα είναι ξεκάθαρα η υποκατάσταση της
Αστυνομίας στον ρόλο του κατασταλτικού μηχανισμού απέναντι στις λαϊκές
κινητοποιήσεις.
* Δεύτερον, μετά από μακρά προεκλογική περίοδο που
κυριάρχησε η λάσπη και η συκοφαντία μέσω των ΜΜΕ, μπορούμε να βγάλουμε κάποια
συμπεράσματα. Μπορεί, σε σχέση με το μέγεθος της επίθεσης που δέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ
από τα ΜΜΕ, η επίπτωση να ήταν σχετικά μικρή, όμως σίγουρα μας κόστισε την
πρώτη θέση. Μπορεί μετά τις κινητοποιήσεις των πλατειών του περασμένου
καλοκαιριού να εξουδετερώθηκε σε μεγάλο βαθμό η ισχύς των ΜΜΕ στη διαμόρφωση
της κοινής γνώμης, αλλά σίγουρα δεν αδρανοποιήθηκε. Από εδώ και πέρα πρέπει να
συμβάλουμε στην ανάπτυξη ενός μαζικού θεματικού κινήματος, το οποίο θα βάλει
στο στόχαστρο τα ΜΜΕ που λειτουργούν ως φερέφωνα συμφερόντων, έτσι ώστε να
γνωρίζουν πως ό,τι πράττουν δεν το πράττουν με το αζημίωτο. Στο πλαίσιο αυτού
του εγχειρήματος, πρέπει να στηριχθούν υλικά και πολιτικά τα δικά μας ΜΜΕ, όπως
και η πρωτοποριακή παρέμβασή μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (παραδειγματική
η δουλειά στο left.gr και το rednotebook.gr)
Το "παράδειγμα των πλατειών"
* Τρίτον, η εστίαση στο «παράδειγμα των πλατειών», του
σπουδαιότερου και αποτελεσματικότερου πολιτικού εργαστηρίου των τελευταίων
(πολλών) χρόνων. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε τη φωνή μιας κοινωνίας που αγανάκτησε από
την ίδια τη σιωπή της και ως πολιτικός χώρος βρέθηκε εκεί την κατάλληλη στιγμή
και με τα απαιτούμενα αντανακλαστικά για να γίνει ο φορέας έκφρασης μιας
συσσωρευμένης λαϊκής οργής. Αυτό το παράδειγμα δεν μπορούμε να το λησμονήσουμε.
Η δύναμή μας είναι στην ανοιχτή και αδιαμεσολάβητη επαφή με την κοινωνία, στους
χώρους όπου η κοινωνία μαζεύεται, προβληματίζεται και αντιδρά. Η ενίσχυση αυτών
των παραδειγμάτων και η -χωρίς καμία φοβία- συμμετοχή μας στην οποιαδήποτε
διαδικασία κοινωνικής ενεργοποίησης είναι κλειδί για την ανάπτυξη αντισωμάτων
στη συντηρητική αντεπίθεση.
Αυτό που θέλω να υποστηρίξω σε αυτό το άρθρο είναι ότι
δεν υπάρχουν πλέον αυτοματισμοί που αργά ή γρήγορα θα ανοίξουν τον δρόμο στην
κυβέρνηση της Αριστεράς. Από εδώ και πέρα οι συνθήκες θα δυσκολέψουν σημαντικά,
με το κράτος και το παρακράτος να ετοιμάζονται για να ανακόψουν την αναρρίχηση
του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει η διαίσθηση ότι προετοιμάζεται το έδαφος για μια
συντηρητική κοινωνική αντεπανάσταση, την οποία οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε με
σχέδιο και οργάνωση. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο από εδώ και πέρα και όσο
ανίκανο αποδείχτηκε το σύστημα να μας αντιμετωπίσει κατά την προηγούμενη
περίοδο, τόσο μεγαλύτερη προσπάθεια θα καταβάλει για να το κάνει στο επόμενο
χρονικό διάστημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαστε απαισιόδοξοι, αλλά
ότι από εδώ και πέρα δεν έχουμε το δικαίωμα να επαναλαμβάνουμε λάθη ούτε να
ολιγωρούμε πολιτικά ή οργανωτικά. Οι πιο μεγάλες και πιο δύσκολες μάχες είναι
μπροστά μας.
* Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης είναι μέλος της ΚΠΕ του
Συνασπισμού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου